You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία καλπάζει. Σχεδόν κάθε μέρα μαθαίνουμε και για μια καινούρια ανακάλυψη ή εξέλιξη. Τι να πρωτοαναφέρω.
Τι αποστολές στο διάστημα, αφού στο φεγγάρι είναι πια δεκαετίες που πήγαμε, τι LASER, τι μέσα καταγραφής και αναπαραγωγής εικόνας και ήχου, τι ρομπότ, τι εργαλεία, που πια χρειάζονται σπουδές για να τα δουλέψεις, τι αυτόματα πια μέσα παραγωγής, τι μέσα επικοινωνίας, τι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, κλπ, κλπ, κλπ.
Ήταν Ιούνιος του 1922 , ο επτάχρονος Στεριανός Τσακίρης χωρίς κανείς να τον προσέξει ,τρύπωσε πάνω στη φορτωμένη βοδάμαξα και κρύφτηκε καλά κάτω από τα στρωσίδια .
Κείνα τα χρόνια o κόσμος καταγίνονταν με τα γεμίσια (οπωροφόρα δέντρα ) μα απίδια ήταν αυτά, μα ζιωρνταλα ( βερίκοκα ),μα κυδώνια . Το χωριό είχε πολλά δέντρα αμπολιασμενα σ΄όλο το μεριά .
Έλενα
Βάρυναν όλα μέσα της καθώς είχε πολλούς να βολέψει και όλο άνοιγε χώρο και αυτό έκανε στριμούρα, δίπλα στην καρδιά της. Έπρεπε όμως να τους κρατάει όλους εκεί για να μην χαθούν. Να μην τους χάσει τους φευγάτους της…..
Ένας-ένας, ο ένας δίπλα στον άλλον, κοντινοί στο φευγιό τους, ανηφόρησαν για τον ουρανό. Καθένας τους μια αγάπη, μετά μια έλλειψη, ένα κενό.
Aρτοπούλου Έλλη
Θυμάμαι κάποτε τα σπίτια ήταν ανοιχτά… Της γιαγιάς μου, για παράδειγμα, ένα παλιό, ξύλινο, είχε όλη μέρα το σχοινί έξω απ την πόρτα, που το τραβούσες, άνοιγες κι έμπαινες, όποιος κι αν ήσουν… και εμείς, είχαμε το κλειδί έξω απ την πόρτα.
Επίσης, όποιος ήθελε έμπαινε. Τα σπίτια είχαν πάντα κόσμο, που περνούσε για μια «καλημέρα», έναν καφέ, μια κουβέντα.
Σήμερα έχουμε πολλούς τρόπους να ακούμε και να απολαμβάνουμε όποτε θέλουμε, το όποιο είδος μουσικής μας αρέσει.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτό το ραδιόφωνο, το pickup, το CD ή το DVD player, το MP3 ή το MP4, τον ηλεκτρονικό μας υπολογιστή και διάφορα άλλα ηλεκτρονικά μέσα.
Τις παγωμενες μερες του χειμωνα το λιομαζωμα γινοταν πολυ δυσκολο . Μολις ξημερωνε ο Θεος την μερα ο κοσμος ξεχυνονταν στα χωραφια .
Θυμαμαι τις γυναικες τυλιγμενες με χοντρα πλεκτα στην πλατη και το λαιμο, με μαντηλες στο κεφαλι να προσπαθουν να γεμισουν το καλαθι τους !
Συχνά είτε διαβάζουμε στον τύπο, είτε βλέπουμε στην τηλεόραση, είτε ακούμε να μιλάνε για γκουρμέ. Και εννοούν μ’ αυτό γεύσεις εδεσμάτων που φτιάχτηκαν με εξωτικά ή δυσεύρετα υλικά και με πολύπλοκους τρόπους.
Αν όλα αυτά είναι πράγματι νόστιμα, είναι συζητήσιμο, και είναι πολλοί που προτιμούν τις απλές αλλά καλές γεύσεις. Για μένα υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις ιστορίες που υποστηρίζουν τους δεύτερους. Ακούστε τις λοιπόν.
Eπιμέλεια: Ελισάβετ Μιτσού
Ο τροχονόμος στο Φλοίσβο -στη Λεωφόρο Ποσειδώνος- με τα πρωτοχρονιάτικα δώρα των εταιρειών, την δεκαετία του ’50.
Μία ωραία ανάμνηση για τους παλιούς και ένας ωραίος τρόπος να ενημερωθούν οι νεώτεροι για τις ημέρες των εορτών των Αθηναίων τις προηγούμενες δεκαετίες.
Ντένης Κονταρίνης
Ήτανε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του ’43, στην Κέρκυρα. Βαρύς ο χειμώνας είχε φτάσει κείνην τη χρονιά.
Όλες οι μέρες, η μία μετά την άλλη ερχόντουσαν και φεύγανε γεμάτες σύννεφα, μια βροχή που ήτανε πολύ κρύα κι ένας αγέρας παγωμένος, που σφύριζε και έμοιαζε να μας τρυπάει μέχρι τα κόκαλα.
Σήμερα χάρις στο διαδίκτυο εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο το κόσμο και σε αποστάσεις που κυμαίνονται από μερικά μέτρα έως εκατομμύρια χιλιόμετρα, μπορούν να ανταλλάσσουν μηνύματα, να συνομιλούν, να βλέπονται και να μαθαίνουν τι συμβαίνει στον κόσμο ακριβώς τη στιγμή που συμβαίνει.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια