You are currently browsing the category archive for the ‘Ιστορικές αναφορές’ category.
Ἐν Ἀθήναις, τῇ 19 Σεπτεμβρίου 1874.
Σεβαστέ μοι πάτερ,
Ἔλαβα τὴν ἐπιστολήν σας καὶ ἓν ὑποκάμισον ἀπὸ τὴν ἐξαδέλφην μου Χαρίκλειαν.
Αἱ ἐξετάσεις μου ἐτελείωσαν τὴν Δευτέραν τῆς παρελθούσης ἑβδομάδος, 7βρίου 9. Προχθὲς τὴν Τρίτην ἐπῆρα τὸ ἀπολυτήριόν μου, μὲ βαθμὸν καλῶς. Ἀκόμη δὲν ἐπῆγα νὰ ἐγγραφῶ εἰς τὸ Πανεπιστήμιον.
Γεώργιος Αθάνας. (1893-1987)
Όλα μας τα καράβια
Όλα μας τα καράβια πίσω γυρίσανε,
σπασμένα τα κατάρτια, σκισμένα τα πανιά,
ήρθαν από την Σμύρνη κι από τα Μουδανιά.
Φέραν των εκκλησιών μας τα δισκοπότηρα,
παιδιά, γυναίκες, γέρους, γένος ρωμιών πολύ,
τις ρίζες της φυλής μας απ” την Ανατολή.
Μα ένα μικρό καράβι πίσω δεν γύρισε,
ποιους κάβους αρμενίζει ποια πέλαγα γυρνά,
και πουθενά δεν βγαίνει, δεν φτάνει πουθενά.
Ήταν λίγο πριν το μεσημεριανό της 13ης Σεπτεμβρίου 1922. Η δεσποινίς Μ.Μ. κοσμήτορας του Αμερικανικού Κολεγιακού Θηλέων στην Σμύρνη, κοίταξε έξω από το παράθυρο του γραφείου της και σοκαρίστηκε από το θέαμα που αντίκρυσε.
«Είδα με τα μάτια μου έναν Τούρκο αξιωματικό να εισέρχεται σε ένα σπίτι με μικρούς τενεκέδες βενζίνη» αργότερα έγραψε «Δευτερόλεπτα αργότερα, το κτίριο τυλίχθηκε στις φλόγες»
Η Μ.Μ. ανησύχησε περισσότερο όταν και τα γειτονικά σπίτια έπιασαν φωτιά. Καθώς η φωτιά μεταδιδόταν από κτίριο σε κτίριο, οι φλόγες άρχισαν να ζυγώνουν και το Αμερικανικό Κολέγιο.
«Θαύμα! Θαύμα!» φώναξε ο Γερμανός Όφμαν. «Θαύμα! Θαύμα!» φωνάζουν κι όλοι οι Ορχομένιοι. Γιατί πραγματικά και χωρίς καμία αμφιβολία έγινε θαύμα.
Πολλοί αναρωτιούνται πώς έγινε και πολλοί άλλοι θα τους απαντήσουν πως δεν υπάρχει εξήγηση κι αυτό γιατί το θαύμα είναι πάνω από τη λογική. Κι όμως, υπάρχει εξήγηση.
Σίγουρα το θαύμα είναι πάνω από τη λογική, όμως παράλληλα έχει και το θαύμα τη λογική του. Και η λογική του θαύματος δεν είναι καμία άλλη από την πίστη. Το θαύμα είναι η απάντηση στην πίστη του καθενός από εμάς.
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ξημερώνει για τον Χορτιάτη ένα συνηθισμένο Σάββατο. Οι κάτοικοί του ξυπνούν ξεκινώντας τις δουλειές της καθημερινότητάς τους. Πολλοί φεύγουν έξω από το χωριό για τις συνηθισμένες αγροτικές εργασίες.
Τίποτα δεν προμήνυε την καταστροφή που έμελλε να ακολουθήσει, αν και οι γερμανικές δυνάμεις είχαν τελευταία σκληρύνει τη στάση τους μπροστά και στη διαφαινόμενη κατάρρευσή τους.
Κωνσταντίνος Κανάρης (Ψαρά 1793 ή 1795 – Αθήνα 2 Σεπτεμβρίου 1877)
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Το όνομά του αντήχησε στα πέρατα της Οικουμένης, έγινε συνώνυμο της φιλοπατρίας και της λεβεντιάς, μουσουργοί έψαλαν τους θριάμβους του, γλύπτες και ζωγράφοι παρέδωσαν το ομοίωμά του στους αιώνες.
Δεν είναι όμως ευρέως γνωστή η ιστορία της ληκύθου που περιέχει την καρδιά του Κωνσταντίνου Κανάρη (1790-1877), του μπουρλοτιέρη και θρυλικού αγωνιστή του 1821.
Ἐλευθεριάδης Ἀντώνης
Σύσσωμο τό ἑλληνικό ἔθνος ἀγωνίσθηκε ἐναντίον τῶν ἰταλογερμανικῶν στρατευμάτων κατοχῆς τῆς πατρίδας μας. Ἡ ἐθνική ἀντίσταση εἶχε τεράστιο κόστος καί θυσίες σέ ἀνθρώπινο δυναμικό τόσο ἀπό τήν πλευρά τῶν Ἑλλήνων πατριωτῶν καί τῶν συμμάχων τους ὅσο καί ἀπό τήν πλευρά τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονα.
Ποιός Ἕλληνας μπορεῖ νά ξεχάσει τό ὁλοκαύτωμα τοῦ Διστόμου, 10 Ἰουνίου 1944 καί τῶν Καλαβρύτων, 13 Δεκεμβρίου 1943; Βαρβαρότητα, ἐκφοβισμός, ἀντεκδίκηση, τιμωρία τῶν ἀθώων ἀπό τούς ἔνοχους ἐπιδρομεῖς καί καταληψίες τοῦ πατρίου ἐδάφους, ἐκτελέσεις, ἐν ψυχρῶ δολοφονίες.
Ο ιερέας π. Αθανάσιος Στυλιάδης στην Αγία Τράπεζα του σπηλαιώδους ναού.
Μια καλοκαιρινή ημέρα ενός απροσδιόριστου έτους της Τουρκοκρατίας, κάποιος Λοσνιτσιώτης (: Γερμανιώτης) αιγοβοσκός εισήλθε στη μεγάλη και σκοτεινή σπηλιά, η οποία βρίσκεται στην κορυφή του ψηλού βουνού που υπέρκειται της περιοχής «Κοκόλια» του Γέρμα, για να βρει κάποιο χαμένο ζώο του.
Ανδρέας Μουντζουρούλιας
Η Ιστορία είναι η μνήμη των λαών. Λαοί που έχουν χάσει την μνήμη τους, ή έχουν εξαφανιστεί, ή έχουν αλλοτριωθεί.Κάθε χαράκωμα, κάθε ξύλινος σταυρός και κάθε τάφος στην αιματοβαμμένη γη της πατρίδας μας είναι σύμβολα που θα μαρτυρούν και θα διδάσκουν στις επερχόμενες γενιές τον αγώνα της ελευθερίας ενάντια στην ωμή βία.
Όσο μια κοινωνία τροφοδοτείται με μνήμες από το παρελθόν ενισχύει τον αυτοσεβασμό της, αυξάνει τον βαθμό συνοχής της και βρίσκεται πάντοτε έτοιμη να αντιμετωπίσει τις όποιες προκλήσεις κληθεί να διαχειρισθεί.
Τοῦ κ. Κων/ντίνου Β. Χιώλου
Διδάκτορος Νομικῆς-Προέδρου Ἐθνικῆς Ἑνώσεως Βορείων Ἑλλήνων
Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι,οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ τῇ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν μή φειδόμενοι τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Τό πρωΐ τῆς Τρίτης 29 Μαΐου 1453, ἤτοι πρίν ἀπό 562 (566) ἔτη ἀπό σήμερα, «ἑάλω ἡ Πόλις» καί τό Βυζάντιο εἶχε παύσει πλέον νά ὑπάρχει.
Ὅ,τι ἀπέμεινε ἐντός ὀλίγου περιῆλθε ὁλοκληρωτικῶς στούς τούρκους, οἱ ὁποῖοι γενόμενοι κύριοι τῆς Πόλεως ἄρχισαν τήν καταστροφή καί τήν λεηλασία αὐτῆς, καταστρέψαντες τελείως τό Μέγα Παλάτιον, πλήν τοῦ πλησίον αὐτοῦ εὑρισκομένου Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, τόν ὁποῖον, καθώς καί ὅλες τίς ἄλλες Ἐκκλησίες, μετέτρεψαν σέ τζαμιά, ἐνῶ πολλοί τῶν κατοίκων ἐσφάγησαν ἤ ἐξανδραποδίσθηκαν.
Πρόσφατα σχόλια