You are currently browsing the category archive for the ‘Εκκλησία’ category.
Eις τον Tιμόθεον.
Πυρεῖον ἡ κάμινος, ἐν μέσῳ φέρον,
Ἄρωμα Τιμόθεον εὔοσμον μάλα.
Eις τον Aγάπιον.
Ἀγάπιος τὸ δῆγμα τοῦ θηρὸς φέρει,
Καὶ ψυχοδήκτης δάκνεται θὴρ τὴν καρδίαν.
Eις την Θέκλαν.
Ἔμοιγε κλῆσις Θέκλα· πατρὶς Βιζύη.
Γάζης τόπος θέατρον, ἆθλον θὴρ δάκνων.
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
«Καί ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος» Ματθ. 14, 32) «Και μόλις ανέβηκαν στο καΐκι κόπασε ο άνεμος».
Οι άνθρωποι βλέπουμε τον χρόνο στην προοπτική της αμεσότητας, του «εδώ και τώρα». Η επιθυμία μας, ο λογισμός μας, ο στόχος μας πρέπει να εκπληρωθεί άμεσα,για να μην καθυστερήσει η ευχαρίστηση. Ό,τι παρατείνεται, ό,τι δεν εκπληρώνεται σύντομα, ό,τι αντιμετωπίζει εμπόδια μας κάνει ή να φοβόμαστε ή να απογοητευόμαστε. Φοβόμαστε την ήττα, την αδυναμία, την αποτυχία που παίρνουν την μορφή του θανάτου. Απογοητευόμαστε ότι δεν είμαστε ικανοί να οργανωθούμε, να πετύχουμε, να ξελογιάσουμε, να γίνουμε αποδεκτοί, να κάνουμε τις σωστές επιλογές στα πρόσωπα που επιλέγουμε σε κάθε δοκιμασία της ζωής μας. Ο φόβος φέρνει κριτική και απόρριψη. Η απελπισία φέρνει αυτο-απαξίωση.
Κάθε πρώτη Κυριακή μετά τήν 15η Αὐγούστου ἡ τοπική μας Ἐκκλησία τιμᾶ μέ ἕναν κοινό ἑορτασμό τό σύνολο τῶν Ἁγίων, τούς ὁποίους ὁ «χριστώνυμος λαός τῆς νήσου Λευκάδος» ἀναγνωρίζει διαχρονικά ὡς εὐεργέτες του σέ δύσκολες στιγμές καί μεσῖτες ὑπέρ του στόν Θρόνο τῆς Χάριτος.
Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού ὁ «Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης» ἀνέτειλε καί στή Λευκάδα, θερμαίνοντας τίς καρδιές τῶν πρώην εἰδωλολατρῶν κατοίκων της καί διαλύοντας τά σκοτάδια τῆς πλάνης, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ δέν ἐγκατέλειψε τό νησί.
Φυλάσσεται στην εκκλησία της Παναγίας του Μεσαιωνικού Κάστρου, στην Λέρο.
Στις 24 Δεκεμβρίου του 1522, μετά την πολιορκία της Ρόδου, υπογράφτηκε συνθήκη μεταξύ του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή και του Μεγάλου Άρχοντα των Ιπποτών Φίλιππου Βιλιέρου Ντε Λ’ Ισλ – Αδάμ και η Λέρος, μαζί με όλες τις κτήσεις του Τάγματος στο Αιγαίο, πέρασε σε Οθωμανικά χέρια, έτσι οι οθωμανοί έφτασαν στην Λέρο και εγκαταστάθηκαν στο νησί.
(Μαρτύρησε στά Ἰωάννινα στίς 18 Αὐγούστου 1808)
Οἱ πληροφορίες γιά τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Δημητρίου προέρχονται ἀπό τόν Γάλλο Πρόξενο στά Ἰωάννινα Pouqueville.
Ὁ Pouqueville συνάντησε τόν Ἅγιο, ὁ ὁποῖος ἦταν μαθητής τοῦ πατρο-Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, μαζί μέ τόν ἀρχηγό τῆς ἐπαναστάσεως στή Θεσσαλία παπα-Εὐθύμιο Βλαχάβα στά βουνά τῆς Πίνδου καί ἦταν παρών στήν ἀνάκριση καί στό μαρτύριό του.
Ὁ Ἅγιος καταγόταν ἀπό τό χωριό Σαμαρίνα τῆς Πίνδου καί ἦταν μοναχός στό παλαιό μοναστήρι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τῆς πατρίδας του.
Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος ἐπίσκοπος Λητῆς καί Ρεντίνης εἶναι ἕνας νέος φωταυγής ἀστέρας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, πού μέ τούς ἀγῶνες του, τήν ταπείνωσή του καί τό ἀσκητικό του πνεῦμα ἀναδείχθηκε, μέ τή Χάρη τοῦ Χριστοῦ, τό νέκταρ τῶν ἀρετῶν, τό πολύτιμο σκεῦος τῶν θείων Δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὕψος τῆς ταπείνωσης, τό βάθος τῆς ἀγάπης.
Από οποιαδήποτε νυφική παστάδα είναι λαμπρότερος ο τάφος της Παναγίας, όχι απόχρυσαφιού ανταύγειες, απ’ ασημιού λαμπράδα κι από λάμψεις πετραδιών κι ούτε από φόρεμα μεταξωτό και πορφυρένιο, αλλ’ από την θεία λαμπρότητα του πανάγιου Πνεύματος.
Κι ο τάφος της δεν γίνεται αιτία για την σωματική σύνδεση των χοϊκών εραστών, αλλά αιχμαλωτίζει με το Πνεύμα τις όσιες ψυχές και τις ενώνει με τον Θεό σε μιά ένωση που ‘ναι καλύτερη και γλυκύτερη απ’ ο,τιδήποτε άλλο.
Αυτός ο τάφος της Παναγίας είναι ωραιότερος κι απ’ τον Παράδεισο.
Στό κέντρο τῆς εἰκόνας δεσπόζει τό νεκρικό κρεβάτι, στολισμένο μέ πλούσια ποδέα, ὅπου ἀναπαύεται ἡ Παναγία μέ τά χέρια σταυρωμένα. Μπροστά στερεωμένο σέ ἕνα κηροπήγιο καίει λαμπάδα.
Πίσω ἀπό τό νεκρικό κρεβάτι καί στή μέση ἀκριβῶς στέκει ὁ Χριστός πολλές φορές μέ τό σῶμα σέ περίεργη στροφή πρός τά δεξιά, πρός τήν κεφαλή τῆς Μητέρας Του.
Στά χέρια Του ἁπλωμένα στήν ἴδια κατεύθυνση, κρατεῖ τήν ψυχή της, πού ἔχει τή μορφή φασκιωμένου μωροῦ μέ τά χέρια σταυρωμένα. Τόν περιβάλλει δόξα.
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
«Ἐγένετο δέ ἐν τῷ λέγειν αὐτόν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνή φωνήν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ . μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας. Αὐτός δέ εἶπε . μενοῦν γε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11, 27-28)
«Ενώ έλεγε αυτά ο Ιησούς, κάποια γυναίκα από το πλήθος έβγαλε μια δυνατή φωνή και του είπε: ‘χαρά στην μάνα που σε γέννησε και σε θήλασε’. Κι εκείνος είπε: ‘πιο πολύ χαρά σ’ εκείνους που ακούν τον λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν!’».
Μία από τις μεγαλύτερες χαρές του ανθρώπου είναι να βλέπει τα παιδιά του να προοδεύουν! Να νιώθει ότι το δημιούργημα των σπλάχνων του, ο νέος που φέρει χαρακτηριστικά του μεγαλύτερου όχι μόνο είναι άξιος των όσων έλαβε, αλλά και προχωρά στην ζωή του υπερβαίνοντας τους γεννήτορές του. Όταν μάλιστα αυτή η αναγνώριση έρχεται και από τους άλλους ανθρώπους, η χαρά γίνεται απερίγραπτη!
Δημ.Τζαφέρης Θεολόγος
Η εκκλησιαστική ιστορία διακρίνεται από μία παραδοξότητα.
Ως γνωστό η ανάδειξη ενός προσώπου που χαράσσεται στην ιστορική μνήμη της ανθρωπότητας οφείλεται στο γεγονός είτε της κατοχής μεγάλου πλούτου είτε της απόκτησης φήμης και δόξας από ένα σπουδαίο κατόρθωμα είτε από την απόκτηση μεγάλης εξουσίας με οποιοδήποτε τρόπο είτε τέλος πάντων από ένα αναλόγου μεγέθους συμβάν που κατατάσσει το πρόσωπο αυτό στην αιωνιότητα.
Πρόσφατα σχόλια