You are currently browsing the category archive for the ‘Ιστορικές αναφορές’ category.
Τήν περίοδο τῆς κατοχῆς ὁ μοναχός Γεώργιος περιέθαλψε στό Ἅγιον Ὄρος φυγάδες Ἕλληνες καί Νεοζηλανδούς ἀπό τό καθεστώς τῶν Ναζί, πού εἶχαν καταφύγει ἐκεῖ.
Προδόθηκε ἀπό ἕναν Ρουμάνο λαϊκό, συνελήφθη καί καταδικάστηκε σέ θάνατο ἀπό τούς Γερμανούς. Τόν πῆγαν στίς φυλακές τοῦ Ἑπταπυργίου Θεσσαλονίκης, ὅπου ἀρρώστησε ἀπό ἑλονοσία.
30 Οκτωβρίου 1940 Αγαπημένη μου,
μεσ’ το Καλπάκι σ’ ένα ρέμα κουρνιάσαν οι στρατιώτες
βουτώ τη λόγχη μου στο αίμα, δέξου τις λέξεις μου τις πρώτες
είναι οι λέξεις μετρημένες σαν τις στιγμές μου εδώ πάνω
κι είναι οι σκέψεις μου δοσμένες ως την στιγμή που θα πεθάνω.
Αχ, τι να σου γράψω αγαπημένη; Εδώ συμβαίνουνε πολλά,
γύρω μου δέκα σκοτωμένοι αλλά είμαι καλά… Είμαι καλά…
Τοῦ φιλολόγου Γεωργίου Μπακιρτζῆ
Ἀπερίγραπτες ἦσαν οἱ δυσκολίες πού εἶχε νά ἀντιμετωπίσει ὁ Ἕλληνας φαντάρος στόν πόλεμο τοῦ 1940. Γιά νά νικήσει ὁ ἑλληνικός στρατός στήν Πίνδο ἔπρεπε νά δαμάσει τέσσερεις ἐχθρούς:
Τόν ἰταλικό στρατό πού ἦταν πάνοπλος, τήν πείνα, γιατί ἡ ἐπιμελητεία ἦταν ἀφάνταστα δύσκολη μέ τά χιόνια καί τίς κακοτοπιές, τήν κούραση, γιατί ἔπρεπε ὁ Ἕλληνας φαντάρος νά πολεμᾶ συνέχεια, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχαν ἄφθονες ἐφεδρεῖες, καί τά χιονισμένα καί δύσβατα βουνά.
Ἡ λιτὴ ἀπάντηση τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος Ἰωάννη Μεταξᾶ στὸν πρεσβευτὴ τῆς Ἰταλίας τὴν αὐγὴ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 σημείωσε ἀνεξίτηλα στὴν ἱστορία τῆς ὑδρογείου μιὰ ἱστορικὴ καμπή.
Ἄλλαξε τὸ ἦθος τοῦ πολέμου τῶν πέντε ἠπείρων. Ἡ ἀπήχηση τοῦ ΟΧΙ δὲν συγκλόνισε μόνο τὸν εὐρωπαϊκὸ χῶρο. Συγκλόνισε τὴν Ἄπω Δύση καὶ τὴν Ἄπω Ἀνατολή.
Ἐν Ἀθήναις, τῇ 19 Σεπτεμβρίου 1874.
Σεβαστέ μοι πάτερ,
Ἔλαβα τὴν ἐπιστολήν σας καὶ ἓν ὑποκάμισον ἀπὸ τὴν ἐξαδέλφην μου Χαρίκλειαν.
Αἱ ἐξετάσεις μου ἐτελείωσαν τὴν Δευτέραν τῆς παρελθούσης ἑβδομάδος, 7βρίου 9. Προχθὲς τὴν Τρίτην ἐπῆρα τὸ ἀπολυτήριόν μου, μὲ βαθμὸν καλῶς. Ἀκόμη δὲν ἐπῆγα νὰ ἐγγραφῶ εἰς τὸ Πανεπιστήμιον.
Γεώργιος Αθάνας. (1893-1987)
Όλα μας τα καράβια
Όλα μας τα καράβια πίσω γυρίσανε,
σπασμένα τα κατάρτια, σκισμένα τα πανιά,
ήρθαν από την Σμύρνη κι από τα Μουδανιά.
Φέραν των εκκλησιών μας τα δισκοπότηρα,
παιδιά, γυναίκες, γέρους, γένος ρωμιών πολύ,
τις ρίζες της φυλής μας απ” την Ανατολή.
Μα ένα μικρό καράβι πίσω δεν γύρισε,
ποιους κάβους αρμενίζει ποια πέλαγα γυρνά,
και πουθενά δεν βγαίνει, δεν φτάνει πουθενά.
Ήταν λίγο πριν το μεσημεριανό της 13ης Σεπτεμβρίου 1922. Η δεσποινίς Μ.Μ. κοσμήτορας του Αμερικανικού Κολεγιακού Θηλέων στην Σμύρνη, κοίταξε έξω από το παράθυρο του γραφείου της και σοκαρίστηκε από το θέαμα που αντίκρυσε.
«Είδα με τα μάτια μου έναν Τούρκο αξιωματικό να εισέρχεται σε ένα σπίτι με μικρούς τενεκέδες βενζίνη» αργότερα έγραψε «Δευτερόλεπτα αργότερα, το κτίριο τυλίχθηκε στις φλόγες»
Η Μ.Μ. ανησύχησε περισσότερο όταν και τα γειτονικά σπίτια έπιασαν φωτιά. Καθώς η φωτιά μεταδιδόταν από κτίριο σε κτίριο, οι φλόγες άρχισαν να ζυγώνουν και το Αμερικανικό Κολέγιο.
«Θαύμα! Θαύμα!» φώναξε ο Γερμανός Όφμαν. «Θαύμα! Θαύμα!» φωνάζουν κι όλοι οι Ορχομένιοι. Γιατί πραγματικά και χωρίς καμία αμφιβολία έγινε θαύμα.
Πολλοί αναρωτιούνται πώς έγινε και πολλοί άλλοι θα τους απαντήσουν πως δεν υπάρχει εξήγηση κι αυτό γιατί το θαύμα είναι πάνω από τη λογική. Κι όμως, υπάρχει εξήγηση.
Σίγουρα το θαύμα είναι πάνω από τη λογική, όμως παράλληλα έχει και το θαύμα τη λογική του. Και η λογική του θαύματος δεν είναι καμία άλλη από την πίστη. Το θαύμα είναι η απάντηση στην πίστη του καθενός από εμάς.
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ξημερώνει για τον Χορτιάτη ένα συνηθισμένο Σάββατο. Οι κάτοικοί του ξυπνούν ξεκινώντας τις δουλειές της καθημερινότητάς τους. Πολλοί φεύγουν έξω από το χωριό για τις συνηθισμένες αγροτικές εργασίες.
Τίποτα δεν προμήνυε την καταστροφή που έμελλε να ακολουθήσει, αν και οι γερμανικές δυνάμεις είχαν τελευταία σκληρύνει τη στάση τους μπροστά και στη διαφαινόμενη κατάρρευσή τους.
Κωνσταντίνος Κανάρης (Ψαρά 1793 ή 1795 – Αθήνα 2 Σεπτεμβρίου 1877)
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Το όνομά του αντήχησε στα πέρατα της Οικουμένης, έγινε συνώνυμο της φιλοπατρίας και της λεβεντιάς, μουσουργοί έψαλαν τους θριάμβους του, γλύπτες και ζωγράφοι παρέδωσαν το ομοίωμά του στους αιώνες.
Δεν είναι όμως ευρέως γνωστή η ιστορία της ληκύθου που περιέχει την καρδιά του Κωνσταντίνου Κανάρη (1790-1877), του μπουρλοτιέρη και θρυλικού αγωνιστή του 1821.
Πρόσφατα σχόλια