You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Ο αμαξάς ήταν κάτι σαν το σημερινό ταξιτζή. ‘Ένα επάγγελμα που τραγουδήθηκε πάρα πολύ από τον κόσμο εκείνης της εποχής.
Για τη δουλειά του ο αμαξάς χρησιμοποιούσε ένα τετράτροχο αμάξι, με αραμπά, που το έσερναν ένα ή δύο άλογα και μ’ αυτό εκτελούσε μεταφορές ανθρώπων ή ένα δίτροχο αμάξι, τη σούστα, που μ’ αυτήν έκαναν τις βόλτες τους οι ρομαντικοί της εποχής, αλλά τη χρησιμοποιούσαν για τις μετακινήσεις τους και οι επίσημοι.
Συνήθιζα να αγοράζω όσπρια από την Βαρβάκειο λόγω σέσουλας…τσουβαλιών… και γενικότερα λόγω ντεκόρ μιας άλλης εποχής. Φυσικά υπάρχουν σημαντικές αλλαγές από τότε.
Στο ταμείο ο απόγονος του μεγαλομπακάλη κάτω από το κάδρο του αείμνηστου που φρόντισε να του εξασφαλίσει τα προς το ζειν.
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Ἀπό τίς πιό τρυφερές ἀναμνήσεις πού ἔχω συνάξει στήν ψυχή, εἶναι κι ἐκείνη πού σχετίζεται μέ τό κομπόδεμα τῆς γιαγιᾶς.
Ἐκεῖνο τό σφιχτοδεμένο γεράνιο πανί μέ τίς δραχμές καί τά πενηνταράκια, ἀλλά καί τίς δεκάρες πού εἶχε ταμιευμένες…
Όσοι έχουμε μεγαλώσει σε χωριό έχουμε νωπές στην μνήμη μας εικόνες από την παιδική μας ηλικία,μια από αυτές είναι και το πηγάδι στο χωριό…
Πόσες και πόσες φορές δεν βγάλαμε νερό με το τσίγκινο κουβά [σιατίλι] να ξεδιψάσουμε…και εκείνο το νερό ήταν καθαρό γάργαρο δροσερό και σε ξεδίψαγε σε ανανέωνε λες και ήπιες το νέκταρ των θεών..
Άνοιγε ένα σπίτι τότε και από τα πρώτα που αγόραζε ήταν φυσικά η γκαζιέρα το καμινέτο και για τους προχωρημένους τον μύλο του καφέ.
Όχι δεν πάταγες το κουμπί και τον έψηνες….αγόραζες του κόκκους και τους έβαζες στον μπρούτζινο μύλο και τους έκοβες…αυτά για τους μερακλήδες…οι πολλοί πήγαιναν στον Λουμίδη στα Χαυτεία ή στον Μπράβο και τον έπαιρναν έτοιμο.
Αν κάνεις μια βόλτα στην Αθήνα θα δείς σκηνές από τα παλιά και εννοώ αυτούς που τις θυμούνται.
Άστεγοι και στεγασμένοι περιμένουν στην σειρά για να τους δώσουν μεταχειρισμένα ρούχα γι αυτούς για την οικογένειά τους.
Μωρέ ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί που νοιάζονται θα σκεφτείς και σωστά.
Τσικνοπέμπτη σήμερα και θυμήθηκα ότι η μάνα μου σαν σήμερα έβγαζε στο τραπέζι και τσιλαδιά.
Στο Καμάρι της Σαντορίνης θυμάμαι , παλιά , οι νοικοκυρές σαν σήμερα «τσούκνωναν» το φαγητό.
Νίκος Κουσιουνέλος
Βλέποντας τις φωτογραφίες θυμήθηκα το πρωινό συσσίτιο με το σκονόγαλα στο σχολείο την περίοδο που ήμουν μαθητής στο χωριό (1953-58)
Την εποχή εκείνη το πρωινό γάλα στους μαθητές στο σχολείο ήταν μια ανακούφιση για τις οικογένειες , επειδή οι περισσότερες ήταν πολύτεκνες και το γάλα που είχαν από δική τους παραγωγή δεν κάλυπτε την ανάγκη τους.Έτσι το πρωινό αυτό αβγάτιζε την μερίδα των υπόλοιπων μελών της οικογένειας,
Ένα από τα παιχνίδια της παρέας της αλάνας ήταν και το ξυλίκι….
Δύο ξύλα τριμμένα με πέτρα για τις αγκίδες και ένα μικρότερο….
Δύο πέτρες (η μάνα) και επάνω το μικρό ξυλάκι…
Με προσοχή το χτυπούσε ο αρχηγός της μιας ομάδας για να σηκωθεί στον αέρα και το ξαναχτυπούσε στη συνέχεια για να μην το πιάσει η άλλη ομάδα.
Πως μπορείς να περιγράψεις στην σημερινή γενιά εκείνα τα αλησμόνητα ΦΤΩΧΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ,..
Δεν ξέραμε τι θα πει ζαχαροπλαστείο…το πιο θεϊκό γλυκό που είχαμε δοκιμάσει ήταν η ραβανί σε γιορτή που έφτιαχναν οι νοικοκυρές στο γιορτάσια …αλλά και η καθημερινή μας σχεδόν απόλαυση όταν δεν είχαμε άλλη επιλογή..
Πρόσφατα σχόλια