You are currently browsing the category archive for the ‘ιστορίες’ category.
Ηλίας Γ. Προβόπουλος
Μπορεί ένας χορταριασμένος δρόμος στον Αμάραντο του Δήμου Ιτάμου Καρδίτσας να μας ταξιδέψει σε παλιές μνήμες και όσο να’ ναι να μας συνεπάρει λιγάκι η νοσταλγία που φέρνει το φθινόπωρο και να μετρήσουμε πράγματα που χάνονται σιγά – σιγά από τη ζωή μας και λιγοστεύουν τον παλιό κόσμο που μας κάποτε μας περιέβαλλε.
Κάπως έτσι είναι, γιατί αυτού του είδους οι δρόμοι στην ελληνική ύπαιθρο κοντεύουν να κλείσουν από την απραξία που πλάκωσε τον τόπο και από τη διεκδίκηση του δάσους που επανέρχεται δυναμικά στο χώρο που του αφαίρεσαν κάποτε οι άνθρωποι.
Τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία καλπάζει. Σχεδόν κάθε μέρα μαθαίνουμε και για μια καινούρια ανακάλυψη ή εξέλιξη. Τι να πρωτοαναφέρω.
Τι αποστολές στο διάστημα, αφού στο φεγγάρι είναι πια δεκαετίες που πήγαμε, τι LASER, τι μέσα καταγραφής και αναπαραγωγής εικόνας και ήχου, τι ρομπότ, τι εργαλεία, που πια χρειάζονται σπουδές για να τα δουλέψεις, τι αυτόματα πια μέσα παραγωγής, τι μέσα επικοινωνίας, τι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, κλπ, κλπ, κλπ.
Ήταν Ιούνιος του 1922 , ο επτάχρονος Στεριανός Τσακίρης χωρίς κανείς να τον προσέξει ,τρύπωσε πάνω στη φορτωμένη βοδάμαξα και κρύφτηκε καλά κάτω από τα στρωσίδια .
Κείνα τα χρόνια o κόσμος καταγίνονταν με τα γεμίσια (οπωροφόρα δέντρα ) μα απίδια ήταν αυτά, μα ζιωρνταλα ( βερίκοκα ),μα κυδώνια . Το χωριό είχε πολλά δέντρα αμπολιασμενα σ΄όλο το μεριά .
Aρτοπούλου Έλλη
Θυμάμαι κάποτε τα σπίτια ήταν ανοιχτά… Της γιαγιάς μου, για παράδειγμα, ένα παλιό, ξύλινο, είχε όλη μέρα το σχοινί έξω απ την πόρτα, που το τραβούσες, άνοιγες κι έμπαινες, όποιος κι αν ήσουν… και εμείς, είχαμε το κλειδί έξω απ την πόρτα.
Επίσης, όποιος ήθελε έμπαινε. Τα σπίτια είχαν πάντα κόσμο, που περνούσε για μια «καλημέρα», έναν καφέ, μια κουβέντα.
Σήμερα έχουμε πολλούς τρόπους να ακούμε και να απολαμβάνουμε όποτε θέλουμε, το όποιο είδος μουσικής μας αρέσει.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτό το ραδιόφωνο, το pickup, το CD ή το DVD player, το MP3 ή το MP4, τον ηλεκτρονικό μας υπολογιστή και διάφορα άλλα ηλεκτρονικά μέσα.
Τις παγωμενες μερες του χειμωνα το λιομαζωμα γινοταν πολυ δυσκολο . Μολις ξημερωνε ο Θεος την μερα ο κοσμος ξεχυνονταν στα χωραφια .
Θυμαμαι τις γυναικες τυλιγμενες με χοντρα πλεκτα στην πλατη και το λαιμο, με μαντηλες στο κεφαλι να προσπαθουν να γεμισουν το καλαθι τους !
«Μὲ ἔβγαλες ἀπὸ τὸν ἅδη!»
Πρὶν μερικὲς δεκαετίες, σ’ ἕνα χωριουδάκι τῆς Ἠλείας, ζοῦσε μία χαριτωμένη ἀπ’ τὸν Θεὸ ψυχή, ἡ κυρα-Κατερίνα.
Δὲν ἤξερε καθόλου γράμματα. Ὅμως ἦταν ἕνας πολὺ φωτισμένος ἄνθρωπος, μὲ ἀκλόνητη ζωντανὴ πίστι, σὰν κι ἐκείνη ποὺ εἶχαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ποὺ ἔπεφταν καὶ στὴν φωτιὰ γιὰ τὸν Χριστό, προκειμένου νὰ μὴν Τὸν ἀρνηθοῦν.
Συχνά είτε διαβάζουμε στον τύπο, είτε βλέπουμε στην τηλεόραση, είτε ακούμε να μιλάνε για γκουρμέ. Και εννοούν μ’ αυτό γεύσεις εδεσμάτων που φτιάχτηκαν με εξωτικά ή δυσεύρετα υλικά και με πολύπλοκους τρόπους.
Αν όλα αυτά είναι πράγματι νόστιμα, είναι συζητήσιμο, και είναι πολλοί που προτιμούν τις απλές αλλά καλές γεύσεις. Για μένα υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις ιστορίες που υποστηρίζουν τους δεύτερους. Ακούστε τις λοιπόν.
Eπιμέλεια: Ελισάβετ Μιτσού
Ο τροχονόμος στο Φλοίσβο -στη Λεωφόρο Ποσειδώνος- με τα πρωτοχρονιάτικα δώρα των εταιρειών, την δεκαετία του ’50.
Μία ωραία ανάμνηση για τους παλιούς και ένας ωραίος τρόπος να ενημερωθούν οι νεώτεροι για τις ημέρες των εορτών των Αθηναίων τις προηγούμενες δεκαετίες.
Ντένης Κονταρίνης
Ήτανε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του ’43, στην Κέρκυρα. Βαρύς ο χειμώνας είχε φτάσει κείνην τη χρονιά.
Όλες οι μέρες, η μία μετά την άλλη ερχόντουσαν και φεύγανε γεμάτες σύννεφα, μια βροχή που ήτανε πολύ κρύα κι ένας αγέρας παγωμένος, που σφύριζε και έμοιαζε να μας τρυπάει μέχρι τα κόκαλα.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια