Νίκος Καρούζος

Γλυκό που είναι το σκοτάδι στις εικόνες των προγόνων,
άμωμα χέρια μεταληπτικά,
ρούχα που τ’ άδραξεν η γαλήνη και δε γνωρίζουν άνεμο,
βαθιά το ελέησον απ’ τους άυλους βράχους,
τα μάτια σαν καρποί ευωδάτοι.

Κι ο ψάλτης ολόσωμος ανεβαίνει στο πλατάνι της φωνής,
καημένε κόσμε,
θυμίαμα η γαλάζια οσμή κι ο καπνός ασημένιος,
κερί να στάζει ολοένα στα παιδόπουλα,
καημένε κόσμε,
σα βγαίνουν – ώ χαρά πρώτη – με το Ευαγγέλιο και με τις λαμπάδες
κ’ ύστερα η μεγάλη χαρά να συντροφεύουν τ’ Άγια…

Ο πάπα-Γιάννης τυλιγμένος τ’ άσπρο του φελόνι
καλός πατέρας και καλός παππούς με το σιρόκο στη γενειάδα,
χρόνια αιώνες, χρόνια και νιάτα πόχει η ομορφιά!…

(Ο ποιητής Νίκος Καρούζος γεννήθηκε στο Ναύπλιο το έτος 1926 και πέθανε στην Αθήνα το 1990).

Πηγή: Φως της Καστοριάς

Εικόνα από: darinchi.ru

το «σπιτάκι της Μέλιας»