You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Ντένης Κονταρίνης.
Ξεφεύγουμε λίγο από τα συνηθισμένα σήμερα για να σας παρουσιάσω ένα ακόμη διήγημα μου από την εποχή της Κατοχής και της πείνας.
Τότε που τα παιδικά μας παιγνίδια ήταν να βρούμε κάτι να φάμε και να λιγοστέψουμε την πείνα μας. Απολαύστε το.
H φωτογραφία είναι από το μακρινό 1948,οικογένεια στην ΚΟΝΙΤΣΑ κάθεται γύρω από το φτωχικό τους τραπέζι και όμως φαίνονται τόσο δεμένοι!
Πίσω στην άκρη του μικρού δωματίου που χρησιμοποιείται για υπνοδωμάτιο κουζίνα αλλά και χώρο εργασίας για την νοικοκυρά αφού έχει τον παραδοσιακό αργαλειό για υφαίνει!
Μικρασιάτης ο παππούς πολέμησε νικήθηκε έφτασε μέχρι τον Σαγγάριο και γύρισε με τα πόδια στην Μητέρα Πατρίδα…
Έτσι μας έλεγε….η γιαγιά με την αδερφή της συνωστίστηκε στην παραλία της Σμύρνης βούτηξε στο νερό πιάστηκε από κουπαστή…τράβηξε και την αδερφή της και έφτασαν στον Περαία…..
Από το βιβλίο «Θυμήσου τα παλιά» του δάσκαλου Γ. Παγκράτη.
Ο Γιώργος ήταν ένα παιδί αγροτικής οικογένειας. Ζούσε με την οικογένειά του σ’ ένα χωριό της Γορτυνίας, το Σέρβου. Είναι χωριό με παράδοση στην τέχνη της πέτρας.
Έτσι οι άντρες, οι πατεράδες μας, έφευγαν για μαστοριά σχεδόν σ’ όλη την Πελοπόννησο και πίσω οι παππούδες με τη μητέρα κρατούσαν το σπίτι και μεγάλωναν τα παιδιά.
Παύλος Σαμαράς
Ήμουν τετάρτη δημοτικού αν θυμάμαι καλά, όταν το πρωί που ξύπνησα για το σχολείο είδα το χιόνι να έχει φτάσει σχεδόν μέχρι το παράθυρο του σπιτιού μου στο χωριό.
Όπως όλα τα παιδιά η πρώτη σκέψη ήταν πως δεν θα λειτουργήσουν τα σχολεία, άρα άπειρος χρόνος για χιονοπόλεμο στη γειτονιά με τους φίλους.
Οργάνωση Βοήθειας και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών η γνωστή ως Ούνρα μετά τον πόλεμο μας έστελνε τρόφιμα και ρούχα.
Στην διανομή στους εξαθλιωμένους Αθηναίους το μέσον και το ρουσφέτι είχαν τον πρώτο λόγο. Δεν έπαιρναν όλοι τα ίδια….
Γιάννης Πεγειώτης
Πάρε μελάνι τζιαι χαρτίν γράφε για να αντέξεις. Να γράφω μα να μη με ξεχνάς στις προσευχες σου. Κάθε χάραμαν μα να γονατάς τζιαι εσύ γιε μου.
Έσιεις τόπον να προσευχεσαι ερώταν με στα νιάτα μου ο ασκητής αγιογράφος της Κύπρου…..
Ένα έθιμο Πρωτοχρονιάς είναι η παραδοσιακή Θρακιώτικη Βασιλόπιτα. Η θρακιώτικη Βασιλόπιτα δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή γλυκιά βασιλόπιτα.
Η νοικοκυρά άνοιγε τα φύλλα και τα έψηνε στη ξυλόσομπα. Για τη γέμιση της πίτας ανακάτευε τυρί, γάλα και αυγά.
Θυμάται η Βασιλική Παπουτσάκη
Φτάναμε στο χωριό τη μέρα που έκλειναν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Στη διαδρομή αλλά και όλη τη διάρκεια των διακοπών η ευχή μου ήταν μια!
«Να βρέχει!!!»
Του Θεόδωρου Παντούλα
-«Να τα πούμε;»
-«Να τα πείτε», μας αποκρίνονταν.
Και εμείς τα λέγαμε συνεχίζοντας, εν αγνοία μας, μια παλιά, προχριστιανική παράδοση. «Χριστός γεννάται». Νέο κρασί σε παλιούς ασκούς.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια