You are currently browsing the category archive for the ‘Βαλκανικοί πόλεμοι’ category.
Σπύρος Μελᾶς
(῾Η 5η Μεραρχία ὑπὸ τὸν συνταγματάρχην Ματθαιόπουλον κατὰ τὸν Βαλκανοτουρκικὸν πόλεμον, τὸν ᾽Οκτώβριον 1912, ἀφοῦ ἔδωκε νικηφόρον μάχην πρὸς τοὺς Τούρκους εἰς Λαζαράδες, κατήρχετο πρὸς τὸν Ἁλιάκμονα, ἵνα ζεύξη τοῦτον καὶ βαδίσῃ πρὸς τὴν Κοζάνην, διὰ ν᾽ ἀνακόψῃ τοῦ ἐχθροῦ τὴν ὑποχώρησιν ἤ παρεμποδίσῃ ἐπίθεσιν ἐχθρικῶν ἐκ Σόροβιτς κατερχομένων δυνάμεων).
᾽Ολίγον μετὰ τὸ μεσημέρι διετάχθησαν τὰ σώματα νὰ προχωρήσουν πρὸς τὴν ἀριστερὰν ὄχθην τοῦ ποταμοῦ, ἀφοῦ εἶχεν, ἐννοεῖται, προηγηθῆ τὸ μηχανικὸν τῆς μεραρχίας καὶ ἀπεπειρᾶτο τὴν ζεῦξιν. ῾Η γέφυρα ἐπρόκειτο νὰ γίνῃ ἀκριβῶς εἰς κάποιον πόρον εὑρισκόμενον ἐκεῖθεν τοῦ χωρίου Λαζαράδες.
γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Νὰ ἀπαντήσουν οἱ δωσίλογοι, οἱ προδότες ὄχι στὰ ὄργανά τους, τὰ κομματικά, ἀλλὰ στὶς ἱερὲς σκιὲς τῶν ἠρώων τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων.
Μὲ τὶς πέτρες πολεμοῦσαν οἱ ἀετοί μας, γιὰ νὰ διώξουν τοὺς προγόνους τῶν σκοπιανῶν, τοὺς κομιτατζῆδες. Μὲ τὶς πέτρες…Θὰ βγοῦν ἀπὸ τὰ μνήματα καὶ θὰ θρηνοῦν γιὰ τὴν κατάντιά μας…
Τὸ παρὸν ἄρθρο εἶναι ἀφιερωμένο σ’ ἕναν ἄγνωστο ἥρωα. Σ’ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς χιλιάδες, ποὺ ὅταν τὸ καλέσει ἡ στιγμή, φανερώνουν τὴν ξεχωριστὴ ψυχική τους ἁρματωσιά.
Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Χιώλου
Διδάκτορος Νομικῆς – Προέδρου Ἐθνικῆς Ἑνώσεως Βορείων Ἑλλήνων
Η πόλις τῶν Σερρῶν, τήν ὁποίαν ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει μέ τό ὄνομα ΣΙΡΡΙΣ ἡ Παιονική, ἐπανειλημμένως κατεστράφη ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδος μας, ἀλλά πάντοτε ἀνεσυγκροτεῖτο, ἀνελάμβανε καί συνέχιζε τήν ἀνοδικήν της πορείαν.
Καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς μακραίωνης δουλείας της, ἀπό τῆς ἁλώσεώς της ὑπό τῶν Τούρων τό 1383 μέχρι τῆς ἀπελευθερώσεώς της τήν 29ην Ἰουνίου 1913 ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, ὕστερα, δηλαδή, ἀπό συνεχῆ κατοχήν 530 ἐτῶν, ὑπῆρξεν ἐθνική ἔπαλξις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τό μεγαλύτερον πνευματικόν κέντρον εἰς ὁλόκληρον τήν Ἀνατολικήν Μακεδονίαν.
Η νίκη στα Γιαννιτσά άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Μολονότι η νίκη των Γιαννιτσών ήταν πολύ σπουδαία για την πρόοδο των ελληνικών επιχειρήσεων, ο δρόμος για τη Θεσσαλονίκη δεν ήταν περίπατος.
Οι Τούρκοι κατά την υποχώρησή τους είχαν καταστρέψει όλες τις γέφυρες του Αξιού και οι πολλές βροχές είχαν φουσκώσει τα νερά του ποταμού. Για να περάσει η ελληνική στρατιά έπρεπε να κατασκευαστούν πρόχειρες γέφυρες και αυτό συνεπαγόταν καθυστέρηση.
Η διάβασις του Αξιού απαίτησε 2 μέρες καί τό βράδυ της 24ης Οκτωβρίου είχαν διαπεραιωθεί στήν ανατολική όχθη όλες σχεδόν οι μονάδες. Τήν επομένη έφθασαν στό Γενικό Στρατηγείο δύο Τούρκοι αξιωματικοί του επιτελείου του Ταξίν πασά γιά διαπραγματεύσεις.
Ζωγραφική αναπαράσταση της μάχης του Σαρανταπόρου. Οι Έλληνες τρέχοντας επιτίθενται στους Τούρκους που οπισθοχωρούν, έχοντας εγκαταλείψει ένα πυροβόλο τους. Οι Τούρκοι νεκροί, με τα κόκκινα φέσια, είναι περισσότεροι από τους Έλληνες νεκρούς.
Ο πόλεμος εναντίον της Τουρκίας είχε αποφασισθεί να κηρυχθεί την 18η Οκτωβρίου 1912. Την 17η Οκτωβρίου ο Αλή Ριζά πασάς έδωσε διαταγή στις δυνάμεις του να επιτεθούν στις Σερβικές και Βουλγαρικές γραμμές.
Ο διάδοχος Κωνσταντίνος έστειλε έξι Ελληνικές Μεραρχίες στις υπώρειες των βουνών στη συνοριακή γραμμή Ελλάδας και Τουρκίας. Μια Μεραρχία, η έβδομη, αφέθηκε ως εφεδρεία.
Η ανύψωση της Ελληνικής σημαίας από ναυτικό άγημα στη Λήμνο, αμέσως μετά την απελευθέρωσή της.
Μετά την αναχώρησή του από το Φάληρο (της 13:30 μ.μ.) ο Ελληνικός στόλος πλέει με προορισμό τον Μούδρο της Λήμνου. Το λιμάνι αυτό επιλέχθηκε από τον Υποναύαρχο, Παύλο Κουντουριώτη, λόγω της καίριας θέσης του. (Βρισκόταν πολύ κοντά στα Δαρδανέλια.)
Το Σάββατο 6 Οκτωβρίου του 1912,το πρωί, ο Ελληνικός στόλος πλέει έξω από τον Άγιο Ευστράτιο. Εκεί άνδρες του αντιτορπιλικού «Βέλος», το οποίο ως ανιχνευτικό προπορευόταν του «Αβέρωφ» συνάντησαν και συνέλαβαν έναν Τούρκο χωροφύλακα (θεωρήθηκε ως ο πρώτος αιχμάλωτος των Βαλκανικών πολέμων) που έπλεε μέσα σε μια βάρκα με προορισμό τη Λήμνο.
Ο Ελληνικός στρατός φωτογραφίζεται με φόντο τη Βέροια της Μακεδονίας. Τώρα πια η πόλη ανήκει στη Νέα Ελλάδα (απελευθέρωση 16/10/1912).
Στις 15 Οκτωβρίου ο Ελληνικός στρατός έδινε μάχες στην περιοχή Τριποτάμου και Ξερολείβαδου εναντίον των Τούρκων, προχωρώντας προς τη Βέροια.
Οι Τούρκοι τη νύχτα φοβισμένοι υποχώρησαν και εγκατέλειψαν τη Βέροια την οποία κατέλαβαν οι Έλληνες στις 16 Οκτωβρίου και έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από τον εκεί Ελληνικό πληθυσμό. Στις αψιμαχίες έξω από τη Βέροια πληγώθηκαν 12 Έλληνες στρατιώτες.
(Το Ηρώον της μάχης του Κιλκίς)
Το γράμμα βρέθηκε στην τσέπη του νεκρού μαχητή Ανδρέα από την Ρούμελη στην μάχη του Κιλκίς (19-21 Ιουνίου 1913)
Ηνε τορα δυο μερες Αγαπημενη μου Βασιληκουλα που καμωμε πολεμο με αυτά τα παληοσκυλα μας βαρουνε πολι μι ουβιδες χαθηκανε πουλα πεδια θκαμας.
Παγ κι η Γιανςμας τον πηρε ουβιδα του κεφαλτ .
Τορα περιμενομ σε μια ρεματια να ξαποστασουμ λιγουλακι κι σι γραφο.
Ἔχω τόσα νὰ γράψω! ἔγραφε ἕνας πολεμιστὴς καὶ δημοσιογράφος τὸ 1913.
Ἀλλὰ τὴν ἡμέρα νικοῦμε τὴ νύκτα παίρνομε δυνάμεις γιὰ νέους ἀγῶνες.
Καὶ τώρα, ἂν καὶ εἶμαι ἀπέναντι ἀπὸ τὸν ἐχθρό, ποὺ θὰ τὸν τσακίσωμε αὔριο, κλέβω λίγες στιγμὲς γιὰ νὰ σᾶς γράψω δυὸ λόγια.
Τὶ νὰ σᾶς πῶ! Ὅ,τι καὶ ἂν σᾶς πῶ, δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὶ γίνεται ἐδῶ.
. . . Βράδυ ήτανε; πρωί ήτανε; νύχτα; μεσημέρι; τίποτα δεν ξέραμε · καμμιά διάκρισι δεν κάναμε, δεν νοιώθαμε· αιώνια συννεφιά πλάκωνε την ψυχή μας · αιώνιο ξεροβόρι πάγωνε τη σάρκα μας, έσβυνε τη μιλιά μας.
Συμμαζεμένοι πίσω από το βράχο μας, εγώ κι’ ο σύντροφός μου – ένα παιδί αδύνατο κι αναιμικό, που σε κάθε μούγκρισμα του βορηά χωνότανε πειό βαθειά μέσα στο μανδύα του κι άφην’ ένα βόγγο πόνου απ’ το ξεπάγιασμα στηλώναμε τα μάτια μας προς το μεγάλο το θηρίο που μας έρριχνε το θάνατο, προς το ανθρωποφάγο το βουνό, βλέπαμε τη φλόγα, ακούγαμε τον κρότο, σκύβαμε, έσβυνε για μια στιγμή η ζωή μέσα στο αίμα μας, περιμένοντας το χάρο, και σαν έπαυε ο κρότος, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια