You are currently browsing the category archive for the ‘Θράκη’ category.
Ένα έθιμο Πρωτοχρονιάς είναι η παραδοσιακή Θρακιώτικη Βασιλόπιτα. Η θρακιώτικη Βασιλόπιτα δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή γλυκιά βασιλόπιτα.
Η νοικοκυρά άνοιγε τα φύλλα και τα έψηνε στη ξυλόσομπα. Για τη γέμιση της πίτας ανακάτευε τυρί, γάλα και αυγά.
Η γιορτή των Χριστουγέννων διαφαίνονταν ενωρίτερα. Προηγούταν η μεγάλη νηστεία των Χριστουγέννων. Σαράντα μέρες δίχως την αρτιμή.
Μα και η προετοιμασία για αυτήν φροντιζόταν για τα αγκιά που θα δεχόταν το άφθονο κρέας του γουρουνιού, που έθρεφαν. Για την λίγδα, που θα έφερε χαρά στην οικογένεια.
Ήταν Ιούνιος του 1922 , ο επτάχρονος Στεριανός Τσακίρης χωρίς κανείς να τον προσέξει ,τρύπωσε πάνω στη φορτωμένη βοδάμαξα και κρύφτηκε καλά κάτω από τα στρωσίδια .
Κείνα τα χρόνια o κόσμος καταγίνονταν με τα γεμίσια (οπωροφόρα δέντρα ) μα απίδια ήταν αυτά, μα ζιωρνταλα ( βερίκοκα ),μα κυδώνια . Το χωριό είχε πολλά δέντρα αμπολιασμενα σ΄όλο το μεριά .
«Μια Πασχαλιά , μια Πασχαλιά, μια Πασχαλιά και μια Λαμπρή…»
«Νη μια Πασχαλιά κι ένα Αη Γιωργιού»
…τραγουδούν ακόμη οι πιστοί της παράδοσης στα σοκάκια της Δυτικής Θράκης.
Οι Άγιες τούτες μέρες συνοδεύονται από πληθώρα παραδόσεων που είναι συνυφασμένες με την μεγαλύτερη γιορτή της ορθοδοξίας μας, το Άγιο Πάσχα…την Πασχαλιά που έλεγε η γιαγιά μου.
Στα Ρίζια, όπως και στα περισσότερα χωριά του Έβρου και της Θράκης, η Κυριακή των Βαΐων ήταν ιδιαίτερα σημαντική μέρα, κυρίως για τα κορίτσια του χωριού.
Πρωί-πρωί της Κυριακής, ξεκινούσαν για να γυρίσουν τη Βάια. Ήταν μια αυτοσχέδια κούκλα που την έφτιαχναν με το «γλιτίρι» (μακρύ κομμάτι στρόγγυλου λεπτού ξύλου που κατέληγε σε σχήμα «Λ» λάμδα).
Πρόχειρος καταυλισμός προσφύγων στο Θησείο στα 1922
Γιώργος Ιωάννου
Στέκομαι καί κοιτάζω τά παιδιά· παίζουνε μπάλα. Κάθομαι στό ὁρισμένο καφενεῖο· σέ λίγο θά σχολάσουν καί θ’ ἀρχίσουν νά καταφτάνουν οἱ μεγάλοι. Κουρασμένοι ἀπ’ τή δουλειά, εἶναι πολύ πιό ἀληθινοί.
Οἱ περισσότεροι γεννήθηκαν ἐδῶ σ’ αὐτή τήν πόλη, ὅπως κι ἐγώ. Κι ὅμως διατηροῦν πιό καθαρά τά χαρακτηριστικά τῆς ράτσας τους καί τήν ψυχή τους, ἀπό μᾶς τούς διεσπαρμένους.
Στις 9 Μαρτίου γιορτάζεται η γιορτή των Σαράντα Μαρτύρων, ο λεγόμενος «Αη-Σαράντς».Εκείνη τη μέρα επικρατεί το έθιμο να φτιάχνουν οι γυναίκες «ακ’τμαδις» (κρέπες) και να τις γαρνίρουνε με ζάχαρη ή μέλι, με κανέλα ή καρύδια.
Παλιότερα, στην τοποθεσία «Αη-Νικόλας» κοντά στο ποτάμι (Άρδας) υπήρχε ένα μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Εκεί μαζευόταν χωριανοί κι έκαναν γλέντι, όπως εκείνοι ήξεραν εκείνα τα χρόνια τα καλά.
Από σειρά ζωγραφικών πινάκων με λαϊκές παραστάσεις που φιλοτέχνησε η Βάσω Γώγου για την έκδοση του ΚΕΠΕΜ «Ανοίξετε την πόρτα σας» με 59 κάλαντα από το αρχείο του Σίμωνα Καρά
Ανταμώσαμε με παλιούς κατοίκους για να μας μεταφέρουν ότι θυμούνται από τις γιορτές του Δωδεκαημέρου στη Νέα Χηλή Αλεξανδρούπολης. Τότε που υπήρξαν και αυτοί παιδιά.
της Ουρανίας Πανταζίδου
«Καλήν εσπέραν άρχοντες αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη Θεία γέννηση να πω στ’ αρχοντικό σας…».
Τί νά πρωτοθαυμάσει κανείς !
Τή γενναιότητα τῶν στρατιωτῶν, τῶν ἀστυνομικῶν καί τῶν συνοριοφυλάκων νά ἀποκρούουν πολυάριθμους νέους 20 – 40ἐτῶν, κάθε ἄλλο παρά ἐξαθλιωμένους πρόσφυγες, πού ἐπιτίθονταν μέ πέτρες, ξύλα, βόμβες μολότοφ τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ, ὑπό τήν καθοδήγηση Τούρκων στρατιωτῶν καί drones,κατά τῶν ἑλληνικῶν συνόρων;
Νοικοκυρές της Νέας Χηλής Αλεξανδρούπολης στο φούρνο με τα τσουρέκια τους
της Ουρανίας Πανταζίδου
Η χαρά των παιδιών ήταν τα τσουρέκια της Πρωτοχρονιάς γιατί εκείνα μπορούσαμε να τα φάμε ζεστά, την ώρα που έβγαιναν από το φούρνο…
Και σαν έφταναν μεσάνυχτα, τότε που θα μας άφηνε ο παλιός ο χρόνος και θα υποδεχόμασταν τον νέο, η μάνα έφερνε την αγιοβασιλόπιτα στο τραπέζι. Τη σταύρωνε τρεις φορές ο πατέρας και άρχιζε το μοίρασμα.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια