Έλενα

Μου φαινόταν αυστηρό το βλέμμα του σ’αυτή την εικόνα που κάποιος μου χάρισε. Την κρέμασα στο εικονοστάσι αλλά στις προσευχές μου τον κοίταζα λίγο λοξά… Ωστόσο του έλεγα αιτήματα…

Ο γέροντάς μου τον ευλαβείται ιδιαίτερα, έχει λειψανάκι του -που μάλιστα το προσκύνησα- και πρόσφατα ο σύλλογος εθελοντών «Εσταυρωμένος», του οποίου είμαι μέλος, τον ανακήρυξε προστάτη Αγιο.

Στην τελετή ανακήρυξης ο ομιλητής αρχιμανδρίτης αφού αναφέρθηκε στο συναξάρι του αγίου, αφηγήθηκε και το εξής θαύμα:

Ο Βασίλης και η Αναστασία ήταν χρόνια παντρεμένοι αλλά δεν είχαν παιδί και ούτε επρόκειτο να έχουν, αφού οι γιατροί το απέκλειαν. Τόσο καθοριστικά μάλιστα, που το ζευγάρι δεν σκέπτονταν πλέον το θέμα.

Κάποτε, λείψανο του αγίου Λουκά εκτέθηκε σε προσκύνηση στην πόλη τους. Αυτοί πήγαν για να παρακαλέσουν για την άρρωστη μητέρα του Βασίλη.

Η Αναστασία μπαίνοντας στο ναό και βλέποντας το τραπέζι όπου ήταν το λείψανο, έκανε σαν τρελή από κλάμα και παρακάλια για το ξεχασμένο παιδί που δεν είχε…

Βγαίνοντας είπε στον άντρα της: «Το παιδί το έταξα. Θα το πούμε Λουκά».

«Ποιό παιδί;» απόρησε εκείνος και τότε η Αναστασία του είπε πως δεν παρακάλεσε για την μητέρα του αλλά για να αποκτήσουν παιδί.

Η Αναστασία έμεινε έγκυος σχεδόν αμέσως.

Οταν πήγαν για τον πρώτο υπέρηχο, ο γιατρός τους ενημέρωσε ότι το μωρό ήταν υδροκέφαλο και πιθανότατα και με σύνδρομο Down. Το ζευγάρι πνίγηκε στα κλάματα και τις ικεσίες στον Αγιο.

Σε μια βδομάδα επανέλαβαν τον υπέρηχο και ο γιατρός πάγωσε συγκρίνοντας τα δύο υπερηχογραφήματα: «Σαν να είναι δύο διαφορετικά παιδιά» ψέλλισε » Απολύτως φυσιολογική η δεύτερη απεικόνιση!»

«Γιατρέ δεν πιστεύεις στα θαύματα;» τον ρώτησε η Αναστασία….

Ο αρχιμανδρίτης τελείωσε την αφήγηση έτσι:

«Ο Λουκάς γεννήθηκε, είναι καλά και ετοιμάζεται να πάει στην πρώτη Δημοτικού. Και σας τα λέω αυτά, επειδή η Αναστασία είναι αδελφή μου!»

Ενα παρατεταμένο, ομαδικό «αααααααα» ακούστηκε από το ακροατήριο και μετά τίποτε.

Τελικά δεν είναι και τόσο αυστηρός ο Αγιος, είπα με ενοχές. Μάλλον έχουν γράψει στο ύφος του οι σκληρές κακουχίες και ο πολύς πόνος. Ισως και να μην έχει φωτογένεια και να αδικείται από αυτό….

Πήρα θάρρος και του μίλησα για τον Παντελεήμονα-Ραφαήλ, που είχε από μέρες πυρετό.
Μέχρι να τελειώσει η εκδήλωση, ήμουν σίγουρη πως τελείωσε η ιστορία του πυρετού για το τρίχρονο αγόρι. Και έγινε ακριβώς έτσι!
Μετά του είπα και για άλλα και γίναμε φίλοι.

Είναι να μην του πάρεις τον…αέρα του Αγίου και να μην του παραδοθείς.
Από κει και πέρα και τα πιο δύσκολα, είναι απλά.
Όπως πάντοτε άλλωστε, όταν αφήνεις την… δουλειά στον Κύριο και τους Δικούς Του!

Πηγή: τί και πώς

το «σπιτάκι της Μέλιας»