You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Ὅσοι θυμοῦνται τίς μεγάλες καί σημαδιακές μέρες τοῦ Μ. Σαββάτου καί τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα θά αἰσθάνονται ἀκόμα ἐκεῖνες τίς ζωντανές τίς εὐωδιές ἀπό πασχαλινή φρεσκοψημμένη κουλούρα καί ἄρωμα Ἐπιταφίου ἀπό τή χθεσινοβραδυνή Του λιτανεία, πού πλημμύριζε τό χωριό τά πρωϊνά τοῦ Μ. Σαββάτου.
Λιτανεία ἀθάνατη, γιατί μέ τίς δεήσεις σέ σημεῖα καίρια τοῦ χωριοῦ, γιά εὐλογία περισσά καί παντοτεινή, ὥστε νά παραμείνει σκέπη θεϊκή στή μικρή κοινωνία τῶν Κληματιανῶν.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Advertisements
Αφήγηση Βασίλειος Δημ.Σταμοκώστας
Θα μπορούσε κανένας να ονοματίσει τα κατοχικά και μετακατοχικά χρόνια με, πέραν των άλλων, τους βαρείς χειμώνες, και με αφορμή τις φετινές πολικές θερμοκρασίες.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι το Χειμώνα του 1945, όντας 8 χρονών, που περίπου το 75% των σπιτιών και αχυρώνων του χωριού είχαν γίνει στάχτη κατά την πυρπόληση των χωριών από τους Γερμανούς στις 15/8/1944.
Τι απελπισία, τι καημός, τι αγανάκτηση, για τους ολετήρες της ζωής των δύστυχων κατοίκων της Δυτικής Φθιώτιδας και της Ελλάδας μας γενικότερα.
Πρόσφυγες απο το Αϊβαλί. Μυτιλήνη, 1922.
Ἀποσπάσματα ἀπό τά βιβλία «ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ» καί «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ» μαζί μέ λίγες σημειώσεις γιά τήν θλιβερή ἐπέτειο τοῦ διωγμοῦ τῶν παππούδων μας ἀπό τήν εὐλογημένη γῆ, τῆς τεσσάρων χιλιάδων ἐτῶν Ἑλληνικῆς Μικρᾶς Ἀσίας.
Η γιαγιά μου, λοιπόν, καί οἱ ἄλλοι συγγενεῖς, κατάφεραν καί μπῆκαν σέ ἕνα καράβι, ἀπό αὐτά πού ζύγωναν… ἔπαιρναν … καί ἔφευγαν γρήγορα, ἀφήνοντας πίσω τους ἕνα μαῦρο χαλί πού κάθε του κόμπος ἦταν καί ἕνας ἀπελπισμένος ἄνθρωπος, μιά τραγική φιγούρα πού αἰσθανόταν τό θάνατο δίπλα του.
Ἡ θέα τοῦ αἵματος καί τοῦ θανάτου ἀπό τά φρικτά βασανιστήρια τούς εἶχαν θολώσει τό μυαλό. Ἦταν σάν παλαβωμένοι.
Γέρων Ιγνάτιος, Μονή Ποιμένων
«Ένα ράσο έστω να ανεμίζει στους δρόμους, μια σκιά ορθοδόξου μοναχού ή κληρικού στα σοκάκια των Ιεροσολύμων, στη Παλιά Πόλη, ή όπου αλλού στην Αγία Γη.
Έστω κι αυτό το ελάχιστο είναι ομολογία και μαρτυρία πίστεως για μας, για εδώ, για τους Αγίους Τόπους».
Γέροντας Σεραφείμ ο Κυθήριος, της Λαύρας του Αγίου Σάββα (+ 1898-2013).
——————————–
Αυτό ακριβώς μου θύμισαν αυτές οι παλιές φωτογραφίες, που βρήκα, μεταξύ των ετών 1880-1930.
Νίκος Ψιλάκης
Είναι, ίσως, αυτό που μας λείπει. Τα χέρια της υφάντρας, τα χέρια του ράφτη, τα χέρια που πελεκούσαν κάποτε το ξύλο. Είναι η μαστοριά, το μεράκι, η τέχνη που συναντά την ανάγκη.
Θαύμασα τις σαΐτες, τα μιτόχτενα, τα φάδια και τα στημόνια, άκουσα πάλι την ξεχασμένη ορολογία του αργαλειού (αργαστήρι το λέγαμε στην Κρήτη), άκουσα τη φωνή της μνήμης να ψιθυρίζει την «Ανυφαντού» με τις κλωστές που κομποδέσανε και μπερδέψανε στο χτένι (αξέχαστος κι ανεπανάληπτος ο νίκος Ξυλούρης…) φωτογράφισα τα χρώματα που λάμπανε στο φως.
Σταδίου και Αρσάκη ο μανάβης με το γαϊδουράκι…Κέντρο Αθήνας…. στη φωτογραφία.
Αλήθεια τι γύρευε εκεί;
Μα έμενε κόσμος …..είχε σπίτια…..
Έβγαιναν οι ψυχοκόρες και ψωνίζανε…..
Ο νόμος ήταν αυστηρός για …τις κοπριές των ζώων.
Πάντα είχε μαζί του ο μανάβης σκουπάκι φαράσι και σακούλα…. επι τόπου σκούπιζε.
Νίκος Ανδρεαδάκης
Μέλος Δ/Σ Συλλόγου Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών
Γεννήθηκα σ’ένα χωριό κοντά στην θάλασσα,στους πρόποδες ενός βουνού της Κρήτης. Ο τόπος που μεγάλωσα,που γέλασα και δάκρυσα είναι το πιο όμορφο μέρος επάνω στην γή.
Η θάλασσα γαλαζοπράσινη, καθάρια, αγκαλιάζει το χωριό μου και μου θυμίζει τότε που σαν παιδί κολύμβησα σε αυτήν, περπάτησα, έκλαψα, ερωτεύτηκα τότε που τα αγόρια ήταν αγόρια και τα κορίτσια ήταν κορίτσια….Πώς να μην την αγαπώ;
Εκεί κοντά στην θάλασσα είναι το σχολειό μου,όπου έμαθα τα πρώτα μου γράμματα.Έχει μια μεγάλη αυλή με ψηλά δέντρα των οποίων ο ίσκιος μας αγκάλιαζε γλυκά το καλοκαίρι,όταν γυρνούσαμε κατάκοποι απο το παιχνίδι.
Πρωτ. Ἀδαμάντιος Αὐγουστίδης, Ἀναπλ. Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Παν/μίου Ἀθηνῶν
Στὶς ἐφηβικές μου ἀναμνήσεις συνυπάρχουν τὰ πάρτι, ἡ ρὸκ μουσικὴ καὶ ἡ γιαγιά μου. Γιὰ ἐκείνην, ἡ ρὸκ μουσικὴ δὲν ἦταν παρὰ ἕνας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο τὴν νεανική μας σύγχυση, ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς τὴν νηφάλια σοφία της.
Ἤξερε ποῦ πηγαίναμε, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἔμπαινε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ πρὸς ὅ,τι θεωροῦσε φυσικὸ γιὰ τὴν ἡλικία μας.
Σηκωνόταν, μᾶς φιλοῦσε, εὐχόταν νὰ περάσουμε καλά, κι ὕστερα προσέθετε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ στὴν καρδιὰ μας ἐκεῖ ποὺ θὰ εἴμαστε, καὶ ἄς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.
Εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα οι οικογένειες γινόντουσαν στο άψε σβήσε.
Τον γνώρισε….την γνώρισε το έμαθε η οικογένεια της κοπέλας και ο γάμος αμέσως και πολλές φορές με καθόλου καλεσμένους.
Ας πρόσεχε ο γαμπρός….
Στη συνέχεια νοικιάζανε ένα δωμάτιο στην αυλή με κοινόχρηστη τουαλέτα και καλοσυνάτους γειτόνους στην ίδια οικονομική μοίρα.
Και όμως όλοι πορευόντουσαν….
Όταν έκλειναν τα σχολεία το καλοκαίρι στην γειτονιά πίσω από την Ομόνοια εκείνα τα χρόνια τα περισσότερα παιδιά δεν πήγαιναν διακοπές….
Προσπαθούσαν να βγάλουν χαρτζιλίκι…αμολιόντουσαν στον μπακάλη….
στον κουρέα….στον καρβουνιάρη που πούλαγε και κρασί και δήλωναν παρόντες για θελήματα.
Το απόγευμα ήταν δικό τους για την αλάνα για τον χωματόδρομο για την βόλτα τα μεγαλύτερα προς τα θερινά σινεμά για να δούν τι παίζουν αν και περνούσε η παλιά κάντιλακ με την ντουντούκα και ενημέρωνε…..
Πρόσφατα σχόλια