You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Γέρων Ιγνάτιος, Μονή Ποιμένων
«Ένα ράσο έστω να ανεμίζει στους δρόμους, μια σκιά ορθοδόξου μοναχού ή κληρικού στα σοκάκια των Ιεροσολύμων, στη Παλιά Πόλη, ή όπου αλλού στην Αγία Γη.
Έστω κι αυτό το ελάχιστο είναι ομολογία και μαρτυρία πίστεως για μας, για εδώ, για τους Αγίους Τόπους».
Γέροντας Σεραφείμ ο Κυθήριος, της Λαύρας του Αγίου Σάββα (+ 1898-2013).
——————————–
Αυτό ακριβώς μου θύμισαν αυτές οι παλιές φωτογραφίες, που βρήκα, μεταξύ των ετών 1880-1930.
Νίκος Ψιλάκης
Είναι, ίσως, αυτό που μας λείπει. Τα χέρια της υφάντρας, τα χέρια του ράφτη, τα χέρια που πελεκούσαν κάποτε το ξύλο. Είναι η μαστοριά, το μεράκι, η τέχνη που συναντά την ανάγκη.
Θαύμασα τις σαΐτες, τα μιτόχτενα, τα φάδια και τα στημόνια, άκουσα πάλι την ξεχασμένη ορολογία του αργαλειού (αργαστήρι το λέγαμε στην Κρήτη), άκουσα τη φωνή της μνήμης να ψιθυρίζει την «Ανυφαντού» με τις κλωστές που κομποδέσανε και μπερδέψανε στο χτένι (αξέχαστος κι ανεπανάληπτος ο νίκος Ξυλούρης…) φωτογράφισα τα χρώματα που λάμπανε στο φως.
Σταδίου και Αρσάκη ο μανάβης με το γαϊδουράκι…Κέντρο Αθήνας…. στη φωτογραφία.
Αλήθεια τι γύρευε εκεί;
Μα έμενε κόσμος …..είχε σπίτια…..
Έβγαιναν οι ψυχοκόρες και ψωνίζανε…..
Ο νόμος ήταν αυστηρός για …τις κοπριές των ζώων.
Πάντα είχε μαζί του ο μανάβης σκουπάκι φαράσι και σακούλα…. επι τόπου σκούπιζε.
Νίκος Ανδρεαδάκης
Μέλος Δ/Σ Συλλόγου Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών
Γεννήθηκα σ’ένα χωριό κοντά στην θάλασσα,στους πρόποδες ενός βουνού της Κρήτης. Ο τόπος που μεγάλωσα,που γέλασα και δάκρυσα είναι το πιο όμορφο μέρος επάνω στην γή.
Η θάλασσα γαλαζοπράσινη, καθάρια, αγκαλιάζει το χωριό μου και μου θυμίζει τότε που σαν παιδί κολύμβησα σε αυτήν, περπάτησα, έκλαψα, ερωτεύτηκα τότε που τα αγόρια ήταν αγόρια και τα κορίτσια ήταν κορίτσια….Πώς να μην την αγαπώ;
Εκεί κοντά στην θάλασσα είναι το σχολειό μου,όπου έμαθα τα πρώτα μου γράμματα.Έχει μια μεγάλη αυλή με ψηλά δέντρα των οποίων ο ίσκιος μας αγκάλιαζε γλυκά το καλοκαίρι,όταν γυρνούσαμε κατάκοποι απο το παιχνίδι.
Πρωτ. Ἀδαμάντιος Αὐγουστίδης, Ἀναπλ. Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Παν/μίου Ἀθηνῶν
Στὶς ἐφηβικές μου ἀναμνήσεις συνυπάρχουν τὰ πάρτι, ἡ ρὸκ μουσικὴ καὶ ἡ γιαγιά μου. Γιὰ ἐκείνην, ἡ ρὸκ μουσικὴ δὲν ἦταν παρὰ ἕνας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο τὴν νεανική μας σύγχυση, ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς τὴν νηφάλια σοφία της.
Ἤξερε ποῦ πηγαίναμε, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἔμπαινε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ πρὸς ὅ,τι θεωροῦσε φυσικὸ γιὰ τὴν ἡλικία μας.
Σηκωνόταν, μᾶς φιλοῦσε, εὐχόταν νὰ περάσουμε καλά, κι ὕστερα προσέθετε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ στὴν καρδιὰ μας ἐκεῖ ποὺ θὰ εἴμαστε, καὶ ἄς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.
Εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα οι οικογένειες γινόντουσαν στο άψε σβήσε.
Τον γνώρισε….την γνώρισε το έμαθε η οικογένεια της κοπέλας και ο γάμος αμέσως και πολλές φορές με καθόλου καλεσμένους.
Ας πρόσεχε ο γαμπρός….
Στη συνέχεια νοικιάζανε ένα δωμάτιο στην αυλή με κοινόχρηστη τουαλέτα και καλοσυνάτους γειτόνους στην ίδια οικονομική μοίρα.
Και όμως όλοι πορευόντουσαν….
Όταν έκλειναν τα σχολεία το καλοκαίρι στην γειτονιά πίσω από την Ομόνοια εκείνα τα χρόνια τα περισσότερα παιδιά δεν πήγαιναν διακοπές….
Προσπαθούσαν να βγάλουν χαρτζιλίκι…αμολιόντουσαν στον μπακάλη….
στον κουρέα….στον καρβουνιάρη που πούλαγε και κρασί και δήλωναν παρόντες για θελήματα.
Το απόγευμα ήταν δικό τους για την αλάνα για τον χωματόδρομο για την βόλτα τα μεγαλύτερα προς τα θερινά σινεμά για να δούν τι παίζουν αν και περνούσε η παλιά κάντιλακ με την ντουντούκα και ενημέρωνε…..
Το καλοκαιράκι στην γειτονιά της Αθήνας εκείνα τα χρόνια περνούσε ξέγνοιαστα για τα παιδιά …. αλάνα και Άγιος ο Θεός….
Διακοπές σε νησιά ….κάτι το άγνωστο …άντε καμμιά Κυριακή για μπάνιο στο ΕΔΕΜ με το λεωφορείο από το Σύνταγμα….μέχρι εκεί ποδαράτο… άλλοστε ήταν κοντά….
Ο γαλατάς άφηνε τα γυάλινα μπουκάλια με γάλα ΕΒΓΑ στα σκαλιά της αυλόπορτας και οι κυρίες της αυλής τα έπαιρναν να τα ζεστάνουν στο καμινέτο και να ταϊσουν τα παιδιά τους….συνοδευτικό και μια φέτα ψωμί ξεγυρισμένη από την οκαδιάρικη φρατζόλα με ένα κομμάτι τυρί των συμμάχων που μας έστελναν τζάμπα μετά τον εμφύλιο.
Μας αγαπάγανε από τότε!
Γράφει ο Θεοφάνης Λευκαδίτης
Παλαιότερα τη γιαγιά μας τη λέγαμε βαβά.
Όχι μονάχα τη μάνα του πατέρα, ή και της μάνας μας, αλλά κάθε ηλικιωμένη γυναίκα από σεβασμό την αποκαλούσαμε βαβά!
Κατά τον γλωσσολόγο Μπαμπινιώτη, η λέξη βαβά είναι σλαβική. Ο καθηγητής Λαογραφίας Ν. Πολίτης τη συσχετίζει με τη Βαυβώ του Ελευσινιακού μύθου της Δήμητρας.
Σημαντικότατο ρόλο έπαιζε η γιαγιά, χήρα συνήθως, στο παλιό αγροτικό σπίτι. Φεύγοντας από τα χαράματα η φαμίλια για την καλλιέργεια των κτημάτων τους μ’ άφηναν στο σπιτικό τους φύλακα άγγελο τη γιαγιά.
Αυτή θα σκούπιζε το σπίτι και την αυλή τους. Θα πήγαινε στη βρύση για νερό. Θα μαγείρευε, κι αν χρειαζόταν θα ζύμωνε κιόλας ώστε να βρουν οι φαμελίτες το βράδυ που θα επέστρεφαν αποκαμωμένοι ψωμί και φαγητό.
Ξημέρωνε παραμονή Θεοφανείων του 1965.
Η κυρα-Αγγέλω η Τσουρίχω ξύπνησε. «Πρέπει ν’ ασκωθώ για να προκάμω» συλλοΐστηκε. Αγάλια-αγάλια ασκώθηκε από το κροβάτι της και μάζωξε όπως όπως τα ξέπλεκα μαλλιά της.
Έβαλε την μπελαμάνα της, φόρεσε το ροκέτο της, πήρε την ποδιά του κεφαλιού της στα χέρια και βγήκε από την κάμαρή της.
Προχώρησε αθόρυβα στην πίσω κάμαρη που κοιμότανε τα δύο της παιδιά. Η Μαριγούλα, κορίτσι της παντρειάς και ο μικρός Αντρέας.
Προσπαθώντας να μην ξυπνήσει τον κανακάρη της, έσκυψε πάνω στο κροβάτι της κόρης της και της είπε ψιθυριστά στ’ αυτί:
Πρόσφατα σχόλια