Ήταν κι αυτά παιδιά δικά μας

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

«Η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της» (Νικηφ. Βρεττάκος).

Δεν ήταν μόνο η Σπαρτιάτισσα μάνα που προέπεμπε τον γιο της στον πόλεμο δίνοντάς του την ασπίδα και λέγοντας: «Ή ταν ή επί τας». Ή θα την φέρεις πίσω (νικητής) ή θα σε φέρουν πάνω σ’ αυτήν (νεκρό).

Δεν ήταν μόνο η Σουλιώτισσα που πολέμησε ισοδύναμα στο πλευρό του άντρα της με το σπαθί και το τουφέκι.

Η φιλοξενία και η αλληλοβοήθεια.

Πόπη Τσακμακίδου -Κωτίδου
Φιλόλογος-Συγγραφέας

Η φιλοξενία, η αλληλοβοήθεια και η ελεημοσύνη πάνε μαζί. Όλα τα σπίτια της Σαντάς, καθαρά και περιποιημένα, φτωχικά ή πλουσιόσπιτα, ήσαν ανοιχτά στη φιλοξενία.

Οι νοικοκυρές, όταν μαγείρευαν, έβαζαν πάντοτε μια και δυό μερίδες παραπάνω:

Στο Σχολείο της Σαντάς

Πόπη Τσακμακίδου -Κωτίδου.
Φιλόλογος-Συγγραφέας.

Eυτυχώς που οι Σανταίοι δεν στερούσαν από τα κορίτσια το σχολείο. Τα έστελναν στο σχολείο όπως και τα αγόρια παρ’ όλο που η φοίτηση δεν ήταν υποχρεωτική, αλλά ούτε και δωρεάν.

Ανάλογα με την τάξη που φοιτούσαν πλήρωναν ένα συμβολικό ποσό που το έλεγαν «Εισιτήριον».

Τα Σεπτεμβριανά όπως τα έζησε η Σοφία Καπτάν (Kαπετανίδη-Πλακούδη)

Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη σε μια γειτονιά, όπου Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν ειρηνικά και αγαπημένοι μέχρι εκείνη τη νύχτα στις 6 Σεπτεμβρίου 1955.

Ήμουν μικρό παιδάκι αλλά μέχρι να πεθάνω δε θα ξεχάσω. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα είναι σαν να τα ζω ξανά. Ήταν ένα φθινοπωρινό βραδάκι οκτώ το βράδυ.

Ένα σχολείο με κρεβάτια αντί θρανία στο Ασκληπιείο Βούλας

Γιώργος Λαουτάρης

Ένα μη καταγεγραμμένο μέχρι σήμερα κεφάλαιο της τοπικής ιστορίας της Βούλας αλλά και της ιστορίας της εκπαίδευσης στην Ελλάδα βρίσκεται σκονισμένο σε ένα από τα παλιά φύλλα που φυλάσσονται στο αρχείο εφημερίδων της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Συγκεκριμένα, στο φύλλο της Κυριακής 26ης Ιουλίου 1959 της εφημερίδας Ελευθερία βρίσκουμε ένα όμορφο ρεπορτάζ που υπογράφει ο Α. Αλεξανδρόπουλος και φέρει τίτλο «Το εκπαιδευτήριο του Ασκληπιείου, Ένα σχολείο με κρεβάτια αντί θρανίων στη Βούλα».

Oἱ νεκροί περιμένουν

τῆς Διδοῦς Σωτηρίου (ἀποσπάσματα)

(Ἡ ὑπόθεση τοῦ πρώτου αὐτοῦ μυθιστορήματος τῆς Διδοῦς Σωτηρίου ἀναφέρεται στά θύματα τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς, τόν ξεριζωμό τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν καί τίς σκληρές δοκιμασίες πού ἀντιμετώπισαν οἱ πρόσφυγες κατά τήν ἐγκατάστασή τους στήν Ἑλλάδα).

Ἀρχίσαμε νὰ βαδίζουμε πιασμένοι ἀπ ᾽τὸ χέρι, κοντὰ ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, χαμένοι, μουδιασμένοι, δισταχτικοί, σὰν νὰ ᾽ μαστε τυφλοὶ καὶ δὲν ξέρουμε ποὺ θὰ μᾶς φέρει τὸ κάθε βῆμα ποὺ ἀποτολμούσαμε.

Η Κυρά του Βάλτου, «Παναγία η Αρεθιώτισσα»

Γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος

Επί τη εορτή του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, γιορτάζει και πανηγυρίζει στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου, το ιστορικό Μοναστήρι στα Αρέθα ή Ρέθα κοντά στο χωριό Αγία Τριάδα.

Το μοναστήρι βρίσκεται σε χαμηλό λόφο του Μακρυνόρους σε πυκνό δάσος από δρυς και πλατάνια, στην επαρχία Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας και απέχει περίπου 20 χιλιόμετρα από την όμορφη πόλη της Αμφιλοχίας και 5 χιλιόμετρα από το χωριό Αγία Τριάδα της επαρχίας Βάλτου.

Ἡ Κυρά τῶν Ἀγράφων (Προσκύνημα στὴν Παναγία τῆς Σπηλιᾶς)

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Προπαραμονὴ τῆς Παναγίας ἀπόγευμα ξεκινοῦσαν οἱ συντροφιές μας γιὰ τὸ μεγάλο προσκύνημα στὴν Παναγία τῆς Σπηλιᾶς.

Ἀπρόσιτη ἀετοφωλιὰ στὴν καρδιὰ τῶν Ἀγράφων, ἡ ἱστορικὴ μονὴ τῆς Σπηλιᾶς ἀποτελεῖ, αἰῶνες τώρα, πνευματικὸ φάρο μιᾶς εὐρύτερης περιοχῆς, ποὺ συνενώνει γύρω ἀπὸ ἕναν ὀρεινό, μοναδικὰ μεγαλειώδη ὄγκο τέσσερα γειτονικὰ γεωγραφικὰ συγκροτήματα: Τὴ βορεινὴ Εὐρυτανία, τὴν ὀρεινὴ Ἀργιθέα τῆς Καρδίτσας, τὸ Ἄνω καὶ Κάτω Ραδοβύζι τῆς Ἄρτας (δῆμος Τετραφυλλίας παλιότερα) καὶ τὸν θρυλικὸ Βάλτο τῆς Ἀκαρνανίας.

Γράμμα του Άνθιμου Γαζή πρός τον Αλέξανδρο Κριεζή

«25 Ιουλίου 1821, Σκόπελος. 

Περιπόθητε μοι φίλε κ. καπετάν Αλέξανδρε εν Κυρίω ευχόμενος σέ ασπάζομαι τόν ελληνικόν ασπασμόν.

Έφυγα φίλε, από τήν πατρίδα μου κυνηγούμενος καί από τούς τυράννους Τούρκους καί από τούς τουρκολάτρας καί αφ’ ου ήλθον εδώ τήν δευτέραν ημέραν, τή νύκτα εκάη τό οσπίτιον όπου ήμουν φιλοξενούμενος καί εβγήκα γυμνός από μίαν τρύπα καί άλλο δέν εγλύτωσα από 8000 γροσίων πράγματα καί τήν ζωήν μου.

Τό Ὁλοκαύτωμα τῆς Ὑπάτης (17 Ἰουνίου 1944)

Ὅτι ἀπέμεινε

Ἀρχιμ. Ἡρωδίων Ρίζος,
Ἱεροκήρυκας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος

Ξημέρωνε Σάββατο τῆς 17ης Ἰουνίου τοῦ 1944, πρίν ἀπό ἀκριβῶς 78 χρόνια, ὅταν στήν ἱστορική καί ἀποπνέουσα πνεῦμα ἐλευθερίας πόλη τῆς Ὑπάτης, ὅπως κάθε ἄλλη μέρα οἱ κάτοικοι ξύπνησαν, γιά νά συνεχίσουν τή ζωή τους, νά κινηθοῦν μέσα στόν τόπο τους, νά κάμουν τίς δουλειές τους, ὅταν ξαφνικά ὁ ἀδίστακτος καί σιδηρόφρακτος Γερμανός κατακτητής εἰσέβαλε μέ βαρβαρότητα στήν πόλη, καί ἐκείνη τήν ἡμέρα ἡ πόλη καί οἱ ἄνθρωποι τῆς Ὑπάτης ἔμελλαν νά γράψουν μέ τό ἄλικο αἷμα τους στίς σελίδες τῆς ἱστορίας τή δική τους μαρτυρία.