You are currently browsing the category archive for the ‘Ε.Ο.Κ.Α’ category.
Δρ Ιωάννης Παρίσης
Σήμερα θυμόμαστε ξανά με εθνικό ρίγος και συγκίνηση, και τιμούμε έναν ήρωα και ποιητή, τον 18χρονο Έλληνα Κύπριο μαθητή, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, τον Βαγορή, που τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957, ανέβηκε στο ικρίωμα τραγουδώντας την Ελλάδα και την Ένωση. Κι έμεινε Αθάνατος!
Άφησε πίσω του ένα μοναδικό ποιητικό έργο, που μελοποιήθηκε, τραγουδήθηκε και συνεχίζει να τραγουδιέται από όσους Έλληνες επιμένουν να πιστεύουν ότι οι ήρωες της ΕΟΚΑ είναι οι αλατόμητοι νοηματοδότες και φωτοδότες της πορείας μας.
Ο Πανίκος Δημητρίου γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Μέμνωνας της κατεχόμενης επαρχίας Αμμοχώστου.
Γεννηθείς στις 10 Φεβρουαρίου 1957, ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά του Γιώργου και της Κωνσταντίας Δημητρίου. Τέλειωσε το δημοτικό σχολείο με άριστα και φοίτησε στο πρακτικό τμήμα του γυμνασίου, όνειρο του ήταν να γίνει αρχιτέκτονας.
Μετά την τουρκική εισβολή το 1974, φεύγει από την Αμμόχωστο μαζί με την οικογένεια του και το 1975, πρόσφυγας πλέον, εγκαθίσταται στη Λεμεσό. Η προσφυγιά, ο εκτοπισμός και η δύσκολη ζωή δεν τον αφήνουν να ξεχάσει τον τόπο του.
Θεοφάνους Νίκος
Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, στις 6 Δεκεμβρίου 1936.
Σκοτώθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1956 στο δρόμο Λευκωσίας – Κερύνειας, κοντά στην Αγίρδα, από Άγγλους στρατιώτες.
Γονείς : Δημήτρης και Αναστασία Θεοφάνους (από το χωριό Κρίτου Τέρα της επαρχίας Πάφου).
Αδέλφια : Ηρακλής, Δέσποινα, Ειρήνη, Ελισάβετ
Ο Νίκος Θεοφάνους έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο Κάιρο, όπου ήταν εγκατεστημένοι οι γονείς του προτού γυρίσουν στην Κύπρο.
ποίημα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη
Ηρώων γη
Όλη η φύση κοιμάται τη ναρκώνει το κρύο
Κι εγώ φεύγω λαλώντας το στερνό μου αντίο
Και τη μάνα φιλώντας την κοιτάζω να κλαίει
μάνα μην κλαις της λέω μάνα μην κλαις και κλαίω
Κι όλο πάω και τρέχω και το δάκρυ της σβήνει
Για μια μόνο στιγμούλα
Και μιαν άλλη μανούλα, την Ελλάδα μας έχω
Π’ όλο κλαίει κι εκείνη
(Το μνημείο των τεσσάρων ηρώων στα Σπήλια)
Προσωπικές εμπειρίες ενός παιδιού του δημοτικού Σπηλιών
Κούρδαλι 20 Ιουνίου 1958
Στρόβολος 15/06/1987 Αντρέας Χρυσάνθου
Είκοσι του Ιούνη του 1958. Τελευταίες μέρες λειτουργίας των δημοτικών σχολείων. Κάποια χαλάρωση στους κανονισμούς επιτρέπεται. Επιτρεπόταν και από τον αείμνηστο διευθυντή μας τότε στο δημοτικό των Σπηλιών Κλέαρχο Κυριακίδη, που ήταν παροιμιώδης για την τυπικότητα και την αυστηρότητα του.
Ήταν το μεγάλο διάλειμμα. Παρατράβηξε λίγο. Δε θυμούμαι γιατί. Ίσως στο γραφείο οι δάσκαλοι μας μαγείρευαν τους βαθμούς. Τα πιτσιρίκια ξεπνεμένα από το παιγνίδι καθίσαμε όλα μαζί, εξήντα-εβδομήντα παιδιά, στα σκαλιά του σχολείου περιμένοντας πότε θα κτυπήσει το κουδούνι.
Αφήγηση Μαν. Παπαγιανάκης
«Μη έχοντας πια άλλη διορία, κείνο το πρωταπριλιάτικο πρωινό, αρνηθήκαμε απ’ το τραπέζι το ψωμί και το παλιό κρασί.
Διαγράψαμε με ένα Ελληνικό «χι» την παρουσία της μάνας στ’ ασβεστωμένο πεζούλι της αυλής μας σφίγγοντας τις χούφτες των χεριών τις θυμωμένες μας κραυγές.
Τότε κινήσαμε να ανταμώσουμε το αίμα σας, το αίμα σας που δεν ξεράθηκε με μια μπουκιά γαλάζιο ουρανό, με έναν ήλιο αποκοτιά, με ένα ηφαίστειο να αχνίζει στο ανοιχτό στέρνο.
Ο Γεώργιος Γρίβας-Διγενής με την αντάρτικη ομάδα του
.
Τα Λημέρια της ΕΟΚΑ ήταν σύστημα τριών κρησφυγέτων, αποθηκών, μαγειρίου, παρατηρητηρίων κ.α. στην κορυφογραμμή που δεσπόζει του χωριού Κούρδαλι.
Εδώ έστησε το αρχηγείο του ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας-Διγενής από τις 23/11/1955. Μαζί του ήταν και ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου και άλλοι 18 αντάρτες.
Δυστυχώς τα Λημέρια προδόθηκαν και στις 11/12/1955 περικυκλώθηκαν από πλήθος Άγγλων στρατιωτών, με σκοπό να συλλάβουν τον αρχηγό και τους άλλους αντάρτες. Αν το πετύχαιναν ο αγώνας της ΕΟΚΑ θα τερματιζόταν πρόωρα και άδοξα.
από τον δάσκαλο Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου
ΓΕΝΙΚΑ: Στις 10 Μαΐου 1956 απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας από τους Άγγλους αποικιοκράτες, που σημειωτέον κατέχουν ακόμη τμήμα του εδάφους της μαρτυρικής Μεγαλονήσου, ο Μιχαήλ Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου.
Οι δύο εθνικοί αυτοί αγωνιστές αποτέλεσαν τους πρωτομάρτυρες του αντιαποικιοκρατικού Κυπριακού Αγώνα δίνοντας τη ζωή τους για την απελευθέρωση και Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα και όχι για κάποιο “δικοινοτικό ή διζωνικό σύστημα”, ή όπως αλλιώς χαρακτηρίζονται από τα διάφορα σχέδια Ανάν, κ.ά. .
«Αστράφτει η Κύπρος και βροντά σαν ξημερώνει μέρα
Τρέμει το Τρόοδος σύγκορμο, σκιρτούνε τ’ ακρογιάλια
Όλου του κόσμου τα πουλιά ξυπνήσανε ν΄ακούσουν.
Δεν είναι μπόρα τ΄ Απριλιού, μήτε βροντά και αστράφτει
Αστράφτει η Κύπρος και βροντά, γιατί έχει φέξει η μέρα
Γιατί έχει φέξει η λευτεριά στη νύκτα οκτώ αιώνων».
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά».
Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Στα λόγια τα καταφέρνουν πολλοί. Πόσοι όμως έκαναν τα γραπτά τους πράξη; Πόσοι είχαν το θάρρος ενός νεαρού μαθητή, που επέλεξε να μετακομίσει στα 18 του χρόνια στο «Πάνθεον των Ηρώων»;
Ο νεαρός ήρωας του αγώνα της ΕΟΚΑ, οραματιστής και ποιητής ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του αστυνομικού Μιλτιάδη Θεοδώρου από τη Λάπηθο Λάρνακας κι εγγονός του Θεόδωρου Παλληκαρά απ’ τον οποίο πήρε το επίθετό του ο ήρωας.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια