5 Ὀκτωβρίου: Σήμερα ἡ ζωή μου ἀρχίζει. Οἱ γονεῖς μου δὲν τὸ γνωρίζουν ἀκόμη. Εἶμαι μικρούτσικο, μικρότερο καὶ ἀπὸ ἕνα σπόρο μήλου, ἀλλὰ ἤδη εἶμαι κἄτι. Πρόκειται νὰ γίνω κοριτσάκι, θὰ ἔχω ξανθὰ μαλλιὰ καὶ θὰ ἀγαπῶ τὰ ἄνθη.

19 Ὀκτωβρίου: Ἔχω μεγαλώσει λιγάκι, ἀλλὰ ἀκόμη εἶμαι πολὺ μικρό, γιὰ νὰ φροντίσω τὸν ἑαυτό μου. Ἡ μητέρα μου κάνει τὰ πάντα γιὰ μένα.

Τὸ ἀστεῖο εἶναι ὅτι ἐκείνη δὲν γνωρίζει τὴ μικρή μου ὕπαρξη, ὅτι ζῶ κάτω ἀπὸ τὴν καρδιά της καὶ ὅτι τρέφομαι ἀπὸ τὸ αἷμα της.

23 Ὀκτωβρίου: Τὸ σωματάκι μου μόλις ἀρχίζει νὰ σχηματίζεται. Σκέφτομαι πὼς ὕστερα ἀπὸ ἕνα ἔτος θὰ γελῶ, ἀργότερα θὰ μπορῶ νὰ μιλῶ. Ξέρω ποιὰ θὰ εἶναι ἡ πρώτη μου λέξη: ΜΑΜΑ.

Ποιὸς εἶπε πὼς δὲν εἶμαι ἀκόμη ἕνα πλασματάκι; Εἶμαι ἀκριβῶς ὅπως ἕνα μικροσκοπικὸ ψίχουλο ψωμιοῦ, πού, ἂν καὶ μικροσκοπικό, δὲν παύει νὰ εἶναι ψωμί.

27 Ὀκτωβρίου: Ἡ καρδούλα μου ἀρχίζει νὰ κτυπᾷ. Ἀπὸ σήμερα καὶ πέρα θὰ κτυπᾷ γιὰ ὅλη μου τὴ ζωή, χωρὶς νὰ κουράζεται ποτέ.

Ὕστερα ἀπὸ πολλὰ χρόνια, θὰ ξεκουραστεῖ καὶ θὰ σταματήσει. Ἀλλὰ γιατί νὰ σκέφτομαι τὸ τέλος, ἀφοῦ ἀκόμη εἶμαι στὴν ἀρχή;

2 Νοεμβρίου: Κάθε μέρα μεγαλώνω λιγάκι. Τὰ χεράκια καὶ τὰ ποδαράκια μου ἀρχίζουν νὰ παίρνουν μορφή, θὰ πρέπει ὅμως νὰ περιμένω πολύ, πρὶν τὰ μικρά μου πόδια μὲ ὁδηγήσουν τρέχοντας στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ΜΑΝΝΟΥΛΑΣ, καὶ πρὶν τὰ μικρά μου χέρια μπορέσουν νὰ ἀγκαλιάσουν τὸν πατερούλη.

12 Νοεμβρίου: Τώρα τὰ μικροσκοπικά μου δακτυλάκια ἀρχίζουν νὰ σχηματίζονται. Πόσο ἀστεῖα εἶναι, μὰ πόσο ὄμορφα θὰ γίνουν…

Κάποια μέρα θὰ χαϊδεύουν ἕνα σκυλάκι, θὰ κρατοῦν λουλουδάκια, θὰ κρατοῦν ἕνα ἄλλο χεράκι. Ἴσως κάποτε νὰ παίξουν βιολὶ ἢ νὰ ζωγραφίσουν…

20 Νοεμβρίου: Σήμερα ὁ γιατρὸς εἶπε στὴ μητέρα γιὰ τὴ μικρή μου ὕπαρξη. Δὲν εἶσαι εὐτυχισμένη, μητέρα;

25 Νοεμβρίου: Οἱ γονεῖς μου δὲν ξέρουν ὅτι εἶμαι κοριτσάκι. Ἴσως νὰ περιμένουν ἀγόρι, ἢ καὶ δίδυμα ἀκόμη, μὰ ἐγὼ θὰ τοὺς ἐκπλήξω μὲ τὴν παρουσία μου.

Θὰ ἤθελα νὰ μὲ ὀνομάσουν Κατερίνα, ὅπως τὴ μαννούλα μου.

10 Δεκεμβρίου: Τὸ πρόσωπό μου ἔχει σχηματιστεῖ. Πόσο θέλω νὰ μοιάσω τῆς μαννούλας!

15 Δεκεμβρίου: Τώρα εἶμαι ἱκανὴ νὰ βλέπω, μὰ ὅλα γύρω μου εἶναι σκοτεινά. Γρήγορα ὅμως τὰ ματάκια μου θὰ ἀνοίξουν στὸν κόσμο τοῦ ἥλιου, τῶν λουλουδιῶν καὶ τῶν μικρῶν παιδιῶν.

Ποτὲ δὲν εἶδα τὴ θάλασσα καὶ τὸ βουνὸ ἢ τὸ οὐράνιο τόξο. Πῶς, ἀλήθεια, φαντάζουν ὅλα αὐτά, μαμά;

24 Δεκεμβρίου: Μαννούλα, μπορῶ νὰ ἀκούω τοὺς κτύπους τῆς καρδιᾶς σου. Ἀναλογίζομαι ἂν καὶ σὺ ἀκοῦς τοὺς ψίθυρους τῆς δικῆς μου καρδιᾶς. Εἶναι τόσο συχνοί, τὶκ τάκ, τὶκ τάκ. Ὕστερα ἀπὸ λίγο θὰ ἔχεις μιὰ γερὴ καὶ ὄμορφη ΚΟΡΗ, μαννούλα.

Ξέρω πὼς μερικὰ μωρὰ φτάνουν δύσκολα στὸν κόσμο, ἀλλὰ ὑπάρχουν καλοὶ γιατροί, ποὺ βοηθοῦν τὶς μητέρες καὶ τὰ μωρά. Ξέρω ἐπίσης μερικὲς μητέρες ποὺ δὲν θέλουν τὰ μωρά τους.

Ἀλλὰ ἐγὼ μὲ λαχτάρα περιμένω νὰ βρεθῶ στὴν ἀγκαλιά σου, νὰ ἀγγίξω τὸ πρόσωπό σου, νὰ κοιτάξω τὰ μάτια σου. Μὲ περιμένεις καὶ ἐσύ, μητέρα, δὲν εἶναι ἔτσι;

28 Δεκεμβρίου: ΜΑΝΝΟΥΛΙΤΣΑ, γιατί; Γιατί τοὺς ἄφησες νὰ διακόψουν τὴ ζωούλα μου; Γιατί;

Νομίζουμε ὅτι δὲν χρειάζονται σχόλια. Τὸ ἔγκλημα διεπράχθη. Ὁ φόνος ἔγινε. Ἕνας ἄνθρωπος, προτοῦ δεῖ τὸ φῶς τῆς ζωῆς, χάθηκε μὲ τὴν ἔκτρωση ποὺ ἔγινε.

Οἱ συνέπειες ἀνυπολόγιστες.

Τὸ κείμενο αὐτό, ποὺ ἔχει κυκλοφορήσει εὐρέως, μᾶς τὸ ἔστειλε ἡ συνεργάτις μας Χρυσούλα Δαούκου ἀπὸ ἔντυπο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης.

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»

Ὁ Κόσμος τῆς Ἑλληνίδος
ἔτος 59ο – Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2013 – Ἀρ. 600

Εἰκόνα ἀπὸ: Pinterest

τὸ «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»