You are currently browsing the category archive for the ‘Ιστορικές αναφορές’ category.
Γρηγόριος Ξενόπουλος -Περιοδικόν «Διάπλασις τῶν Παῖδων»
«Η ΜΑΝΑ» (1871 – 1938)
«Ποτέ δέν εἶναι ἀργά» ἔλεγε συχνά.
῾Η φράση αυτὴ ἦταν τὸ σύμβολό της· ὁ κανόνας τῆς ζωῆς της. Τὴν περασμένη ἀκόμα πρωτοχρονιὰ τὴν ἔγραψε σὲ κάτι ἡμερολογιάκια, ποὺ τὰ ζωγράφισε ἡ ἴδια καὶ τὰ ἔστειλε στούς φίλους της γιὰ τελευταῖο θυμητικό. «Ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά». Κι ἀπο κάτω. «῞Αννα Μελᾶ – Παπαδοπούλου, ἡ Μάνα». . .
Ἡ μάνα τίνος ; ῾Η μάνα τοῦ στρατιώτη, ἡ Μάνα τοῦ φτωχοῦ, ἡ Μάνα τοῦ ἀρρώστου, ἡ Μάνα τοῦ ὁρφανοῦ, ἡ Μάνα ὅλου τοῦ κὸσμου.
Ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας έγραψε τη δική του ιστορία στον ελληνικό στίβο, με τις 10 Φεβρουαρίου να είναι σημαδιακή ημέρα.
Έναν αιώνα πριν, ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας υπήρξε και ήρωας και παράδειγμα προ μίμηση. Και ως ήρωας πέθανε μια ημέρα σαν σήμερα (10/2), σε ηλικία 25 ετών.
Μέσα σε μόλις 1/4 του αιώνα είχε καταφέρει όσα δεν κατάφεραν άλλοι σε μια ζωή ολόκληρη και το όνομά του πέρασε για πάντα την «Πύλη των Αθανάτων».
του Αρχ. Χαραλάμπου Βασιλόπουλου
Όταν ο Μιχαήλ Παλαιολόγος ήταν αυτοκράτορας στο Βυζάντιο, ο πάπας προσπάθησε να καθυποτάξει την Ορθοδοξία. Βρήκε την κατάλληλη εποχή, διότι η Ανατολή είχε καταστεί τότε θέατρο φοβερών πολιτικών αγώνων και εχθροπραξιών.
Αυτές τις διχόνοιες ήθελε να εκμεταλλευτή ο παπισμός, για να επιτύχει τον σκοπό του. Στην επεκτατική πολιτική του παπισμού συνέβαλε και ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, αισθανόμενος υποχρέωση απέναντι του πάπα, ο οποίος τον είχε βοηθήσει να αναρριχηθεί στον θρόνο του Βυζαντίου.
Το παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Δερβιτσάνης και συγκεκριμένα στην τοποθεσία εντός των παλιών αμπελώνων του χωριού.
Το ιερό του έχει ανατολική κατεύθυνση, βλέποντας προς την κεντρική οδό Κακαβιάς – Αργυροκάστρου, ενώ στα βορειοδυτικά του βρίσκεται το μουσουλμανικό χωριό Λαζαράτες.
Η πρώτη ανέγερση του εν λόγω προσκυνήματος δεν μας είναι γνωστή. Ωστόσο κατά την τοπική μας παράδοση, πιθανολογείται πως κτίστηκε στα ερείπια αρχαίου νεκροταφείου της ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου.
Η γιαγιά μου η Κωνσταντίνα, κάθε φορά που άκουγε Γερμανικά, έφτυνε πίσω από τον αριστερό της ώμο, μουρμουρίζοντας: “Πίσω μου σ΄έχω σατανά, αχ κυρά Λένη.” κι εμείς μικρά παιδιά της ζητούσαμε να μας πει, ξανά και ξανά την ιστορία της κυρά Λένης.
Σας μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ, τη διήγηση της φοβερής γιαγιάς μου:
…Η κυρά Λένη λοιπόν, μεγάλωσε μονάχη της τέσσερα παλικάρια. Ο άντρας της ναυτικός, χάθηκε νωρίς, σ΄ένα ναυάγιο. Πήγαινε και καθάριζε τα σπίτια των πλουσίων στην Κηφισιά, έπαιρνε κι έπλενε στο σπίτι, στο χέρι ε; στην σκάφη με πράσινο σαπούνι, ποτάσα και αλισίβα, ξένα ρούχα, που τα σιδέρωνε με το βαρύ μανταμένιο σίδερο με τα κάρβουνα.
Καστοριανή εικόνα του αγίου Μηνά.
Ο Άγιος Μηνάς είναι ένας μεγαλομάρτυρας της Εκκλησίας μας, ο οποίος, απ’ τους χρόνους της επίγειας ζωής του και μέχρι σήμερα, έκανε αναρίθμητα θαύματα.
Οι Καστοριανοί τον τιμούσαν πολύ καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, ιδιαίτερα όμως τον τιμούν μετά την 11η Νοεμβρίου 1912, ημέρα της εορτής του, διότι κατ’ αυτήν (την ημέρα) βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό ν’ απελευθερώσει αναίμακτα την Καστοριά απ’ τους Τούρκους.
επιμέλεια:πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου
Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στην πρώτη γραμμή του πολέμου, στα ελληνοαλβανικά σύνορα και την Πίνδο, η Παναγία ήταν η προστάτιδα και οδηγός των στρατιωτών.
Οι στρατιώτες την έβλεπαν με τα μάτια της πίστης τους να τους εμψυχώνει και να τους «σκεπάζει», καθώς πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας.
Γράφει ἡ Λουκία, κόρη τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ:
Δέν κάνω βέβαια περιγραφή τοῦ 1940 ἐδῶ. Ζήσαμε ὅμως κάτι, τό ὁποῖο δύσκολα περιγράφεται σήμερα. Βρεθήκαμε ὅλοι ἑνωμένοι, σάν μιά ψυχή, σάν ἕνας ἄνθρωπος, διότι ἔτσι τό νιώθαμε. Φόβο δέν εἴχαμε.
Ὁ καθένας στή θέση του, ὅσο καί μηδαμινή, ἤ στά μετόπισθεν κι ἄν ἦταν, ὅσο καί προχωρημένη στά κορφοβούνια. Ὅλοι, μικροί καί μεγάλοι –σέ βαθμό ἤ ἡλικία–, πολεμοῦσαν σάν ἕνας ἄνθρωπος καί ὁ καθένας πολεμοῦσε γιά ὅλους. Ὅλοι ἀποφασισμένοι γιά τό θάνατο, ἀλλά καί χωρίς νά νιώθουμε πώς ὑπάρχει κάτι τέτοιο στ’ ἀλήθεια!
Κώστας Οὐράνης
Θυμᾶμαι πάντα, κι ἔτσι σὰν νὰ τὶς ζῶ στὸ ἐνεστώς, τὶς στιγμὲς ἐκεῖνες τοῦ πρωϊνοῦ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ποὺ ξύπνησα ξαφνισμένος ἀπὸ τοὺς διάτορους γόους τῆς σειρήνας γιὰ νὰ πληροφορηθῶ ἀπὸ τὸ γέρο θυρωρό μου, σὰν μοῦ ἀνέβασε τὴν ἐφημερίδα, ὅτι ἡ Ἰταλία μᾶς εἶχε κηρύξει τὸν πόλεμο.
Ἄκουσα τὴν εἴδηση, διάβασα τὶς λεπτομέρειες στὴν ἐφημερίδα – κι᾿ ἀπόμεινα σιωπηλός. Ὄχι ἀποσβολωμένος. Σιωπηλὸς – καὶ ἀκίνητος, καὶ μὲ τὰ μάτια στυλωμένα στὸ πρωινὸ φῶς.
άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη
Βρίσκομαι στο ψαλτικό αναλόγιο από μικρό παιδί. Έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει την υμνολογία της Εκκλησίας μας, άλλοτε με την δέουσα προσοχή, άλλοτε μηχανικά, άλλοτε με τον νου διεσπαρμένο. Κάθε φορά που διαβάζω, θα αντικρίσουν τα μάτια μου «κάτι», που θα «φρενάρει» τον νου, θα κολλήσει η γλώσσα μου, θα κοντοσταθώ, για να συλλαβίσω, να επιτονίσω αυτό το «κάτι», να σταματήσω ακόμη ακόμη το διάβασμα για λίγα δευτερόλεπτα και να ψελλίσω συντομότατα δυο λέξεις έκπληξης, απορίας και θαυμασμού.
Πρόσφατα σχόλια