You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Νίκος Ανδρεαδάκης
Μέλος Δ/Σ Συλλόγου Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών
Γεννήθηκα σ’ένα χωριό κοντά στην θάλασσα,στους πρόποδες ενός βουνού της Κρήτης. Ο τόπος που μεγάλωσα,που γέλασα και δάκρυσα είναι το πιο όμορφο μέρος επάνω στην γή.
Η θάλασσα γαλαζοπράσινη, καθάρια, αγκαλιάζει το χωριό μου και μου θυμίζει τότε που σαν παιδί κολύμβησα σε αυτήν, περπάτησα, έκλαψα, ερωτεύτηκα τότε που τα αγόρια ήταν αγόρια και τα κορίτσια ήταν κορίτσια….Πώς να μην την αγαπώ;
Εκεί κοντά στην θάλασσα είναι το σχολειό μου,όπου έμαθα τα πρώτα μου γράμματα.Έχει μια μεγάλη αυλή με ψηλά δέντρα των οποίων ο ίσκιος μας αγκάλιαζε γλυκά το καλοκαίρι,όταν γυρνούσαμε κατάκοποι απο το παιχνίδι.
Πρωτ. Ἀδαμάντιος Αὐγουστίδης, Ἀναπλ. Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Παν/μίου Ἀθηνῶν
Στὶς ἐφηβικές μου ἀναμνήσεις συνυπάρχουν τὰ πάρτι, ἡ ρὸκ μουσικὴ καὶ ἡ γιαγιά μου. Γιὰ ἐκείνην, ἡ ρὸκ μουσικὴ δὲν ἦταν παρὰ ἕνας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο τὴν νεανική μας σύγχυση, ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς τὴν νηφάλια σοφία της.
Ἤξερε ποῦ πηγαίναμε, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἔμπαινε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ πρὸς ὅ,τι θεωροῦσε φυσικὸ γιὰ τὴν ἡλικία μας.
Σηκωνόταν, μᾶς φιλοῦσε, εὐχόταν νὰ περάσουμε καλά, κι ὕστερα προσέθετε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ στὴν καρδιὰ μας ἐκεῖ ποὺ θὰ εἴμαστε, καὶ ἄς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.
Εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα οι οικογένειες γινόντουσαν στο άψε σβήσε.
Τον γνώρισε….την γνώρισε το έμαθε η οικογένεια της κοπέλας και ο γάμος αμέσως και πολλές φορές με καθόλου καλεσμένους.
Ας πρόσεχε ο γαμπρός….
Στη συνέχεια νοικιάζανε ένα δωμάτιο στην αυλή με κοινόχρηστη τουαλέτα και καλοσυνάτους γειτόνους στην ίδια οικονομική μοίρα.
Και όμως όλοι πορευόντουσαν….
Όταν έκλειναν τα σχολεία το καλοκαίρι στην γειτονιά πίσω από την Ομόνοια εκείνα τα χρόνια τα περισσότερα παιδιά δεν πήγαιναν διακοπές….
Προσπαθούσαν να βγάλουν χαρτζιλίκι…αμολιόντουσαν στον μπακάλη….
στον κουρέα….στον καρβουνιάρη που πούλαγε και κρασί και δήλωναν παρόντες για θελήματα.
Το απόγευμα ήταν δικό τους για την αλάνα για τον χωματόδρομο για την βόλτα τα μεγαλύτερα προς τα θερινά σινεμά για να δούν τι παίζουν αν και περνούσε η παλιά κάντιλακ με την ντουντούκα και ενημέρωνε…..
Το καλοκαιράκι στην γειτονιά της Αθήνας εκείνα τα χρόνια περνούσε ξέγνοιαστα για τα παιδιά …. αλάνα και Άγιος ο Θεός….
Διακοπές σε νησιά ….κάτι το άγνωστο …άντε καμμιά Κυριακή για μπάνιο στο ΕΔΕΜ με το λεωφορείο από το Σύνταγμα….μέχρι εκεί ποδαράτο… άλλοστε ήταν κοντά….
Ο γαλατάς άφηνε τα γυάλινα μπουκάλια με γάλα ΕΒΓΑ στα σκαλιά της αυλόπορτας και οι κυρίες της αυλής τα έπαιρναν να τα ζεστάνουν στο καμινέτο και να ταϊσουν τα παιδιά τους….συνοδευτικό και μια φέτα ψωμί ξεγυρισμένη από την οκαδιάρικη φρατζόλα με ένα κομμάτι τυρί των συμμάχων που μας έστελναν τζάμπα μετά τον εμφύλιο.
Μας αγαπάγανε από τότε!
Γράφει ο Θεοφάνης Λευκαδίτης
Παλαιότερα τη γιαγιά μας τη λέγαμε βαβά.
Όχι μονάχα τη μάνα του πατέρα, ή και της μάνας μας, αλλά κάθε ηλικιωμένη γυναίκα από σεβασμό την αποκαλούσαμε βαβά!
Κατά τον γλωσσολόγο Μπαμπινιώτη, η λέξη βαβά είναι σλαβική. Ο καθηγητής Λαογραφίας Ν. Πολίτης τη συσχετίζει με τη Βαυβώ του Ελευσινιακού μύθου της Δήμητρας.
Σημαντικότατο ρόλο έπαιζε η γιαγιά, χήρα συνήθως, στο παλιό αγροτικό σπίτι. Φεύγοντας από τα χαράματα η φαμίλια για την καλλιέργεια των κτημάτων τους μ’ άφηναν στο σπιτικό τους φύλακα άγγελο τη γιαγιά.
Αυτή θα σκούπιζε το σπίτι και την αυλή τους. Θα πήγαινε στη βρύση για νερό. Θα μαγείρευε, κι αν χρειαζόταν θα ζύμωνε κιόλας ώστε να βρουν οι φαμελίτες το βράδυ που θα επέστρεφαν αποκαμωμένοι ψωμί και φαγητό.
Ξημέρωνε παραμονή Θεοφανείων του 1965.
Η κυρα-Αγγέλω η Τσουρίχω ξύπνησε. «Πρέπει ν’ ασκωθώ για να προκάμω» συλλοΐστηκε. Αγάλια-αγάλια ασκώθηκε από το κροβάτι της και μάζωξε όπως όπως τα ξέπλεκα μαλλιά της.
Έβαλε την μπελαμάνα της, φόρεσε το ροκέτο της, πήρε την ποδιά του κεφαλιού της στα χέρια και βγήκε από την κάμαρή της.
Προχώρησε αθόρυβα στην πίσω κάμαρη που κοιμότανε τα δύο της παιδιά. Η Μαριγούλα, κορίτσι της παντρειάς και ο μικρός Αντρέας.
Προσπαθώντας να μην ξυπνήσει τον κανακάρη της, έσκυψε πάνω στο κροβάτι της κόρης της και της είπε ψιθυριστά στ’ αυτί:
Ηλία Χειμώνα
Παραμονή των Χριστουγέννων. Το σχολείο είναι κλειστό για τις διακοπές, αλλά η μάνα με ξύπνησε πρωί, όπως της είχα ζητήσει από το προηγούμενο βράδυ. Έπρεπε με τον ξάδερφό μου το Γιάννη να προλάβουμε να πούμε τα κάλαντα, πριν από τα άλλα παιδιά του χωριού μας. Αν αργήσουμε υπάρχει ο κίνδυνος να μας πουν οι νοικοκυρές
«τα παν άλλοι», όταν θα ρωτήσουμε:
να τα πούμε;». Και αν ακόμη μας απαντούσαν
«εν τάξει να τα πείτε και σεις», το φίλεμα σίγουρα θα είναι μικρότερο.
Το κρύο είναι δυνατό και από τα κεραμίδια κρέμονται κρύσταλλα από πάγο. Τα χέρια μας είναι κοκαλιασμένα, το ίδιο και τα πόδια μας, η καρδιά μας όμως είναι ζεστή από τη χαρά και την προσμονή των γιορτών.
..
Κοντεύανε τα Χριστούγεννα εκείνα τα χρόνια και τα παιδιά στις γειτονιές της Αθήνας περιμένανε τις διακοπές με λαχτάρα….
Κουραμπιέδες….μελομακάρονα στα δωμάτια της αυλής με όλους τους συγκάτοικους μαζί….σαν μια οικογένεια….
Κοινό ταμείο για να αγοραστούν τα υλικά και οι πιτσιρικάδες στα θελήματα….»….στα γράφω στο χαρτί….πρόσεχε….»
.
Και γραμμή στον μπακάλη…..
.
Και η Παραμονή για κάλαντα έφτανε με τις ομάδες να ξεκινούν χαράματα με τα τρίγωνα….
Και η Παραμονή για κάλαντα έφτανε με τις ομάδες να ξεκινούν χαράματα με τα τρίγωνα….
Η φωτογραφία είναι από την Ακαδημία Πλάτωνος….
Παλιό σπίτι κάποιας οικογένειας που κρατάει ακόμα Θερμοπύλες….
.
«Παλιά γειτονιά
στο δρομάκι το στενό σου,
Η κάθε γωνιά
για μια αγάπη μιλεί.»
Οι στίχοι του Σακελλάριου που αναγκαστικά έρχονται στην μνήμη …
Κάποιες παλιές εικόνες από αυτή την παλιά συνοικία της Αθήνας.
Το πρωϊ η γειτόνισα άνοιγε τα πατζούρια έβγαζε την μικρή γλάστρα με τον βασιλικό την πότιζε και σε λίγο ερχότανε και η γάτα της να καθίσει δίπλα.
Πρωϊ και τα παιδιά με τις σχολικές ποδιές πήγαιναν στο σχολείο κάνοντας μια στάση στον ψιλικατζή για ένα μολύβι FABER νούμερο 2 ένα τετράδιο….
Πρόσφατα σχόλια