(Στίς 25 Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἕναν ἀπό τούς τρεῖς μεγάλους διδασκάλους, τόν Γρηγόριο τόν Θεολόγο)

«Σἐ εὐλογοῦμε κι αὐτή τήν ὣρα, Χριστέ μου, Λόγε Θεοῦ, Σύ πού εἶσαι ταμίας φωτός ἀνάρχου καί Ἀγίου Πνεύματος, τριπλοῦ φωτός (Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος) πού συναθροίζεται σέ μιά λαμπρή δόξα (μιά λαμπρή Θεότητα).

Σύ πού διέλυσες τό σκοτάδι καί στή θέση του ἔβαλες τό φῶς, γιά νά δημιουργήσεις τά πάντα μέσα στό φῶς, καί τήν ἀκατάστατη ὕλη νά σταθεροποιήσεις, διαμορφώνοντάς την σέ κόσμο (στολίδι) καί στήν τωρινή ὀμορφιά της.

Σύ πού φώτισες τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου μέ λόγο (λογική καί ἔναρθρο λόγο) καί σοφία, καί τοποθέτησες σ’ αὐτόν τήν εἰκόνα τῆς οὐράνιας καί γήινης λαμπρότητος, ὣστε μέσα στό φῶς, καί νά βλέπει φῶς, καί νά γίνει ὁλόκληρος φῶς.

Σύ πού κατεφώτισες μέ ποικίλους φωστῆρες τόν οὐρανό.

Σύ πού τακτοποίησες ἡμέρα καί νύχτα νά διαδέχονται ἤπια ἡ μιά τήν ἄλλη, τιμώντας τόν νόμο τῆς ἀδελφότητος καί τῆς φιλίας.

Καί στή μέν νύχτα ἔπαυσες τούς κόπους τῆς πολυμόχθου σαρκός, τήν ἡμέρα δέ ἐδημιούργησες γιά ἔργα καί πράξεις φιλικές πρός Ἐσένα.

Ἔτσι ὣστε, ἀφοῦ ξεφύγουμε ἀπό τό σκοτάδι, νά φθάσουμε σέ ἡμέρα, ἡμέρα πού δέν διαλύεται ἀπό τή δυσάρεστη σκοτεινή νύχτα (ἀφοῦ θά καταφωτίζεται ἀπό τό ἄκτιστο φῶς πού ἐκπέμπεται προαιώνια ἀπό τήν Ἁγία Τριάδα).

Σύ, εἴθε νά βάλεις ἐλαφρόν ὕπνο στά βλέφαρά μου, ὣστε ἡ γλῶσσα μου, πού εἶναι ὄργανο τῶν πρός Σέ ὕμνων, νά μή νεκρώνεται ἐπί πολύ χρονικό διάστημα, οὔτε τό πλάσμα σου πού ψάλλει μαζί μέ τή φωνή τῶν ἀγγέλων νά ἡσυχάζει, ἀλλά μαζί μ’ ’Εσένα στήν κλίνη μου νά ἐξετάζω σκέψεις καί ἔννοιες εὐσέβειας.

Σήκωσέ με ἀπό τόν ὕπνο σέ εὔθετες ὧρες, κοντά στίς μεσονυχτερινές καἰ ὀρθρινές ὑμνωδίες, γιά νά δοξάζω Ἐσένα τό ἀπρόσιτο φῶς μαζί μέ τίς οὐράνιες δυνάμεις καί τούς ἀγγέλους Σου.

Ἄς μή νυστάξει, οὔτε νά ὑπνώσει ὁ ἄγγελος πού μέ φυλάει, οὔτε κάτι ἀπό τά ρυπαρά τῆς ἡμέρας καί τῶν μετά τήν ἡμέραν ἡ νύχτα νά ἐλέγξει, οὔτε τά παιχνίδια τῆς νύχτας τά ὄνειρα νά μέ φοβίζουν.

Ἀλλά, Κύριε, Κύριε, μέ τό λαμπρότατο καί παντοδύναμο φῶς τῆς Θεότητός σου ὁ νοῦς ἐλλαμπόμενος, καί χωρίς τό σῶμα, σ’ Ἐσένα Θεέ, ἄς ὁμιλεῖ πού ἔχεις ἀνύστακτο καί ἄυπνο ὀφθαλμό.

Μέ τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, τώρα καί ἀκατάπαυστα, πάντοτε, καί στούς ἀτέρμονες αἰῶνες τῶν αἰώνων (στή Βασιλεία Σου). Ἀμήν».

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
Μηνιαῖο περιοδικό Ἑλληνορθόδοξης Μαρτυρίας
Χριστιανική Στέγη Καλαµάτας
­Ἔτος 55o – Ἰανουάριος 2021 – Τεῦχος 555

Εἰκόνα ἀπὸ: pravmir

τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»