You are currently browsing the category archive for the ‘Θαύματα’ category.
Το αφηγήθηκε ένας στρατιωτικός της Ελληνικής Αεροπορίας, όταν ήρθε για προσκύνημα στην Παναγία με τους γονείς του, οι οποίοι ήταν μαυροφορεμένοι.
Είχε φύγει από αυτή τη ζωή η κόρη τους, μια νεαρή κοπέλα, εντελώς αιφνίδια, από πνευμονική εμβολή. Ο στρατιωτικός , ευσεβέστατος καθώς ήταν, είπε τα εξής αξιοσημείωτα:
του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου
Μια πιστή χριστιανή, πριν από μερικά χρόνια, δοκιμάστηκε σκληρά από τα χτυπήματα της ανθρώπινης αδικίας και της εγκαταλείψεως.
Εξαιτίας μιας φρικτής συκοφαντίας ο σύζυγός της πήρε τα τέσσερα παιδιά τους και εξαφανίσθηκε. Έπεσε σε φοβερή κατάσταση.
Ὁ γέρο – Δανιήλ ὁ ἁγιορείτης (1929), ὁ σοφὸς ἡσυχαστὴς τῶν Κατουνακίων, ἔχει καταχωρισμένο στὰ χειρόγραφά του καὶ τὸ ἀκόλουθο περιστατικό, πού συνέβη τὸ 1869 στὴν πατρίδα του, τὴ Σμύρνη.
Κάποιος ἐνάρετος χριστιανὸς κάλεσε στὰ τελευταῖα της ζωῆς του τὸν πνευματικό του πάπα-Δημήτρη καὶ τοῦ εἶπε:
Ένα συγκλονιστικό θαύμα σε μια γυναίκα 37 ετών
Λέγομαι Ελένη Μάντζιου, και σας γράφω από την Καρδίτσα. Είμαι 37 χρονών. Τον Ιούνιο του 2003, παραμονή της γέννησης του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, μπήκα στο Νοσοκομείο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης, στο Αιματολογικό.
Έπασχα από οξεία μυελογενή λευχαιμία. Έκαμα το πρώτο σχήμα χημειοθεραπείας. Η ασθένεια δεν έχει ίαση.
Το θαύμα αυτό του Αγίου Νεκταρίου γίνεται γνωστό σε εμάς μέσω του μοναχού Αβιμέλεχ, βιογράφου του Αγίου. Η βιογραφία αυτή εκδόθηκε το 1921, στον Βόλο…
Ο Άγιος Νεκτάριος ζούσε εκείνο τον καιρό στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν και παράλληλα σπούδαζε στο εκεί σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου.
Ὁ Καπετάν Κυριάκος, ἀπ’ τή Σύμη, ἕνας θεοφοβούμενος θαλασσόλυκος, κάθε χρόνο, πρίν φύγει γιά τή Μπαρμπαριά μέ τό βουτηχτάδικό του, θά πήγαινε στόν Πανορμίτη κερί καί λάδι, θά κολλοῦσε ἕνα πεντόλιρο στό μέτωπο τοῦ Ταξιάρχη καί θα’ παιρνε τόν παπά νά τοῦ κάνει ἁγιασμό.
Ἔτσι ἔκανε καί σέ τοῦτο τό ταξίδι. Ξαφνικά φύσηξε πουνέντες, ἀπό κείνους πού τύχαιναν μιά φορά τό μήνα. Γιά νά μή χάσει τόν εὐνοϊκό αὐτό καιρό ὁ καπετάνιος, πρόσταξε καί λύσανε τούς κάβους, σηκώσανε τήν ἄγκυρα κι ἁπλώσανε τά πανιά.
τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Εὐστρατίου Δήσσου
Ο Γιάννης Άπήκος, από το Μανταμάδο της Λέσβου, ξενιτεμένος στη Γερμανία, ζούσε ήσυχα και χριστιανικά με τη γυναίκα του Καλλιόπη.
Το Νοέμβριο του 1987 ή Καλλιόπη αρρώστησε σοβαρά με βαρύ εγκεφαλικό. Μεταφέρθηκε αμέσως σε γερμανικό νοσοκομείο, όπου παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση για πέντε βδομάδες.
~ Ήταν 26 Ιουνίου 1997.
Επέστρεφα από τον Ἀγιο Νεκτάριο πού είναι στο Λαύριο και έλεγα πάντα μέσα μου: Όποια και αν είναι η χάρις σου Παναγία μου, Ελεούσα, Γλυκοφιλούσα, Παμμακάριστος, Φανερωμένη, βοήθησε και μένα στα τόσα μου προβλήματα.
Και ξαφνικά στα δεξιά του δρόμου (Λεωφόρος Λαυρίου, στο ύψος – Καλυβιών προς Μαρκόπουλο) διάβασα μια πινακίδα: «Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου – Μάνδρα Ελευσίνας).
τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου
Οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι μᾶς προστατεύουν, μᾶς ἐνδυναμώνουν, μᾶς φωτίζουν
Κάποιος ἐξομολογούμενος μὲ πολλὴ ἁπλότητα μοῦ ἔλεγε: Ντρέπομαι τὸν Ἄγγελό μου καὶ τοῦ λέω:
Ἄγγελέ μου, γύρισε ἀπὸ ᾿κεῖ καὶ μὴ μὲ βλέπης…
Ἔτσι, καὶ τὴν ὥρα ποὺ θὰ ντυθῶ, θὰ πλυθῶ, θὰ λουστῶ…, τὰ κάνω ὅλα μὲ συστολὴ λέγοντας τὴν εὐχή, γιὰ νὰ μὴν φύγη ὁ Ἄγγελός μου.
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Η μακαριστή γερόντισα Μακρίνα αδελφοί μου, της Παναγίας Οδηγήτριας της Πορταριάς Βόλου, ένα δύο χρόνια πριν γίνει μοναχή, δηλαδή πριν απ’ το χίλια 1960, ένα απόγευμα μαζί με άλλες τρεις κοπέλες που αργότερα όλες μαζί συγκρότησαν την πρώτη μοναχική αδελφότητα, μετέβαιναν σε ένα εξωκκλήσι της Παναγίας σε μια πλαγιά του Πηλίου, για ν’ ανάψουν τα καντήλια και να ψάλλουν την Παράκλησή Της.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια