You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Γράφει ο Γιώργος Ζωγραφάκης*
Να αρχίσω από τις αγκινάρες: ένα αγαπητό “λαχανικό” στην Κρήτη και σχεδόν άγνωστο και αγνοημένο στη Μακεδονία.
Μας δίνει από τον Οκτώβρη ως τον Μάη ένα εξαίρετο λαχανικό για σαλάτες και μαγείρεμα τον χειμώνα με τα φύλλα της και από τον Μάη, για πάνω από έναν μήνα, το μεγάλης αξίας “κεφάλι” της, γνωστό και περιζήτητο παντού.
Ο Παπαγιάννης Μπουσδρούκης
Του Στέφανου Πελεκούδα
Επισκεφθείς και φέτος το χωριό μου Ηλιοχώρι, πήγα την πρώτη Κυριακή, ταπεινός προσκυνητής, στον Αϊ-Νικόλα και με κατέκλεισαν ξανά τόσες και τόσες αναμνήσεις.
Τί να πρωτοαντικρίσω στην εκκλησία του χωρίου μου και να μη με φούντωσει με νοσταλγίες μιας μακρινής εποχής, ανεπίστρεπτης πια!!
«Βα νου τζιουκόμ φίτσιε»
Ένα από τα πιο αγαπημένα παιγνίδια των παιδιών στο Ηλιοχώρι τα παλιότερα χρόνια ήταν τα λεγόμενα «φίτσιε». Πρόκειται για ένα ομαδικό παιγνίδι που οι πιτσιρικάδες του χωριού μας έπαιζαν συνέχεια.
Απαιτούσε από τους παίκτες αρχικά να έχουν καλό σημάδι και ταχύτητα ενώ στην συνεχεία του παιγνιδιού καλούνταν να επιδείξουν μεταξύ τους πνεύμα συνεργασίας.
Γιάννης Πεγειώτης
Οσπρια στο τραπέζι και η εντολή η οδηγία ητο καθαρή. Πεταχτου στον μπακκαλην να φερείς μιαν η δύο ρεγγες. Αναλογως μέγεθους.
Αμα τη αφιξει σου στο συνεργατικον. Εμετεβεννες εις το πίσω μέρος όπου εζυγιζοντο ποικιλα κατά παραγγελία.
Η νύφη, μετά τα στεφανώματα, πάταγε ένα σίδερο στο σπίτι του γαμπρού για να είναι γερή. Βουτούσε το δάχτυλό της σε φλιτζανάκι με μέλι και έκανε τρεις σταυρούς στην πόρτα, ώστε με τη βοήθεια της Παναγιάς η ζωή να είναι γλυκιά.
Νυφικό φαγητό ήταν το κεσκέκι. Μούσκευαν στάρι στο καζάνι, το έβγαζαν, το άπλωναν κάτω σε καθαρό σεντόνι ή το έριχναν σε πέτρινο γουδί και με ξύλινους κόπανους (τοκμάκια), το χτυπούσαν, ώσπου να ξεφλουδίσει, να μείνει άσπρο.
Η γιαγιά Σοφία ήταν γειτόνισσα, από την Σαμψούντα του Πόντου και το σπίτι της ήταν παραδίπλα από το δικό μας.
Ήταν όμως όλη την ημέρα σε μας και αυτός είναι ο λόγος που την έλεγα (και την θεωρούσα γιαγιά μου). Μάλιστα το σπίτι της ήταν το καταφύγιο μου όταν με «έδερνε» η μητέρα μου,
Η οδός Ερμού 1960….η Καπνικαρέα….σπίτια τότε δεν ήταν τα πάντα όλα μαγαζιά. Υπήρχε μαγαζί κάτω και πάνω το σπίτι του ιδιοκτήτη… Μια διαφορετική Αθήνα…
Σε ένα στενό κοντά στην Ερμού είχε χρυσοχοείο και πάνω το σπίτι του… Αργυροχρυσοχόος έγραφε η ταμπέλα….
Μικρή βιτρίνα με διάφορα χρυσά από τα χέρια του φιαγμένα…
Στην παλιά Μερόπη, με πολλά παιδιά σε κάθε οικογένεια και σε κάθε γειτονιά, με ενισχυμένο το αίσθημα της ασφάλειας και κάποιας υπεροχής, γιατί το χωριό τους ήταν το κέντρο πολλών άλλων χωριών, τα παιδιά της Μερόπης ήταν μια σημαντική παρουσία της τότε ζωής.
Ζωηρά, παιχνιδιάρικα, τολμηρά, επινοητικά, εμπλουτισμένα με πολλές και ποικίλες παραστάσεις, συμπλήρωναν τη γενική εικόνα της ζωής με τις κάθε μορφής εκδηλώσεις τους.
Νικόλαος Σταυριανός
Στα παλιά τα χρόνια, όταν πλησίαζε η γιορτή της Αγίας Ειρήνης, τότε άρχιζαν οι ετοιμασίες στον Κάβο Μαλιά.
Γυναικόπαιδα και άντρες Βελανιδιώτες, πήγαιναν στο μοναστήρι, έπαιρναν την εικόνα της Αγίας και την πήγαιναν στο Αγιασμένο νερό.
Γιάννης Στ. Βέργος
23.11 2013
Στη Γορτυνία γύρισε ο ξενιτεμένος, που είχε χρόνια πολλά στην ξενιτιά και επιθύμησε να πάει να δει τον τόπο του, στο χωριό του, το πατρικό του σπίτι.
Έφτασε στο τόπο του, από μακριά αντίκρισε το χωριό του!… που στην ξενιτιά μακριά, επιθυμούσε και λαχτάραγε να βρεθεί κοντά του, ανάμεσα σε αδέλφια, ξαδέλφια, συγγενείς, φίλους και κουμπάρους…
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια