You are currently browsing the category archive for the ‘Λαογραφία’ category.
« Μια φορά κι έναν καιρό αποφασίσανε οι δώδεκα μήνες να βαν’νε κρασί σ’ένα βαγένι, για να πίν’νε όποτε των έκαν’ όρεξη.
«Έτσι λοιπόν» είπεν ο Μάρτης, «εγώ θα ρίξω πρώτα στο βαγένι, και ύστερα ρίχνετε και σεις».
«Καλά, συ ρίξε» είπαν οι άλλοι.
Αφήγηση: Καζηλιέρης Μενέλαος
Καταγραφή: Κονίνης Λεωνίδας (Μαθητής Ε΄ Τάξης – 2003
Κάποτε, πολύ παλιά, ήταν δυο γεροντάκια. Ανταμώθηκαν στον καφενέ και άρχισαν να λένε τα δικά τους. Ο ένας ήταν παραπονούμενος για το γιο του, που τον είχε ένα και μονάκριβο.
«Τι έχεις σύντροφε;», τον ρώτησε ο άλλος. «Σε βλέπω λυπημένο. Πες μου τον πόνο σου να ξαλαφρώσεις!»
Σήμερα, του Αγίου Βλασίου..
Ο `Αγιος Βλάσιος, σύμφωνα με το συναξάρι του, είχε την ικανότητα να εξημερώνει τα άγρια ζώα και για τούτο ο λαός μας τον επέλεξε ως προστάτη του από τους λύκους και τα τσακάλια, που τέτοια εποχή, λόγω του ψύχους και της πείνας, κατεβαίνανε προς τα χωριά..
της Αμαλίας Φλέγγα
1η Φεβρουαρίου σήμερα και στο χωριό αυτή τη μέρα δεν πιάναμε στα χέρια μας τίποτα κοφτερό (μαχαίρια, πριόνια, τσαπιά κλαδευτήρια….)
Απ’ το προηγούμενο βράδυ κόβαμε φέτες το ψωμί για το φαγητό της επόμενης μέρας, το κρεμμύδι για τις φακές (όχι γιατί ήταν νηστεία αλλά γιατί δεν χρειάζονταν μαχαίρι.)
Της Μαρίας ∆όκα Νοσηλεύτριας
Η ημέρα της γιαγιάς (Μπάμπιν ντεν) ήταν ένα έθιμο, μέχρι και τη δεκαετία του `50, που το διατηρούσαν οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα για πολλά χρόνια για να τιμούν τις μεγάλες σε ηλικία γυναίκες.
Το έθιμο αυτό αναβίωνε κάθε χρόνο στις 8 Ιανουαρίου και ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα και ενδιαφέροντα έθιμα. Η γιορτή αυτή ξεκινούσε δύο μέρες πριν.
Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς τα παιδιά γύριζαν στα σπίτια και έλεγαν τα κάλαντα Ομάδες, συνήθως από έξι αγόρια η καθεμιά σκόρπιζαν στο χωριό.
Τα τρία παίδια από την κάθε ομάδα ανέβαινα στο δώμα των σπιτιών και από το φεγγίτη (πετζέ) κρατούσαν με σκοινί ένα φανάρι δικής τους κατασκευής και το άφηναν να κατέβει μέσα στο σπίτι.
Νταν….νταν…νταν χτυπάει ιδιόρρυθμα και λυπητερά η καμπάνα του χωριού, για να αναγγείλει το θάνατο σε ολόκληρο το χωριό.
Στο άκουσμα του θλιβερού ήχου της καμπάνας του χωριού, που επαναλαμβάνεται πέντε ή έξι φορές και η ηχώ της λαγκαδιάς τον μεταφέρει σε όλο το χωριό και στα γύρω καταράχια, όλοι ξαφνιάζονται και βγαίνουν στα παράθυρα και στα μπαλκόνια και ρωτάνε να μάθουν «ποιος πέθανε;».
Ήταν ένας φτωχός με πολλά παιδιά και δούλευαν με τη γυναίκα του όλη μέρα.
Κάθε βράδυ που ήταν κουρασμένοι, ήθελαν να φάνε το ψωμάκι τους ήσυχα κι αγαπημένα, κι έπειτα να πιάσει ο πατέρας τη λύρα του να χορεύουν τα παιδιά και να περνούν ζωή αγγελική.
Στα Ρίζια, όπως και στα περισσότερα χωριά του Έβρου και της Θράκης, η Κυριακή των Βαΐων ήταν ιδιαίτερα σημαντική μέρα, κυρίως για τα κορίτσια του χωριού.
Πρωί-πρωί της Κυριακής, ξεκινούσαν για να γυρίσουν τη Βάια. Ήταν μια αυτοσχέδια κούκλα που την έφτιαχναν με το «γλιτίρι» (μακρύ κομμάτι στρόγγυλου λεπτού ξύλου που κατέληγε σε σχήμα «Λ» λάμδα).
Στις 9 Μαρτίου γιορτάζεται η γιορτή των Σαράντα Μαρτύρων, ο λεγόμενος «Αη-Σαράντς».Εκείνη τη μέρα επικρατεί το έθιμο να φτιάχνουν οι γυναίκες «ακ’τμαδις» (κρέπες) και να τις γαρνίρουνε με ζάχαρη ή μέλι, με κανέλα ή καρύδια.
Παλιότερα, στην τοποθεσία «Αη-Νικόλας» κοντά στο ποτάμι (Άρδας) υπήρχε ένα μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Εκεί μαζευόταν χωριανοί κι έκαναν γλέντι, όπως εκείνοι ήξεραν εκείνα τα χρόνια τα καλά.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια