You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
(Λαογραφικά Σημειώματα)
Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος
(Ήταν τότε που έπρεπε να φύγω για Αθήνα. Ανωτέρα βία. Σπουδές. Συγκοινωνία ως το χωριό δεν υπήρχε γιατί είχε γίνει μια μεγάλη κατολίσθηση και η συγκοινωνία διεξάγονταν μέχρι το γεφύρι της Πλάκας. Από εκεί προς το χωριό και από το χωριό «ποδαράτοι»).
Έφτασε η ημέρα. Η γιαγιά έδινε εντολές.
από το «Μέγα Γεροντικό»
Δύο άνθρωποι συμφώνησαν και έγιναν ασκητές. Έκαναν μεγάλη άσκηση κι έζησαν ενάρετη ζωή. Ο ένας συνέβη να γίνει ηγούμενος κοινοβίου.
Ο άλλος παρέμεινε αναχωρητής και φτάνοντας στην τελειότητα της ασκήσεως, έκαμνε μεγάλα θαύματα: γιάτρευε δαιμονισμένους, έλαβε το προορατικό χάρισμα, και αρρώστους θεράπευε.
Του Γιώργου Μαμάκη*
Κάποτε σε μέρος μακρινό, πίσω από ψηλό βουνό, βρισκόταν ένα εύφορο οροπέδιο με αγρούς και περιβόλια.
Από τα χωράφια και τους λαχανόκηπους, ξεφύτρωναν συνεχώς λογής-λογής λαχανικά και σπόροι.
Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γράφει για τη ζωή μέσα σ’ ένα γηροκομείο και εμπνέεται από τις ζωές μέσα σ’ αυτό…
Είναι σαν μεγαλώνοντας, μεγαλώνοντας πολύ, να μεγαλώνει κι η ανάγκη της γυναίκας για αγκαλιά, γι αυτό και να τυλίγεται σε ένα σάλι. Για να την βρει. Ίσως.
Π.Β. Πάσχου, Μικρό Γεροντικό
Eνας μοναχός ζοῦσε σ’ ἕνα κοινόβιο μοναστήρι ὡς ἡσυχαστής, ἀλλά πολύ συχνά τόν κυρίευε τό πάθος τῆς ὀργῆς. Σκέφτεται, λοιπόν, καί λέγει στόν ἑαυτό του:
«Θά φύγω ἀπό τοῦτο τό μοναστήρι καί θά πάω ν’ ἀσκητεύσω μόνος μου ὡς ἀναχωρητής˙ κι ἐκεῖ, ἅμα δέν ἔχω καμιά σχέση μέ κανέναν καί ἡσυχάζω μόνος μου, θά πάψει νά μ’ ἐνοχλεῖ καί τό πάθος τῆς ὀργῆς».
Ἕνας Γέροντας μᾶς διηγήθηκε, πὼς φίδι φαρμακερὸ ἐδάγκωσε κάποιον ἀκουστὸ ἀσκητή. Μπροστὰ στὸν κίνδυνο, ἐκεῖνος πῆρε τὸ δρόμο καὶ πῆγε στὴν πολιτεία, νὰ τὸν ἐξετάσουν καὶ νὰ τὸν θεραπεύσουν.
᾿Εκεῖ τὸν ὑποδέχθηκε μιὰ πολὺ εὐλαβὴς καὶ θεοφοβούμενη γυναίκα, ποὺ τὸν περιποιήθηκε μὲ πολλὴ στοργή.
Τῆς Νατάσας, τοῦ Νικόλα καὶ τῆς Χαρᾶς, ἀντίδωρο τιμῆς καὶ εὐγνωμοσύνης
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Ἡ βροχὴ σήμερα τυλίγει τὸ χωριὸ μέσα στὸ ὑγρό γκρίζο της μαγνάδι καὶ μὲ περισσὴ φροντίδα τὸ σιμώνει σὲ μέρες παλιὲς, φορτισμένες ἀπό τὴ Νοσταλγία καὶ δεμένες ἄρηκτα μὲ πρόσωπα, ποὺ μονάχα οἱ σκιές τους συνυπάρχουν μαζὶ μὲ τὶς μνῆμες.
Σὲ μέρες δηλαδή, ποὺ τὶς ζήσαμε κάποτε μὲ ἄλλους ρυθμοὺς, συμπεριφορές καὶ στοχαστικότητα.
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Ἀπό τὸ μισοφωτισμένο βάθος τοῦ Χρόνου προβάλλουν οἱ εὐλογημένες Μορφὲς τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς κι ἀνοίγουν τὴ θύρα τῶν ἱερῶν ἀναμνήσεων.
Κι εἶναι ἀναμφίβολα τοῦτο τὸ εἰσοδικό, μιὰ ἐπιστροφὴ στὸν καιρὸ τὸν εὐλογημένο τῆς παιδικῆς ἡλικίας, ὅπου τὰ πρόσωπα αὐτὰ υπῆρξαν οἱ ἀκρογώνιοι λίθοι τοῦ μετέπειτα βίου.
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Μὲ χρυσαφένιο φῶς ντυμένα τὰ μυρωδᾶτα κυδώνια, τὸ ἐξαίσιο αὐτὸ φθινοπωρινὸ καὶ χειμωνιάτικο φροῦτο, ἔρχεται τὶς μέρες αὐτὲς νὰ θυμίσει ἐκεῖνα τὰ εὐωδιαστὰ ψημμένα κυδώνια ποὺ φέρνανε οἱ νοικοκυρὲς στὸ φοῦρνο μας.
Τέτοιες μέρες, γιὰ νὰ πάρουν μὲ τὴ σιγανὴ τὴ φωτιὰ ἐκεῖνο τὸ ἀνοιχτὸ καφετὶ χρῶμα, νὰ σταλάξουν στὸ ταψὶ ἐκεῖνο τὸ κεχριμπαρένιο δάκρυ, ποὺ ἔχει μιὰν ὄψη θαυμάσια καὶ μιὰ γεύση ὅλο ἄρωμα καὶ χάρη.
Ήταν κάποιος κοινοβιάρχης που είχε πολλή δόξα από τους ανθρώπους · και ήταν πατέρας διακοσίων μοναχών.
Σ’ αυτόν ο Χριστός ήρθε σαν Γέροντας φτωχός και παρακάλεσε το θυρωρό να ειδοποιήσει τον αββά, ότι είναι ο τάδε αδελφός.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια