You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
Νώντας Σκοπετέας
Ήταν κάποτε ένα παιδί, που σαν το ρωτούσαν τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει , απαντούσε με μια μακαρία αφελότητα : Ή δεσπότης ή παπάς ! Αδελφός αγαπητός και συνοδοιπόρος όλα αυτά τα χρόνια των εκπομπών.
Μεγάλωσε εκείνο το παιδί και λησμόνησε το παιδικό του όνειρο …Ζήτησε μάλιστα και αυτό το επιβάλλον μέρος της περιουσίας απ τον πατέρα του και απεδήμησεν εις χώραν μακράν !
«…σηκωθείτε μας πήρε ο ήλιος…»
Κυριακή πρωϊ και έπρεπε να μαζέψουμε τα τσιμπράγκαλα για να πάμε να φάμε το μεσημέρι σε κάποιο φιλικό σπίτι.
Δεν θυμάμαι Κυριακές να τρώγαμε μόνοι μας….πηγαίναμε ερχόντουσαν και τούμπαλιν.
Το εικόνισμά του βρισκόταν πάντα δίπλα στην εικόνα της Παναγίας, που καταλάμβανε την κεντρική θέση στο εικονοστάσι του σπιτιού.
Η μάνα πάντα φρόντιζε το καντηλάκι του να καίει ήταν δεν ήταν γιορτή, θεωρούνταν ευλογία για το σπίτι και προστασία από όλα τα κακά.
Πριν από λίγα χρόνια σ’ ένα ορθόδοξο αντρικό μοναστήρι έξω από την Θεσσαλονίκη έγινε το εξής: Κάποιος άγνωστος άντρας ζήτησε να εξομολογηθεί στον πνευματικό της Μονής.
Ο άντρας ήταν νέος και υπερμοντέρνος με σκουλαρίκια, χαϊμαλιά και τέτοια, κάτι μεταξύ χίππυ και αναρχικού. Ακούστε εξομολόγηση: ‘’Πaπά μου πριν από έξι χρόνια τα ‘’έφτιαξα’’ με μια κοπέλα.
Κάνε μια βόλτα στα Αναφιώτικα αξίζει…θυμίζει τα παλιά…
Κρατάνε Θερμοπύλες ακόμα τα γερόντια…
Γλάστρες από παλιούς τενεκέδες από λάδι από φέτα που βρίσκουν εύκολα στα ταβερνάκια της Πλάκας.
Κουκλίστικα τα σπιτάκια τους με τους ξένους να σταματούν και να τα φωτογραφίζουν.
Από τον Ευεργετινό
Κάποιος Κωνσταντίνος, άνθρωπος πάρα πολύ ευλαβής, κατοικούσε στην πόλη Αγκώνα της Ιταλίας και υπηρετούσε στο ναό του αγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου.
Κάποτε που τελείωσε το λάδι και επειδή δεν είχε με τι να ανάψει τα κανδήλια, τα γέμισε με νερό, έβαλε το συνηθισμένο φυτίλι στο καθένα απ’ αυτά και τα άναψε σαν να είχαν λάδι.
Βάσω Ζησιοπούλου, φιλόλογος
Κάθε φορά που επισκέπτομαι το πατρικό μου και μυρίζω αυτή την ξεχωριστή μυρωδιά που κάθε σπίτι αποπνέει, ευφραίνεται η καρδιά μου και ξεχυλίζει η ψυχή μου συναισθήματα…
Είναι αυτό το σπίτι που συνδέεται με ένα σωρό αναμνήσεις, μυρωδιές, εικόνες, γεύσεις, πρόσωπα… πρόσωπα που φύγαν και δε θα ξαναγυρίσουν και άλλα που είναι ακόμα εκεί… ήταν ανέκαθεν εκεί και αποτελούν κι αυτά τα θεμέλια του σπιτιού μαζί με τα πραγματικά, τα τσιμεντένια…
Kάθε πρωϊ περνούσε από την γειτονιά ο γαλατάς με το ποδήλατο-καρότσι….
Άφηνε το γυάλινο μπουκάλι με το γάλα στο σκαλοπάτι της εξώπορτας και έπαιρνε το άδειο.
Έριχνε και μια φωνή ο ΕΒΓΑΤΖΗΗΗΗΣ για να βγείς να το πάρεις….
῾Η Παναγία τοῦ Τιχβίν
῾Ο ζῆλος τοῦ Χριστιανοῦ πρέπει νὰ τίθεται ὑπὸ τὴν ὑπακοὴ καὶ καθοδήγησι τοῦ πνευματικοῦ του Πατρὸς καὶ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τὸν ὁδηγῆ σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν ᾿Αρχιερέα.
Kάποτε ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Νόβγοροδ Γουρίας καὶ Τοποτηρητὴς τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς Καλούγας, στὴν ὁποίαν ὑπαγόταν ἡ ῎Οπτινα, ἔδωσε εὐλογία νὰ γίνη σὲ ἕνα Μοναστήρι ἐπισκευὴ (καθαρισμός, ἐπιδιόρθωσις, ἐπιζωγράφησις) τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ Τιχβίν, ποὺ κατὰ παλαιὰ παράδοσι εἶναι ἔργο τοῦ ῾Αγίου Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ καὶ τὴν σέβεται βαθύτατα ὅλη ἡ Ρωσία.
Το πράσινο σαπούνι η σκάφη το καζάνι για καυτό νερό η ξύστρα που έτριβαν τα ρούχα για να καθαρίσουν και το λουλάκι για να λευκαίνει … τα λευκά.
Η μπουγάδα εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολο πράγμα για τις γυναίκες και φυσικά δεν είχαν καμμία βοήθεια από τους άντρες σύμφωνα με τον κώδικα της εποχής.
Πρόσφατα σχόλια