You are currently browsing the category archive for the ‘Ιστορικές αναφορές’ category.
Τα «Φαναράκια» που γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου στην Τήνο, σε ανάμνηση της εύρεσης της εικόνας του Ευαγγελισμού, είναι μία ξεχωριστή θρησκευτική γιορτή.
Ξεχειλίζει από ζωντάνια, χρώματα και τραγούδια, με όλους τους Τήνιους να ξεχύνονται στους δρόμους της πόλης και να ακολουθούν συγκεκριμένη διαδρομή, όπως έκαναν οι πρόγονοι τους και τη νύκτα της 30ης Ιανουαρίου του 1823, για να φτάσουν στο προαύλιο της Μεγαλόχαρης.
Η ιστορία της εικόνας είναι θαυμαστή, όπως αρμόζει σε μια θαυματουργή εικόνα.
Το 1881 μία κάτοικος της Κρήνης (Τσεσμέ) Μικράς Ασίας ζήτησε α̟πό την Αγία Άννα –μητέρα της Παναγίας μας- να της χαρίσει ένα τέκνο κι αυτή θα αφιέρωνε μια εικόνα στην χάρη της.
Πράγματι η Αγία εισάκουσε το αίτημά της και η συγκεκριμένη ̟πιστή ζήτησε από έναν αγιογράφο των Κυδωνίων (Αϊβαλί) να αγιογραφήσει την Αγία, ό̟πως και έγινε.
Η Αγία Φωτεινή ήταν ο ωραιότερος κι ο πιο εντυπωσιακός ναός της Σμύρνης. Ξεχώριζε για το πανύψηλο καμπαναριό, τις φανταχτερές του καμπάνες, τις μεγαλοπρεπείς τοιχογραφίες και το χρυσό σταυρό, που έλαμπε στον ήλιο.
Στο καμπαναριό υπήρχε ρολόι με την επιγραφή «Ηλίου άτερ σιγώ», δηλαδή απουσία του ηλίου σιωπώ.
Το ψυχικό μεγαλείο της Σανταίας γυναίκας έφτασε στο υψηλότερο σημείο το 1915 όταν άρχισε η σφαγή των Αρμενίων. Οι Αρμένιοι κυνηγημένοι από τους Τούρκους κρύφτηκαν στα βουνά της Σαντάς για να γλυτώσουν.
Οι γυναίκες ανασκουμπώθηκαν. Κουβαλούσαν στα βουνά ό,τι μπορούσαν, παρά τις φοβέρες και τις απειλές των Τούρκων και με μεγάλο κίνδυνο της ζωής τους.
απόσπασμα από το ιστορικό μυθιστόρημα του Γιώργου Γαλάτση «Σταύρος Καζαντζής – Μπαρέτης»
Τό βιβλίο τούτο, αφιερούται είς μνημόσυνον αιώνιον – υπέρ αναπαύσεως ψυχής – διά όλους τούς αγωνιστάς τής υμών πατρίδος πού έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι, «υπέρ πίστεως και πατρίδος» διά την ελευθερία τής Μακεδονίας καί όλης της Ελλάδας.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
12 Μαρτίου 1912. (110 χρόνια πρίν). Ό Σταύρος Καζαντζής – Μπαρέτης, γέννημα θρέμμα τής αιματοβαμμένης γης της Μακεδονίας ( Μπαλαφτσα – σημερινη ονομασία ΚΟΛΧΙΚΟ τής Επαρχίας Λαγκαδά) αφήνει την τελευταία του πνοή στο μαρτυρικό νησί της Σάμου.
Ὁ παπὰς τοῦ ’40
Ἕνας Στρατιώτης θυμᾶται γιὰ τὴν ἅγια μορφὴ καὶ τὴν θυσία τοῦ Στρατιωτικοῦ Ἱερέως Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα:
«Κεράσοβο Πωγωνίου…1940. Στὶς 11 περνᾶνε ἀεροπλάνα (ἰταλικὰ φυσικά) καὶ βομβαρδίζουν σὰν δαίμονες πάνω ἀπ’ τὰ κεφάλια μας. Οἱ βόμβες λυσσᾶνε, μὰ πέφτουν πιὸ πέρα μὲς στὴ χαράδρα.
Διαβάζεις τίς τελευταῖες λέξεις πού πρόλαβε νά γράψει βιαστικά πάνω στό χαρτί:«Αὐτή τή στιγμή μοῦ φωνάζουν ν’ ἀνεβῶ τά λίγα μέτρα πού μέ χωρίζουν ἀπ’ τήν κορυφή…».
Μά ἐκεῖ, σέ κεῖνα τά λίγα μέτρα, ἦρθε καί τόν βρῆκε ἡ σφαίρα κάπου κοντά στήν καρδιά. Τόν ἔθαψαν τό βράδυ κάτω στή χαράδρα. Ἔξω ἀπό τό φάκελο μέ τά φύλλα τοῦ ἡμερολογίου του εἶχε γράψει : «Ἄν σκοτωθῶ, ὁ φάκελος αὐτός νά σταλεῖ συστημένος στή διεύθυνση πού γράφω».
του πατρός Δημητρίου Μπόκου
«Η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της» (Νικηφ. Βρεττάκος).
Δεν ήταν μόνο η Σπαρτιάτισσα μάνα που προέπεμπε τον γιο της στον πόλεμο δίνοντάς του την ασπίδα και λέγοντας: «Ή ταν ή επί τας». Ή θα την φέρεις πίσω (νικητής) ή θα σε φέρουν πάνω σ’ αυτήν (νεκρό).
Δεν ήταν μόνο η Σουλιώτισσα που πολέμησε ισοδύναμα στο πλευρό του άντρα της με το σπαθί και το τουφέκι.
Πόπη Τσακμακίδου -Κωτίδου
Φιλόλογος-Συγγραφέας
Η φιλοξενία, η αλληλοβοήθεια και η ελεημοσύνη πάνε μαζί. Όλα τα σπίτια της Σαντάς, καθαρά και περιποιημένα, φτωχικά ή πλουσιόσπιτα, ήσαν ανοιχτά στη φιλοξενία.
Οι νοικοκυρές, όταν μαγείρευαν, έβαζαν πάντοτε μια και δυό μερίδες παραπάνω:
Πόπη Τσακμακίδου -Κωτίδου.
Φιλόλογος-Συγγραφέας.
Eυτυχώς που οι Σανταίοι δεν στερούσαν από τα κορίτσια το σχολείο. Τα έστελναν στο σχολείο όπως και τα αγόρια παρ’ όλο που η φοίτηση δεν ήταν υποχρεωτική, αλλά ούτε και δωρεάν.
Ανάλογα με την τάξη που φοιτούσαν πλήρωναν ένα συμβολικό ποσό που το έλεγαν «Εισιτήριον».
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια