You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα κι ἃς τὸ πατοῦν οἱ ξένοι
στοιχειὸ εἶναι καὶ μὲ προσκαλεὶ• ψυχή, καὶ μὲ προσμένει.
Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα, ἴδιο στὴν ἴδια στράτα
στὰ μάτια μου ὅλο ὑψώνεται καὶ μ’ ὅλα του τὰ νιάτα.
( Κ. Παλαμᾶς)
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Σιωπηλὸ μέσα στὸ χαντάκι τῆς ἐρημιᾶς καὶ τῆς ἀπουσίας προσώπων ἀπομένει σήμερα τὸ σπίτι μας.
-Μήλα Μίμη.
Έλα, Μίμη, έλα.
Χρήστος Κωστελίδης (μικρές ιστορίες)
Παίρνοντας απόσταση απ’ το χτες, οι σχολικές μνήμες, καίτοι σκληρές, προερχόμενες από τη δεκαετία του -60 και του -70, δημιουργούν μια συγκινησιακή φόρτιση, μια γλυκιά μελαγχολία.
Τα μάτια δακρύζουν όταν σκέφτεσαι με γλυκύτητα εκείνες τις εποχές.
Δεν είναι οι τιμωρίες, αρκετές φορές σκληρές, όπου ο σεβασμός και ο φόβος ήταν ανάμικτοι.
Ήταν οι εποχές που τις φτάσαμε άκρα…
Αλλά τις φτάσαμε…
Οι εποχές που η μόρφωση δεν ήταν πολυτέλεια, αλλά ανάγκη!
Ακόμα ηχούν στ΄ αυτιά μας τα λόγια των γονιών μας:
Να μάθετε γράμματα, να μη γίνετε σαν κι εμάς!…
(Μία αναδρομή στο «χθες», για να γνωρίσουν οι νεώτεροι)
Αυτό γίνεται, για να πάρουμε από το χθες , όπως και από το σήμερα, ό,τι είναι καλό και ωραίο, για να φτιάξουμε ένα όμορφο αύριο.
Έχει ειπωθεί πως «όλοι οι λαοί για να πάνε μπροστά, πρέπει να κοιτάξουν μπροστά. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα, που για να πάη μπροστά πρέπει να κοιτάξη πίσω στις ρίζες της!».
Αναστασία Στραγαλινού
Σε εκείνη την καλύβα, από πέτρες και ξύλα, με τη τσίγκινη σκεπή, σε εκείνη την καλύβα που μέρα με τη μέρα καταρρέει χρόνια τώρα, σε εκείνη την καλύβα που ο μπάρμπα Γιάννης έφτιαξε για τη φαμίλια… κάποτε… εκείνους τους δύσκολους χειμώνες που μάζευε ελιές, στέκει κρεμασμένο το σακάκι.
Ξεχωρίζει από μακριά, το κρατάει μια σκουριασμένη πρόκα. Το σακάκι στέκει χρόνια κρεμασμένο. Το μαρτυρούν οι μισοσκισμένες τσέπες του, οι τρύπες στο γιακά, το φθαρμένο από το χρόνο ύφασμα.
Αφήγηση Κων/νος Βασ.Τσιφτης
Πρίν λίγο καιρό, αποφάσισα να τακτοποιήσω το υπόγειο του σπιτιού μου στη Φτέρη, γιατί ήταν «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι»!!!!
Ανοίγοντας μιά από τις πολλές χαρτοκούτες, για να δώ τι έχει μέσα, βρήκα ένα μικρότερο χάρτινο κουτί, από κουραμπιέδες Υπάτης «Κεραμίδα», σχεδόν γεμάτο με …. δεκάρες και εικοσάρες!!!!
Κείμενο Γιάννης Μπεκάκος
Ήταν.. το θέρισμα.. το αλώνισμα…
Η διαδικασία του ζυμώματος…
Το άναμμα του φουρνόξυλου…
Οι μυρουδιές…
Οι θύμιζες μιας Μανιάτισσας…
Το αλεύρι δεν ήταν αγοραστό αλλά η κάθε οικογένεια είχε σπείρει, θερίσει (Ιούνης ο Θερισμός), αλωνίσει, καθαρίσει το σιτάρι! Για να το κάνει αλεύρι.
Αχ! βρε παλιέ συμμαθητή!
Κάθε φορά που μπαίνει ο Σεπτέμβρης και αρχίζουν τα σχολεία φέρνουμε στο μυαλό μας το παλιό σκολειό στο μικρό μας χωριό.
Αλήθεια! πόσες όμορφες στιγμές ξεπετιούνται από το παλιό μπαούλο των αναμνήσεων και πόσοι παλιοί συμμαθητές μας αυτές τις μέρες μάς «συντροφεύουν», ιδιαίτερα όταν βλέπουμε τα παιδάκια φορτωμένα με τις βαριές σάκες τους να πηγαίνουν στο σχολείο!
Κάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.
Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.
Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και MAIL.
Παλιά η μάνα, η μάνα αγρότισσα, όταν πήγαινε στο χωράφι, έπαιρνε και τα παιδιά της μαζί γιατί δεν είχε που να τ’ αφήσει! Τα “φόρτωνε” στο γάιδαρο και ξεκινούσε!
Έπαιρνε ακόμα και το μωρό της -το στερνό!
Τότε οι γιαγιάδες, μάνες και πεθερές, ήταν κι αυτές νέες και είχανε δικές τους δουλειές στα χωράφια και δεν μπορούσαν να τα κοιτάξουν !
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια