Αγαπημένε μου παππού, νιώθω ότι δεν σε γνώρισα αρκετά, δεν σε χόρτασα αρκετά, μα πάντα θα θυμάμαι αυτά που έζησα από σένα…

Σε θυμάμαι να μαστορεύεις το καθετί που χάλαγε στο σπίτι.

Θυμάμαι να είσαι ανεβασμένος πάνω σε μια σκάλα να στερεώνεις την κληματαριά.

Θυμάμαι πόσο συνεπής ήσουνα στην εκκλησία τις Κυριακές και με πόση σοβαρότητα μεταλάμβανες το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Θυμάμαι που σε έβλεπα κάθε μέρα να φροντίζεις τις αμυγδαλιές, θυμάμαι που σε βοήθαγα να μαζεύεις τα αμύγδαλα και αργότερα τα απογεύματα του χειμώνα που καθόσουν και τα έσπαγες ένα ένα, για να μπορείς να μας φιλεύεις κάθε φορά που ερχόμαστε σπίτι σου.

Θα μου μείνουν αξέχαστες οι βόλτες που πηγαίναμε στο δάσος, που μου μάθαινες τα είδη των φυτών και των δέντρων.

Α γαπημένε μου παππού, θυμάμαι πόσο αγαπημένος ήσουν με τη γιαγιά, που ακόμα και το προτελευταίο σου βράδυ της είπες να ξαπλώσει δίπλα σου.

Ήσουνα μια σταθερή παρουσία στο σπίτι μας. Ξέραμε πως κάτω, στον πρώτο όροφο, βρίσκεσαι εκεί και τώρα αυτό μας λείπει.

Αγαπημένε μου παππού, είμαι ένας από τους δύο εγγονούς σου που φέρουν το όνομά σου. Είναι μεγάλη τιμή, αλλά και μεγάλο βάρος αυτή η κληρονομιά. Όλοι μου λένε πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήσουν. Το είχα καταλάβει. Όλοι μου λένε πως ήσουν έντιμος, σοβαρός, αγωνιστής. Και αυτά τα είχα καταλάβει.

Αγαπημένε μου παππού, σε λίγους μήνες θα ανθίσουν πάλι οι αμυγδαλιές.

Κάθε φορά που θα βλέπω ανθισμένες αμυγδαλιές θα σε θυμάμαι.

Ο εγγονός σου
Δημήτρης Γκενάκος

Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»

Η ζωή του παιδιού
Μηνιαίο Χριστιανικό Περιοδικό
Έτος 74ο – Τεύχος 1422  – Σεπτέμβριος 2021

Εικόνα από: lindi.ru

το «σπιτάκι της Μέλιας»