You are currently browsing the category archive for the ‘γερόντισσες’ category.
Μακαριστῆς Γεροντίσσης Μακαρίας
Καθισμένη πάνω στά ἐρείπια τοῦ παλιοῦ Μοναστηριοῦ, ὅπου ἡ Θεία Πρόνοια ὡδήγησε τά βήματά μου, ἔφερνα τόν στοχασμό μου σέ χρόνια περασμένα, σέ παλιούς καιρούς, ὅταν σκορπισμένα ἦταν παντοῦ τά κόκκαλα τῶν Ἁγίων, πού μέ τό αἷμα τους ποτίστηκε τό δέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Καί καθώς καταγινόμουν στό καθάρισμα ἀπ’ τά χαλάσματα τοῦ ἱεροῦ τόπου τῆς Μονῆς, ἀναλογιζόμουν ὅτι βρίσκομαι σέ ἱερό τόπο, καί ἔλεγα· Θεέ μου, ἄς μποροῦσα νά βρισκόμουν σ’ ἐκεῖνες τίς μέρες καί νά ἔβλεπα τούς Ἁγίους πού περπατοῦσαν στή γῆ κι ἔκαναν θαύματα!
Νώντας Σκοπετέας
Έρχονται και μας βρίσκουν τούτες τις ώρες που οι ψυχές γονατίζουν μπροστά σε ό,τι ταπεινό τις θέλγει και τις δακρύζει , μορφές που στα σίγουρα κάποτε τις απαντήσαμε.
Γέροντες με αργόσυρτα βήματα και αδύναμες βραχνές φωνούλες έξω από χωριού φωτισμένη Εκκλησιά , που ακόμα το λιβάνι την θαμπώνει και αντηχούν στους θόλους της οι ύμνοι της Θεού Γεννήσεως :
Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον…. Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!
Η αλήθεια και η ζωή μας σε ήχο πρώτο πανηγυρικό!
-Καλή μέρα Παππού ! Χρόνια πολλά! Και του χρόνου! Την ευχή σου!
Χαμογελά ο Γεράκος και περνούν από μπροστά του Χριστούγεννα δυσκολεμένα, ξυπόλητα , στερημένα, μα πάντα χαρούμενα! Τα νοσταλγεί , μα δεν λυπάται που φτάνει λίγο-λίγο στα στερνά. Προσμένει τα αιώνια! Της δοξολογίας τους ατελεύτητους καιρούς!
Να και η γραία με το τσεμπέρι , η κερού που βγαίνει τελευταία . Μια γιορτή η ζωή της! Οι Άγιοί της και οι μεγάλες μέρες οι λαμπροστόλιστες.
Αγρύπνια και προσμονή με το φως του καντηλιού ως το πρώτο χάραμα και ελέησον για τους αγαπημένους σε γη και ουρανό… Στα σκοτάδια βήματα μετρημένα και απαράλλαχτα απ το καλντερίμι του Σωτήρα ως την πόρτα Του.
Φωτίζει το τέμπλο και τα προσκυνητάρι. Δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο! Τίποτα δεν ξοδεύεται , όλα αλλού θα πληρωθούν! Θ’ ανάψει την μεγάλη σόμπα ίσα να σπάσει το κρύο της νυχτιάς και θα περιμένει τον παπά και τον ψάλτη να φανούν!
Χρόνια τώρα η ίδια μυσταγωγία των ταπεινών ανενδεών διακόνων, μα και το ίδιο σκίρτημα όταν η εικόνα του Ευαγγελισμού στην ωραία πύλη θα ανοίξει διάπλατα για να ακουστεί το Ευλογητός!
Πάλλευκες μορφές που καρτερούν τις ομορφότερες αλήθειες, τα μυστήρια της ακλόνητης της πίστης τους! Καλοσυνάδα που δεν βαρυγκόμησε ποτές της και μόνο αγάπη πρόσφερε ως αντίδωρο στην περιφρόνηση της σκληρής καρδιάς τούτου του άπιστου κόσμου , του λογικού, του μορφωμένου και πολυμέριμνου.
Δυο τέτοιες Γερόντισσες θα συναντήσουμε στην σημερινή μας εκπομπή.
Η θειά –Λυγερή απ τις Κυκλάδες και η Γραία Ρηνιώ από τον Ψηλορείτη. Η αγαπημένη συγγραφέας μικρών και …μεγάλων παιδιών, η Άννα Ιακώβου τις φέρνει εδώ μπρος μας!
Εκείνες οι Γερόντισσες ποτέ δεν αρνήθηκαν τη χαρά των παιδιών , την αθωότητα , την Βασιλεία των Ουρανών που κουβαλούσε η αύρα τους και η καθαρότητά τους !
Τι κι αν δεν είχαν ποτέ τους παρά , για να τους γεμίσουν τις χούφτες ! Τους γέμιζαν τις καρδιές με καλοσύνη και τους γλύκαιναν τα στόματα με το περίσσευμα της ελπίδας τους το μελωμένο !
Μακάρια και αυτά τα παιδιά που στάθηκαν μια παραμονή έξω απ την παλιά την πόρτα. Ζουν αιώνια στις προσευχές κείνων των αποκαμωμένων μορφών που αιωνίως στον Κύριο θα στέλνουν για όλα τους , τα αμέτρητά τους μνήσθητι …
Την ευχή σας Γερόντισσες! Άραγε να υπήρξατε ποτέ; Μα τι ρωτάω! Εδώ μπροστά μας είναι , είπαμε! Και μας χαμογελούν με εκείνο το χαμόγελο του Παραδείσου , και μας εύχονται: Και του χρόνου καμάρια μου! Και του χρόνου!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο : «Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν»
και από την εκπομπή με τίτλο :
Οι Γερόντισσες των Χριστουγέννων
όπου και διαβάζεται το βιβλίο με τίτλο :
Γιορτινά Αφηγήματα της Άννας Ιακώβου . ( εικονογρ.Αγγελικής Δελεχά /εκδ.Άθως παιδικά )
Εικόνα από: noctoc-noctoc
Πηγή: …ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Η μακαριστή γερόντισα Μακρίνα αδελφοί μου, της Παναγίας Οδηγήτριας της Πορταριάς Βόλου, ένα δύο χρόνια πριν γίνει μοναχή, δηλαδή πριν απ’ το χίλια 1960, ένα απόγευμα μαζί με άλλες τρεις κοπέλες που αργότερα όλες μαζί συγκρότησαν την πρώτη μοναχική αδελφότητα, μετέβαιναν σε ένα εξωκκλήσι της Παναγίας σε μια πλαγιά του Πηλίου, για ν’ ανάψουν τα καντήλια και να ψάλλουν την Παράκλησή Της.
Τῆς Μοναχῆς Ἰσιδώρας, Ἡγουμένης Ἱ. Μ. Θεοτόκου Κυπαρισσιωτίσσης & Ἁγ. Ἱεροθέου
Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσιν, τὸν 16ον αἰῶνα, πειραταὶ ἠπείλησαν τὸ Μοναστήρι.
Τότε, ὡς γνωστόν, οἱ πειρατεῖες ἦταν πολὺ συχνές, δι’ αὐτὸ καὶ οἱ Πατέρες ἐπεδίωκον νὰ κτίζουν τὰ Μοναστήρια εἰς σημεῖα, ὥστε νὰ μὴν φαίνωνται ἀπὸ τὴν ἀκτὴν τῆς θαλάσσης, διὰ νὰ μὴ γίνωνται στόχος τῶν πειρατῶν.
Όταν ο άνθρωπος λέει την «ευχή» (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με), δεν μπορεί νά εκδηλώνεται, να φωνάζει και να μιλάει.
Η Χάρις του Θεού τον κάνει πράο, ταπεινό. Είναι αδύνατον ο Θεός νά μήν μαλακώσει την καρδιά του.
Όταν λέει την «ευχή», πόση γλυκύτητα αισθάνεται!
π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος
Όταν το 1962 μ’ αξίωσε ο Θεός και πήγα για πρώτη φορά στον Άγιο Νεκτάριο,
μόλις είχε αγιοποιηθεί, πρίν ένα χρόνο, δύο, συνάντησα εκεί, μια μοναχή Θεοδώρα, η οποία μάλιστα μας είχε και η ίδια, αγιογραφήσει τον Άγιο Νεκτάριο, όπως ακριβώς ήταν, όπως ήταν, -την έχουμε αυτήν την εικόνα, – εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα η μοναχή, μου εκμυστηρεύτηκε κάτι, αχ πάτερ μου λέει,
«᾿Αγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου» (Λουκ. κ΄ 27).
Ὁ Χριστὸς ἀνέφερε πρώτη τὴν καρδιὰ στὴν ἐντολή Του ὄχι τυχαῖα. Ἡ καρδιὰ εἶναι τὸ πλέον προσωπικὸ ὄργανο τοῦ ἀνθρώπου.
Γερόντισσα Σωφρονία
Κάθε μέρα μπορεῖ νά γεννιέται ἕνα οὐράνιο τόξο στή ζωή μας, μετά τή σκοτεινιά καί τό κρύο τῶν θλίψεων. Νά ξεχνᾶμε κάθετι ἄσχημο τοῦ χθές και νά γεννιόμαστε ξανά καί ξανά στόν οὐρανό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ! Τόν προφήτην Ἰωνᾶν ἐκμιμούμενος βοῶ, τή ζωή μου ἀγαθέ ἐλευθέρωσον φθορᾶς καί σῶσον με!!!
Γερόντισσα Σωφρονία
Στό δρόμο τῆς ζωῆς πού ποτέ δέν πίστεψες ὅτι θά εἶναι τέτοιος, πού σκληρότητα καί μῖσος σέ κύκλωσαν, πού ἀδικίες καί πίκρες τίς ἔπινες σάν καθημερινό σου ποτό, πού ἄνθρωποι, πρόσωπα, καταστάσεις πέρασαν σάν σέ κινηματογραφική ταινία καί τώρα σάν φωτιά πού ἔβγαλε καπνό καί τώρα δέν ὑπάρχει -οὔτε ἡ φωτιά οὔτε ὁ καπνός.
Μετά τον θάνατό της ,πλημμύρισε από ευωδία το κοιμητήριο την ώρα της κηδείας.
Το βεβαιώνουν τα πλήθη των ανθρώπων που ήρθαν παρά το ταχύ της διαδικασίας. Θα σας πω και σημερινό μεταθανάτιο γεγονός.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια