You are currently browsing the category archive for the ‘Γενοκτονία’ category.
Έξω από ένα ιατρείο, δύο ηλικιωμένοι έχουν πιάσει ζωηρή κουβέντα.
Είναι και οι δυο Πόντιοι και λένε ιστορίες του τόπου που γνώρισαν σαν παιδιά και άκουσαν από τους γονείς τους. Ο γιατρός τους ξέρει πια προσωπικά. Ανοίγοντας την πόρτα τους λέει…..
Μια πραγματικά συγκινητική μαρτυρία
του Γιάννη Πιλαλίδη
Η μνήμη με σκοτώνει όπου και να κοιτάξω, ακόμη και στις πιο σκοτεινές γωνιές της ψυχής μου. Τα δάκρυα στέρεψαν, ριγμένα στα χώματα της θύμησης της πατρίδας
Όσα χρόνια και αν περάσουν, η 19η Μάιου θα είναι η μέρα των αναμνήσεων, η ημέρα που ο πόνος θα επιστρέφει στο νου, για όλους εκείνους που χάθηκαν στα χώματα του Πόντου το 1922.
Τα Αμάραντα ταυτίζονται με τον Ποντιακό Ελληνισμό. Ο οποίος, παρότι υπέστη τη Γενοκτονία και αποκόπηκε από τα πάτρια εδάφη του, κατόρθωσε να επιβιώσει διατηρώντας την ιστορική του μνήμη και τον πολιτισμό του.
Τα Αμάραντα συμβολίζουν την επιβίωση και την αναγέννηση των Ποντίων
Ήταν κάποτε ένα λουλούδι με μεθυστικό άρωμα. Το λουλούδι αυτό φύτρωνε επάνω σε απόκρημνα βράχια, επάνω σε οροπέδια, δίπλα στο γιαλό, αλλά και μέσα στο δάσος.
Κι όμως χαμογελούσαν!
Ρωτούσαμε τον παππού από τα Βουρλά αν είχε φωτογραφία του γάμου του και απαντούσε ότι κάπου την είχε και την έχασε.
Κάπως έτσι είχε παντρευτεί με την γιαγιά, Μικρασιάτισσα και αυτή φυσικά….
Οι ηλικίες κατά δήλωση γιατί χαρτιά δεν είχαν οι περισσότεροι…
Ο Μπουρνόβας ήταν ένα πλούσιο προάστιο έξω από τη Σμύρνη, που είχε γνωρίσει την ακμή του από τις αρχές του 19ου αιώνα.
Αναπτύχθηκε πραγματικά μετά το 1867, με τα εγκαίνια της διακλάδωσης της σιδηροδρομικής γραμμής που συνέδεε τη Σμύρνη με τον Κασαμπά. Λίγα χρόνια αργότερα, κατασκευάστηκε κι ένας καρόδρομος.
π Παντελεήμων Kρούσκος
Οι Έλληνες, τον καιρό των διωγμών και των γενοκτονιών στην τουρκιά, γκρέμιζαν τις εκκλησίες για να φορτώσουν τις πέτρες στα κάρα, έπαιρναν τα λείψανα και τις εικόνες μαζί τους με τον φόβο ότι δεν θα έχουν υλικά να τις χτίσουν εδώ, άφηναν μέσα στον πόνο τους την προίκα τους και τα νοικοκυριά τους για να πάρουν μαζί τους ότι πολυτιμότερο έχουν, τον Χριστό τους.
H καταστροφή κορυφώθηκε μια μέρα σαν κι αυτήν το 1922.
Ήταν η μέρα που οι τσέτες μπήκανε στη Σμύρνη κι ο κόσμος έμενε χωρίς νόημα, η ιστορία χωρίς δικαιοσύνη κι ο πολιτισμός ένα ξεκούρδιστο αστείο για λήθη και για θάνατο προορισμένο.
Θα ήταν ίσως λύτρωση να ξεχαστεί ο φόνος. Μα οι ματωμένες μνήμες, οι ιωνικές νύχτες των προγόνων μας, νικούν ακόμη την άνοια του χρόνου γιατί δεν ήταν μια Ιδέα που χάθηκε αλλά ζωές, αμέτρητες ψυχές με σάρκα και οστά.
στον Δημοσθένη Χρονόπουλο
Με αφορμή την προσπάθεια για την διατήρηση της μνήμης από τις νεότερες γενιές, παρουσιάζουμε με την μορφή συνεντεύξεως την ιστορία μιας γιαγιάς από την Μικρά Ασία .
Η γυναίκα αυτή λέγεται Αριάδνη Μανδράνη το γένος Ταμπακοπούλου και είναι αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής της Σμύρνης από τους Τούρκους το 1922.
Είναι 95 ετών και ζει χωρίς διακοπή εδω στα Χανιά όπου παντρεύτηκε έκανε 3 παιδιά απέκτησε 6 εγγόνια και 4 δισέγγονα.
Δευτέρα 29 Αυγούστου 1922.
Μπήκαν οι πρώτοι Τσέτες στα Βουρλά, μαζί με τον εκπρόσωπο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όλοι διπλομανταλώθηκαν στα σπίτια τους, απ’ όπου είδαν τις ουρανομήκεις φλόγες πάνω από τη Σμύρνη, το μεσημέρι της Τετάρτης 31 Αυγούστου.
Τα Βουρλά είναι ο τόπος της καταγωγής μου. Από εκεί πρόσφυγας ο παππούς μου έρχεται το 22 στην Ελλάδα
Τα Βουρλά ή Βρύουλλα είναι πόλη της Ιωνίας, στο “λαιμό” της Ερυθραίας Χερσονήσου, στη Μικρά Ασία. Η περιοχή προς της θάλασσα, το επίνειο των Βουρλών, λέγεται Σκάλα.
«Εν Σμύρνην τη 25 Αυγούστου 1922
Αγαπητέ φίλε καί αδελφέ κύριε Ελευθέριε Βενιζέλε,
Επέστη η μεγάλη στιγμή της μεγάλης εκ μέρους σας χειρονομίας.
Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, το Ελληνικόν Κράτος, αλλά καί σύμπαν το Ελληνικόν Έθνος, καταβαίνει πλέον εις τον Αδην από του οποίου καμμία πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να τό αναβιβάση καί το σώση.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια