Τὸ πνεῦμα τῆς 25ης Μαρτίου 1821

Σήμερα γιορτάζουμε διπλὴ γιορτή. Τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Ἑλλάδας. Ἐκεῖ στὴ γῆ τῆς Ἰουδαίας, τὴ χώρα τῶν θεόπνευστων προφητῶν, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, σὰν σήμερα προσφέρει τὸν κρίνο στὴ σεμνὴ Παρθένο καὶ εὐαγγελίζεται τὴ Γέννηση τοῦ Σωτήρα τῆς ἀνθρωπότητας.

Ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, στὴ γῆ τῆς σοφίας, τῶν ἡρώων καὶ τῶν ἡμίθεων, στὴν ἁγιοφρούρητη Μονὴ τῆς Ἁγίας Λαύρας ἕνας ἐμπνευσμένος Ἱεράρχης, ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, ὑψώνει τὸ Λάβαρο, τῆς Λευτεριᾶς πέπλο, καὶ εὐαγγελίζεται μὲ τὰ προφητικὰ λόγια του, ξέχειλα ἀπὸ πατριωτικὸ παλμὸ καὶ τρεμάμενα ἀπὸ ἱερὴ συγκίνηση, τὴ λύτρωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴ μυσαρὴ τυραννία.

Όταν οι Χριστιανοί κάνανε ικετευτικά γονατίσματα στον Θεό και λιτανείες και δεν κλείναν τις Εκκλησιές τους [Σέρρες 1642]

Οργή Θεού οι επιδημίες στα 1642 στην περιοχή. Ναι, οργή Θεού. Οι θάνατοι ο ένας πίσω από τον άλλον. Πέρασε φθινόπωρο, χειμώνας, καλοκαίρι… κι η φοβερή επιδημία δεν άφησε σπίτι χωρίς τη θανατερή παρουσία της.

Κανένας Σερραίος από τους πιο γέρους δεν θυμάται τέτοια καταστροφή. Τούρκοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, Γύφτοι, πέθαιναν χιλιάδες από τη φοβερή επιδημία, την πανούκλα!

Κωνσταντίνος Δαβάκης «τό ἄδοξο τέλος τοῦ Ἥρωα» (21 Ἰανουαρίου 1943)

Τοῦ Ἰ. Ἀ. Βερνάρδου

Ὁ Κωνσταντίνος Δαβάκης ἦταν Ἕλληνας στρατιωτικός, συνταγματάρχης πεζικοῦ καὶ ἥρωας τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου τοῦ 1940. Γεννήθηκε στὰ Κεχριάνικα Λακωνίας τὸ 1897 καὶ πέθανε στὴν Ἀδριατικὴ θάλασσα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1943.

Γιὸς δασκάλου, γεννήθηκε τὸ 1897 στὰ Κεχριάνικα Λακωνίας καὶ σπούδασε στὴ Σχολὴ Εὐελπίδων (ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε ὡς ἀνθυπολοχαγὸς πεζικοῦ, τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1916) ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀνωτάτη Σχολὴ Πολέμου τῆς Ἀθήνας, καὶ στὸ Παρίσι (γαλλικὴ Σχολὴ Ἁρμάτων).

Ὁ ἥρωας ποὺ θυσίασε γυναίκα, παιδιά, γονεῖς, γιὰ νὰ σώσει τὸ Μεσολόγγι (Χριστούγεννα τοῦ 1822)

Ἡ Προτομὴ τοῦ Ἥρωα Γιάννη Γούναρη

Χριστούγεννα τοῦ 1822. ∆έκα χιλιάδες Τοῦρκοι μὲ ἐπικεφαλῆς τοὺς Ὀμὲρ Βρυώνη καὶ Κιουταχὴ πολιορκοῦν τὸ Μεσολόγγι καὶ ἀποφασίζουν νὰ διεξάγουν μία νυχτερινὴ ἐπίθεση.

Σχεδίασαν μάλιστα νὰ ἐπιτεθοῦν παραμονὴ Χριστουγέννων, ὅταν ὅλοι οἱ Ἕλληνες θὰ βρίσκονταν στὴν Ἐκκλησία. Ὁ σωτήρας τῶν Μεσολογγιτῶν ἦταν ὁ Γιάννης Γούναρης.

Χριστούγεννα στο μέτωπο

Εβέσντα, 24 Δεκεμβρίου 1940

Η εκκλησία ήτο ένας σταύλος και η θεία λειτουργία εγένετο σαν παραμονή Χριστουγέννων εντός του σταύλου. Η Αγία Τράπεζα, αποτελείτο από μίαν κάσσαν, τα δε κηροπήγια, ήσαν μία λάμπα εκστρατείας, δύο κηρία και ένα λυχνάρι.

Η δε πρόθεσις από ένα τραπεζάκι και ένα κερί. Η θεία λειτουργία ήτο σύντομος, καλλίφωνοι δε ψάλται (στρατιώται) έψαλον. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, εκοινώνησα, αξιωθείς προς τούτο των Αχράντων Μυστηρίων.

Το μοιρολόι του Μακρυγιάννη

Τον Σεπτέμβριο του 1826, ο Ρουμελιώτης στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης μετά του Γκούρα επολιορκούντο στην Ακρόπολη των Αθηνών από τους οθωμανούς.

Περισσότερο γνωστός ως ιστορικός συγγραφέας ο Μακρυγιάννης – όπως μας τον αποκάλυψε ο Γ. Βλαχογιάννης, με την έκδοση των «Απομνημονευμάτων» του – καίτοι τραχύς, έψαλλε πολύ ωραία τα δημοτικά άσματα, καλλίφωνος ων, ενώ πολλάκις αυτοσχεδίαζε, φέρνοντας το δημοτικό τραγούδι κοντά στο γεγονός που ήθελε να υμνήσει, καθιστώντας το έτσι εργαλείο της ιστορίας.

Δείτε τι έκαναν στην Αντιόχεια οι πιστοί για να προστατεύονται απο τους σεισμούς!

Πνευματική προετοιμασία για τον σεισμό.

Ο Ἅγιος Ἐφραὶμ ἦτον Ἀμιδηνός, ἔχων τὸ ἀξίωμα τοῦ κόμητος, ἐπὶ τοῦ βασιλέως Ἰουστίνου τοῦ Θρᾳκὸς ἐν ἔτει φιη΄ [518]. Πηγαίνοντας δὲ διὰ νὰ ἀνακαινίσῃ τὴν Ἀντιόχειαν, ἡ ὁποία εἶχε γκρεμιστεί δύο φορές ἀπὸ τοὺς σεισμούς, ἐπροχειρίσθη κατὰ νεῦσιν βασιλικὴν ἀπὸ τὸν λαὸν τῆς Ἀντιοχείας Ἐπίσκοπος ἐν ἔτει φκζ΄ [527], ὡς γράφει ὁ Μελέτιος (τόμ. β΄, σελ. 115),

Μοναχός Γεώργιος «Ἐπέστρεψε τά μετάλλια στή Βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας Ἐλισάβετ…»

Τήν περίοδο τῆς κατοχῆς ὁ μοναχός Γεώργιος περιέθαλψε στό Ἅγιον Ὄρος φυγάδες Ἕλληνες καί Νεοζηλανδούς ἀπό τό καθεστώς τῶν Ναζί, πού εἶχαν καταφύγει ἐκεῖ.

Προδόθηκε ἀπό ἕναν Ρουμάνο λαϊκό, συνελήφθη καί καταδικάστηκε σέ θάνατο ἀπό τούς Γερμανούς. Τόν πῆγαν στίς φυλακές τοῦ Ἑπταπυργίου Θεσσαλονίκης, ὅπου ἀρρώστησε ἀπό ἑλονοσία.

Γράμμα από το μέτωπο «Αγαπημένη μου…»

30 Οκτωβρίου 1940 Αγαπημένη μου,

μεσ’ το Καλπάκι σ’ ένα ρέμα κουρνιάσαν οι στρατιώτες
βουτώ τη λόγχη μου στο αίμα, δέξου τις λέξεις μου τις πρώτες
είναι οι λέξεις μετρημένες σαν τις στιγμές μου εδώ πάνω
κι είναι οι σκέψεις μου δοσμένες ως την στιγμή που θα πεθάνω.

Αχ, τι να σου γράψω αγαπημένη; Εδώ συμβαίνουνε πολλά,
γύρω μου δέκα σκοτωμένοι αλλά είμαι καλά… Είμαι καλά…

Θερμή ἀντίληψις καί προστασία τῆς Χώρας μας ἡ Παναγία

Τοῦ φιλολόγου Γεωργίου Μπακιρτζῆ

Ἀπερίγραπτες ἦσαν οἱ δυσκολίες πού εἶχε νά ἀντιμετωπίσει ὁ Ἕλληνας φαντάρος στόν πόλεμο τοῦ 1940. Γιά νά νικήσει ὁ ἑλληνικός στρατός στήν Πίνδο ἔπρεπε νά δαμάσει τέσσερεις ἐχθρούς:

Τόν ἰταλικό στρατό πού ἦταν πάνοπλος, τήν πείνα, γιατί ἡ ἐπιμελητεία ἦταν ἀφάνταστα δύσκολη μέ τά χιόνια καί τίς κακοτοπιές, τήν κούραση, γιατί ἔπρεπε ὁ Ἕλληνας φαντάρος νά πολεμᾶ συνέχεια, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχαν ἄφθονες ἐφεδρεῖες, καί τά χιονισμένα καί δύσβατα βουνά.