You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
γράφει ο αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Ήταν κάποτε μία κυρία η οποία προσήλθε με μετάνοια να εξομολογηθεί σε κάποιον ιερέα. Ο ιερέας την καλοδέχτηκε, έβαλε το πετραχήλι του και την παρότρυνε να αρχίσει να του λέγει τα λάθη της. Η γυναίκα κόμπιαζε.
Μετά από λίγη ώρα και μετά από τα πειστικά λόγια του ιερέως ότι δεν χρειάζεται να ντρέπεται ή να φοβάται να ομολογήσει τα λάθη της, η γυναίκα άρχισε να του διηγείται τα λόγια, τις κατακρίσεις και τα κουτσομπολιά που σε όλη της την ζωή έλεγε για ανθρώπους που είτε τους γνώριζε είτε δεν τους είχε συναντήσει ποτέ.
(πνευματικὲς διαδρομὲς στοὺς μακαρισμοὺς)
Κάποτε δυὸ ἀδελφοὶ μιᾶς Σκήτης κατέβηκαν στὴν Ἀλεξάνδρεια γιὰ νὰ διαθέσουν ἐκεῖ τὰ ἐργόχειρά τους καὶ μὲ τὰ λίγα χρήματα ποὺ θὰ ἔπαιρναν νὰ ἀγοράσουν ξηρὲς τροφές, κουκιά, φασόλια, φακές, ρεβύθια, τὰ ὁποῖα συνήθως τὰ ἔβρεχαν καὶ τὰ ἔτρωγαν, κρεμμύδια καὶ ὅ,τι ἄλλο εἶχαν ἀνάγκη.
Ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ὅμως παρασύρθηκε ἀπὸ μιὰ γυναῖκα καὶ ἔπεσε στὴ μεγάλη ἁμαρτία τῆς πορνείας. Ἀπελπισμένος λοιπὸν πῆγε στὸν ἀδελφό του καὶ τοῦ εἶπε:
Ηρώτησαν τον Αββά Αγάθωνα οι αδελφοί λέγοντες: “ποία αρετή εστί, πάτερ, εν ταις πολιτείαις, έχουσα πλείονα κάματον;”
Πες μας, σοφέ γέροντα, στους διάφορους τρόπους της ζωής, ποια αρετή ζητάει τον πιο πολύ κόπο;
“…λέγει αυτοίς: …λογίζομαι ότι ουκ έστιν έτερος κάματος, ως το εύξασθαι τω Θεώ”.
Μια αδελφή παραπονέθηκε κάποτε στον π. Ζωσιμά για κάποια άλλη.
– Πάτερ, γιατί η τάδε με αντιπαθεί; Τι της έκανα;
– Ποιος σου είπε ότι σε αντιπαθεί; αντέδρασε εκείνος. Λάθος κάνεις! Από τον πονηρό είναι αυτός ο λογισμός. Μην τον δέχεσαι!
– Όχι, γέροντα, κάτι έχει μαζί μου. Το δείχνουν και τα λόγια της και το φέρσιμό της. Αλλά και η καρδιά μου το πληροφορείται καθαρά!
Στην φωτογραφία του 1923 πρόσφυγες στο Θησείο….
Νέοι γέροι παιδιά όσοι καταφέρανε να επιζήσουν έφθασαν στην Πατρίδα αφήνοντας πίσω ότι είχαν και δεν είχαν και το κυριότερο νεκρούς.
Έστησαν σκηνές σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά… οι σκηνές έγιναν παράγκες και οι παράγκες σπιτάκια με τσιμέντο και κεραμίδι.
Λένε, ὅτι στὰ περίχωρα τῶν Ἀθηνῶν πρὸς τὸν Βοτανικό, ὑπάρχει μία μικρὴ ἐκκλησούλα πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Νικολάου…
ἕνα Καλογεροπαίδι πῆγε εἰς ἔνδειξιν εὐχαριστίας νὰ προσκυνήση τὸν Ἅγιο, ποὺ τὸν θεράπευσε ἀπὸ μιὰ δυνατὴ γρίππη…
ΚΑΠΟΙΟΣ αναχωρητής , από αμάθεια πιο πολύ , δεν ήθελε να παραδεχθεί πώς ο άγιος » Άρτος που μεταλαμβάνουμε είναι το Σώμα του Κυρίου .
Οι γέροντες της Σκήτης , όταν το έμαθαν , τον κάλεσαν και τον κατήχησαν με την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας για τα άχραντα Μυστήρια .
Ήταν συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια η φωτογραφία με αφιέρωση…
Όχι μόνον στο έτερον ήμισυ αλλά και στην οικογένεια σε φίλους και έμενε ενθύμιο και κατέληγε μετά από χρόνια στο κουτί ή στην καλύτερη περίπτωση στο άλμπουμ.
Μια βόλτα στο Μοναστηράκι αρκεί ….
Γέροντας Παΐσιος
Παρά τα φαινόμενα και την αναξιότητα των μοναχών και κληρικών, η Εκκλησία είναι ακένωτη πηγή θαυμάτων. Παίρνει νερό και το κάνει Αγιασμό· παίρνει ψωμί και κρασί και το κάνει Θεία Ευχαριστία· παίρνει τον άνθρωπο χώμα και τον κάνει Θεό!
Αλλά τα θαύματα πολλοί δεν τα βλέπουν. Γιατί, αν τα έβλεπαν, δεν θα περιφρονούσαν ή μισούσαν την Εκκλησία του Χριστού, αλλά θα την αγαπούσαν, θα την τιμούσαν και δεν θα μιλούσαν γι’ αυτή με περιφρόνηση, όπως μιλούν.
Τρία κορίτσια περπατούσαν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών, όταν ξαφνικά βρέθηκαν ανάμεσα σε δύο τρέχοντα τρένα.
Τα τρένα πέρασαν σύριζα από μπροστά τους και ως εκ θαύματος δεν έπαθαν απολύτως τίποτα! Λίγο πιο κάτω υπήρχαν 3 δαιμόνια, που δέχονταν την επίπληξη και την οργή των άλλων δαιμόνων.
Πρόσφατα σχόλια