You are currently browsing the category archive for the ‘Ιστορικές αναφορές’ category.
Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη σε μια γειτονιά, όπου Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν ειρηνικά και αγαπημένοι μέχρι εκείνη τη νύχτα στις 6 Σεπτεμβρίου 1955.
Ήμουν μικρό παιδάκι αλλά μέχρι να πεθάνω δε θα ξεχάσω. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα είναι σαν να τα ζω ξανά. Ήταν ένα φθινοπωρινό βραδάκι οκτώ το βράδυ.
Γιώργος Λαουτάρης
Ένα μη καταγεγραμμένο μέχρι σήμερα κεφάλαιο της τοπικής ιστορίας της Βούλας αλλά και της ιστορίας της εκπαίδευσης στην Ελλάδα βρίσκεται σκονισμένο σε ένα από τα παλιά φύλλα που φυλάσσονται στο αρχείο εφημερίδων της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Συγκεκριμένα, στο φύλλο της Κυριακής 26ης Ιουλίου 1959 της εφημερίδας Ελευθερία βρίσκουμε ένα όμορφο ρεπορτάζ που υπογράφει ο Α. Αλεξανδρόπουλος και φέρει τίτλο «Το εκπαιδευτήριο του Ασκληπιείου, Ένα σχολείο με κρεβάτια αντί θρανίων στη Βούλα».
τῆς Διδοῦς Σωτηρίου (ἀποσπάσματα)
(Ἡ ὑπόθεση τοῦ πρώτου αὐτοῦ μυθιστορήματος τῆς Διδοῦς Σωτηρίου ἀναφέρεται στά θύματα τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς, τόν ξεριζωμό τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν καί τίς σκληρές δοκιμασίες πού ἀντιμετώπισαν οἱ πρόσφυγες κατά τήν ἐγκατάστασή τους στήν Ἑλλάδα).
Ἀρχίσαμε νὰ βαδίζουμε πιασμένοι ἀπ ᾽τὸ χέρι, κοντὰ ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, χαμένοι, μουδιασμένοι, δισταχτικοί, σὰν νὰ ᾽ μαστε τυφλοὶ καὶ δὲν ξέρουμε ποὺ θὰ μᾶς φέρει τὸ κάθε βῆμα ποὺ ἀποτολμούσαμε.
Γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος
Επί τη εορτή του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, γιορτάζει και πανηγυρίζει στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου, το ιστορικό Μοναστήρι στα Αρέθα ή Ρέθα κοντά στο χωριό Αγία Τριάδα.
Το μοναστήρι βρίσκεται σε χαμηλό λόφο του Μακρυνόρους σε πυκνό δάσος από δρυς και πλατάνια, στην επαρχία Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας και απέχει περίπου 20 χιλιόμετρα από την όμορφη πόλη της Αμφιλοχίας και 5 χιλιόμετρα από το χωριό Αγία Τριάδα της επαρχίας Βάλτου.
του πατρός Δημητρίου Μπόκου
Προπαραμονὴ τῆς Παναγίας ἀπόγευμα ξεκινοῦσαν οἱ συντροφιές μας γιὰ τὸ μεγάλο προσκύνημα στὴν Παναγία τῆς Σπηλιᾶς.
Ἀπρόσιτη ἀετοφωλιὰ στὴν καρδιὰ τῶν Ἀγράφων, ἡ ἱστορικὴ μονὴ τῆς Σπηλιᾶς ἀποτελεῖ, αἰῶνες τώρα, πνευματικὸ φάρο μιᾶς εὐρύτερης περιοχῆς, ποὺ συνενώνει γύρω ἀπὸ ἕναν ὀρεινό, μοναδικὰ μεγαλειώδη ὄγκο τέσσερα γειτονικὰ γεωγραφικὰ συγκροτήματα: Τὴ βορεινὴ Εὐρυτανία, τὴν ὀρεινὴ Ἀργιθέα τῆς Καρδίτσας, τὸ Ἄνω καὶ Κάτω Ραδοβύζι τῆς Ἄρτας (δῆμος Τετραφυλλίας παλιότερα) καὶ τὸν θρυλικὸ Βάλτο τῆς Ἀκαρνανίας.
«25 Ιουλίου 1821, Σκόπελος.
Περιπόθητε μοι φίλε κ. καπετάν Αλέξανδρε εν Κυρίω ευχόμενος σέ ασπάζομαι τόν ελληνικόν ασπασμόν.
Έφυγα φίλε, από τήν πατρίδα μου κυνηγούμενος καί από τούς τυράννους Τούρκους καί από τούς τουρκολάτρας καί αφ’ ου ήλθον εδώ τήν δευτέραν ημέραν, τή νύκτα εκάη τό οσπίτιον όπου ήμουν φιλοξενούμενος καί εβγήκα γυμνός από μίαν τρύπα καί άλλο δέν εγλύτωσα από 8000 γροσίων πράγματα καί τήν ζωήν μου.
Ὅτι ἀπέμεινε
Ἀρχιμ. Ἡρωδίων Ρίζος,
Ἱεροκήρυκας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος
Ξημέρωνε Σάββατο τῆς 17ης Ἰουνίου τοῦ 1944, πρίν ἀπό ἀκριβῶς 78 χρόνια, ὅταν στήν ἱστορική καί ἀποπνέουσα πνεῦμα ἐλευθερίας πόλη τῆς Ὑπάτης, ὅπως κάθε ἄλλη μέρα οἱ κάτοικοι ξύπνησαν, γιά νά συνεχίσουν τή ζωή τους, νά κινηθοῦν μέσα στόν τόπο τους, νά κάμουν τίς δουλειές τους, ὅταν ξαφνικά ὁ ἀδίστακτος καί σιδηρόφρακτος Γερμανός κατακτητής εἰσέβαλε μέ βαρβαρότητα στήν πόλη, καί ἐκείνη τήν ἡμέρα ἡ πόλη καί οἱ ἄνθρωποι τῆς Ὑπάτης ἔμελλαν νά γράψουν μέ τό ἄλικο αἷμα τους στίς σελίδες τῆς ἱστορίας τή δική τους μαρτυρία.
Η Μαρία Παντίσκα – Μίχα, η φωτογραφία της έκανε το γύρο του κόσμου
«Στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κόσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν από τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί».
Ανάμεσα σ’αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας, την ειρήνη, τον πολιτισμό.
Λαϊκή στο Θησείο, 1931
Δεκαετία του ’20 και οι συνεχείς ανατιμήσεις των βασικών ειδών διατροφής είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα των προσφύγων που προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα με πενιχρά έως μηδαμινά εισοδήματα.
Παρά τα μέτρα που λάμβανε το κράτος η αισχροκέρδεια καλά κρατούσε.
Του Ευαγγέλου Στάθη (φιλολόγου)
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 περίπου όλες οι γυναίκες του χωριού, ηλικιωμένες νιόπαντρες, ακόμα και κορίτσια της παντρειάς και τα νεαρά κορίτσια, κάλυπταν το κεφάλι τους με διάφορα καλύμματα – μαντήλια.
Λόγοι μόδας πάλι, αλλά και καιρικές συνθήκες (χειμώνας –καλοκαίρι) και συνθήκες εργασίας υπαγόρευαν το γυναικείο κάλυμμα. Αλλά και λόγοι ηθικής, σεβασμού και τιμιότητας το επέβαλαν.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια