Δεν του λείψανε του γέροντα και άλλου είδους δωρεές. Είχε μικρή γεύση του παραδείσου με θέα φυσικών καλλονών και εσωτερική ευφροσύνη. Αυτό έγινε, μάλλον για πρώτη φορά, το 1989.
Τον παίδευε λογισμός και ζητούσε από το Θεό να καταλάβει τη σημασία του Κυριακού λόγου «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισίν».
Ο Θεός του απάντησε και, μέσα στο κελί, σταυροπόδι και με σταυρωμένα τα χέρια, διηγήθηκε με άφατη αγαλλίαση και συνοπτικά στον… Δ. Τ.:
–Χθες, κύριε Δημήτρη μου, έβλεπα ότι ήμουνα στους ουρανούς, σ’ ένα ωραίο κήπο. Και υπήρχανε βιολέτες διαφόρων χρωμάτων και διάφορα άνθη. Εκεί βρισκόμουν μετέωρος, δεν πάταγα.
Και ήταν ένας άλλος μοναχός με ράσο, που μου έδειχνε ωραία σπιτάκια και μού ’λεγε «προχώρα Ιάκωβε». Μα πώς να προχωρήσω, δεν έχει δρόμο, θα πατήσω τα λουλούδια, θα τα χαλάσω.
Ένας άλλος με ράσο μου είπε: «μη φοβάσαι, αυτά τα λουλούδια δεν χαλάνε, προχώρα». Προχωρούσα, τα λουλούδια δε χαλούσανε!
Η φωνή του, λέει ο Δ. Τ., ήταν αλλιώτικη, το πρόσωπό του ήταν όλο ειρήνη και δοξολογία, με κείνο το αλησμόνητο ιλαρό χαμόγελο. Τέτοιες θείες εμπειρίες του χαρίστηκαν πολλές, όσο πλησίαζε το τέλος της φθαρτής του ζωής.
Κι ενώπιόν τους αψηφούσε κάθε ανθρώπινη απόλαυση… και την πιο αυτονόητη, την πιο ακίνδυνη. Του πήγε ο Λ. από ευγνωμοσύνη και του ’βαλε χαλάκι μπροστά στον Εσταυρωμένο.
Πληγιάζανε πλέον και πονούσανε τα γόνατά του, τόσες ώρες που στεκόταν εκεί γονατιστός.
Μόλις το είδε ο γέροντας θύμωσε και το ’βγαλε έξω:
–Εγώ είμαι καλόγερος! 40 χρόνια ο Ιάκωβος… και τώρα θα βάλει χαλί;
Πηγή: Κατηχητικό Οινόης
2 Σχόλια
Comments feed for this article
15 Νοεμβρίου, 2021 στις 5:23 μμ
Φανή
Κάποτε πριν 24 χρόνια όπως γνωρίζεις Μέλια μου αρρωστησα βαριά….
Υπήρχε μια » θεραπεια» δυνατή που από τη μια μπορεί να βοήθαγε να ζήσω αλλά από την άλλη θα κατεστρεφε ζωτικό όργανο και θα άφηνε ισόβια αναπηρία. Τότε πρωτοδιαβασα το βιβλίο του γέροντα Ιακωβου γραμμένο από τον συχωρεμενο καθηγητή Στυλιανό Παπαδοπουλο τον Θεολογο που τον είχε και πνευματικό. Εντυπωσιαστηκα τόσο πολύ απ τα θαύματα που γίνονται τέτοιες εποχές που έφτιαξα ένα εικονακι πλαστικοποιημένο και το κρεμασα στο εικονοστάσι μου παρακαλώντας τον να με βοηθήσει χωρίς να κάνω τίποτα άλλο και ν αξιωθώ να τον δω και με φωτοστέφανο…..
Φαινεται ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί κι ο γεροντας με ακουσε και με βοήθησε.
Εκ των υστέρων έμαθα τα πάντα γι αυτόν, γνώρισα μοναχούς από τη μονη και βέβαια ολη η Ελλάδα φέτος ειδε το θαύμα στη Μονή Οσιου Δαυίδ που εγκαταβιωσε ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλικης!!!
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγιοις Αυτού!
18 Νοεμβρίου, 2021 στις 1:43 μμ
Μέλια
Αχ καλή μου Φανή δεν ήταν μόνο ανοιχτοί οι ουρανοί, ήταν και ατσάλινη η πίστη σου στον Θεό!
Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να είναι κοντά στον Χριστό δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε ούτε αρρώστιες… ούτε τον θάνατο!
Να είσαι πάντα γερή!!