You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
Τοῦ Λάμπρου Σιάσου
Πές μου, γιαγιὰ Μαρία, σὲ παρακαλῶ, πῶς ἔφτιαχναν στὰ χρόνια σου τὶς λειτουργιές.
– Ἡ μάννα μου, παιδί μου, ἦταν Χριστιανή…, πάντοτε ἔκανε αὐτὴ τὴν ἑτοιμασία. Τ’ ἀλεύρι τὸ εἶχε χώρια· ὅταν ἤτανε καθαρή, θὰ τὸ συμμάζευε τ’ ἀλεύρι – μὴν πάει ἀκάθαρτη κι ἁπλώσει μέσα.
– Χώρια, λοιπόν, τ’ ἀλεύρι γιὰ τὶς λειτουργιές.
– Τότε ἐμεῖς εἴχαμε τὴν ἀλισσίβα. Ἔβανε μιὰ κατσαρόλα στὴ φωτιὰ μὲ νερὸ καὶ πέταγε μέσα στάχτη· ἔβραζε ἡ στάχτη μὲ τὸ νερό, κι αὐτὴ ἤτανε ἡ ἀλισσίβα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Advertisements
τοῦ πατρός Δημητρίου Μπόκου
«Ὁ κρατῶν ὀργῆς, κρείσσων τοῦ καταλαμβανομένου πόλιν» (Παρ. 16, 32)
Ἡ παρέα ἑτοιμαζόταν νὰ σκορπίσει, ὅταν ἐντελῶς ἀπροειδοποίητα ἔσκασε ἡ βόμβα.
– Τελευταία φορὰ ποὺ σᾶς ἀνέχτηκα! Δὲν πρόκειται νὰ τὸ ξαναπεράσω αὐτό! Θὰ τὸ σκεφτῶ πολὺ νὰ ξαναμπῶ στὴν παρέα σας!
Ἦταν ἡ Ἀνδρομάχη ποὺ μίλησε. Τὸ βλέμμα της πετοῦσε φωτιές. Τὸ πρόσωπό της ἦταν κατακόκκινο. Φάνταζε ἡφαίστειο ποὺ γύρευε νὰ ἐκραγεῖ. Ἡ παρέα σάστισε. Στράφηκαν ὅλοι ξαφνιασμένοι. Τὰ χαμόγελα πάγωσαν, οἱ χαιρετοῦρες κόπηκαν ἀπότομα. Τί σήμαινε τώρα αὐτό;
Ευθυμίου – Ιστορικές Παραδόσεις και Θρύλοι
-΄Ακουσε ΄δω παπά και σεις μουχταροδημογερόντοι, με το καλό ή με το ζόρι, θα τουρκέψουν όλοι μια μέρα, αυτή ΄ναι η διάτα του πολυχρονομένου Πατισάχ. Δε γλιέπετ΄ όλα τα χωριά εδώ γύρα που τούρκεψαν, τι καϊτεράτε;
– Μα αφέντη, πως θα κοτήσωμ΄ εμείς ν΄αλλαξοπιστήσωμε, αφού όλα τα χωριά τριγύρα μας είναι χριστιανικά; Θα μας χαλάσουν, θα μας κάψουν.
– Είστε μπουνταλάδες και χοντροκέφαλοι Στρατσιανίτες. Σας τόειπα χίλιες φορές κανένας δε μπορεί να σας γκίξη, αφού βρίσκομ΄εγώ εδώ μ΄εκατόν πενήντα παλληκάρια, και μπορώ να μάσω κ΄άλλα δυό τόσα στη στιγμή, και να κάψω όποιο χωριό θελήσω.
Το τρόλεϊ ήταν στη συνήθη πορεία του. Οι άνθρωποι βγήκαν έξω και σταμάτησαν. Στις τελευταίες στάσεις στο τρόλεϊ υπήρχαν δύο γυναίκες και ένα μικρό, αγόρι κακά ντυμένο με μεγάλα και πολύ θλιβερά μάτια.
Μία από τις γυναίκες βγήκε στην προτελευταία στάση. Οι επιβάτες πιστεύοντας ότι το αγόρι ταξίδευε μαζί της, έλεγαν :
«Γυναίκα, έχετε ξεχάσει το παιδί σας;»
Διηγήθηκε ὁ Γέροντας: «Μιά γνωστή μου γριά ἦταν πολύ τσιγγούνα. Ἡ κόρη της ἦταν πολύ καλή καί ὅ,τι ἤθελε νά δώση ἐλεημοσύνη τό ἔρριχνε ἀπό τό παράθυρο ἔξω, ἔβγαινε μέ ἄδεια χέρια, γιατί τήν ἔλεγχε μήπως πῆρε τίποτε, καί ὕστερα τό ἔπαιρνε καί τό ἔδινε.
Ὅμως ἄν τῆς ἔλεγε ὅτι ὁ καλόγηρος (ἐγώ δηλαδή), εἶπε νά μοῦ δώσης αὐτό τό πρᾶγμα, τό ἔδινε.
Μετά τόν θάνατό της βλέπω ἕναν νέο (θἄτανε ὁ φύλακάς της Ἄγγελος) καί μοῦ λέει: «Ἔλα καί σέ θέλει ἡ…». Δέν μπόρεσα νά καταλάβω τί μοῦ συνέβη καί βρεθήκαμε στήν Κόνιτσα, μπροστά σ ̓ ἕνα τάφο.
Γέροντας Τιμόθεος ο Ρώσος(+1848)
Είχαμε κάποτε στο Βαλαάμ (νησί της Ρωσίας με περίφημο κοινόβιο μοναστήρι) έναν καλόγερο πνευματικό μου αδελφό. που μου άνοιξε την καρδιά του και μου είπε ότι ως εκείνη την στιγμή προσευχόταν έχοντας αφιερώσει στην προσευχή όλη του την διάνοια και με την καρδιά να καίγεται από θεία φλόγα αγάπης και γινόταν άλλος άνθρωπος, άλλαζε ολοκληρωτικά συχνά βρισκόταν σε έκσταση και φαινόταν να΄ ναι μαζί μ΄ αυτούς που βρίσκονταν κιόλας στον Παράδεισο.
Έβλεπε πλήθη αγγέλων, αγίων και άλλων εκλεκτών του Θεού, έβλεπε δέντρα διάφορα με υπέροχους καρπούς, μα πιο πολύ απ΄ όλα τραβούσε την προσοχή του ένα και μοναδικό δέντρο, το πιο υπέροχο απ΄ όλα, που οι καρποί του μοιάζανε συνηθισμένα μήλα.
᾿Απὸ τὸν Βίο τοῦ ῾Οσίου Στάρετς Παρθενίου τοῦ Κιέβου († 25.3.1855)*
ΟΠΩΣ ὁ ἴδιος ὡμολογοῦσε, ἀπὸ τὴ νεανική του ἡλικία φυλάχθηκε καθαρὸς καὶ δὲν δοκίμασε τὶς ἐνοχλήσεις τοῦ σαρκικοῦ πολέμου.
῏Ηταν θέλημα τοῦ Κυρίου, ἡ καρδιά του ποὺ ἐπρόκειτο νὰ γίνη κατοικητήριο τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καὶ ναὸς προσευχῆς, νὰ μὴ μολυνθῆ ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα πάθη. ᾿Ακόμη καὶ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς λογισμοὺς τὸν ἐφύλαττε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ.
Τὸ ἑπόμενο περιστατικὸ μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν ψυχικὴ θέσι ποὺ εἶχε ἀπέναντι στὸ θέμα αὐτό.
Γέροντας Δημήτριος Γκαγκαστάθης
Διηγείται σχετικά ό π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης:
«Στίς 20 Οκτωβρίου 1945, Κυριακή πρωϊ, μόλις κτύπησα τήν καμπάνα τής Εκκλησίας, περικύκλωσε τό χωριό αντάρτικος στρατός μέ εντολή εκκαθαρίσεων…
Άρχισαν νά ρίχνουν πυρά πρός εκφοβισμό. Εγώ μόλις είχα μπεί στήν Εκκλησία, έκανα τόν σταυρό μου, παρακάλεσα τόν Άγιο Νικόλαο νά μάς φυλάξει καί σηκώθηκα νά φύγω.
Μού ρίχνανε μέ τό πυροβόλο ταμπουρωμένοι σ΄ ένα φυλάκιο, όμως καμμιά σφαίρα δέν μέ εκτύπησε. Τόν Απόστολο Κατσιμπίρη πού ήταν δίπλα μου τόν έρριξαν κάτω. Έμεινα μόνος καί ακολουθώντας ένα ρέμα μέ έχασαν…
«Στην Σκήτη της Αγίας Άννης κατοικούσε κάποτε ένας Γέροντας με τον υποτακτικό του, που δυστυχώς έκανε συχνά παρακοές. Ήταν παραμονή μιας εορτής της Παναγίας.
-Γέροντα, λέει ο υποτακτικός, θα πάω να ψαρέψω κανένα ψάρι, για να φάμε αύριο που είναι και εορτή.
-Παιδί μου, εδώ οι γείτονές μας, που είναι ψαράδες, αν και ψάρευαν ώρες χθες δεν έπιασαν τίποτε. Αν ήθελε η Παναγία να φάμε ψάρια θα έπιαναν, και θα έφερναν και σε μας. Να μην πας για ψάρεμα.
Σε μια σχολική αίθουσα ένας μαθητής ρώτησε τη δασκάλα του:
-Κυρία, τι είναι η αγάπη;
Η δασκάλα θεώρησε ότι ο μαθητής άξιζε μια απάντηση αντάξια της ευφυΐας του. Καθώς σε λίγα λεπτά ακολουθούσε το διάλειμμα, η δασκάλα ζήτησε από όλους τους μαθητές της να ψάξουν στην αυλή και στον κήπο του σχολείου και να της φέρουν ό,τι διέγειρε μέσα τους το αίσθημα της αγάπης.
Τα παιδιά έτρεξαν έξω χαρούμενα και όταν επέστρεψαν η δασκάλα τους είπε:
Πρόσφατα σχόλια