Τὸ στιλέτον! «Ὀκτώβριος 1940»

Γεωργίου Βλάχου

Τὸν πόλεμον αὐτὸν δὲν τὸν ἐζητήσαμεν, δὲν τὸν προεκαλέσαμεν, δὲν τὸν ἠθελήσαμεν. Μᾶς ἐπεβλήθη. Μᾶς ἐπεβλήθη κατὰ τὸν χυδαιότερον, κατὰ τὸν σκαιότερον τρόπον.

Ἅμα ἔμειναν οἱ προπηλακισμοὶ ἀναπάντητοι, ἅμα ἠκούσθησαν μὲ σιωπηλὴν ἀπάθειαν αἱ προκλήσεις, ἅμα κατεβλήθη προσπάθεια ὅπως ἀγνοηθῆ καὶ αὐτὴ ἡ ταυτότης τῶν γενναίων οἱ ὁποῖοι ἔπνιξαν ἠγκυροβολημενην τὴν «Ἕλλην», εἰς τὸ τέλος, ἐπειδὴ φόβος ὑπῆρχε μὴ αἱ ὕβρεις, αἱ συκοφαντίαι καὶ οἱ πνιγμοὶ δὲν χρησιμεύσουν καὶ δὲν γίνη ὁ πόλεμος, κατέφθασε χθὲς ὁ κ. Γκράτσι εἰς τὸν οἶκον τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος, εἰς τὰς τρεῖς τὸ πρωί, καὶ τοῦ ἐζήτησε, προχείρως, τὴν ἄδειαν νὰ μᾶς καταλάβη.

«Ἐν τούτῳ νίκα» Ἦτο ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 312

Ὁ Κωνσταντῖνος ἐκάλεσεν ἀμέσως τοὺς καλυτέρους τεχνίτας, ποὺ ἠμποροῦσε νὰ εὕρῃ εἰς τὸ στρατόπεδον, παρέστησε πῶς ἦτο τὸ ὅραμα καὶ διέταξε νὰ τὸ κατασκευάσουν μὲ χρυσὸν καὶ πολυτίμους λίθους.

Τὸ πρῶτον τοῦτο λάβαρον, τὸ ὁποῖον εἶδεν ὁ ἱστοριογράφος ἐπίσκοπος Εὐσέβιος, ἦτο χρυσοῦν δόρυ, ἔχον είς τὴν κορυφὴν ἐπίσης χρυσοῦν στέφανον, φέροντα τὰ δύο στοιχεῖα Χ καὶ Ρ, δηλαδὴ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Τα ζα στον πόλεμο!

του Στράτη Μυριβήλη

(Στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο Η ζωή εν τάφω (1931) του Στράτη Μυριβήλη περιγράφεται η αγριότητα του πολέμου σε μια σκηνή στην οποία εξοντώνονται ανυπεράσπιστα «επιστρατευμένα» γαϊδούρια.

Τα αντιπολεμικά αισθήματα του συγγραφέα εκφράζονται με την ωμή περιγραφή της εξόντωσης των αθώων ζώων, η οποία δείχνει την παράλογη βία του πολέμου). 

῾H ὥρα τῆς ἱστορίας

Ἀλβανικὸ μέτωπο, 1941: Ὁ ἀγώνας συνεχίζεται. Φωτογραφία τοῦ Δημήτρη Χαρισιάδη.

Τοῦ Στρατῆ Μυριβήλη

Σὲ μίαν ὥρα ποὺ κανεὶς δὲν ξέρει, σὲ μιὰ στιγμὴ ποὺ μόνο ὁ Θεὸς ὁρίζει, μέσα στὸ ναὸ τῆς Ἱστορίας σημαίνει ξαφνικὰ ἡ βαθειὰ καμπάνα τῆς Μοίρας πάνω στὰ ριζικὰ τῶν λαῶν.

Τότε τὰ ἄτομα ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἐθνικὴν ὁλότητα, πετοῦν θεληματικὰ ἕνα μεγάλο μέρος ἀπὸ τὰ πιὸ ἀκριβὰ προνόμιά τους, αὐτὰ ἴσα-ἴσα ποὺ κατοχυρώνουν τὴ μονάδα μέσα στὸ κοινωνικὸ σύνολο.

Άνθρωποι χωρίς τιμή

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Στα κρίσιμα γεγονότα της ζωής αναδεικνύεται η πραγματική στόφα του ανθρώπου. Στις οριακές του στιγμές ο άνθρωπος δείχνει πόσο αληθινός ή ψεύτικος είναι.

Το συγκλονιστικό έπος του ’40 ανάγκασε τους πάντες να πετάξουν τη μάσκα της συμβατικότητας. Να συμπεριφερθούν χωρίς προσχήματα. Να αποκαλύψουν τί κρύβεται πίσω απ’ τη βιτρίνα.Έγινε σημείο αναφοράς στην ιστορία.Φανέρωσε τις αφανέρωτες διαθέσεις των ψυχών.

Η Eκκλησία της Παναγίας Χρυσοπολίτισσας

Το εσωτερικό της εκκλησίας της Παναγίας Χρυσοπολίτισσας πριν από την εισβολή. (φωτ. Α. Παπαγεωργίου).

Α. Παπαγεωργίου

Ο ναός φαίνεται ότι κτίσθηκε κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, όπως μαρτυρεί η επιμελημένη τοιχοδομία του βόρειου τοίχου.

Στο μέσο του βόρειου τοίχου υπάρχει θύρα με εξέχον περίθυρο- τυφλό τόξο, που στηρίζεται σε δυο εντοιχισμένες κολόνες που ξεκινούν από βάση διακοσμημένη με άνθη και φύλλωμα, ενώ τα κιονόκρανα διακοσμούνται με άνθη.

Παπά – Θύμιος Βλαχάβας : «Η ζωή , οι αγώνες και η θυσία του για την λευτεριά και την ανεξαρτησία του Ελληνικού έθνους !!!»

Γρηγόρης Γ. Καλύβας

Μια εξέχουσα μορφή του εθνικοαπελευθερωτικού  αγώνα  κατά την προεπαναστατική  περίοδο  είναι αναμφισβήτητα  ο  εκ Βλαχάβας  εθνομάρτυρας  παπά – Θύμιος Βλαχάβας ο οποίος  στον ένα χέρι κρατούσε τον σταυρό και στο άλλο το καριοφίλι  αναλώνοντας την ζωή του  στην πίστη  και στον αγώνα  για την αποτίναξη  του Οθωμανικού ζυγού .

Αγώνα  στον οποίο πρόσφερε τα πάντα , ακόμα και  αυτήν την ίδια του τη ζωή περνώντας έτσι στο πάνθεον της ιστορίας ως μια ηρωική μορφή  που έσπειρε τον σπόρο  της λευτεριάς που άνθησε και κάρπισε αργότερα .

Ήβη Αθανασιάδου: «H 16χρονη ηρωϊδα του Παλαιού Φαλήρου που δολοφονήθηκε την ημέρα της αποχώρησης των Γερμανών από την Αθήνα»

Η δολοφονία της Ήβης Αθανασιάδου συνέβη την ημέρα της αποχώρησης των Γερμανών από την Αθήνα, στο τέλος της Κατοχής.

Η Ήβη Αθανασιάδου (1 Ιουνίου 1926 – 16 Οκτωβρίου 1944) κατοικούσε στο Παλαιό Φάληρο, όπου φοιτούσε στο Γυμνάσιο Χατζηκωνσταντίνου.

Μνῆμες Μικρασιατῶν Προσφύγων

τῆς κ. Δέσποινας Πεύκαρου
(ἀπό τό Ἡμερολόγιο 2015 τοῦ Συνδέσμου Μικρασιατῶν Κύπρου)

«Ἀφιέρωμα εἰς μνήμη ὅλων αὐτῶν τῶν ὑπέροχων ἀνθρώπων πού εὐτύχησα νά ἔχω οἰκογένεια.»

Ὁ Χαράλαμπος καί ἡ Δέσποινα Χαραλάμπους μέ τά ἕξι τους παιδιά ζοῦσαν στό μεγάλο τους σπίτι περιτριγυρισμένο ἀπό τό μεγάλο μπαξέ ἔξω ἀπό τή Σμύρνη, στήν περιοχή Μπαλατζίκ.

Τό στερνό παιδί τους ἦταν ἡ Δήμητρα 11/2 χρόνων τό 1921.

Ο Θρυλικός «Ξωπατέρας»….

Όταν πρωτοδείτε το μοναστήρι της Οδηγήτριας από μακριά, θα νομίσετε ότι πρόκειται για παλιό κάστρο.

Παρότι βρίσκεται αρκετά μακριά από την ακτή που την λυμαίνονταν οι πειρατές, το μέρος ήταν τότε (16ος αιώνας) τόσο ερημικό όσο είναι και σήμερα, και η μόνη άμυνα εναντίον των πάσης φύσεως εχθρών (ληστών, Τούρκων, κ.λπ) ήταν τα ψηλά τείχη και οι ετοιμοπόλεμοι μοναχοί.