You are currently browsing the category archive for the ‘Ιστορικές αναφορές’ category.
Χτες μέσα στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού συλλάβανε τη Λέλα Καραγιάννη. Μερικοί προδότες στοιχίζουν ακριβά στην Ελλάδα.
Ένας τέτοιος την πρόδωσε. Την Λέλα Καραγιάννη τη θαυμάζομε και την αγαπούμε όλοι μας. Στη φαντασία μας φτάνει στα όρια του μύθου.
Έχει ψυχή αντρίκεια, όπως λέει ο Σολωμός, δυνατό μυαλό και το ένστικτο της πιο τέλειας γυναίκας. Με τέτοιες αρετές προσφέρει υπηρεσίες ανυπολόγιστες.
«Υπόσχομαι στην τιμή μου, να εκτελώ το καθήκον μου προς το Θεό και την Πατρίδα να βοηθώ κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση και να τηρώ τον Νόμο των Προσκόπων»
Ο Προσκοπισμός που ο θεμελιωτής αντιπροσωπεύθηκε με σύντομο χρονικά αλλά και πανάξιο τρόπο στη Μ.Ασία, στην Πόλη και στην Ανατολική Θράκη.
Δυστυχώς τις δύο αυτές αγάπες τους, οι Μικρασιάτες Έλληνες πρόσκοποι και προσκοπίνες τις πλήρωσαν πολύ ακριβά, γράφοντας από το 1919 ως την καταστροφή του 1922, στο Αϊδίνι, στην Κάτω Παναγιά και στα Σώκια της Ιωνίας, μερικές από τις ηρωικότερες και πιο αιματηρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού προσκοπισμού.
Σταματούλα Καλλιβωκά
Η Αγία Ακυλίνη ήταν μια από τις πιο παλιές εκκλησίες των Ποριαράτων.
Βρισκόταν κάτω από το χωριό στον κάμπο προς Καραβάδο σε απόσταση περίπου 500 μ. Κτήτορες ήταν οι οικογένειες Ποδηματά, Φιλιππάτου και Ζαχαράτου .
Γκρεμίστηκε με το σεισμό του 1953, σήμερα σώζεται μόνο ο περίβολος και το σιδερένιο πορτόνι καθώς και το παλιό νεκροταφείο που θάβονταν παλιότερα μέλη των παραπάνω οικογενειών καθώς και άλλοι κάτοικοι των Ποριαράτων.
Ό καπετάν ’Άγρας (Τέλλος Άγαπηνός) άποθανατίσθηκε περισσότερο μέ τό θρύλο καί τήν προφορική παράδοση, παρά μέ τό τραγούδι.
Αγνός καί ενθουσιώδης νέος άξιωματικός, είχε κερδίσει τήν άγάπη όλων τών συμμαχητών του.
Διακρινόμενος γιά τόν άνθρωπισμό του, είχε τήν άφέλεια νά πιστεύη, ότι θά μπορούσε νά ένώση τούς δύο χριστιανικούς λαούς, Έλληνες καί Βουλγάρους, κατά τού κοινού ετεροδόξου έθνους, τών Τούρκων.
Ανεβαίνοντας τήν όδό πού φέρει τό όνομα τοϋ ιστορικού του Ναυπλίου Μιχαήλ Λαμπρυνίδη, συναντοϋμε τό ναό τής αγίας Σοφίας.
‘ Η μοναδική βυζαντινή εκκλησία στό Ναύπλιο,πού διατηρήθηκε ώς σήμερα θεμελιωμένη κοντά στά ριζώματα τής Ακροναυπλίας.
Μικρή κεραμοσκέπαστη βασιλική μέ τρούλο οκτάγωνο, σέ σχήμα εγγεγραμμένου σταυρού, έχει επιχρισμένη τή δυτική της διώροφη πλευρά καί διώροφο στή ΒΔ γωνία ένα νεώτερο καμπαναριό.
ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ (2017): «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ-ΑΝΑΒΙΩΣΗ»
- Το εξόχως λαμπρό, φυλετικό και όχι μόνο όνομα «Γραικός» στα Αγγλικά «Greek» και στα Γαλλικά «Grec», έφτασε να σημαίνει, να νοηματοδοτείται, να φορτίζεται εννοιολογικά ή να είναι ερμηνευτικά και λεξικολογικά το συνώνυμο των όρων-εννοιών «απατεώνας» ή/και «βρωμιάρης»…
- Τα προσχεδιασμένα «μνημόνια» της Δύσης είναι ή ταιριάζουν μόνον! για τους ακαλλιέργητους, λωποδύτες και άπλυτους βρωμο- Έλληνες!
- Το εν λόγω προσχεδιασμένο τόλμημα των Φράγκων, δηλαδή, η διάκριση μεταξύ Ρωμηών και Γραικών, όχι μόνο λειτούργησε κατά την προσμονή τους αλλά επίσης πρυτάνευσε μέχρι και σήμερα. Κρίμα και έλεος!
Ομιλία από το δάσκαλο Σάββα Ηλιάδη στο αρχονταρίκι του Ιερού Κοινοβίου Αγίου Νικοδήμου Πενταλόφου Γουμενίσσης, για την επέτειο της Άλωσης της Πόλης.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύοντας τον πρώτο στίχο από το 4ο κεφάλαιο, της Α΄ προς Τιμόθεον επιστολής: «Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγων…», γράφει: «Ο απόστολος Παύλος τα λέγει διά τους ύστερον γενομένους αιρετικούς, (…) και διά όλους τους άλλους, τος καταγομένους από την πονηράν φατρίαν των αιρετικών τούτων. Βλέπε δε αγαπητέ, ότι ο Παύλος είπε, πως οι αιρετικοί πρώτον έχουν να αποστατήσουν από τη πίστιν και τότε να ξεράσουν τας κακοδοξίας αυτών, διά να δείξει πως η πίστις είναι ωσάν άγκυρα και όταν τινάς ξεπέσει από την άγκυραν, ναυαγεί και καταποντίζεται εις την απώλειαν, κατά τον θείον Χρυσόστομον».
επιμέλεια:Βασίλης Φουρτούνης, δάσκαλος
Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι απ΄την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
επιμέλεια:πρωτ.π. Δημήτριος Αθανασίου
Το θρηνητικό αυτό ποίημα αποτελείται από 118 δεκαπεντασύλλαβους στίχους και γράφτηκε, πιθανότατα, σύγχρονα, με το γεγονός που ιστορεί, από άγνωστο ποιητή. Ο ποιητής του, σύμφωνα με νεότερη άποψη του Κριαρά, είναι Κύπριος.
Περιγράφει με απλό και συγκινητικό τρόπο την άλωση και καταστροφή της Πόλης από τους Τούρκους το 1453, τις ταλαιπωρίες των Ελλήνων και τις τελευταίες στιγμές του αυτοκράτορα (Απόσπασμα)
Θρήνος, κλαυμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη, θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις.
Γεωργίου Στ. Μπακιρτζή
Η περίφημη «Μονωδία διά τήν ἅλωση τῆς πόλης» εἶναι ἔργο τοῦ Ἰωάννη Εὐγενικοῦ, ἀδελφοῦ τοῦ πολύ γνωστοῦ ἐπισκόπου τῆς Ἐφέσου τοῦ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Ἔζησε στό πρῶτο μισό τοῦ 15ου αἰώνα ἔγινε διάκονος, ἀλλά καί τοποτητηρής τῆς Μητροπόλεως Λακεδαίμονας, ὅταν καθαιρέθηκε ὁ Μητροπολίτης της.
Τά κείμενά του, θεολογικές μελέτες, ὁμιλίες καί ποιήματα τόν «καθιστοῦν δόκιμον συγγραφέα συνδυάζοντα πηγαῖον τάλαντον καί παιδείαν» πράγμα πού διαπιστώνουμε καί ἀπό τό ἔργο, πού ἐπιχειροῦμε νά ἀποδώσουμε σέ νεοελληνικό λόγο γιά νά τόν ἀπολαύσουμε καλύτερα:
Πρόσφατα σχόλια