Το πορτοφολάκι του πατέρα που έκρυβε τα ψιλά για το χαρτζιλίκι μας!

Η εικόνα είναι προσφιλή τουλάχιστον σε όσους γνώρισαν φτωχικά παιδικά χρόνια, μεγάλωσαν στο χωριό με το παππού και τη γιαγιά,στο πέτρινο πατρικό σπίτι όπου ολα είχαν μια γλυκιά αρμονία!

Σε εκείνη την ηλικία σαν παιδιά δεν είχαμε την σημερινή άνεση των παιδιών να έχουμε μεγάλο χαρτζιλίκι ,να έχουμε κινητό να έχουμε οτι καινούριο κυκλοφορεί σε τεχνολογία,

Εν Αθήναις…. «η περισυλλογή των απορριμάτων»

Κάρο του Δήμου με υπάλληλο καθαριότητας.

Τα απορριματοφόρα του Δήμου εκείνα τα χρόνια ήταν ανοιχτά….

Περνούσαν μια δυό φορές την βδομάδα από τις γειτονιές και πέρνανε τα σκουπίδια.

Όχι δεν είχε κάδους….υπήρχαν σκουπιδοντενεκέδες που τους άφηνες έξω στο πεζοδρόμιο.

Ἔφτασε, λοιπόν, κι ἡ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ….

(ἤ, τῆς ἀποδημίας οἱ στοχασμοί)

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Πέρασε κι αὐτὴ ἡ Πασχαλιά. Καὶ τώρα, ποὺ  ἔφτασε ἡ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, σταθήκαμε καὶ περιμένουμε τὸ πλοῖο τῆς γραμμῆς γιὰ τὴν ἀναχώρηση. Μιὰ ἀναχώρηση ποὺ γίνεται σὲ ὧρες ἀνοιξιάτικες, εὔοσμες, θεϊκές .

Τί ἔχεις, ἄνθρωπέ μου; Γιατί κλαῖς ἔτσι;

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό. (Πῶς πρέπει νὰ μετανοοῦμε)

Ἕνας ἀδελφὸς ἔκανε συνεχῶς αὐτὴ τὴν προσευχὴ στὸ Θεό:

– Κύριε, δὲν ἔχω φόβο Θεοῦ! Στεῖλε μου λοιπὸν κεραυνὸ ἢ καμιὰν ἄλλη τιμωρία ἢ ἀρρώστια ἢ δαιμόνιο, μήπως κι ἔτσι ἔρθει σὲ φόβο ἡ πωρωμένη μου ψυχή.

Το πάθημα του καλού οικογενειάρχη που δεν συγχωρούσε

«Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…»

Ένας ευσεβής οικογενειάρχης από την Ανατολή, ο Γεώργιος, επισκέφθηκε τον αββά Σιλουανό, για να τον συμβουλευτεί σχετικά με κάτι που τον απασχολούσε.

Νοσταλγία..

Πάνε λίγα χρόνια που ήμουν παιδί. (Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα).
Από τότε, χάθηκαν πολλά.
Φύγαμε από την Αθήνα, όταν ήμουν 13 ετών.
Πήγαμε να κατοικήσουμε έξω από ένα χωριό το 1979, σε μια περιοχή που δεν υπήρχε άσφαλτος, δεν υπήρχε ρεύμα, ούτε τηλέφωνο.
Ήταν μια όμορφη κοιλάδα που σύνορο τα μάτια μου, είχαν τα βουνά ολόγυρα.

Στα μονοπάτια του παλιού καιρού: «Τη Λαμπριά θα με γυρέψει»

Μεσημέριαζε. Η κυρα-Λαμπία με τη θυγατέρα της τη Βασίλω, μαζώνανε ελιές στον Αη-Νικόλα. Είχανε φύγει αμπονώρα από το χωριό.

Πήγανε πρώτα πέρα στους καλύβους, στρώσανε το γάιδαρο, πήρανε δύο σάκαινες και κινήσανε, σέρνοντας και τις δύο γίδες τους. Τον αφέντη τους, τον κυρ-Γιώργη τον είχανε χάσει εδώ και τρία χρόνια.

Τα βάγια έμπαιναν στο σπίτι κι έδιωχναν τα κακά

της Αμαλίας Φλέγγα

Βάγια , Βάγια των Βαγιών,
τρώνε ψάρι και κολιό,
και την άλλη Κυριακή
τρώνε το ψητό αρνί….

Βρισκόμαστε στη μέση του Απρίλη, η φύση και οι άνθρωποι ετοιμάζονται να υποδεχτούν τη μεγάλη γιορτή της Ανάστασης του Χριστού. Τα χωριά ετοιμάζονται να υποδεχτούν τα ξενιτεμένα τους πουλιά. ξενιτεμένο πουλί κι εγώ, τέτοιες μέρες γυρίζω πίσω στα παιδικά μου χρόνια αναπολώντας στιγμές ξεθάβοντας απ’ το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων έθιμα, ετοιμάζομαι να πάρω το σύντομο έστω δρόμο της επιστροφής στο πατρικό σπίτι.

Πασχαλιάτικη πορεία με παιδικές αναμνήσεις

Κωστής Ν. Ζερβάκης

Με το «Λάζαρε δεύρο έξω» αρχίζει η βδομαδιάτικη πορεία από την μικρή Ανάσταση του Λαζάρου προς την Μεγάλη και Οικουμενική Ανάσταση του Ναζωραίου.

Σε μια τέτοια μέρα αναχώρησε και ο παππούς για το στερνό του ταξίδι, λες και πήρε τη θέση του Λάζαρου στον Κάτω Κόσμο.

Σὲ μία ἐκκλησία τοῦ Γαλατὰ τὴν Μεγάλη Σαρακοστὴ τοῦ 1954

Το εσωτερικό του ναού της Αγίας Ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη το 1912

Τοῦ  Ἀρχιμανδρίτου Γαβριήλ Διονυσιάτου

Σέ μία Ἐκκλησία τοῦ Γαλατά στήν Πόλη, ὅπου συχνάζουν οἱ ναυτικοί καί ταξιδιῶται ν’ ἀνάψουν τό κεράκι τους γιά τούς δικούς τους καί τό καλό ταξείδι πρός τίς φουρτουνιασμένες θάλασσες τοῦ Πόντου.

Ἐκεῖ τή Μεγάλη Σαρακοστή τοῦ 1954 πῆγε νά λειτουργήση καί νά ξομολογήση τούς Χριστιανούς κάποιος Γέρων Πνευματικός*, γιά πρώτη φορά ἐπισκεπτόμενος τήν Πόλη.