Η κυρά Λένη της Κοκκινιάς, o καταδότης, μια ιστορία…

Η γιαγιά μου η Κωνσταντίνα, κάθε φορά που άκουγε Γερμανικά, έφτυνε πίσω από τον αριστερό της ώμο, μουρμουρίζοντας: “Πίσω μου σ΄έχω σατανά, αχ κυρά Λένη.” κι εμείς μικρά παιδιά της ζητούσαμε να μας πει, ξανά και ξανά την ιστορία της κυρά Λένης.

Σας μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ, τη διήγηση της φοβερής γιαγιάς μου:

…Η κυρά Λένη λοιπόν, μεγάλωσε μονάχη της τέσσερα παλικάρια. Ο άντρας της ναυτικός, χάθηκε νωρίς, σ΄ένα ναυάγιο. Πήγαινε και καθάριζε τα σπίτια των πλουσίων στην Κηφισιά, έπαιρνε κι έπλενε στο σπίτι, στο χέρι ε; στην σκάφη με πράσινο σαπούνι, ποτάσα και αλισίβα, ξένα ρούχα, που τα σιδέρωνε με το βαρύ μανταμένιο σίδερο με τα κάρβουνα.

Advertisements

Ο άγιος Μηνάς και η απελευθέρωση της Καστοριάς (11η Νοεμβρίου 1912)

Καστοριανή εικόνα του αγίου Μηνά.

Ο Άγιος Μηνάς είναι ένας μεγαλομάρτυρας της Εκκλησίας μας, ο οποίος, απ’ τους χρόνους της επίγειας ζωής του και μέχρι σήμερα, έκανε αναρίθμητα θαύματα.

Οι Καστοριανοί τον τιμούσαν πολύ καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, ιδιαίτερα όμως τον τιμούν μετά την 11η Νοεμβρίου 1912, ημέρα της εορτής του, διότι κατ’ αυτήν (την ημέρα) βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό ν’ απελευθερώσει αναίμακτα την Καστοριά απ’ τους Τούρκους.

Άγνωστες μαρτυρίες για τις εμφανίσεις της Παναγίας στα βουνά της Πίνδου στον πόλεμο του 1940.

       

επιμέλεια:πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στην πρώτη γραμμή του πολέμου, στα ελληνοαλβανικά σύνορα και την Πίνδο, η Παναγία ήταν η προστάτιδα και οδηγός των στρατιωτών.

Οι στρατιώτες την έβλεπαν με τα μάτια της πίστης τους να τους εμψυχώνει και να τους «σκεπάζει», καθώς πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας.

Τό 1940 δέν περιγράφεται…

Γράφει ἡ Λουκία, κόρη τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ:

Δέν κάνω βέβαια περιγραφή τοῦ 1940 ἐδῶ. Ζήσαμε ὅμως κάτι, τό ὁποῖο δύσκολα περιγράφεται σήμερα. Βρεθήκαμε ὅλοι ἑνωμένοι, σάν μιά ψυχή, σάν ἕνας ἄνθρωπος, διότι ἔτσι τό νιώθαμε. Φόβο δέν εἴχαμε.

Ὁ καθένας στή θέση του, ὅσο καί μηδαμινή, ἤ στά μετόπισθεν κι ἄν ἦταν, ὅσο καί προχωρημένη στά κορφοβούνια. Ὅλοι, μικροί καί μεγάλοι –σέ βαθμό ἤ ἡλικία–, πολεμοῦσαν σάν ἕνας ἄνθρωπος καί ὁ καθένας πολεμοῦσε γιά ὅλους. Ὅλοι ἀποφασισμένοι γιά τό θάνατο, ἀλλά καί χωρίς νά νιώθουμε πώς ὑπάρχει κάτι τέτοιο στ’ ἀλήθεια!

«Ἡ ὡραιότερη του στιγμὴ!»

Κώστας Οὐράνης 

Θυμᾶμαι πάντα, κι ἔτσι σὰν νὰ τὶς ζῶ στὸ ἐνεστώς, τὶς στιγμὲς ἐκεῖνες τοῦ πρωϊνοῦ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ποὺ ξύπνησα ξαφνισμένος ἀπὸ τοὺς διάτορους γόους τῆς σειρήνας γιὰ νὰ πληροφορηθῶ ἀπὸ τὸ γέρο θυρωρό μου, σὰν μοῦ ἀνέβασε τὴν ἐφημερίδα, ὅτι ἡ Ἰταλία μᾶς εἶχε κηρύξει τὸν πόλεμο.

Ἄκουσα τὴν εἴδηση, διάβασα τὶς λεπτομέρειες στὴν ἐφημερίδα – κι᾿ ἀπόμεινα σιωπηλός. Ὄχι ἀποσβολωμένος. Σιωπηλὸς – καὶ ἀκίνητος, καὶ μὲ τὰ μάτια στυλωμένα στὸ πρωινὸ φῶς.

«Ἔσεισας, ἀλλ’ ἔσωσας …»

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Βρίσκομαι στο ψαλτικό αναλόγιο από μικρό παιδί. Έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει την υμνολογία της Εκκλησίας μας, άλλοτε με την δέουσα προσοχή, άλλοτε μηχανικά, άλλοτε με τον νου διεσπαρμένο. Κάθε φορά που διαβάζω, θα αντικρίσουν τα μάτια μου «κάτι», που θα «φρενάρει» τον νου, θα κολλήσει η γλώσσα μου, θα  κοντοσταθώ, για να συλλαβίσω, να επιτονίσω αυτό το «κάτι»,  να σταματήσω ακόμη ακόμη το διάβασμα για λίγα δευτερόλεπτα και να ψελλίσω συντομότατα δυο λέξεις έκπληξης, απορίας και θαυμασμού.

Γράμμα απ’ τη Χιμάρα

Μητέρα…

Απόψε έρχεσαι στο νου μου σαν τη μαυροφορεμένη Παναγιά που μπορεί να απαλύνει τις λαβωματιές της ψυχής.

Καθώς γυρνώ απ’ αντίσκηνο σ’ αντίσκηνο, βλέπω εσέ να γεμίζεις με τον απαλό σου ίσκιο, τις παγωμένες βραδιές μας. Νιώθω τη ζεστή σου αγκάλη και ξημερώνω ζεσταμένος απ’ τα αλμυρά δάκρυα του νόστου.

Αχ να μπορούσα να γινόμουν βαγόνι μιας πρόχειρης αμαξοστοιχίας, να ερχόμουν κοντά σου, να άγγιζα λιγάκι την καρδιά σα βαστά τον κόρφο που μου ‘δωσε τις πρώτες γουλιές της ζωής.

Ο ενταφιασμός του Παύλου Μελά στην Καστοριά τον Οκτώβριο του έτους 1904.

Η προτομή του ήρωα Παύλου Μελά στο χωριό Μελάς Καστοριάς.

Κείμενο ομιλίας της κ. Θωμαής Δούμα, αφιέρωμα στη μνήμη τής γιαγιάς της Σταυρούλας Γκέρου (+1969).

«Κυρά Σταυρούλα έλα, σε θέλει ο Δεσπότης μας, κάμε και γρήγορα γιατί είναι πολύ στενοχωρημένος, και δεν κάνει να περιμένει άπραγος».

Απορημένη η Σταυρούλα Γκέρου γειτόνισσα του Δεσπότη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη -η εθνική δράση του οποίου ήταν γνωστή πριν ακόμα έρθει ο Παύλος Μελάς στην Μακεδονία. Νέα σαν το κρύο νερό, λεβέντισσα και μέχρι το θάνατο της.

Ο θάνατος του Παύλου Μελά και η σημασία του για τον αγώνα στην Μακεδονία (1870 – 13 Οκτωβρίου 1904)

Ακαταπόνητος συνεχίζει τον αγώνα του και με αγωνία περιμένει όπλα από τις αθηναϊκές πατριωτικές οργανώσεις, για να εξοπλίσει όλα τα χωριά της περιοχής του.

Στο μεταξύ, με όσα διαθέτει και παρά τις εναντίον του βουλγαρικές απειλές, οργανώνει την άμυνα τεσσάρων χωριών και προειδοποιεί ότι θα κάψει τα σπίτια εκείνων που θα συμπράξουν με τους βούλγαρους κομιτατζήδες.

Τὰ Ἱερὰ σύμβολα

τοῦ Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Κ. Παπαθανασίου

Κατ’ ἀρχάς, σύμβολο εἶναι το ὑλικὸ ἐκεῖνο ἀντικείμενο, τὸ ὁποῖο ἀντιπροσωπεύει κάτι τὸ νοερὸ καὶ πνευματικό.

Περιέχει συνεπῶς μία ἀλληγορία. Τὸ σύμβολο εἶναι ἡ ἐξωτερικὴ ἐκδήλωση τοῦ πνευματικοῦ στοιχείου, εἶναι τὸ ἐνδοκοσμικὸν πρὸς κατανόησιν τοῦ ὑπερβατικοῦ.

Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν πεπερασμένη λογική του καὶ τὴν ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης φύσεώς του δὲν μπορεῖ νὰ προσεγγίσει τὰ ὑπὲρ νοῦν, τὰ τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιεῖ σὐμβολα, ἱερὰ σύμβολα.