You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Σούλα Παπαλάμπρου
Τον προηγούμενο αιώνα, όταν ακούγαμε «αύριο θα μαζέψουμε βαμβάκι» δεν κοιμόμασταν όλη νύχτα από την αγωνία. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Ο πατέρας μου, μη και βρέξει και δεν προλάβει να τελειώσει, μετά έπρεπε να μαζεύει μέχρι τα Χριστούγεννα «κουζιά», η γιαγιά μου, μη και δεν είναι σβέλτοι οι εργάτες και δεν μαζεύουν πολλά κιλά, ήταν ο δερβέναγας επιστάτης, και η μάνα μου μη και δεν πετύχει τις πίτες και το φαγητό που θα τάιζε τους εργάτες.
Αυτή η εικόνα αντιπροσωπεύει αυτό που λέμε πραγματικά μια εικόνα χίλιες λέξεις, σε κάθε σπίτι τα παλιά χρόνια τα χρόνια τα όμορφα και τα φτωχικά υπήρχε στην είσοδο η χαρακτηριστική κορνίζα καθρέφτης όπου η μάνα κρέμαγε μια καλή πετσέτα και έγραφε την λέξη καλημέρα, ποτέ δεν καταλάβαινα τότε την ύπαρξη της, ήταν να προυπαντίζει τον επισκέπτη, η απλά σαν ντεκόρ του σπιτιού που χρησιμοποιούσε η μάνα,
Χρήστος Κωστελίδης (μικρές ιστορίες)
Κάποτε που η μάνα φούρνιζε το ψωμί με τη μαγιά και μοσχοβολούσε το σπίτι.
Κάποτε που είχαμε ένα μόνο τετράδιο, μια ξύλινη κασετίνα, και μια σάκα που με αυτήν τελειώναμε το σχολείο.
Κάποτε που πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού για σβηστήρα.
Κάποτε που στο σχολειό η μηλιά ήτο μηλέα και ο θρύλος του μαρμαρωμένου βασιλιά παρέμενε ζωντανός.
Σούλα Παπαλάμπρου
Είχαμε περάσει ένα καλοκαίρι με ατελείωτες ώρες παιχνιδιού.
Από την ανατολή του ηλίου μέχρι την εμφάνιση των αστεριών, τα παιχνίδια δεν είχαν τελειωμό στους δρόμους.
Σήμερα χασμουριόμασταν και τα μάτια μας έκλειναν από την νύστα.
Αμά τανε ο καιρός τους επηγαίναμε στη Λυγιά κι οπού χαμε κι εμαζέυγαμε τα σύκα τα μαυρόσυκα κι τα κουβαλούσαμε στο χωριό με τα καλάθια κι τσοι κόφες.
Τη ταχινή τα βγάναμε στο δώμα κι τα σκίζαμε με τα δυο μας χέρια τ’ ανοίγαμε και τ΄ απλώναμε σε καλαμωτές ή σε λινάτσες κι ότι χε η κάθε μια νοικοκαιρά κι τα απλώναμε στον ήλιο,
του Αντώνη Κουκλινού
Έτσε καιρό μετά τση Παναγίας, στο χωργιό μου ετοιμάζανε οι εργάτες τα μπογαλάκια ντος για το Μαλεβίζι.
Ο Λενακοζαχάρης ήτονε στη γειτονιά μας ο υπεύθυνος του αφεντικού, απου είχενε τ’ αμπέλια στσι Βούτες, όξω από τη Χώρα.
του αείμνηστου Σπύρου Καλογήρου
Κίναγαν, όπου λες, χαραή, τα γομάρια αραδιασμένα, δεμένα το ένα απ’το σκαρδέλι τ’αλλουνού και κοντά οι γυναίκες να μη μαζεύουν τσιαγούλι.
Εμείς τα κούτσικα, με την τσίμπλα στο μάτι, ξυπόλυτα, με κάτι ποδαράκια σαν τσακνα, περβατάγαμαν να προκάνουμε τους μεγάλους. Πηγαίναμαν στον κάμπο να μάσουμε το καλαμπόκι.
Γράφει ο Μιχάλης Χανιωτάκης*
Από παλιά είχαμε προβλήματα με τις λίγες βροχές στην Πόμπια και γενικά στην Μεσαρά …
Μια χρονιά δεν είχαμε νερό ούτε για να πιούμε!
Ας είναι καλά η Παλιά Βρύση που δεν στέρεψε ποτέ!
Και τα πηγάδια του χωριού… Πόσα; Αμέτρητα!
Εγώ ήμουν ο νερουλάς του σπιτιού και του καφενείου… Έφερνα νερό από το πηγάδι του Μαγληνού.
Στην δεκαετία του 1950, που παιδί ακόμα, περνούσα τις καλοκαιρινές μου διακοπές στο χωριό, έτρωγα με μεγάλη μου ευχαρίστηση όλα τα φρούτα.
Τι ήταν όμως κομπόστα δεν ήξερα και ούτε έφτιαχνε η μάνα μου στο σπίτι. Τρώγαμε όλοι μας φρούτα, αλλά όχι κομπόστες.
Νώντας Σκοπετέας
Εις τους καθ’ ημάς χρόνους, όσοι επικαλούνται τον Άγιον Φανούριον, οφείλουν να λέγουν: «Θεός σχωρέσ’ την μητέρα του Αγίου Φανουρίου! Θεός σχωρέσ’ την!» Η σύμπτωσις μαρτυρεί απλώς πόσον κοινή είναι η προς την μητέρα φιλοστοργία, και εις τους Αγίους και εις τα τέρατα. (Αλ .Παπαδιαμάντης ΓΟΥΤΟΥ ΓΟΥΠΑΤΟΥ)
Πρόσφατα σχόλια