You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
Κάποτε ένας Επίσκοπος έπεσε σε μια μεγάλη αμαρτία. Την άλλη μέρα ήταν γιορτή. Επρόκειτο να λειτουργήσει σε μια Εκκλησία που πανηγύριζε και θα συγκεντρωνόταν ολόκληρη η πόλη.
Μόλις μπήκε στην εκκλησία ο Επίσκοπος, ανέβηκε στον άμβωνα, φανέρωσε μπροστά στο πλήθος την αμαρτία του, έβγαλε το ωμοφόριο του, το σύμβολο της αρχιεροσύνης, το έδωσε στον Διάκονο του, και είπε με πολλή συντριβή, δυνατά, για να ακουστεί απ’ όλους:
Ένα μοναχός, που ζούσε σε κοινοβιακό μοναστήρι, πολεμούνταν από τους λογισμούς αναχωρήσεως από το κοινόβιο. Μία μέρα πήρε ένα χαρτί και κάθησε και έγραψε σ’ αυτό όλες τις αιτίες για τις οποίες οι λογισμοί του έλεγαν να φύγει.
Αφού τις απαρίθμησε όλες, από κάτω έγραψε και μία ερώτηση, που την απηύθυνε στον εαυτό του: «Τα υπομένεις όλα;».
Τέλος, σαν απάντηση στην ερώτηση αυτή έγραψε: «Εις το όνομα Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού, ναι, θα τα υπομένω!». Κι αφού τύλιξε το χαρτί, το έδεσε στη ζώνη του.
Είπεν ο άφρων εκείνος. Δεν υπάρχει Θεός. Αλλά τότε τι συμβαίνει με τον σηματοδότη του σακχάρου στο πάγκρεας. Συγκρατεί μια στάθμη σακχάρου στο αίμα επαρκεί για την αναγκαία ενέργεια.
Χωρίς αυτό, όλοι μας θα πέφταμε σε κώμα και θα πεθαίναμε. Η ανθρώπινη καρδιά χτυπάει για -70-με 80-χρόνια χωρίς να σπάσει. Πως ξεκουράζεται ανάμεσα στα χτυπήματα;;
Στο Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν), παντρεμένη με τον Δημήτριο, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δυο πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι.
Όταν ή Βασιλική ήταν νέα, την ημέρα των Θεοφανείων «είδε τους; ουρανούς ανεωγμένους» και τούς Αγγέλους τού Θεού να ψάλλουν. Γι’ αυτό έλεγε: «Αυτή την ήμερα μη φεύγεις από την εκκλησία, έστω και αν καίγεται το σπίτι σου, γιατί ανοίγουν οι ουρανοί».
Το 1910 ένα δωδεκάχρονο αγόρι σένα μικρό χωριό της Ηπείρου, το Παλαιοσέλι Κονίτσης, ξημερώνοντας τα Θεοφάνεια (στις τέσσερις περίπου το πρωί) σηκώθηκε και βγήκε στην αυλή. Τα πάντα ήσαν σκεπασμένα από χιόνι και το κρύο πολύ δυνατό.
Μόλις το παιδί άνοιξε την πόρτα κι έκανε το πρώτο βήμα, κοκάλωσε από την έκπληξη και τον θαυμασμό. Είδε ολόκληρη τη φύση ανεστραμμένη! Τα είδε δηλαδή όλα ανάποδα.
του πατρός Δημητρίου Μπόκου
– Γρήγορα, παιδιά, στα κρεβάτια σας! έλεγε και ξανάλεγε η νεαρή μητέρα. Πέστε για ύπνο γρήγορα, έχουμε Χριστούγεννα απόψε, θα σηκωθούμε νύχτα για τη Λειτουργία. Αργείτε τώρα να πέσετε και δεν ξυπνάτε με τίποτε μετά!
Το μικρό αγόρι, περισσότερο απ’ όλους, ήταν το πιο δύσκολο στο ξύπνημα. Καθυστερούσε πάντα με χίλια δυο, για να μην πάει στο κρεβάτι νωρίς. Το νυχτιάτικο ξύπνημα τα Χριστούγεννα ήταν το αληθινό του μαρτύριο. Κι απόψε το τράβηξε όσο πιο πολύ μπορούσε. Όλοι κοιμήθηκαν, μα αυτό ακόμα στριφογύριζε. Η μητέρα του χρειάστηκε να το μαλώσει στα σοβαρά, για να το βάλει επιτέλους στο κρεβάτι.
Η πολιομυελίτιδα, συχνά ονομάζεται και παιδική παράλυση, είναι μια οξεία ιογενής μολυσματική ασθένεια που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, κυρίως μέσω του στόματος και των κοπράνων…..
Θέριζε τότε στην δεκαετία του ΄50….
Το άκουγες φυσιολογικά…. «έχει πολιομυελίτιδα…» ήταν και περίεργη λέξη για τους απλούς ανθρώπους της γειτονιάς.
Στην αλάνα έβλεπες και τέτοια παιδιά να κάθονται στην άκρη και να κοιτάζουν τα άλλα που έπαιζαν μπάλα.
Βαρύς ὁ χειμώνας ἔπεσε στό μικρό ὀρεινό χωριό. Σκέπασε τά πάντα μ’ ἕνα λευκό, παγωμένο πέπλο. Σχεδόν κανείς δέν ξεμύτιζε ἀπό τό ζεστό σπιτάκι του.
Μόνον ὁ καπνός ἀπό τά τζάκια καί τίς ξυλόσομπες χοροπηδοῦσε ἀπό τίς στέγες. Εἶχε μπεῖ γιά τά καλά ὁ Δεκέμβρης.
Οἱ συζητήσεις τῶν χωριανῶν κοινότυπες, ἔμοιαζαν νά ἐπαναλαμβάνονται κάθε τόσο:
— Ἄχ,κρύο καί βαρυχειμωνιά φέτος! Χορταράκι δέν βλέπουμε ἀπό τό πολύ χιόνι!
Ο «τρισινολόγος» που ρίχναμε μέσα τις οικονομίες μας και το σπάζαμε την Πρωτοχρονιά για να αγοράσουμε λαχνούς από τις λοταρίες και άλλα παιχνίδια
Για την πρωτοχρονιά της παλαιάς Ζακύνθου, τι άλλο καλύτερο από το να αφήσουμε έναν από τους παλαιούς να μας τα περιγράψει όπως τα έζησε . Απολαύστε από το βιβλίο του Ντίνου Θεοδόση «Αναμνήσεις από την παλιά Ζάκυνθο»
Οι περισσότερες γυναίκες στην γειτονιά κάπου θα έκαναν κανένα μεροκάματο για να τσοντάρουν στα έξοδα του σπιτιού.
Ενοίκιο…ρεύμα…νερό…βόθρος…
Το παιδί θα πήγαινε στο σχολείο και το μεσημέρι η γειτόνισα θα πήγαινε να του ζεστάνει το φαϊ στην γκαζιέρα που είχε ετοιμάσει το βράδυ η μάνα του.
Θα το έπαιρνε μετά στο σπίτι της να το προσέχει και να το βάλει να διαβάσει.
Πρόσφατα σχόλια