Έλενα

Ήρθε το χιόνι…..Από τα ξημερώματα.

Το έστρωσε για τα καλά στις στέγες (ναι, έχουμε ακόμη σπίτια με στέγες στη γειτονιά μου), στον κήπο, στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Σαν τις λευκές ελπίδες που στεριώνουν.

Ο δρόμος καθαρός. Δεν το έπιασε στους δρόμους κι’ ας είναι πυκνό. Σαν τις αμαρτίες μας που δεν τις αφήνει η χάρη Του να σταθούν.

Χιονίζει πολύ ετούτη την ώρα: Σαν ν’ αρχίζει παραμύθι δίπλα στο τζάκι, σαν να τριζοβολούν τα ξύλα σε ονειρική ξυλόσομπα, σαν να ψήνονται κάστανα, σαν οι Άγιοι κινούνται στο απομεσήμερο -κάθε νιφάδα και Άγιος, σαν να κουνάει μαντήλια λευκά ο ουρανός στους παραπονεμένους, σαν να στριμώχνονται να μας δουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας, από τα ανοιχτά παράθυρα του Παραδείσου…..

Χιονίζει κι’ ένα κορίτσι, με λευκή κορδέλα στα μαλλιά, στήνει μέσα μου χιονάνθρωπο. Τα παιδιά που παίζαμε κάποτε μαζί, μεγάλωσαν και δεν παίζουν πια. Και είναι πολύ επικίνδυνο όταν δεν παίζουν τα παιδιά….

Ο χιονάνθρωπος σηκώνει τα χέρια, προσεύχεται και λιώνει. Γύρω του χιονίζει συνέχεια και σε λίγο θάβονται τα γάντια του και οι κορδέλες της μικρής κοπέλας. Λένε πως αυτοί οι δύο είχαν παλιά αγαπηθεί, μια μέρα που χιόνιζε….

Πηγή: τί και πώς

Εικόνα από: Pinterest

το «σπιτάκι της Μέλιας»