You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
Γ. Δ. Κούβελας
Σήμερα ὁ λόγος θά δοθεῖ σ’ ἕναν λαμπρό κληρικό, πολύτεκνο καί συγγραφέα, τόν πρωτοπρεσβύτερο π. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο. Σέ βιβλίο του διηγεῖται ἕνα πολύ χαρακτηριστικό περιστατικό ἀπό τήν ἱερατική του ζωή.
Γράφει λοιπόν:
«Πρίν ἀπό χρόνια, ὅταν ἤμουν ἐφημέριος στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Βασιλείου Πειραιῶς, μέ κάλεσαν νά ἐξομολογήσω ἐκτάκτως, κατόπιν δικῆς του ἐπιθυμίας, ἕνα νέο ἄνδρα, 42 ἐτῶν, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἦταν Ξενοφών.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Καθόταν και αγνάντευε την πεδιάδα καθώς οι πρώτες σταγόνες βροχής έπεσαν στο πρόσωπό του. Δεν κουνήθηκε όμως καθόλου. Δεν ήθελε να αφήσει τόσο βιαστικά και απότομα το θέαμα;
Τι ήταν αυτό που τον κρατούσε εκεί; Αυτή η πεδιάδα με χρώματα άνοιξης του έφερνε μέσα στην καρδιά του μια γλυκάδα. Έτσι φαινόταν…
Μελισσάνθη
Ο μπάρμπα-Γιάννης, ο γαλατάς, ήταν ένας μεροκαματιάρης, κοντόσωμος άντρας, με ελαφριά καραφλίτσα, απροσδιορίστου ηλικίας με ψιλή φωνή.
Όργωνε κάθε απόγευμα τα σοκάκια και τους δρόμους της Αγια-Τριάδας, με το γαϊδουράκι του φορτωμένο δύο βαρέλες γεμάτες γάλα.
Το ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΔΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ γνωρίζαμε στην γειτονιά.
Το ΕΒΓΑΤΖΙΔΙΚΟ είχε πινακίδα και εκεί πηγαίναμε στην χάση και στην φέξη δηλαδή.
Ποιόν να πάρεις δικό σου αφού και αυτός δεν είχε τηλέφωνο.
Ἄναψε μόνο του ἕνα φῶς
Ὁ ἱερεύς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου τοῦ χωριοῦ Φουγκουροῦμε, παπᾶ Φώτιος, μοῦ διηγήθηκε τό ἑξῆς θαυμαστό περιστατικό:
«Ἦτο Σάββατο βράδυ καί, ὡς συνήθως, διαβάζω τίς αὐριανές περικοπές γιά νά ἑτοιμασθῶ νά εἰπῶ καί λίγα λόγια στούς Χριστιανούς μας. Ἔψαξα νά βρῶ πετρέλαιο (ἀκάθαρτο-μαῦρο) δέν βρῆκα.
Αντώνης Σουρούνης
«…Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα χωριστεί σε πλούσιους και φτωχούς κι όλα πάνω στη γη ήταν μικρά, στενά και λίγα.
Τα σπίτια μας ήταν μικρά, τα μαγαζιά ήταν μικρά, η οδός Μουσών ήταν στενή, το κρεβάτι μου ήταν στενό, οι εκκλησίες ήταν μικρές, οι φίλοι μου ήταν μικροί.
π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος
Όταν το 1962 μ’ αξίωσε ο Θεός και πήγα για πρώτη φορά στον Άγιο Νεκτάριο,
μόλις είχε αγιοποιηθεί, πρίν ένα χρόνο, δύο, συνάντησα εκεί, μια μοναχή Θεοδώρα, η οποία μάλιστα μας είχε και η ίδια, αγιογραφήσει τον Άγιο Νεκτάριο, όπως ακριβώς ήταν, όπως ήταν, -την έχουμε αυτήν την εικόνα, – εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα η μοναχή, μου εκμυστηρεύτηκε κάτι, αχ πάτερ μου λέει,
…ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, (Α Κορ. 1-27,29)
Στὰ περίχωρα τῶν Ἀθηνῶν πρὸς τὸ Βοτανικό, ὑπάρχει μία μικρὴ ἐκκλησούλα πρὸς τιμὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἔξω δὲ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐκκλησούλα βρισκότανε ἕνα κυπαρίσσι ξερό.
«῾Η συγκλονιστικὴ ἱστορία ἑνὸς μαύρου ληστοῦ, ὁ ὁποῖος μετανόησε καὶ μυρόβλυσε»
Σέ παλαιότερα χρόνια ζοῦσε ἕνας μαῦρος ληστής. ῏Ηταν πανύψηλος ἄνδρας μὲ φοβερὸ παρουσιαστικό. Λήστευε στὰ μέρη τῆς Παννέφου (τῆς Αἰγύπτου) κι ἦταν τόσο τρομερός, ὥστε ὅταν μούγγριζε, πέθαινες ἀπὸ τὸν φόβο σου.
Μιὰ νύκτα ὅμως εἶδε ἕνα τρομακτικὸ ὄνειρο…
Στις αρχές του 20ου αιώνα, τα μεροκάματα των γυναικών είχαν δέκα λεπτά, τα αντρικά μεροκάματα είχαν από μία δραχμή και είκοσι λεπτά μέχρι τρεις δραχμές, ενώ τα μεροκάματα των εργατών, που δούλευαν 10-12 ώρες ημερησίως, είχαν από πενήντα λεπτά έως μία δραχμή.
Μονάδα βάρους τότε ήταν η οκά (1282 γραμμάρια) που αντικαταστάθηκε με το κιλό το 1960.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια