You are currently browsing the category archive for the ‘Ιστορικές αναφορές’ category.
«…Οφείλουμε, πάντως, να μνημονεύσουμε τους ελάχιστους έστω Τούρκους που αποδοκίμασαν τα εγκλήματα γενοκτονίας κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν θα ερευνήσουμε γιατί το έκαναν.
Μπορεί να εξεγέρθηκε η συνείδησή τους, Μπορεί όμως να θέλησαν να απαλλάξουν το έθνος τους και τους εαυτούς τους από κάθε ευθύνη αποδίδοντας τα πάντα στους Νεότουρκους. Όπως και αν έχει το πράγμα, οι καταγγελίες τους αποτελούν ομολογία της διάπραξης των εγκλημάτων…
Έτσι, ο γερουσιαστής Δαμάντ – Φερίντ Πασάς (πρώην Μέγας Βεζίρης) αγορεύοντας στην Οθωμανική Γερουσία στις 22 του Οκτώβρη του 1918 είπε:
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Advertisements
Στὶς 11 Μαΐου τοῦ 330 μ.Χ. τελέσθηκαν τὰ ἐγκαίνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς πόλεως τῆς Θεοτόκου, μία ποὺ κατὰ τὸ ἀρχαῖο ἔθος «τὰς πόλεις μετὰ τὴν κτίσιν καθαίρειν εἴθιστο».
Ὁ ἑορτασμὸς τότε κράτησε ἐπὶ σαράντα ἡμέρες καὶ διασώθηκε μέχρι σήμερα στὸ Μηνολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ λιτὴ γιὰ τὴν γενέθλια ἡμέρα τῆς Πόλεως ξεκινοῦσε ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Φόρου καὶ συνεχιζόταν μέχρι τὴν Μεγάλη Ἐκκλησία.
Ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἄρχισε ἡ ἀνέγερση τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ ρυθμὸ βασιλικῆς, ποὺ τότε, προφανῶς λόγω τοῦ μεγέθους του, ὀνομαζόταν Μεγάλη Ἐκκλησία.
Όταν στίς 8 Μαΐου 1821, μέ τήν ανατολή τού ηλίου, φάνηκαν από μακρυά τά στρατεύματα τού Ομέρ Βρυώνη, οι καπετάνιοι έκαναν συμβούλιο γιά νά καθορίσουν πού θά κτυπήσουν τόν πασά μέ τούς Τουρκαλβανούς του.
Κάθισαν κάτω από μία μεγάλη βελανιδιά πού βρισκόταν έξω από τό χάνι. Η πρόταση γιά νά ταμπουρωθούν στό γεφύρι τής Χαϊνίτσας απορρίφθηκε. Προτάθηκε τότε νά πιάσουν τίς γύρω ορεινές πλαγιές βάζοντας στή μέση τόν εχθρό πού θά περνούσε από τόν δρόμο γιά τά Σάλωνα.
Ο Ανδρούτσος, καθισμένος κι αυτός μέ τούς άλλους κάτω από τή βελανιδιά, παρακολουθούσε αμίλητος, τάχα αδιάφορος, καπνίζοντας τό τσιμπούκι του. Τό βλέμμα του ήταν καρφωμένο μπροστά.
Ιστορική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η ακόλουθη εικόνα των ένδοξων Αγίων Μαρτύρων Τιμοθέου και Μαύρας, όχι μόνο διότι συνδέεται με τη ζωή του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας Ι. Καποδίστρια, αλλά γιατί η ιστορία που οδήγησε στην αγιογράφηση αυτής αποτελεί μεγάλο θαύμα.
Το γεγονός συνέβει το Μάιο του 1803 στην Κέρκυρα, όπου ο Ι. Καποδίστριας ζούσε και ασκούσε το επάγγελμα του γιατρού. Ο Ι. Καποδίστριας κατοικούσε λίγο έξω από την πόλη της Κέρκυρας σε απόσταση τριών χιλιομέτρων από αυτή, στη θέση Κουκουρίτσα.
Την 3η Μαΐου 1803 τον ειδοποίησαν να επισκεφθεί κάποιο ασθενή στην πόλη. Ανέβηκε αμέσως στο άλογό του και ξεκίνησε.
Απόδοση από τα αρμενικά: Γκεβόργκ Καζαριάν, θεολόγος
Νοέμβριος 2017-Ιανουάριος 2018, τεύχος 95
Η μακραίωνη παρουσία και η ιστορική κληρονομιά των ελλήνων στην Αρμενία, που είναι μαρτυρούμενη και καταγεγραμμένη από την αρχαιότητα, τυγχάνει σήμερα ιδιαίτερης προσοχής και αξιολόγησης.
Μετά την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 δημιουργήθηκαν νέες ελληνικές κοινότητες στην Αρμενία, ενώ ανανεώθηκαν οι ήδη υπάρχουσες με την προσθήκη νέων μελών.
Νέα κύματα μεταναστών Ποντίων Ελλήνων υποδέχτηκε η αρμενική γη τον 18ο αιώνα, όταν οι βόρειες επαρχίες της Ανατολικής Αρμενίας ήταν ενσωματωμένες στο βασίλειο της Γεωργίας, η οποία, μαζί με την Ανατολική Αρμενία, υπαγόταν στον Σάχη Περσίας.
Αθανάσιος Διάκος (1788 Μουσουνίτσα Φωκίδος – 24 Απριλίου 1821)
«Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε’ να πεθάνω!»
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Ήτανε νύχτα. Τα βουνά, οι λαγκαδιές, τα δένδρα,
οι βρύσες, τ’ αγριολούλουδα, ο ουρανός, τ’ αγέρι,
στέκουν βουβά ν’ ακούσουνε την προσευχή του Διάκου.
« Όταν η μαύρ’ η μάνα μου, εμπρός σε μιαν εικόνα,
Πλάστη μου, μ’ εγονάτιζε με σταυρωτά τα χέρια
καί μώλεγε να δεηθώ για κειούς, που το χειμώνα
σα λύκοι ετρέχαν στα βουνά με χιόνια, μ’ αγριοκαίρια,
για να μη ζούνε στο ζυγό, ένιωθα τη φωνή μου
να ξεψυχάη στα χείλη μου, εσπάραζε η καρδιά μου,
μου ετρέμανε τα γόνατα, σα νά ‘θελε η ψυχή μου
να φύγη με τη δέηση από τα σωθικά μου.
Η ἐπανάσταση τοῦ 1821 εἶχεν ἀρχίσει. Τὴ μέρα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων φίλοι τοῦ Πατριάρχη κι ἐπίσημα πρόσωπα τὸν παρακαλοῦσαν,νὰ φύγη, νὰ σωθῆ.
Ἡ Ὀθωμανικὴ Κυβέρνηση μεταχειριζόταν τὰ πιὸ σκληρὰ μέσα καὶ ὁ καθένας μποροῦσε νὰ μαντέψη τί θὰ γινόταν. Παρακαλοῦσαν λοιπὸν τὸν Πατριάρχη νὰ φύγη κι ἐξασφάλισαν καὶ τὰ μέσα τῆς φυγῆς του.
―Μὴ μὲ παρακινῆτε νὰ φύγω, εἶπε ὁ Γρηγόριος στοὺς φίλους του. Μὴ θέλετε νὰ σωθῶ· ἡ ὥρα τῆς φυγῆς μου θὰ ἦταν ὥρα σφαγῆς γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη καί τὴν ἄλλη Χριστιανοσύνη. Ὡραῖο πρᾶγμα ζητᾶτε.
Ευθυμίου – Ιστορικές Παραδόσεις και Θρύλοι
-΄Ακουσε ΄δω παπά και σεις μουχταροδημογερόντοι, με το καλό ή με το ζόρι, θα τουρκέψουν όλοι μια μέρα, αυτή ΄ναι η διάτα του πολυχρονομένου Πατισάχ. Δε γλιέπετ΄ όλα τα χωριά εδώ γύρα που τούρκεψαν, τι καϊτεράτε;
– Μα αφέντη, πως θα κοτήσωμ΄ εμείς ν΄αλλαξοπιστήσωμε, αφού όλα τα χωριά τριγύρα μας είναι χριστιανικά; Θα μας χαλάσουν, θα μας κάψουν.
– Είστε μπουνταλάδες και χοντροκέφαλοι Στρατσιανίτες. Σας τόειπα χίλιες φορές κανένας δε μπορεί να σας γκίξη, αφού βρίσκομ΄εγώ εδώ μ΄εκατόν πενήντα παλληκάρια, και μπορώ να μάσω κ΄άλλα δυό τόσα στη στιγμή, και να κάψω όποιο χωριό θελήσω.
Φώτης Κόντογλου
Η Ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στο κόσμο. Είναι αγιασμένη.
Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και γι’ αυτή χύνει το αίμα του.
Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν τη μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα.
Η 7η Μαρτίου του 1948 αποτελεί ιστορικό ορόσημο για τη Ρόδο και τα Δωδεκάνησα. Είναι η μέρα που τα νησιά μας, γίνονται πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας.
Όμως για να φτάσουμε στην Ενσωμάτωση και στην 7η Μαρτίου 1948, χρειάστηκαν αγώνες και θυσίες από τον ελεύθερο ελληνικό λαό, αλλά και από τον επί πολλά χρόνια σκλαβωμένο δωδεκανησιακό λαό.
Από το 1912 που οι Ιταλοί κατέλαβαν τη Ρόδο οι κάτοικοι του νησιού αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες μέχρι την ενσωμάτωση.
Πρόσφατα σχόλια