«Το χαμένο πέδιλο» Μια αληθινή ιστορία για την Μικρασιατική Καταστροφή

Ντέμη Σταυροπούλου συγγραφέας

Έτυχε να απαντήσω εγώ στο τηλέφωνο. Κάποιος δημοσιογράφος που προσέφερε τις υπηρεσίες του σε Σύλλογο Μικρασιατών, ζητούσε να πάρει συνέντευξη από τη μητέρα μου, σχετικά με τις αναμνήσεις της από την Καταστροφή.

Της μίλησα αμέσως, αλλά, όπως φανταζόμουν, δεν έδειξε ενδιαφέρον. Την απάντησή της, άλλωστε,  την είχα ξανακούσει: «Δεν έχω κάτι να πω… Μόνο τη φωτιά θυμάμαι και τίποτε άλλο. Ήμουν μικρή στο χαλασμό. Έχουν μιλήσει και έχουν γράψει για αυτά σημαντικοί άνθρωποι. Δεν έχει νόημα». 

Ο Παπαγιάννης του Άϊ Νικόλα

Ο Παπαγιάννης Μπουσδρούκης

Του Στέφανου Πελεκούδα

Επισκεφθείς και φέτος το χωριό μου Ηλιοχώρι, πήγα την πρώτη Κυριακή, ταπεινός προσκυνητής, στον Αϊ-Νικόλα και με κατέκλεισαν ξανά τόσες και τόσες αναμνήσεις.

Τί να πρωτοαντικρίσω στην εκκλησία του χωρίου μου και να μη με φούντωσει με νοσταλγίες μιας μακρινής εποχής, ανεπίστρεπτης πια!!

«Ε κιτί πατρίδα» – Κατάθεση ψυχής από έναν Πόντιο

του Γιάννη Πιλαλίδη

Η μνήμη με σκοτώνει όπου και να κοιτάξω, ακόμη και στις πιο σκοτεινές γωνιές της ψυχής μου. Τα δάκρυα στέρεψαν, ριγμένα στα χώματα της θύμησης της πατρίδας

Όσα χρόνια και αν περάσουν, η 19η Μάιου θα είναι η μέρα των αναμνήσεων, η ημέρα που ο πόνος θα επιστρέφει στο νου, για όλους εκείνους που χάθηκαν στα χώματα του Πόντου το 1922.

Γάμος στην Ερυθραία Μικράς Ασίας

Η νύφη, μετά τα στεφανώματα, πάταγε ένα σί­δερο στο σπίτι του γαμπρού για να είναι γερή. Βουτούσε το δάχτυλό της σε φλιτζανάκι με μέλι και έκανε τρεις σταυρούς στην πόρτα, ώστε με τη βοήθεια της Παναγιάς η ζωή να είναι γλυκιά.

Νυφικό φαγητό ήταν το κεσκέκι. Μούσκευαν στάρι στο καζάνι, το έβγαζαν, το άπλωναν κάτω σε καθαρό σεντόνι ή το έριχναν σε πέτρινο γου­δί και με ξύλινους κόπανους (τοκμάκια), το χτυ­πούσαν, ώσπου να ξεφλουδίσει, να μείνει άσπρο.

Ἡ Παναγία καὶ τὸ Καντήλι της

Μιλτιάδης Βιτάλης

Τὴν Παναγία τὴν εἶχε σὰν μάνα του (ὁ Ἅγιος Παΐσιος). Τὴν ἔνιωθε δική του μητέρα καὶ ὄχι σπάνια, μὲ ἁπλότητα μικροῦ παιδιοῦ τῆς ζητοῦσε νὰ στηρίξει ἐπισκέπτες καὶ προσκυνητές.

Δὲν εἶχε περάσει πολὺς καιρὸς ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ καὶ συνέβη στὸν Γέροντα Παΐσιο ἕνα ἀκόμη θαυμαστὸ καὶ θεῖο γεγονός, τὴν ὥρα ποὺ στὸ μικρὸ ἐκκλησάκι τῆς καλύβης του διάβαζε ὁ διάκονος τὸ Τροπάριο «Μαρία, Μῆτερ Θεοῦ,τῆς εὐωδίας τὸ σεπτὸν σκήνωμα».

Ούσης οψίας

Πασχαλινές Ιστορίες, αρ. 21

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

«Ούσης οψίας τη ημέρα εκείνη τη μιά των σαββάτων…»
(Ιω. 20, 19)

Με την αναστάσιμη διθυραμβική απόλυση «Χριστός ανέστη εκ νεκρών…» ο Εσπερινός της Αγάπης έφτασε στο τέλος του. Ο χαρμόσυνος απόηχός του έσμιξε με τα σποραδικά κελαδήματα, που διακόπτοντας την απαλή σιγαλιά της πρώτης εκείνης λαμπροφόρου ημέρας, αποχαιρετούσαν τις τελευταίες αχτίνες του ήλιου που έγερνε.

Θαυμαστές Ἱεραποστολικές ἱστορίες «Ἀπό πάστορας ἔγινα ὀρθόδοξος…»

Ὁ διάκονος Θαλλέλαιος ἀπό τό Γκαρκαζέμπε μᾶς ἔγραψε τήν ἑξῆς ἐπιστολή:

«Ἐγώ προηγουμένως ἤμουν χριστιανός προτεστάντης. Ἀκολουθοῦσα μία κοινότητα, πού λέγεται Μορμόνοι. Ἀρχηγός αὐτῆς τῆς κοινότητος ἦτο κάποιος πού λεγόταν Ἰωσήφ Σμίθ καί γεννήθηκε τό 1805.

Ἡ  «ἐκκλησία» αὐτή ἦλθε ἐδῶ στό Κολουέζι τό 1987. Ἐγώ κατηχήθηκα καί βαπτίσθηκα σ᾿ αὐτή τήν Κοινότητα. Μ᾿ ἔκαναν πάστορα (ποιμένα), διότι μέ εἶδαν ὅτι εἶχα πολύ ζῆλο γιά τήν «ἐκκλησία» τους, ἡ ὁποία πίστευα ὅτι ἦτο ἡ ἀληθινή.

Φύλακας της μνήμης στο Μαρίνο

Ηλίας Γ. Προβόπουλος

Ήταν η μοναδική ψυχή που ζωντάνευε τα τελευταία χρόνια τον απόμακρο συνοικισμό της Δομνίστας πάνω από τον Κρικελοπόταμο, Μαρίνος, η κυρά Γεωργίτσα Μπούρα (1924 – 2014) μια γυναίκα που όταν την έβλεπες θαρρείς ενσάρκωνε στο αχαμνό κορμί της τη μάννα Ευρυτάνισα και τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό της το επιβεβαίωναν.

Κι ακόμα, η στάση της απέναντι στη ζωή σε συνδυασμό με το συζυγικό χρέος την έκαναν ακρίτα της μνήμης σε ένα τόπο όπου τα στοιχεία της ιθαγένειας, σβήνουν μαζί με τη γενιά της. 

Τα νυχτέρια

Επιμέλεια: Στέργιος Γ. Παλπάνης

Την περίοδο της δεκαετίας τού 1950-1960 και λίγο αργότερα, όταν στην Παλιουριά υπήρχαν μόνο γραμμόφωνα και αυτά πολύ λιγοστά (2-5) οι κάτοικοι δεν είχαν πολλές επιλογές για διασκέδαση.

Ένας τρόπος διασκέδασης ήταν το νυχτέρι ή νυχτέρια. Ο φωτισμός λιγοστός, μια γκαζόλαμπα, άντε και μια χειρόλαμπα δίπλα στο μπουχαρί (τζάκι).

Ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου «Ή δύναμη της πίστεως»

τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Εὐστρατίου Δήσσου

Ο Γιάννης Άπήκος, από το Μανταμάδο της Λέσβου, ξενιτεμένος στη Γερμανία, ζούσε ήσυχα και χριστιανικά με τη γυναίκα του Καλλιόπη.

Το Νοέμβριο του 1987 ή Καλλιόπη αρρώστησε σοβαρά με βαρύ εγκεφαλικό. Μεταφέρθηκε αμέσως σε γερμανικό νοσοκομείο, όπου παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση για πέντε βδομάδες.