You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
Ήταν κάποιος κοινοβιάρχης που είχε πολλή δόξα από τους ανθρώπους · και ήταν πατέρας διακοσίων μοναχών.
Σ’ αυτόν ο Χριστός ήρθε σαν Γέροντας φτωχός και παρακάλεσε το θυρωρό να ειδοποιήσει τον αββά, ότι είναι ο τάδε αδελφός.
Νώντας Σκοπετέας
Κάθε που φτάνει το αποκαλόκαιρο και ο πρώτος μήνας της Ινδίκτου, έρχεται να με συναντήσει εκείνη η παιδική μελαγχολία που μόνο γιατρικό της έχει την ελπίδα της παλινόστησης, στα μέρη που η ψυχή αναγνωρίζει ως καταδικά της.
Στη Μάνη την τόσο αγαπημένη, σαν παιδί πάντοτε τέτοιες μέρες…αποχωρισμού, έκρυβα κάτω από πέτρες…πέτρες για να τις βρω, μόλις θα επέστρεφα από την μεγάλη και άχρωμη πόλη.
-Μήλα Μίμη.
Έλα, Μίμη, έλα.
Χρήστος Κωστελίδης (μικρές ιστορίες)
Παίρνοντας απόσταση απ’ το χτες, οι σχολικές μνήμες, καίτοι σκληρές, προερχόμενες από τη δεκαετία του -60 και του -70, δημιουργούν μια συγκινησιακή φόρτιση, μια γλυκιά μελαγχολία.
Τα μάτια δακρύζουν όταν σκέφτεσαι με γλυκύτητα εκείνες τις εποχές.
Δεν είναι οι τιμωρίες, αρκετές φορές σκληρές, όπου ο σεβασμός και ο φόβος ήταν ανάμικτοι.
Ήταν οι εποχές που τις φτάσαμε άκρα…
Αλλά τις φτάσαμε…
Οι εποχές που η μόρφωση δεν ήταν πολυτέλεια, αλλά ανάγκη!
Ακόμα ηχούν στ΄ αυτιά μας τα λόγια των γονιών μας:
Να μάθετε γράμματα, να μη γίνετε σαν κι εμάς!…
(Μία αναδρομή στο «χθες», για να γνωρίσουν οι νεώτεροι)
Αυτό γίνεται, για να πάρουμε από το χθες , όπως και από το σήμερα, ό,τι είναι καλό και ωραίο, για να φτιάξουμε ένα όμορφο αύριο.
Έχει ειπωθεί πως «όλοι οι λαοί για να πάνε μπροστά, πρέπει να κοιτάξουν μπροστά. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα, που για να πάη μπροστά πρέπει να κοιτάξη πίσω στις ρίζες της!».
Αναστασία Στραγαλινού
Σε εκείνη την καλύβα, από πέτρες και ξύλα, με τη τσίγκινη σκεπή, σε εκείνη την καλύβα που μέρα με τη μέρα καταρρέει χρόνια τώρα, σε εκείνη την καλύβα που ο μπάρμπα Γιάννης έφτιαξε για τη φαμίλια… κάποτε… εκείνους τους δύσκολους χειμώνες που μάζευε ελιές, στέκει κρεμασμένο το σακάκι.
Ξεχωρίζει από μακριά, το κρατάει μια σκουριασμένη πρόκα. Το σακάκι στέκει χρόνια κρεμασμένο. Το μαρτυρούν οι μισοσκισμένες τσέπες του, οι τρύπες στο γιακά, το φθαρμένο από το χρόνο ύφασμα.
Αφήγηση Κων/νος Βασ.Τσιφτης
Πρίν λίγο καιρό, αποφάσισα να τακτοποιήσω το υπόγειο του σπιτιού μου στη Φτέρη, γιατί ήταν «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι»!!!!
Ανοίγοντας μιά από τις πολλές χαρτοκούτες, για να δώ τι έχει μέσα, βρήκα ένα μικρότερο χάρτινο κουτί, από κουραμπιέδες Υπάτης «Κεραμίδα», σχεδόν γεμάτο με …. δεκάρες και εικοσάρες!!!!
Κείμενο Γιάννης Μπεκάκος
Ήταν.. το θέρισμα.. το αλώνισμα…
Η διαδικασία του ζυμώματος…
Το άναμμα του φουρνόξυλου…
Οι μυρουδιές…
Οι θύμιζες μιας Μανιάτισσας…
Το αλεύρι δεν ήταν αγοραστό αλλά η κάθε οικογένεια είχε σπείρει, θερίσει (Ιούνης ο Θερισμός), αλωνίσει, καθαρίσει το σιτάρι! Για να το κάνει αλεύρι.
του πατρός Δημητρίου Μπόκου
Η βαριά καταδίκη, πέλεκυς βαρύς, έπεσε στους ώμους του ανελέητα. Ισόβιος καταναγκασμός στα κάτεργα. Το έγκλημά του; Η απαγορευμένη αγάπη.
Πώς τόλμησε να πιστέψει, ασήμαντος ανθρωπάκος αυτός, πως είχε το δικαίωμα να ρίξει το βλέμμα του ψηλά; Να σηκώσει τα μάτια του πάνω στην πριγκίπισσα; Ανεπίτρεπτα πράγματα. Ασυγχώρητα.
Ἀληθινή ἱστορία
Συνέπιπτε ἀκριβῶς στὶς 17 Σεπτεμβρίου: Τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Σοφίας θὰ ἔφθανε ἀπὸ τὴ Μελβούρνη στὸ ἀεροδρόμιο «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» τῆς Ἀθήνας ὁ Ματθαῖος, ποὺ ἦταν ἐκεῖ φημισμένος Ἕλληνας οἰκονομολόγος, ξενιτεμένος 10 χρόνια τώρα.
Τὸ εἶχε προγραμματίσει – πρὶν κατέβει στὸ χωριό του, τὸν Χρυσὸ τῆς Παρνασσίδος, πού ᾿ναι ἐπίγειος παράδεισος – νὰ μείνει λίγες ὧρες στὴν Ἀθήνα.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια