You are currently browsing the category archive for the ‘Κρήτη’ category.
Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί
…Κι είχαν ζωγραφιστούς βοριάδες μες στα στήθια
Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ως τη θύμηση
Έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στον μεσημεριάτικο ύπνο
Με φύκια ή όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζει ακόμη
στην ειρήνη του κόλπου των νερών έχει ο Θεός.
Νίκος Ψιλάκης
Κι όμως… Η άνοιξη είναι εδώ! Με τα καλούδια της, με τα πλουμίδια της, με τα χρώματά της.
Κόκκινο της φωτιάς και της παπαρούνας, κόκκινο της πασχαλιάς και της ανεμώνης, κόκκινο της κρητικής κουτσουνάδας.
Σταματάς χωρίς να το σκεφτείς.
Κι όταν ο ουρανός είναι συννεφιασμένος βλέπεις το φως να αναβλύζει από τη γη, όπως αναβλύζει το κάθε ταπεινό λουλουδάκι του τόπου μας.
Νίκος Ανδρεαδάκης
Μέλος Δ/Σ Συλλόγου Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών
Γεννήθηκα σ’ένα χωριό κοντά στην θάλασσα,στους πρόποδες ενός βουνού της Κρήτης. Ο τόπος που μεγάλωσα,που γέλασα και δάκρυσα είναι το πιο όμορφο μέρος επάνω στην γή.
Η θάλασσα γαλαζοπράσινη, καθάρια, αγκαλιάζει το χωριό μου και μου θυμίζει τότε που σαν παιδί κολύμβησα σε αυτήν, περπάτησα, έκλαψα, ερωτεύτηκα τότε που τα αγόρια ήταν αγόρια και τα κορίτσια ήταν κορίτσια….Πώς να μην την αγαπώ;
Εκεί κοντά στην θάλασσα είναι το σχολειό μου,όπου έμαθα τα πρώτα μου γράμματα.Έχει μια μεγάλη αυλή με ψηλά δέντρα των οποίων ο ίσκιος μας αγκάλιαζε γλυκά το καλοκαίρι,όταν γυρνούσαμε κατάκοποι απο το παιχνίδι.
Μαρία Λυρώνη – Ηράκλειο Κρήτης
Την ημέρα της Αναστάσεως μετά την Θεία Λειτουργία το μεσημέρι και κατά τις 2.30 περίπου, όταν ήμουν στα 16 μαζί με την 15χρονη αδελφή μου και την 25χρονη ξαδέλφη μου, πήγαμε βόλτα ξεκινώντας από το χωριό μου τον Άγιο Μύρωνα που βρίσκεται στον Νομό Ηρακλείου Κρήτης.
Κάνοντας τον περίπατο μας φτάσαμε σε ένα ξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου που βρίσκεται πάνω σε ένα μικρό λοφάκι, ανάμεσα στο χωριό μου και σε ένα άλλο χωριό, την Πυργού. Θέλαμε να πάμε να προσκυνήσουμε.
Νίκος Ψιλάκης
Δεν ταξιδεύουν μόνον οι άνθρωποι. ούτε τα ζώα μόνο!
Το πιο συναρπαστικό ταξίδι στην ιστορία του κόσμου το έχουν κάμει τα φυτά. Δέντρα, θάμνοι, λουλούδια, όλα ταξιδεύουν.
Πότε μέσα σε κάποιο κούφιο καλογερικό μπαστούνι, πότε στ’αμπάρια των πλοίων, πότε στις τσέπες κάποιου ξελογιασμένου ταξιδιώτη.
Μόνο που σε κάποιες άλλες εποχές, πριν από τη μεγάλη έκρηξη της τεχνολογίας των μεταφορών, τα ταξίδια ήταν αργά, ήπια, λιγότερο επισφαλή από τα σημερινά, αυτά που μας κουβαλούνε τους ανεπιθύμητους επισκέπτες – ζουζούνια και σκαθάρια σαν το κόκκινο των φοινίκων.
(Θρύλοι απο τις εκτελέσεις στο Κέντρος)
Στην ηρωική και ατέλειωτη στρατιά των Ελλήνων, κληρικών που θυσιάστηκαν στο μεγάλο αγώνα της ελευθερίας, περιλαμβάνεται και ο ιερομόναχος Συμεών Δρετουλάκης.
Γεννήθηκε στον Οψιγιά Αμαρίου(1902). Εκεί τελείωσε και το Δημοτικό Σχολείο.Ο πατέρας του ήτανε προστάτης εντεκαμελούς οικογένειας (εννιά γιους και δυό κόρες).
Ο αδελφός του ο Μιχάλης, γενναίος πολεμιστής, σκοτώθηκε στη Μικρά Ασία πολέμησε επίσης γενναία και ο Συμεών (Σταύρος το βαπτιστικό του) και μετά την επιστροφή του από το Μέτωπο χειροτονήθηκε διάκονος στη Μονή Ασωμάτων (1926) και κατόπιν ιερομόναχος (1928).
το έστειλε στο «σπιτάκι» ο Γιώργος από το Ηράκλειο
Γιώργος Κοτζαερίδης
Η θαυματουργή αυτή εικόνα βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη την ταραγμένη περίοδο των εικονομαχιών, κατά την διάρκεια της οποίας οι πολέμιοι της ορθοδοξίας, κατέστρεφαν όλες τις Άγιες εικόνες.
Σύμφωνα με την παράδοση, η πανέμορφη αυτή εικόνα της Παναγίας, για να αποφύγει την καταστροφή της από τους εικονομάχους, άνοιξε τα φτερά της και πέταξε μακριά, στην νήσο Κρήτη όπου εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι της Παναγίας Κεράς στο όρος Δίκτυ.
Ο εικονομάχος αυτοκράτορας Θεόφιλος άκουσε για τα θαύματα αυτής της εικόνας και διέταξε να την βρουν και να την φέρουν πίσω στην Κωνσταντινούπολη για να την καταστρέψει με τα ίδια του τα χέρια.
Νίκος Ψιλάκης
Είναι να βλέπεις τέτοιες εικόνες και να θυμάσαι την αρχέγονη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. δύσκολα μένει κανείς ασυγκίνητος μπροστά στα μικρά θαύματα που αναδύονται από τη γη και πλουτίζουν τις αισθήσεις μας.
Χρώματα κι αρώματα συνωστίζονται, ακόμη και το πιο μικρό γέννημα μοχτεί να δηλώσει την παρουσία του, ακόμη κι η πιο ταπεινή μορφή ζωής κουβαλά την προίκα της στους αιώνες των αιώνων.
Είναι να τις χαίρεσαι τούτες τις μικρές αστικές εξορμήσεις. Άνθρωποι ώριμοι, με τη σοφία του χρόνου και τις μνήμες που γυρεύουν αφορμή να φουντώσουν, ξαναγίνονται παιδιά κάθε φορά που βρίσκονται μπροστά σε κάποιο ανθισμένο λιβάδι.
Νίκος Ψιλάκης
Κάπως έτσι έρχεται κάθε χρόνο το Μεγαλοβδόμαδο.
Με τις λουλουδιασμένες αυλές να πλέκουν στεφάνια στην άνοιξη, με τα κρίνα να γίνονται άλλοτε παιγνίδι στα χέρια των παιδιών, άλλοτε σάλπιγγες στα στόματα των αγγέλων, κι άλλοτε περισσεύματα ψυχής που οδηγούνται στις εκκλησιές και στα ξωμονάστηρα.
Πλέκουν στεφάνια στον Εσταυρωμένο, απλώνουν το λευκό της αγνότητας δίπλα στα αναμμένα κεριά του πάθους και της Ανάστασης.
Τίποτα πιο απλό και πιο όμορφο από το να ακούς την καμπάνα της Μεγάλης Παναγιάς, της Πρωτοκλησιάς της Νεάπολης, και να βλέπεις σε μιαν άκρα της πλατείας μιαν αρχόντισσα φορτωμένη με κρίνα.
Δε λέω για τα φύλλα μου, για τα πυκνά κλαδιά μου,
τσοι κλώνους μου τσοι γυριστούς γή τον παχύν αέρα,
δε λέω για το μπόι μου, γιατί ψηλά δε φτάνω,
κι ουδ’ ο καρπός μου τρώγεται γή σε τραπέζι μπαίνει.
Μ’ αν χειμωνιάσει πρώιμα και βρέξει Οκτωβριάδες
και ξαναβρέξει δυο και τρεις και σύρουνε λαγκάδια
και κατεβούνε ποταμοί κι ανοίξουνε πασπάρια
και ποτιστούνε τ’ άγριγια και δροσερέψει ο τόπος,
ετοτεσά ‘νέ θέλετε, να ‘ρθείτε να με δείτε!
Πρόσφατα σχόλια