Νίκος Κοσμόπουλος

Ὁ Γιάννης εἶναι ναρκομανής. Ἡ ἐξάρτησή του ἀπό τά ναρκωτικά ἀπόλυτη… Ὅ, τι εἶχε καί δέν εἶχε τά πούλησε, γιά νά παίρνει τίς δόσεις του… Καί τώρα ζητιανεύει στά φανάρια, γιά νά ζήσει…

Κάποια μέρα συναντηθήκαμε σέ ἕνα ζαχαροπλαστεῖο. Ὁ Γιάννης μέτραγε ἀργά – ἀργά τά δεκάλεπτα πού εἶχε μαζέψει, προκειμένου νά πάρει ἕνα γλυκό…

Ὁ ζαχαροπλάστης, μήν ἀντέχοντας στή θέα του, τοῦ εἶπε «τελείωνε… Δέν πειράζει, ἄς εἶναι καί λιγότερα!»…

« Ὄχι!», τοῦ ἀπάντησε ὁ Γιάννης, «γιατί θέλω δύο γλυκά…, τό ἕνα εἶναι γιά τή μανούλα μου, πού τόσο ἔχω πικράνει…».

Ὁ ἰδιοκτήτης λύγισε… καί… συγκινημένος ἔδωσε τά γλυκά, χωρίς νά πάρει χρήματα.

«Γιά τή μανούλα μου, πού τόσο ἔχω πικράνει…»

Ἄχ, αὐτές οἱ μάνες…!

Μάνες, οἱ εὐαίσθητες ὑπάρξεις πού δίνουν χρῶμα στή ζωή μας! Μᾶς ἔφεραν στόν κόσμο, μᾶς πρωτοχαμογέλασαν, μᾶς χάιδεψαν, μᾶς προσέφεραν τά πάντα, στερήθηκαν, ἔκλαψαν, πόνεσαν…

Μανάδες πού λιώνουν στά κρεβάτια τοῦ πόνου, δίπλα στά ἄρρωστα παιδιά τους, μανάδες πού κλαῖνε γιά τά παραστρατήματά μας, μανάδες πού πολλές φορές μόνες τους παλεύουν μέ τά κύματα τῶν δυσκολιῶν, προκειμένου νά σταθοῦν στά πόδια τους τά βλαστάρια τους.

Μανάδες πού χύνουν δάκρυα στό εἰκονοστάσι καί προσεύχονται στή μεγάλη Μάνα μας, τήν Παναγιά, ὄχι γιά τόν ἑαυτό τους, ἀλλά γιά μᾶς…

Μάνα, γλυκύτατή μου μάνα… Σέ εὐχαριστοῦμε γιά ὅλα. Συγχώρα τίς πίκρες πού σέ ποτίσαμε καί συνέχιζε νά ἀνάβεις τό κεράκι τῆς ἐλπίδας, πού τόσο ἔχουμε ἀνάγκη…

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»

Σύνδεσμος
Μηνιαῖο περιοδικό Ἑλληνορθόδοξης Μαρτυρίας
Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας
Ἔτος 53ο ­–  Μάϊος ­2019 –­ Τεῦχος­ 539

Εἰκόνα ἀπό: inthelightofeternity

τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»