You are currently browsing the category archive for the ‘αναμνήσεις’ category.
Το Κάτω Κλήμα καί ο ναός των Αγ. Αναργύρων (φωτ. 1971)
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Αὐτὲς οἱ θερινὲς οἱ ὧρες ποὺ εἰσοδεύουν τὸν Ἰούλιο στὴ ζωή μας, διακρατοῦν μιὰ κατάνυξη καὶ μιὰ νοσταλγία ἀπερίγραπτη, καθὼς εἶναι ταυτισμένες μὲ τὴν πανήγυρι τῶν Ἀγίων Ἀναργύρων, τῶν Ἁγίων δηλαδὴ ποὺ εἶχε ὠς προστάτες του τὸ παλιό μας τὸ χωριό.
Καθώς, λοιπόν, ἡ μέρα παραχωρεῖ σιγά- σιγὰ τὸν τόπο της στὴ Νύχτα, τὴν ἐράσμια καὶ θεϊκὴ Νύχτα τὴ θερινή, ἀπό μακρυὰ νομίζεις ὄτι ἀκοῦς σήμαντρα χαρμόσυνα νὰ καλοῦν τοὺς πιστοὺς στὴν Πανήγυρη.
Για όσους απορούν κι αναρωτιούνται τι είναι αυτά τα δυό παράξενα αντικείμενα της φωτογραφίας, και για τους μη γνωρίζοντες:
Λοιπόν αυτά τα πολύτιμα και καθημερινά αντικείμενα είναι δυό παροπλισμένες πλέον «λάμπες», από εκείνες που κάποτε ήταν γνωστές και απαραίτητες σε κάθε σπίτι.
Είναι αυτές που μεγάλωναν τα παιδιά επειδή οι γονείς τους δούλευαν.
Είναι αυτές που στερούνταν οτιδήποτε προκειμένου να μας ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία.
Είναι αυτές που όταν πέφταμε και κλαίγαμε πονούσαν πιο πολύ από εμάς και πάντα έβρισκαν τον τρόπο να μας παρηγορήσουν.
Από λειτουργική άποψη το σπίτι της Μερόπης, όπως και όλα τα χωριάτικα σπίτια, παρουσίαζε την παρακάτω εικόνα.
Τα πολύ παλιά χρόνια, όταν ακόμη τα σπίτια ήταν ισόγεια και με τους λίγους χώρους, βασικός χώρος για την παρασκευή του φαγητού, για το μεσημεριανό ή βραδινό φαγητό, την κουζινική λάτρα κ.λπ. ήταν ο χώρος της «γωνιάς», δηλαδή της εστίας του σπιτιού, που βρισκόταν η στην άκρη του κυρίου σπιτιού ή στο παράσπιτο.
Τελείωναν τα σχολεία και η αγωνία στην αυλή αν πέρασες την τάξη. Δεν είχε και μεγάλη σημασία ο βαθμός.
«…το χαρτί να πάρεις γιατί χωρίς αυτό σε βλέπω με κασελάκι στην Ομόνοια…» Συνηθισμένη ατάκα…
Ένας ταβλάς δηλαδή σαν μεγάλος δίσκος σερβιρίσματος με ένα λουρί που περνούσε στον λαιμό.
Πάμε πολλά πολλά χρόνια πίσω…
Πενήντα και βάλε…
Όταν ο θερισμός στον κάμπο της Μεσαράς ήταν σωστό πανηγύρι…
Ξεκινούσε σαν αυτές τις μέρες και όσο πήγαινε…
Έπιανε και Ιούλη!
Οι καλοκαιρινές διακοπές εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι το άγνωστο και αν άκουγες κανένα να μιλάει για αυτές φρόντιζες να μάθεις ποιός είναι και τι δουλειά κάνει.
Έτσι προσπαθούσαν αυτό το όνειρο να το εκπληρώσουν με άλλο τρόπο… Οικόπεδα με δόσεις…δίπλα στην θάλασσα.
Με το δεύτερο γελούσες στην καλύτερη περίπτωση προσπαθώντας να κρατήσεις την ψυχραιμία σου για να μην δείρεις τον μεσίτη.
Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός
Κάθομαι στο μπαλκόνι καταμεσήμερο… τούτη την ώρα γυρίζει ο ήλιος, και πιάνει να δροσίζει λίγο από δω, χωμένος ανάμεσα στη τέντα απολαμβάνω τη μεσημεριάτικη ψιλοσιωπή…
Μάλλον γερνάω επικίνδυνα, κάποτε αυτή η σιωπή ήτανε ο χειρότερος καλοκαιρινός μου εφιάλτης. Τότε που τα καλοκαίρια ξυπνάγαμε το πρωί, και βγαίναμε στο δρόμο, να παίξουμε λιγάκι, να κλωτσήσουμε λίγο τη μπάλα, να προλάβουμε να ζήσουμε λιγάκι σαν παιδιά,
του Κώστα Μπούτιβα
«Έλα το παγωτοοοοοό».Τη φωνή αυτή την πρωτοάκουσα έξω απ’ το γυμνάσιο το «Παπαστράτειο» πάνω στο πάρκο τέλη δεκαετίας του 60, που δίναμε εξετάσεις τότε παιδαρούδια του δημοτικού, για να μπούμε στο γυμνάσιο.
Κι από τότε έγινε μια από τις πιο αγαπημένες καλοκαιρινές φωνές των παιδικών μας χρόνων. Ήτανε ο πλανόδιος παγωτατζής που τα καλοκαιρινά τα μεσημέρια καβάλα στο τρίκυκλό του τριγυρνούσε στις πιάτσες φωνάζοντας την πραμάτεια του: «Έλα το παγωτοοοοοό».
π. Κ.Ν. Καλλιανός
«Διότι τὸ καμίνι, μὲ τὴν κοκκίνην λάμψιν, ἀνατέλλει πεῖσμον, ὅταν ὅλα ἔχουν δύσει»
Ἀλ. Παπαδιαμάντης
Στὴν ἀρχή, σχεδόν, τοῦ δάσους ποὺ βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὸ χωριό, σώζονται τὰ ἐρείπια ἑνὸς παλιοῦ καμινιοῦ, ποὺ πρέπει νὰ χτίστηκε στὴ δεκαετία τοῦ 1930-40, μὲ ντόπια πέτρα καὶ λάσπη.
Ἀγνοῶ ποιὸς τὸ ἔχτισε. Ὄχι μονάχα αὐτό, ἀλλὰ κι ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ βρίσκονται σπαρμένα κι ἔρημα σήμερα σ᾿ ὅλο τὸ νησί.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια