You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Στην φωτογραφία του 1923 πρόσφυγες στο Θησείο….
Νέοι γέροι παιδιά όσοι καταφέρανε να επιζήσουν έφθασαν στην Πατρίδα αφήνοντας πίσω ότι είχαν και δεν είχαν και το κυριότερο νεκρούς.
Έστησαν σκηνές σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά… οι σκηνές έγιναν παράγκες και οι παράγκες σπιτάκια με τσιμέντο και κεραμίδι.
Παραλία «Κώστα». Ἐδῶ ἦταν τὸ τσαρδάκι τοῦ μπάρμπα Βαρσαμᾶ
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Μέχρι τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἴσως καὶ λίγο ἀργότερα, σώζονταν σὲ παραλίες τοῦ χωριοῦ μας Κλήμα, κάποια ταπεινά, πετρόχτιστα οἰκήματα, ποὺ ἦταν σκεπασμένα μὲ τσίγκους ἤ καὶ παλιοσανίδες.
Τὰ κτίσματα αὐτὰ οἱ παλιοὶ ψαράδες τὰ λέγανε «τσαρδάκια». Ἐκεῖ, λοιπόν, εἶχαν τὴ βάρκα τους φυλαγμένη ἀπὸ τὸ ἀνεμόβροχο καὶ τὸν ἥλιο, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ «σκάσουν» ἡ μπογιά, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀρμοί.
Ήταν συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια η φωτογραφία με αφιέρωση…
Όχι μόνον στο έτερον ήμισυ αλλά και στην οικογένεια σε φίλους και έμενε ενθύμιο και κατέληγε μετά από χρόνια στο κουτί ή στην καλύτερη περίπτωση στο άλμπουμ.
Μια βόλτα στο Μοναστηράκι αρκεί ….
Στην Ακαδημία Πλάτωνος σε μικρή ηλικία στην γενέτειρά μου την αυλή των θαυμάτων με τις νοικιαζόμενες κάμαρες από τις οποίες τα νέα ζευγάρια ξεκινούσαν την ζωή τους (τέλος πάντων) … όπου νέοι από την επαρχία προσπαθούσαν να ζήσουν με το μεροκάματο αλλά και να βοηθήσουν τις ανύπαντρες αδερφές τους…άλλη πονεμένη ιστορία αυτή.
Ακριβώς έτσι όπως δείχνει η φωτογραφία εκείνων των χρόνων ….
Γειτονιά της Αθήνας….το σπαστό τραπεζάκι έτοιμο πάντα έβγαινε στον δρόμο και οι γείτονες μαζευόντουσαν να τα πούνε…να πιούν τον καφέ τους… το κρασί τους.
Όλα τα προβλήματα εκεί έξω στον δρόμο θα εύρισκαν την λύση τους…
Ο Μπουρνόβας ήταν ένα πλούσιο προάστιο έξω από τη Σμύρνη, που είχε γνωρίσει την ακμή του από τις αρχές του 19ου αιώνα.
Αναπτύχθηκε πραγματικά μετά το 1867, με τα εγκαίνια της διακλάδωσης της σιδηροδρομικής γραμμής που συνέδεε τη Σμύρνη με τον Κασαμπά. Λίγα χρόνια αργότερα, κατασκευάστηκε κι ένας καρόδρομος.
Κείμενο Ζήση Ε.Χασιώτη.
Φεύγοντας ο Αύγουστος που είναι ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού και της Παναγίας με τα πολλά φρούτα, ο καιρός μάς φέρνει, καθώς γυρίζει, το Σεπτέμβρη, το μήνα του Σταυρού, που προμηνύει τον ερχομό του χινόπωρου με τις δροσερές του αύρες και τα πρωτοβρόχια.
Από το έμπα του κιόλας, ο Σεπτέμβρης σε μερικά μέρη της πατρίδας μας και ειδικότερα στη Δυτική Μακεδονία, ρίχνει τα πρώτα τα νερά τα «πρωτοβρόχια», πάνω στο διψασμένο χώμα της γης, σκορπώντας χαρά και συλλογή στους ζευγάδες, άλλοτε γεωργούς μας με τα βόδια και τα άλετρα και τώρα με τα τρακτέρ και τα γεωργικά τους μηχανήματα.
Κείμενο: Χρήστος Τούμπουρος
Η Βάβω
«Λάρωσε καλό μ’, λάρωσε παιδάκι μ’. Τώρα έρχεται η μάνα σ’». Αυτά τα λόγια άκουγε κανείς σε κάθε σχεδόν σπίτι.
Ήταν η γιαγιά που για να «λαρώσει» το μωρό, να σταματήσει το κλάμα, το έπαιρνε στην αγκαλιά της και κουνώντας το, του έλεγε ρυθμικά και μελωδικά αυτοσχέδιους στίχους.
«…σηκωθείτε μας πήρε ο ήλιος…»
Κυριακή πρωϊ και έπρεπε να μαζέψουμε τα τσιμπράγκαλα για να πάμε να φάμε το μεσημέρι σε κάποιο φιλικό σπίτι.
Δεν θυμάμαι Κυριακές να τρώγαμε μόνοι μας….πηγαίναμε ερχόντουσαν και τούμπαλιν.
Το εικόνισμά του βρισκόταν πάντα δίπλα στην εικόνα της Παναγίας, που καταλάμβανε την κεντρική θέση στο εικονοστάσι του σπιτιού.
Η μάνα πάντα φρόντιζε το καντηλάκι του να καίει ήταν δεν ήταν γιορτή, θεωρούνταν ευλογία για το σπίτι και προστασία από όλα τα κακά.
Πρόσφατα σχόλια