You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
(Μικρό Γεροντικό στ΄, Π.Β. Πάσχου)
Ένας μοναχός ζούσε σ’ ένα κοινόβιο μοναστήρι ως ησυχαστής, αλλά πολύ συχνά τον κυρίευε το πάθος της οργής.
Σκέφτεται, λοιπόν, και λέγει στον εαυτό του:
«Θα φύγω από τούτο το μοναστήρι και θα πάω ν’ ασκητεύσω μόνος μου ως αναχωρητής∙κι εκεί, άμα δεν έχω καμιά σχέση με την κανέναν και ησυχάζω μόνος μου, θα πάψει να μ’ ενοχλεί και το πάθος της οργής».
Έφυγε, λοιπόν, από το μοναστήρι και πήγε και βρήκε μια σπηλιά, όπου προσπάθησε να ζήσει μόνος του.
του Θεοδόση Νικολάου
Περπατούσα κάποτε μ’ ένα γνωστό μου. Αυτός δεν ήξερε ούτε να διαβάζει ούτε να γράφει.
Ήξερε μονάχα με την αυγή να οδηγεί το κοπάδι του στη βοσκή και το βράδυ να το μαντρίζει.
Περπατούσαμε λοιπόν μαζί και κάθε τόσο κτυπούσε τη βαριά του ράβδο πάνω στα κρύσταλλα που ο χειμώνας είχε φτιάξει από το νερό στα βαθουλώματα.
Ένα κοριτσάκι γύρισε σπίτι του από μιαν επίσκεψη στο γειτονικό σπίτι, που μόλις είχε πεθάνει με τραγικό τρόπο η οχτάχρονη κορούλα του.
-Τι πήγες να κάνεις; ρώτησε ο πατέρας της.
-Πήγα για να παρηγορήσω τη μητέρα της, απάντησε η μικρή.
-Και πώς μπόρεσες να το κάνεις, τόσο μικρή που είσαι; τη ρώτησε ο πατέρας της.
-Έπεσα στην αγκαλιά της και έκλαψα μαζί της, απάντησε η μικρή.
Διηγήθηκε ἡ γιαγιά Λαμπρινή:
«Ἡ κόρη μου Σταθούλα εἶχε περάσει τά δεκαοχτώ της καί ἦταν καιρός γιά παντρειά. Ἄρχισαν τά προξενιά, ἀλλά δέν μέ ἀνέπαυαν οἱ γαμπροί. Ἦταν εὐκατάστατοι, καλοί ἄνθρωποι, ἀλλά μέ σεσαλευμένη καθαρότητα.
Ἐκεῖνα τά χρόνια δέν εἶχε τόσο λόγο ἡ νύφη γιά τήν ἐπιλογή τοῦ γαμπροῦ καί ἐπειδή εἶχα τήν μέριμνα τοῦ γαμπροῦ ἤθελα πρῶτα ἀπ’ ὅλα νά εἶναι καθαρός, ἁγνός. Ἡ Σταθούλα δέν εἶχε κλίση γιά καλογερική, ὅπως ἐγώ, καί ἔπρεπε νά βρεθεῖ γαμπρός.
Σ΄ἕνα μικρό χωριουδάκι τῆς Λέρου, πρίν ἀπό 30 περίπου χρόνια ἔγινε τό ἑξῆς θαυμαστό, πού μᾶς διέσωσε ἀφηγηματικά ἕνας Ἅγιος συγχωρεμένος ἀπό τό 2010 ἱερέας, ὁ παπά-Χρῆστος.
Διαβάστε διήγηση καί φρίξτε μέ τήν ἀπέραντη ἀγάπη πού μᾶς ἔχει ὁ Χριστός μας:
‘’Ἤτανε πρωί Σαββάτου. Ἔκανα θεία λειτουργία καί ἤμουνα ἕτοιμος νά καταλύσω τήν Θεία Κοινωνία ἀπό τό Ἅγιο Δισκοπότηρο.
Ξαφνικά μπῆκε μέσα στό ἱερό ἕνας νεαρός, γειτονόπουλο ὁ Κωστάκης, λαχανιασμένος, ἱδρωμένος ὅλος ἀγωνία καί μοῦ εἶπε:
Γεώργιος.Δ
Δύο ἄγγελοι πού ταξίδευαν σταμάτησαν νά περάσουν τήν νύχτα σέ ἕνα σπίτι μιᾶς πλούσιας οἰκογένειας. Ἡ οἰκογένεια ἦταν ἀγενής καί ἀρνήθηκε στούς ἀγγέλους νά μείνουν στό δωμάτιο τῶν ξένων τῆς βίλας.
Ἀντιθέτως, ἔδωσαν στούς ἀγγέλους ἕνα μικρό μέρος σέ ἕνα κρύο ὑπόγειο. Καθώς ἐκείνοι ἒφτιαχναν τά κρεβάτια τους στό σκληρό πάτωμα, ὁ μεγαλύτερος ἄγγελος εἶδε μία τρύπα στόν τοῖχο καί τήν ἐπισκεύασε.
Ὅταν ὁ μικρότερος ἄγγελος τόν ρώτησε γιατί, ὁ μεγαλύτερος ἀπάντησε: “τά πράγματα δέν εἶναι πάντα ὅπως φαίνονται”.
Τα 8 ψέματα της πάμφτωχης μάνας μου
Σίγουρα η αγάπη που νιώθει μία μάνα για το παιδί της, δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο είδος αγάπης.
Παρά τις όποιες δυσκολίες και τα εμπόδια, οι μανάδες πάντα καταφέρνουν να βάλουν πρώτα τα παιδιά τους, ακόμη και αν οι ίδιες καταλήξουν…τελευταίες.
Στην ιστορία που ακολουθεί μια μητέρα έπρεπε να πει αρκετά ψέματα στο γιο της για να τον μεγαλώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τώρα που αποκαλύφθηκε η αλήθεια, η ιστορία της έγινε παγκοσμίως γνωστή.
του Στέφανου Δορμπαράκη
Η καμπάνα μόλις είχε σημάνει για το κάλεσμα των μοναχών στην εωθινή ακολουθία.
Ο μοναχός Ησύχιος για ακόμη μία φορά έμπαινε με αρκετή δυσκολία στο καθολικό του ναού σέρνοντας, όπως συνήθιζε άθελά του τα τελευταία χρόνια, τα λεπτοκαμωμένα γερασμένα πόδια του προκαλώντας έτσι την αναστάτωση των περισσοτέρων μοναχών.
Ορισμένοι τον κοίταξαν περιφρονητικά. Άλλοι δεν καταδέχτηκαν ούτε το βλέμμα τους να του ρίξουν, αρκούμενοι στο να μουρμουρίζουν κάτι μέσα από τα δόντια τους.
τοῦ πατρός Δημητρίου Μπόκου
«Πριν από πολλά χρόνια», διηγείται ο γέροντας Τρύφωνας του Βάσον (Η. Π. Α.), «πήρα ένα μονοπάτι που προχωρούσε βαθιά σ’ ένα δάσος του Όρεγκον, όταν είδα ξαφνικά μπροστά μου ένα νεαρό καθισμένο πάνω σ’ ένα κούτσουρο. Η αφετηρία του μονοπατιού απείχε κάπου τέσσερα μίλια από το σημείο και μου φάνηκε παράξενο που βρήκα αυτόν τον άνθρωπο, μόνο, τόσο βαθιά μες στο δάσος. Ήταν τόσο βυθισμένος στις σκέψεις του, που αισθάνθηκα την ανάγκη να του ζητήσω να με συγχωρήσει που τον ξάφνιασα. Κάτι είπα για την ομορφιά της θείας δημιουργίας και τον ρώτησα αν ήθελε να μοιραστούμε το κολατσιό και τον καφέ μου. Κάθισα στο κούτσουρο δίπλα του, άνοιξα το σακίδιό μου και του έδωσα το μισό από το φαγητό μου.
Ἔδειχνε κουρασμένη ἡ κυρία Στέλλα. Τρεῖς μῆνες στὸ ἴδιο κρεβάτι τοῦ δίκλινου θαλάμου τοῦ μεγάλου Νοσοκομείου. Ἂν εἶχε στόμα νὰ μιλήσει τὸ κρεβάτι της, δὲν θά ’φταναν ὧρες νὰ διηγεῖται τοὺς πόνους καὶ τὰ βογγητά της…
–Ἄχ, Θέ μου, πότε θὰ πάρω κι ἐγὼ τὸ ἐξιτήριο νὰ πάω στὸ σπιτάκι μου, στοὺς δικούς μου!
Ὅσες ἄρρωστες ἦρθαν στὸ διπλανὸ κρεβάτι δὲν ἔμειναν πάνω ἀπὸ μιὰ βδομάδα, κι ἐγὼ κλείνω σήμερα ἐδῶ μέσα τρεῖς μῆνες!
Πρόσφατα σχόλια