You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
Η φιλοξενία του Αβραάμ
τοῦ πατρός Δημητρίου Μπόκου
α. Η φιλοξενία του Αβραάμ
Στα πολύ παλιά χρόνια ζούσε ο Αβραάμ. Ήταν άνθρωπος του Θεού. Έκανε το καλό σε όλους τους ανθρώπους, αλλά είχε και ένα μεγάλο καημό. Αν και ο Θεός τού είχε υποσχεθεί πως θα αποκτήσει απογόνους, ο Αβραάμ γέρασε και παιδί δεν είχε ακόμα. Ανάμεσα στα άλλα του καλά είχε και το μεγάλο χάρισμα της φιλοξενίας. Κάθε μέρα καθόταν μπρος στη σκηνή του και προσκαλούσε όποιον περνούσε στον δρόμο να του δώσει φαγητό και νερό.
Έτσι μια μέρα τον επισκέφτηκαν τρεις παράξενοι άνθρωποι που έμοιαζαν με αγγέλους. Η Εκκλησία μας λέει πως ήταν η ίδια η Αγία Τριάδα. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Ο Τριαδικός Θεός.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Advertisements
Νίκης Τρακοσιῆ Φιλολόγου
Βασισμένο σέ πραγματικά γεγονότα
14 τοῦ Σεπτέμβρη, μέ τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας σκέφτηκε νά πάει κατευθείαν στό γηροκομεῖο νά δεῖ τή γιαγιά Σταυρούλα κι ὕστερα νά πάει σπίτι.
Στήν πραγματικότητα δέν εἶχε καί πολλή ὄρεξη γιά κουβέντες. Βαριά ἔνιωθε τήν ψυχή της αὐτές τίς μέρες, ἀλλά τό ἤξερε ὅτι ἄν πήγαινε πρῶτα σπίτι, μᾶλλον δέ θά ἔμενε περιθώριο καί γιά τή γιαγιά.
Ἀδικημένη τήν εἶχαν πάντα, ἀλλά ἐκείνη ποτέ δέν εἶχε ἀπαίτηση. Χαιρόταν τόσο, ὅταν τούς ἔβλεπε, ἀλλά δέν παραπονιόταν ποτέ ἄν ἀργοῦσαν νά πᾶνε.
Κι έκανα να τους ρωτήσω, μα δίστασα. Τελικά το τόλμησα. Με ξέρετε; τους ρωτώ. Όχι, μου απαντούν εκείνοι. Ποιος είσαι;
Είμαι ο άνεμος, τους λέω. Με κοιτούν με απορία.
Μα πώς; αναρωτιέμαι. Αφού τόσες και τόσες φορές έχω περάσει απ’την πολιτεία σας. Έχω γνωρίσει το κάθε σας στενό. Έχω σταματήσει να μυρίσω το μικρό νυχτολούλουδο που φύτρωσε στον κήπο της πολυκατοικίας. Έχω δει την υγρασία να κρατά συντροφιά στο συντριβάνι της πλατείας. Έχω αγγίξει τα μαλλιά σας, τα ρούχα σας. Έχω γνωρίσει τα μάτια σας.
Μια μέρα, παρουσιάστηκε ένα μικρό άνοιγμα στο κουκούλι. Ο άνθρωπος κάθισε και παρατηρούσε την πεταλούδα για ώρες, καθώς εκείνη αγωνιζόταν να περάσει το σώμα της μέσα από την μικρή τρύπα.
Κάποια στιγμή φάνηκε ανήμπορη να προχωρήσει άλλο.Έτσι, ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα.
Με ένα ψαλίδι έκοψε το υπόλοιπο κομμάτι του κουκουλιού. Η πεταλούδα πρόβαλε εύκολα, αλλά είχε πρησμένο σώμα και μαραμένα φτερά.
Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί την πεταλούδα, γιατί περίμενε ότι τα φτερά της θα μεγάλωναν και θα άπλωναν για να στηρίξουν το σώμα της, το οποίο θα ξεπρήζονταν σιγά-σιγά.
(Μικρό Γεροντικό στ΄, Π.Β. Πάσχου)
Ένας μοναχός ζούσε σ’ ένα κοινόβιο μοναστήρι ως ησυχαστής, αλλά πολύ συχνά τον κυρίευε το πάθος της οργής.
Σκέφτεται, λοιπόν, και λέγει στον εαυτό του:
«Θα φύγω από τούτο το μοναστήρι και θα πάω ν’ ασκητεύσω μόνος μου ως αναχωρητής∙κι εκεί, άμα δεν έχω καμιά σχέση με την κανέναν και ησυχάζω μόνος μου, θα πάψει να μ’ ενοχλεί και το πάθος της οργής».
Έφυγε, λοιπόν, από το μοναστήρι και πήγε και βρήκε μια σπηλιά, όπου προσπάθησε να ζήσει μόνος του.
του Θεοδόση Νικολάου
Περπατούσα κάποτε μ’ ένα γνωστό μου. Αυτός δεν ήξερε ούτε να διαβάζει ούτε να γράφει.
Ήξερε μονάχα με την αυγή να οδηγεί το κοπάδι του στη βοσκή και το βράδυ να το μαντρίζει.
Περπατούσαμε λοιπόν μαζί και κάθε τόσο κτυπούσε τη βαριά του ράβδο πάνω στα κρύσταλλα που ο χειμώνας είχε φτιάξει από το νερό στα βαθουλώματα.
Ένα κοριτσάκι γύρισε σπίτι του από μιαν επίσκεψη στο γειτονικό σπίτι, που μόλις είχε πεθάνει με τραγικό τρόπο η οχτάχρονη κορούλα του.
-Τι πήγες να κάνεις; ρώτησε ο πατέρας της.
-Πήγα για να παρηγορήσω τη μητέρα της, απάντησε η μικρή.
-Και πώς μπόρεσες να το κάνεις, τόσο μικρή που είσαι; τη ρώτησε ο πατέρας της.
-Έπεσα στην αγκαλιά της και έκλαψα μαζί της, απάντησε η μικρή.
Διηγήθηκε ἡ γιαγιά Λαμπρινή:
«Ἡ κόρη μου Σταθούλα εἶχε περάσει τά δεκαοχτώ της καί ἦταν καιρός γιά παντρειά. Ἄρχισαν τά προξενιά, ἀλλά δέν μέ ἀνέπαυαν οἱ γαμπροί. Ἦταν εὐκατάστατοι, καλοί ἄνθρωποι, ἀλλά μέ σεσαλευμένη καθαρότητα.
Ἐκεῖνα τά χρόνια δέν εἶχε τόσο λόγο ἡ νύφη γιά τήν ἐπιλογή τοῦ γαμπροῦ καί ἐπειδή εἶχα τήν μέριμνα τοῦ γαμπροῦ ἤθελα πρῶτα ἀπ’ ὅλα νά εἶναι καθαρός, ἁγνός. Ἡ Σταθούλα δέν εἶχε κλίση γιά καλογερική, ὅπως ἐγώ, καί ἔπρεπε νά βρεθεῖ γαμπρός.
Σ΄ἕνα μικρό χωριουδάκι τῆς Λέρου, πρίν ἀπό 30 περίπου χρόνια ἔγινε τό ἑξῆς θαυμαστό, πού μᾶς διέσωσε ἀφηγηματικά ἕνας Ἅγιος συγχωρεμένος ἀπό τό 2010 ἱερέας, ὁ παπά-Χρῆστος.
Διαβάστε διήγηση καί φρίξτε μέ τήν ἀπέραντη ἀγάπη πού μᾶς ἔχει ὁ Χριστός μας:
‘’Ἤτανε πρωί Σαββάτου. Ἔκανα θεία λειτουργία καί ἤμουνα ἕτοιμος νά καταλύσω τήν Θεία Κοινωνία ἀπό τό Ἅγιο Δισκοπότηρο.
Ξαφνικά μπῆκε μέσα στό ἱερό ἕνας νεαρός, γειτονόπουλο ὁ Κωστάκης, λαχανιασμένος, ἱδρωμένος ὅλος ἀγωνία καί μοῦ εἶπε:
Γεώργιος.Δ
Δύο ἄγγελοι πού ταξίδευαν σταμάτησαν νά περάσουν τήν νύχτα σέ ἕνα σπίτι μιᾶς πλούσιας οἰκογένειας. Ἡ οἰκογένεια ἦταν ἀγενής καί ἀρνήθηκε στούς ἀγγέλους νά μείνουν στό δωμάτιο τῶν ξένων τῆς βίλας.
Ἀντιθέτως, ἔδωσαν στούς ἀγγέλους ἕνα μικρό μέρος σέ ἕνα κρύο ὑπόγειο. Καθώς ἐκείνοι ἒφτιαχναν τά κρεβάτια τους στό σκληρό πάτωμα, ὁ μεγαλύτερος ἄγγελος εἶδε μία τρύπα στόν τοῖχο καί τήν ἐπισκεύασε.
Ὅταν ὁ μικρότερος ἄγγελος τόν ρώτησε γιατί, ὁ μεγαλύτερος ἀπάντησε: “τά πράγματα δέν εἶναι πάντα ὅπως φαίνονται”.
Πρόσφατα σχόλια