You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
Σούλα Παπαλάμπρου
Τον προηγούμενο αιώνα, όταν ακούγαμε «αύριο θα μαζέψουμε βαμβάκι» δεν κοιμόμασταν όλη νύχτα από την αγωνία. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Ο πατέρας μου, μη και βρέξει και δεν προλάβει να τελειώσει, μετά έπρεπε να μαζεύει μέχρι τα Χριστούγεννα «κουζιά», η γιαγιά μου, μη και δεν είναι σβέλτοι οι εργάτες και δεν μαζεύουν πολλά κιλά, ήταν ο δερβέναγας επιστάτης, και η μάνα μου μη και δεν πετύχει τις πίτες και το φαγητό που θα τάιζε τους εργάτες.
Κάποτε ο Ηγούμενος παπά-Θανάσης ο Γρηγοριάτης βρισκόταν στο γραφείο με έναν μοναχό. Αυτός ο μοναχός ήταν οξύθυμος και πάνω στην συζήτηση για να επιβάλει την γνώμη του ράπισε τον Ηγούμενο.
Τότε φάνηκε το μεγαλείο της αρετής του Ηγουμένου. Δεν έδειξε καμία αντίδραση ούτε θύμωσε ούτε είπε τίποτε.
Ὁ Θεός ἔστειλε τόν Ἰωνᾶ, ἕναν εὐσεβή ἄνδρα, στή Νινευή, τή πρωτεύουσα τῶν εἰδωλολατρῶν Ἀσσυρίων, νά ἐλέγξει τούς κατοίκους της γιά τίς ἁμαρτίες τους γιά νά μετανιώσουν καί νά σωθοῦν.
Ὁ Ἰωνᾶς ὅμως φοβήθηκε νά πάει στή Νινευή γιά νά διδάξει στούς εἰδωλολάτρες καί δέν ὑπάκουσε. Ἀνέβηκε σ᾽ ἕνα πλοῖο πού πήγαινε πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση, γιά νά ξεφύγει ἀπό τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ.
Μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά Τόν ὑπηρετήσω στό ἄγιο ἔργο Του, τήν κατήχηση.
Χρόνια τώρα, στήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους, τά παιδιά ἔρχονταν ἀνελλιπῶς κάθε Σάββατο πρωί στό ἐνοριακό κέντρο, ὅπου ἐκεῖ «ξεδιψούσαμε», ἀκούγοντας τόν Ἅγιο λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ἀνάμεσα στά 30 περίπου παιδιά πού μαζεύονταν ἦταν καί ἡ Γρηγορία, μαθήτρια πέμπτης δημοτικοῦ.
του πατρός Δημητρίου Μπόκου
Ο άγιος Σιλουανός, που εορτάζει μαζί με την αγία πρωτομάρτυρα Θέκλα και την Παναγία την Μυρτιδιώτισσα (24 Σεπτ.),ήταν Ρώσος (κατά κόσμον Συμεών Ιβάνοβιτς Αντόνωφ), γεννήθηκε το 1866, μόνασε επί 46 έτη στο Άγιον Όρος (στο ρωσικό μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος) και εκοιμήθη το 1938.
Υπήρξε άνθρωπος με βαθειά μετάνοια, γνήσια ταπεινοφροσύνη, αδιάλειπτη προσευχή και έντονη αγάπη για όλο τον κόσμο.
Χρήστος Κωστελίδης (μικρές ιστορίες)
Κάποτε που η μάνα φούρνιζε το ψωμί με τη μαγιά και μοσχοβολούσε το σπίτι.
Κάποτε που είχαμε ένα μόνο τετράδιο, μια ξύλινη κασετίνα, και μια σάκα που με αυτήν τελειώναμε το σχολείο.
Κάποτε που πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού για σβηστήρα.
Κάποτε που στο σχολειό η μηλιά ήτο μηλέα και ο θρύλος του μαρμαρωμένου βασιλιά παρέμενε ζωντανός.
Σούλα Παπαλάμπρου
Είχαμε περάσει ένα καλοκαίρι με ατελείωτες ώρες παιχνιδιού.
Από την ανατολή του ηλίου μέχρι την εμφάνιση των αστεριών, τα παιχνίδια δεν είχαν τελειωμό στους δρόμους.
Σήμερα χασμουριόμασταν και τα μάτια μας έκλειναν από την νύστα.
Της ιατρού κ. Λαμπρινής Πρωτονοταρίου-Παρασκευαϊδου
Υπάρχουν κάτι σοφές κουβέντες, που βγαίνουν από το άγιο στόμα των ταπεινών της γης.
Θυμάμαι λοιπόν την προσευχή της μανούλας μου, όταν βρισκόταν βαριά άρρωστη από καρκίνο και ζητούσε κάθε πρωί από τον Κύριο:
Έλενα
Μεσημεράκι Σαββάτου, με έναν ήλιο-υπόσχεση Άνοιξης να κάνει σπλαχνικές τις οδούς των ανθρώπων.
Αυτός οδηγούσε το αυτοκίνητό του με δευτέρα -μάλλον- για να μαζέψει καμιά ηλιαχτίδα πρόθυμη να διαλύσει λίγο από το σκοτάδι των επιβεβλημένων (από τους κυβερνώντες) έντονων βιοτικών μεριμνών.
Αμά τανε ο καιρός τους επηγαίναμε στη Λυγιά κι οπού χαμε κι εμαζέυγαμε τα σύκα τα μαυρόσυκα κι τα κουβαλούσαμε στο χωριό με τα καλάθια κι τσοι κόφες.
Τη ταχινή τα βγάναμε στο δώμα κι τα σκίζαμε με τα δυο μας χέρια τ’ ανοίγαμε και τ΄ απλώναμε σε καλαμωτές ή σε λινάτσες κι ότι χε η κάθε μια νοικοκαιρά κι τα απλώναμε στον ήλιο,
Πρόσφατα σχόλια