You are currently browsing the category archive for the ‘Κρήτη’ category.
Νίκος Ψιλάκης
«Η Ανάσταση.
Ο Χριστός έχει διαρρήξει τις πύλες του Άδη και ανασύρει το γένος των ανθρώπων από το σκότος.
Το έκπληκτο ύφος του προπάτορα, το μαραμένο ζερβό χέρι του, αποτυπώνουν τη μεγάλη στιγμή σύμφωνα με τη μακρά βυζαντινή παράδοση.
Κι εδώ είναι ελάχιστο το χρώμα, υποταγμένο στο φως»
Στον μικρό ναό της Ανάληψης οι τοιχογραφίες αναδύονται μέσα από ένα ωχροκίτρινο φόντο που θυμίζει παλιωμένο λευκό, ξεχασμένο στην άχνη του χρόνου.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Advertisements
Ω! Παναγιά μου Ανωγειανή που ‘σουν αυτή την ώρα…
Όντεν εβάναν τη φωθιά στα ξακουσμένα Ανώγεια…
Η 13η Αυγούστου αποτελεί για όλους τους Ανωγειανούς όπου γης η σπουδαιότερη ημέρα μνήμης και τιμής για τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας, καθώς εκείνη την μαύρη ημέρα ξεκίνησαν οι Ναζί φασίστες το Ολοκαύτωμα των Ανωγείων 73 χρόνια πριν, ισοπεδώνοντας το χωριό από άκρη σ’άκρη, μην καταφέρνοντας όμως ούτε στο ελάχιστο να υποτάξουν το φρόνημα και την πίστη των κατοίκων του για Ελευθερία και Ανεξαρτησία.
Οι Γερμανοί φασίστες έκαψαν 940 οικίες, δολοφόνησαν γέρους και ανήμπορους μέσα στο σπίτι τους, κατέστρεψαν, λεηλάτησαν, βεβήλωσαν εκκλησίες και ιερά του τόπου αλλά ουδέποτε έκαμψαν έστω και στο ελάχιστο την δίψα του Ανωγειανού για αντίσταση σε οποιαδήποτε μορφή κατοχής.
Νίκος Ψιλάκης
Είναι, ίσως, αυτό που μας λείπει. Τα χέρια της υφάντρας, τα χέρια του ράφτη, τα χέρια που πελεκούσαν κάποτε το ξύλο. Είναι η μαστοριά, το μεράκι, η τέχνη που συναντά την ανάγκη.
Θαύμασα τις σαΐτες, τα μιτόχτενα, τα φάδια και τα στημόνια, άκουσα πάλι την ξεχασμένη ορολογία του αργαλειού (αργαστήρι το λέγαμε στην Κρήτη), άκουσα τη φωνή της μνήμης να ψιθυρίζει την «Ανυφαντού» με τις κλωστές που κομποδέσανε και μπερδέψανε στο χτένι (αξέχαστος κι ανεπανάληπτος ο νίκος Ξυλούρης…) φωτογράφισα τα χρώματα που λάμπανε στο φως.
Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί
…Κι είχαν ζωγραφιστούς βοριάδες μες στα στήθια
Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ως τη θύμηση
Έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στον μεσημεριάτικο ύπνο
Με φύκια ή όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζει ακόμη
στην ειρήνη του κόλπου των νερών έχει ο Θεός.
Νίκος Ψιλάκης
Κι όμως… Η άνοιξη είναι εδώ! Με τα καλούδια της, με τα πλουμίδια της, με τα χρώματά της.
Κόκκινο της φωτιάς και της παπαρούνας, κόκκινο της πασχαλιάς και της ανεμώνης, κόκκινο της κρητικής κουτσουνάδας.
Σταματάς χωρίς να το σκεφτείς.
Κι όταν ο ουρανός είναι συννεφιασμένος βλέπεις το φως να αναβλύζει από τη γη, όπως αναβλύζει το κάθε ταπεινό λουλουδάκι του τόπου μας.
Νίκος Ανδρεαδάκης
Μέλος Δ/Σ Συλλόγου Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών
Γεννήθηκα σ’ένα χωριό κοντά στην θάλασσα,στους πρόποδες ενός βουνού της Κρήτης. Ο τόπος που μεγάλωσα,που γέλασα και δάκρυσα είναι το πιο όμορφο μέρος επάνω στην γή.
Η θάλασσα γαλαζοπράσινη, καθάρια, αγκαλιάζει το χωριό μου και μου θυμίζει τότε που σαν παιδί κολύμβησα σε αυτήν, περπάτησα, έκλαψα, ερωτεύτηκα τότε που τα αγόρια ήταν αγόρια και τα κορίτσια ήταν κορίτσια….Πώς να μην την αγαπώ;
Εκεί κοντά στην θάλασσα είναι το σχολειό μου,όπου έμαθα τα πρώτα μου γράμματα.Έχει μια μεγάλη αυλή με ψηλά δέντρα των οποίων ο ίσκιος μας αγκάλιαζε γλυκά το καλοκαίρι,όταν γυρνούσαμε κατάκοποι απο το παιχνίδι.
Μαρία Λυρώνη – Ηράκλειο Κρήτης
Την ημέρα της Αναστάσεως μετά την Θεία Λειτουργία το μεσημέρι και κατά τις 2.30 περίπου, όταν ήμουν στα 16 μαζί με την 15χρονη αδελφή μου και την 25χρονη ξαδέλφη μου, πήγαμε βόλτα ξεκινώντας από το χωριό μου τον Άγιο Μύρωνα που βρίσκεται στον Νομό Ηρακλείου Κρήτης.
Κάνοντας τον περίπατο μας φτάσαμε σε ένα ξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου που βρίσκεται πάνω σε ένα μικρό λοφάκι, ανάμεσα στο χωριό μου και σε ένα άλλο χωριό, την Πυργού. Θέλαμε να πάμε να προσκυνήσουμε.
Νίκος Ψιλάκης
Δεν ταξιδεύουν μόνον οι άνθρωποι. ούτε τα ζώα μόνο!
Το πιο συναρπαστικό ταξίδι στην ιστορία του κόσμου το έχουν κάμει τα φυτά. Δέντρα, θάμνοι, λουλούδια, όλα ταξιδεύουν.
Πότε μέσα σε κάποιο κούφιο καλογερικό μπαστούνι, πότε στ’αμπάρια των πλοίων, πότε στις τσέπες κάποιου ξελογιασμένου ταξιδιώτη.
Μόνο που σε κάποιες άλλες εποχές, πριν από τη μεγάλη έκρηξη της τεχνολογίας των μεταφορών, τα ταξίδια ήταν αργά, ήπια, λιγότερο επισφαλή από τα σημερινά, αυτά που μας κουβαλούνε τους ανεπιθύμητους επισκέπτες – ζουζούνια και σκαθάρια σαν το κόκκινο των φοινίκων.
(Θρύλοι απο τις εκτελέσεις στο Κέντρος)
Στην ηρωική και ατέλειωτη στρατιά των Ελλήνων, κληρικών που θυσιάστηκαν στο μεγάλο αγώνα της ελευθερίας, περιλαμβάνεται και ο ιερομόναχος Συμεών Δρετουλάκης.
Γεννήθηκε στον Οψιγιά Αμαρίου(1902). Εκεί τελείωσε και το Δημοτικό Σχολείο.Ο πατέρας του ήτανε προστάτης εντεκαμελούς οικογένειας (εννιά γιους και δυό κόρες).
Ο αδελφός του ο Μιχάλης, γενναίος πολεμιστής, σκοτώθηκε στη Μικρά Ασία πολέμησε επίσης γενναία και ο Συμεών (Σταύρος το βαπτιστικό του) και μετά την επιστροφή του από το Μέτωπο χειροτονήθηκε διάκονος στη Μονή Ασωμάτων (1926) και κατόπιν ιερομόναχος (1928).
το έστειλε στο «σπιτάκι» ο Γιώργος από το Ηράκλειο
Γιώργος Κοτζαερίδης
Η θαυματουργή αυτή εικόνα βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη την ταραγμένη περίοδο των εικονομαχιών, κατά την διάρκεια της οποίας οι πολέμιοι της ορθοδοξίας, κατέστρεφαν όλες τις Άγιες εικόνες.
Σύμφωνα με την παράδοση, η πανέμορφη αυτή εικόνα της Παναγίας, για να αποφύγει την καταστροφή της από τους εικονομάχους, άνοιξε τα φτερά της και πέταξε μακριά, στην νήσο Κρήτη όπου εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι της Παναγίας Κεράς στο όρος Δίκτυ.
Ο εικονομάχος αυτοκράτορας Θεόφιλος άκουσε για τα θαύματα αυτής της εικόνας και διέταξε να την βρουν και να την φέρουν πίσω στην Κωνσταντινούπολη για να την καταστρέψει με τα ίδια του τα χέρια.
Πρόσφατα σχόλια