Μάρτιος. Ο πρώτος μήνας της Άνοιξης αλλά  ο χειμώνας δεν παραδίδει τη σκυτάλη του. Το κρύο επιμένει κι έπεται συνέχεια της κακοκαιρίας.

Η Άνοιξη όμως στις πεδινές περιοχές του Ξηρομέρου,δεν υπολογίζει τη γνώμη του. Άρχισε λοιπόν να στρώνει το ολοκαίνουργιο καταπράσινο χαλί της με μοτίβα τις μαργαρίτες και τις ανεμώνες.

Κι οι αμυγδαλιές ολάνθιστες με φόντο το απέραντο μπλε τ’ ουρανού, πρωταγωνιστούν στον πίνακα της,περιμένοντας να δώσουν το ρόλο τους στα υπόλοιπα δέντρα.

Περπατώντας στα ανθισμένα λιβάδια,γίνεσαι ένα με τη φύση.

Κοιτάζεις  τα απλά  αγριολούλουδα και διαπιστώνεις πόση ομορφιά κρύβουν οι  περιφρονημένες μαργαρίτες, σχεδόν ίσες με το πράσινο χαλί προσφέρονται  γεμάτες χαρά συμπληρώνοντας τον καμβά.

Δίπλα στις ανεμώνες που στέκουν πιο περήφανες αφήνοντας το αεράκι να τις λικνίζει σαν να χορεύουν στο μελωδικό τιτίβισμα των πουλιών,ενώ οι κορφές των βουνών σκεπασμένες με χιόνι!

Δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος σε μια τέτοια εικόνα… σε εικόνες αμέτρητες που ενώ  επιταχύνεις το βάδισμά σου για να πας στον προορισμό σου ξαφνικά αναρωτιέσαι γιατί βιάζεσαι… βιάζεσαι και δεν σταματάς να γεμίσουν τα μάτια σου και ν’ αλαφρώσει η ψυχή σου,ώσπου υποκύπτεις,η γοητεία των χρωμάτων σε κερδίζει, ξεχνάς τα πάντα για μια στιγμή,παραδίνεσαι στην ομορφιά της απλότητας.

Κι αναρωτιέσαι: αφού Σ’ όρισε αρχηγό της,πώς μπορείς να την προσπερνάς;πώς ξεχνάς ότι είσαι κομμάτι της;

Η μυρωδιά των ανθισμένων λουλουδιών  μπερδεύεται με το ψυχρό μαρτιάτικο αέρα σε ταξιδεύει πίσω,σ’ αυτά που ξέχασες,στα παιδικά σου χρόνια όταν ανέμελος έτρεχες ανάμεσα σ’ αυτά σκορπίζοντας το γέλιο σου.

Και ‘ κείνα θαρρείς και θέριευαν από την ξεγνοιασιά σου…τότε που το μόνο που σ’ ένοιαζε  ήταν το παιχνίδι κι η μέρα σου φαίνονταν μικρή.

Ίσως και τότε να περνούσες δύσκολα μα δε σ’ ένοιαζε ήσουν παιδί γεμάτο όνειρα που  τα έπλεκες μαζί με τ’ αγριολούλουδα φτιάχνοντας στεφάνι για να  στολίζσεις  τα μαλλιά σου.

Κι αναρωτιέσαι πώς…πώς έφτασες ως εδώ,εσύ που δεν άφηνες μονοπάτι που να μην το ‘ χεις περπατήσει στις πλαγιές και στους κάμπους του Ξηρομέρου.

Τι όμορφα χρόνια! Ίσως πιο φτωχικά μα πιο απλά,πιο μαγικά!

Γιατί ήσουν παιδί κι η φαντασία σου κάλπαζε σαν αφηνιασμένο άλογο πάνω απ’ τους φράχτες και συνέχιζε σε λιβάδια σαν και ‘κείνα  που κι εσύ ετρεχες παρέα με τους φίλους σου ή μόνος σου ενώ οι γονείς σου σταματούσαν το μεσημέρι για φαγητό και να πάρουν μια ανάσα από το  φύτεμα του  καπνού…τέτοια εποχή έσπερναν το φυντάνι!

Ξέχασες; Ξέχασες από που ξεκίνησες;

Αυτή η ομορφιά είναι εδώ και σε περιμένει να ξαναγεμίσει ο αέρας της υπαίθρου με παιδικές φωνούλες.

Κι αν σε μάγεψαν  τα τραγούδια της μεγαλούπολης κανένα δε συγκρίνεται με τούτο εδώ,που για να τ’ ακούσεις σταματάει κι ο χρόνος ακόμα!!!Μα εσύ βιάζεσαι!!!

Μην ξεχνάς το παιδί που κρύβεται μέσα σου!!!

Πηγή: Ξηρομερίτισσα

Εικόνα από: Pinterest

το «σπιτάκι της Μέλιας»