You are currently browsing the category archive for the ‘Βιογραφίες’ category.
Ο Παπαγιάννης Μπουσδρούκης
Του Στέφανου Πελεκούδα
Επισκεφθείς και φέτος το χωριό μου Ηλιοχώρι, πήγα την πρώτη Κυριακή, ταπεινός προσκυνητής, στον Αϊ-Νικόλα και με κατέκλεισαν ξανά τόσες και τόσες αναμνήσεις.
Τί να πρωτοαντικρίσω στην εκκλησία του χωρίου μου και να μη με φούντωσει με νοσταλγίες μιας μακρινής εποχής, ανεπίστρεπτης πια!!
του Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Οἰκονόμου, Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος
Ἦταν μόλις 35 ἐτῶν ὅταν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν ἀνεβίβασε στήν Ἀρχιερωσύνη καί τόν κατέστησε Μητροπολίτη Δημητριάδος & Ἀλμυροῦ.
Ἐμπιστεύθηκε στούς νεανικούς του ὤμους τά ὄνειρα καί τίς προσδοκίες μιᾶς Ἐκκλησίας πού ἔβγαινε ἀπό μία ἐκ τῶν πλέον δυσκόλων περιόδων τῆς νεότερης ἱστορίας της, ἀναζητώντας τό νέο πνεῦμα, τίς καινούριες ἰδέες, τά χαρισματοῦχα πρόσωπα πού θά τήν ἔκαναν καί πάλι οἰκεῖα στούς ἀνθρώπους, ἀγωνιστική, σύγχρονη, δυναμική.
Ταπεινή μαρτυρία αρετής
Με την λιαν αγαπητη αδερφή εν Χριστω κατα κοσμον Ηλιανα Παπαπολυβιου κατόπιν σεβαστην και εναρετην μοναχην και Ηγουμενη Ιουστινη γνωριστηκαμε το έτος 1991 όταν ο αγαπητος αδερφος της Πετρος μου απεστειλε από το Λονδίνο ένα τευχος του περιοδικου Ενημέρωσις στο οποίο είχα συνεργαστει με ένα κείμενο για την Άνοιξη του 1990 στο Οδοφραγμα του Λήδρα Παλας.
παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα. Γ. Παναγόπουλου
Ένα βιβλίο για την άμυνα ή την επίθεση, τη διπλωματία ή τη μεγαλοφυία του Αγίου Ιωάννου Γ’ Δούκα Βατάτζη αλλά κυρίως για την αγιότητα και τη μακαρία μανία του να φέρει πίσω την Κωνσταντινούπολη στην αγκαλιά του Ελληνισμού μετά τις δραματικές μέρες του 1204.
Ὁ μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης Ἀναστάσιος κατά κόσμον Γεώργιος Λεονταρίδης, γεννήθηκε στόν Πανασό Κρήτης, στίς 20/7/1927.
Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Νικόλαος, καταγόμενος ἀπό τή Σελεύκεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μέ πολλούς συγγενεῖς στό χωριό Δαμάνια Μονοφατσίου Κρήτης, τόπο ἐγκατάστασης προσφύγων ἀπό τή Σελεύκεια, μετά τή μικρασιατική καταστροφή.
απόσπασμα από το ιστορικό μυθιστόρημα του Γιώργου Γαλάτση «Σταύρος Καζαντζής – Μπαρέτης»
Τό βιβλίο τούτο, αφιερούται είς μνημόσυνον αιώνιον – υπέρ αναπαύσεως ψυχής – διά όλους τούς αγωνιστάς τής υμών πατρίδος πού έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι, «υπέρ πίστεως και πατρίδος» διά την ελευθερία τής Μακεδονίας καί όλης της Ελλάδας.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
12 Μαρτίου 1912. (110 χρόνια πρίν). Ό Σταύρος Καζαντζής – Μπαρέτης, γέννημα θρέμμα τής αιματοβαμμένης γης της Μακεδονίας ( Μπαλαφτσα – σημερινη ονομασία ΚΟΛΧΙΚΟ τής Επαρχίας Λαγκαδά) αφήνει την τελευταία του πνοή στο μαρτυρικό νησί της Σάμου.
(1851 Πύργος Τήνου – 15 Σεπτεμβρίου 1938 Ἀθήνα)
Τοῦ Γιώργου Ἰωάννου
Ὅταν συναντοῦμε τὸν Γιαννούλη Χαλεπᾶ στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του, αἰσθανόμαστε ἕνα κατανυκτικὸ δέος.
Ἡ μεγάλη γλυπτικὴ παρουσία τοῦ τόπου μας εἶναι μιὰ μορφὴ ἀσκητική, χωμένη μέσα στὰ πυκνὰ πάλλευκα γένια, ποὺ προσπαθεῖ νὰ κρατηθῇ ἀθέατη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ αὐτὸ ἴσως νὰ ἀποτελῇ πρᾶξι ἠθελημένη, γιατὶ πολὺ πίκρα εἶχε δεχθῇ τὸ γεροντάκι αὐτὸ τῶν ὀγδόντα ἑπτὰ χρόνων.
Κώστας Κρυστάλλης
Τέτη Σώλου, μέλος της ΕΔΣΤΕ-FIJET
Είχε λιώσει από την εξάντληση και τον πυρετό. Ώσπου έφτασε πια στην Άρτα, κι έπεσε στο στρώμα, σ’ ένα χαμόσπιτο προς την Αγία Θεοδώρα.
Του ’φεραν γιατρό, του αγόρασαν φάρμακα, μέρα και νύχτα η Μαρία να μην ξεκολλάει απ’ το προσκεφάλι του.
τῆς Εὔας Μοδινοῦ
Ὁ «Ἄγγελος πόνου» τοῦ Γιαννούλη Χαλεπᾶ εἶναι ἕνας μικρός γύψινος Ἄγγελος, ὕψους 25ἑκ., πού προσεύχεται γονατιστός.
Ἔχει τά χέρια του σταυρωμένα σφικτά στό στῆθος, τίς φτεροῦγες του μαζεμένες, κλειστές, τό κεφάλι του γερτό στό πλάι, τά μάτια του λυπημένα, ὑψωμένα στόν οὐρανό, τά χείλη του μισάνοιχτα, σάν νά ψελλίζει μία θερμή ἱκεσία. Μοιάζει νά προσεύχεται γιά κάποιον ζωντανό νεκρό.
Βλέποντας τήν ἔκφραση τῆς βαθιᾶς ὀδύνης πού ἀποπνέει ἡ στάση αὐτή, σκέφτεται κανείς τά χιλιάδες πρόσωπα τοῦ πόνου ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων πού ζοῦνε σ’ ἕναν ἐφιάλτη, χωρίς νά μποροῦν νά ξυπνήσουν.
Ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας έγραψε τη δική του ιστορία στον ελληνικό στίβο, με τις 10 Φεβρουαρίου να είναι σημαδιακή ημέρα.
Έναν αιώνα πριν, ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας υπήρξε και ήρωας και παράδειγμα προ μίμηση. Και ως ήρωας πέθανε μια ημέρα σαν σήμερα (10/2), σε ηλικία 25 ετών.
Μέσα σε μόλις 1/4 του αιώνα είχε καταφέρει όσα δεν κατάφεραν άλλοι σε μια ζωή ολόκληρη και το όνομά του πέρασε για πάντα την «Πύλη των Αθανάτων».
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια