You are currently browsing the category archive for the ‘Ήρωες’ category.
Ὁ παπὰς τοῦ ’40
Ἕνας Στρατιώτης θυμᾶται γιὰ τὴν ἅγια μορφὴ καὶ τὴν θυσία τοῦ Στρατιωτικοῦ Ἱερέως Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα:
«Κεράσοβο Πωγωνίου…1940. Στὶς 11 περνᾶνε ἀεροπλάνα (ἰταλικὰ φυσικά) καὶ βομβαρδίζουν σὰν δαίμονες πάνω ἀπ’ τὰ κεφάλια μας. Οἱ βόμβες λυσσᾶνε, μὰ πέφτουν πιὸ πέρα μὲς στὴ χαράδρα.
Ἀρχιμ. Ἡρωδίων Ρίζος,
Ἱεροκήρυκας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος
Ἦταν 24 Ἀπριλίου τοῦ 1821, κατά τήν παράδοση, ὅταν ἕνας λεβέντης κληρικός, ὁ Ἀθανάσιος Γραμματικός ἤ κατ’ ἄλλους Μασσαβέτας, θυσίαζε τή νιότη του γιά τήν ἀγάπη τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς του καί τόν ἀσίγαστο πόθο γιά τή λευτεριά τῆς πατρίδος, στήν ἱστορική πρωτεύουσα τῆς Ρούμελης, τό τότε Ζητούνι, τή σημερινή Λαμία.
Γεώργιος Ἀν. Νίκας Ταξίαρχος ἐ.ἀ.
Δέν ἦταν μόνο μαχητές, ἡρωϊκοί ἀγωνιστές, παλληκάρια σωστά, ἀλλά εἶχαν δύναμη στή καρδιά καί στή ψυχή, γεμάτη ἀπό μεγάλα ἰδανικά καί ἀγάπη πρό τόν Θεό καί τήν Ἑλλάδα καί ἀκόμη ἐμπνευσμένους Ἀρχηγούς.
Ἦταν σὰν νὰ τοὺς ἔκοψε κάποιος ἀπὸ τοὺς βράχους τοῦ Ὀλύμπου, ἢ σὰν νὰ ξέμειναν ἀπὸ τὴ μυθικὴ ἐκείνη Τιτανομαχία. Ἢ μήπως ξέφυγαν τάχα μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς Ὁμηρικῆς Ἰλιάδας καὶ ἐμφανίστηκαν χιλιάδες χρόνια ἀργότερα;
Ὁ Μακρυγιάννης θὰ ἔλεγε: «Τοὺς ἔστειλες ἐσύ, Λεωνίδα»!
Τοῦ Σπύρου Μελᾶ
Ὅταν τό δῇς μπροστά σου ἀδύνατο, ζαρωμένο, ἀξύριστο, συφοριασμένο, ζαλωμένο τό σάκκο νά πηγαίνῃ μονοπάτια καί κουτσαίνοντας, δέ δίνεις οὔτε μιά δεκάρα:
― Αὐτός εἶναι ὁ ἥρωας;
― Ἔ, λοιπόν, ναί… αὐτός εἶναι!
Ὅλοι οἱ ξένοι ἔχουν τήν αὐτή ἔκπληξι στήν πρώτη ἐπαφή: «Ἐμένα, κύρ Φράγκο –σάν νά τούς λέῃ ἄφωνο τό στρατιωτάκι– δέν μπορεῖς νά μ’ ἐξηγήσῃς εὔκολα… Εἶμαι μεγάλο θέμα μελέτης».
Γ. Δ. Κούβελας
Ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες θεομητορικές γιορτές τῆς Ἐκκλησίας μας. Τιμᾶμε τό κορυφαῖο γεγονός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους: τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας.
Ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου ἔγινε εὐαγγελισμός τοῦ ἀνθρώπου. Πολύ σοφά συνδυάστηκε μέ τήν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης.
Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα
Ένας στρατιώτης που πολεμούσε στο Μέτωπο το ’40, έγραφε στην γυναίκα του: « κάναμε έφοδο τις προάλλες, υπερθέαμα! Όλα τα είχε! Και ήχο, και βόμβες, και αγωνία, και δράση!
Το καλύτερο θέαμα βλέπουμε εδώ πάνω! Κάποια στιγμή, ένοιωσα έναν έντονο πόνο, κι είδα το αίμα μου να βάφει κόκκινο το χιόνι… Σκέφτηκα πως έχασα το πόδι μου. Μην ανησυχείς.
Τοῦ Ἰ. Ἀ. Βερνάρδου
Ὁ Κωνσταντίνος Δαβάκης ἦταν Ἕλληνας στρατιωτικός, συνταγματάρχης πεζικοῦ καὶ ἥρωας τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου τοῦ 1940. Γεννήθηκε στὰ Κεχριάνικα Λακωνίας τὸ 1897 καὶ πέθανε στὴν Ἀδριατικὴ θάλασσα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1943.
Γιὸς δασκάλου, γεννήθηκε τὸ 1897 στὰ Κεχριάνικα Λακωνίας καὶ σπούδασε στὴ Σχολὴ Εὐελπίδων (ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε ὡς ἀνθυπολοχαγὸς πεζικοῦ, τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1916) ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀνωτάτη Σχολὴ Πολέμου τῆς Ἀθήνας, καὶ στὸ Παρίσι (γαλλικὴ Σχολὴ Ἁρμάτων).
Ἡ Προτομὴ τοῦ Ἥρωα Γιάννη Γούναρη
Χριστούγεννα τοῦ 1822. ∆έκα χιλιάδες Τοῦρκοι μὲ ἐπικεφαλῆς τοὺς Ὀμὲρ Βρυώνη καὶ Κιουταχὴ πολιορκοῦν τὸ Μεσολόγγι καὶ ἀποφασίζουν νὰ διεξάγουν μία νυχτερινὴ ἐπίθεση.
Σχεδίασαν μάλιστα νὰ ἐπιτεθοῦν παραμονὴ Χριστουγέννων, ὅταν ὅλοι οἱ Ἕλληνες θὰ βρίσκονταν στὴν Ἐκκλησία. Ὁ σωτήρας τῶν Μεσολογγιτῶν ἦταν ὁ Γιάννης Γούναρης.
Τον Σεπτέμβριο του 1826, ο Ρουμελιώτης στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης μετά του Γκούρα επολιορκούντο στην Ακρόπολη των Αθηνών από τους οθωμανούς.
Περισσότερο γνωστός ως ιστορικός συγγραφέας ο Μακρυγιάννης – όπως μας τον αποκάλυψε ο Γ. Βλαχογιάννης, με την έκδοση των «Απομνημονευμάτων» του – καίτοι τραχύς, έψαλλε πολύ ωραία τα δημοτικά άσματα, καλλίφωνος ων, ενώ πολλάκις αυτοσχεδίαζε, φέρνοντας το δημοτικό τραγούδι κοντά στο γεγονός που ήθελε να υμνήσει, καθιστώντας το έτσι εργαλείο της ιστορίας.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια