Σήμερα έχουμε πολλούς τρόπους να ακούμε και να απολαμβάνουμε όποτε θέλουμε, το όποιο είδος μουσικής μας αρέσει.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτό το ραδιόφωνο, το pickup, το CD ή το DVD player, το MP3 ή το MP4, τον ηλεκτρονικό μας υπολογιστή και διάφορα άλλα ηλεκτρονικά μέσα.

Και όλα αυτά μάλιστα μπορεί να είναι και φορητά μαζί μας ή στο αυτοκίνητό μας.

Τα περισσότερα απ’ αυτά δεν υπήρχαν βεβαίως στο χωριό πέντε έξη δεκαετίες πριν. Όχι μόνο γιατί δεν είχαν εφευρεθεί, αλλά γιατί το χωριό δεν είχε καν ηλεκτρικό ρεύμα.

Υπήρχαν βεβαίως τα γραμμόφωνα, αλλά κανένας στο χωριό δεν ήταν τόσο ευκατάστατος, που να μπορεί να έχει ένα απ’ αυτά. Αυτό όμως μη νομίζετε ότι εμπόδιζε τους χωριανούς να απολαμβάνουν την μουσική τους.

Είχαν εναλλακτικούς τρόπους γι αυτό. Ας πούμε, ο Χολέβας που έβοσκε τα πρόβατά του στη ραχούλα, καθόταν σε ένα βραχάκι, έβγαζε τη φλογέρα του και έπαιζε αυτοσχέδιες τις περισσότερες φορές μελωδίες.

Και μέσα στην ησυχία της φύσης έφταναν στο χωριό οι ουράνιες αυτές μελωδίες με την μουσική υπόκρουση των κουδουνιών απ’ τα πρόβατα. Και ενώ οι χωριανοί έκαναν τις δουλειές τους, άκουγαν κι αυτή τη μουσική που γαλήνευε τις ψυχές.

Ή στο κάτω μέρος του χωριού ο τσαγκάρης, που δεν θυμάμαι πια τ’ όνομά του, τ’ απογευματάκια σταμάταγε τα ντάκα ντούκα του σφυριού που μπάλωνε τα παπούτσια κάποιου χωριανού, έπαιρνε το κλαρίνο του, έβγαινε στο μπαλκόνι του και άρχιζε να παίζει για δικό του κέφι, αυτοσχέδιους τις περισσότερες φορές, κι αυτός σκοπούς.

Όσον αφορά τα φωνητικά, μην ανησυχείτε. Ας ήταν καλά η Σοφία του Μακάση. Ύφαινε αλλά και τραγουδούσε ταυτόχρονα. Και ξεχυνόταν η γάργαρη φωνή της απ’ το παράθυρο, ενώ τα ντάκα ντούκα απ’ το χτένι του αργαλειού της, ήταν σαν τη μουσική υπόκρουση των ντραμς.

Ας με συγχωρήσουν όλοι αυτοί που δεν θυμάμαι το όνομά τους, ή τους αναφέρω με το παρατσούκλι τους, αλλά το σημαντικό ήταν ότι προσέφεραν τη μουσική τους σε σχεδόν καθημερινή βάση.

Αλλά το μεγάλο μουσικό γεγονός, όπως ας πούμε τώρα οι συναυλίες φημισμένων συγκροτημάτων, ήταν τα όργανα, όταν γινόταν κανένας γάμος στο χωριό.

Αν μάλιστα το συμπεθεριό ήταν από άλλο χωριό, έφταναν όλοι μαζί στο χωριό, και τα όργανα μαζί, παίζοντας κι όλας στο δρόμο. Το δε βράδυ του γάμου έδιναν ρέστα, που λένε, παίζοντας ως αργά χωρίς σχεδόν κανένα διάλειμμα.

Αυτά λοιπόν για τη μουσική στο χωριό, για να μη νομίζετε ότι τα πράγματα είναι σήμερα πολύ διαφορετικά. Μπορεί να αλλάζουν τα μέσα, ο τρόπος και οι καταστάσεις, αλλά η απόλαυση της μουσικής παραμένει αιώνια.

Ε.Α. Μάιος 2011

Πηγή: Μακρινή Δωρίδος

το «σπιτάκι της Μέλιας»