You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
Φθηνότερα τα νοίκια στα υπόγεια εκείνα τα χρόνια με τα μίνι παράθυρα από όπου έβλεπες μόνο τα παπούτσια των περαστικών.
Πρόβλημα με τις βροχές αλλά και με τον βόθρο όταν ξεχείλιζε και η γειτονιά και πάλι σε ρόλο πυροσβέστη.
Το μοναστήρι στο ψηλότερο μέρος των δύο χωριών κάθε μέρα λειτουργεί, νηστεύει, προσεύχεται, εξομολογεί. Οι πορτάρες του ανοίγουν πρωί πρωί στον κάθε άνθρωπο.
Άλλοι προσέρχονται να καμαρώσουν την παλιά αρχιτεκτονική του. Άλλοι τις παμπάλαιες τοιχογραφίες. Άλλοι να πουν τους πόνους και τους καημούς τους.
Ντένης Κονταρίνης.
Ξεφεύγουμε λίγο από τα συνηθισμένα σήμερα για να σας παρουσιάσω ένα ακόμη διήγημα μου από την εποχή της Κατοχής και της πείνας.
Τότε που τα παιδικά μας παιγνίδια ήταν να βρούμε κάτι να φάμε και να λιγοστέψουμε την πείνα μας. Απολαύστε το.
Ο ιερομόναχος Συμεών από την Καλύβα «Άνω Υπαπαντή» που βρίσκεται στο πάνω μέρος της Σκήτης Αγίας Άννης μας διηγήθηκε πως σε μια ξεροκαλύβα έμενε ο γερο-Διονύσιος, ο οποίος ήταν Γέροντας του π. Κύριλλου του λεγόμενου «Ταμπαξή».
Ο γέρων Διονύσιος επιχείρησε κάποτε να διορθώσει κάτι ξεροπέζουλα κι εκεί που χαλούσε ένα παλιό πεζούλι, αποκαλύφθηκε ένα ολόσωμο άγιο λείψανο, ενός άγνωστου ασκητή ή ερημίτη.
H φωτογραφία είναι από το μακρινό 1948,οικογένεια στην ΚΟΝΙΤΣΑ κάθεται γύρω από το φτωχικό τους τραπέζι και όμως φαίνονται τόσο δεμένοι!
Πίσω στην άκρη του μικρού δωματίου που χρησιμοποιείται για υπνοδωμάτιο κουζίνα αλλά και χώρο εργασίας για την νοικοκυρά αφού έχει τον παραδοσιακό αργαλειό για υφαίνει!
Μικρασιάτης ο παππούς πολέμησε νικήθηκε έφτασε μέχρι τον Σαγγάριο και γύρισε με τα πόδια στην Μητέρα Πατρίδα…
Έτσι μας έλεγε….η γιαγιά με την αδερφή της συνωστίστηκε στην παραλία της Σμύρνης βούτηξε στο νερό πιάστηκε από κουπαστή…τράβηξε και την αδερφή της και έφτασαν στον Περαία…..
Από το βιβλίο «Θυμήσου τα παλιά» του δάσκαλου Γ. Παγκράτη.
Ο Γιώργος ήταν ένα παιδί αγροτικής οικογένειας. Ζούσε με την οικογένειά του σ’ ένα χωριό της Γορτυνίας, το Σέρβου. Είναι χωριό με παράδοση στην τέχνη της πέτρας.
Έτσι οι άντρες, οι πατεράδες μας, έφευγαν για μαστοριά σχεδόν σ’ όλη την Πελοπόννησο και πίσω οι παππούδες με τη μητέρα κρατούσαν το σπίτι και μεγάλωναν τα παιδιά.
Ταπεινή μαρτυρία αρετής
Με την λιαν αγαπητη αδερφή εν Χριστω κατα κοσμον Ηλιανα Παπαπολυβιου κατόπιν σεβαστην και εναρετην μοναχην και Ηγουμενη Ιουστινη γνωριστηκαμε το έτος 1991 όταν ο αγαπητος αδερφος της Πετρος μου απεστειλε από το Λονδίνο ένα τευχος του περιοδικου Ενημέρωσις στο οποίο είχα συνεργαστει με ένα κείμενο για την Άνοιξη του 1990 στο Οδοφραγμα του Λήδρα Παλας.
Παύλος Σαμαράς
Ήμουν τετάρτη δημοτικού αν θυμάμαι καλά, όταν το πρωί που ξύπνησα για το σχολείο είδα το χιόνι να έχει φτάσει σχεδόν μέχρι το παράθυρο του σπιτιού μου στο χωριό.
Όπως όλα τα παιδιά η πρώτη σκέψη ήταν πως δεν θα λειτουργήσουν τα σχολεία, άρα άπειρος χρόνος για χιονοπόλεμο στη γειτονιά με τους φίλους.
Οργάνωση Βοήθειας και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών η γνωστή ως Ούνρα μετά τον πόλεμο μας έστελνε τρόφιμα και ρούχα.
Στην διανομή στους εξαθλιωμένους Αθηναίους το μέσον και το ρουσφέτι είχαν τον πρώτο λόγο. Δεν έπαιρναν όλοι τα ίδια….
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια