8 χρόνια το «σπιτάκι» στο διαδίκτυο, δεν τα λες και λίγα!

Ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο τόσο δειλά και τόσο αδέξια, που δεν περίμενα να αντέξει τόσα χρόνια. Πραγματικά ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου.

Θυμάμαι τη χαρά μου, όταν διάβασα το πρώτο σχόλιο που έγραψε κάποια κυρία, σε μια συνταγή και ίσως φανεί υπερβολή, αλλά συγκινήθηκα, όταν κάποια ανάρτησή μου είχε αναδημοσιευτεί, σε κάποιο άλλο ιστολόγιο.

Τα πρώτα χρόνια το «σπιτάκι» ήταν παρατημένο, μία ανάρτηση ίσως την εβδομάδα, αλλά κάποια μέρα αναζήτησα τη γωνιά μου, την γαλήνη μου, τη βολή μου… το σπιτάκι μου.

Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ μου είχε λείψει. Και ανασκουμπώθηκα, και ξεκίνησα να το χτίζω σιγά σιγά από την αρχή. Ένα κεραμίδι κάθε φορά στη σκεπή του. Και με μιας όλα άλλαξαν.

Οι αναρτήσεις που αναζητούσα ήταν τροφή για μένα, υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι βουτούσα σε βαθιά νερά, όταν άρχισα χρόνο με τον χρόνο να ταΐζω την ψυχή μου. Είναι απίστευτο πόσα δεν γνώριζα και πόσα έχω ακόμα να μάθω.

Οι επισκέπτες στο «σπιτάκι» ήταν πάντα καλοδεχούμενοι, και από επισκέπτες έγιναν φίλοι και δικοί μου άνθρωποι. Είναι απίστευτο πόση ζεστασιά κρύβει μέσα της μια «καλημέρα»… μια «καληνύχτα!»

Το «σπιτάκι» συνεχίζει το ταξίδι του χάρη σε σας και για όσο καιρό ακόμα θέλει ο Θεός να στέκομαι στα πόδια μου, θα βάζω ένα κεραμίδι στη σκεπή του… ένα κεραμίδι κάθε φορά!

Χίλια ευχαριστώ από καρδιάς δεν φτάνουν, χωρίς εσάς το «σπιτάκι» δεν θα υπήρχε… θα μαράζωνε!

Την αγάπη μου

Μέλια.

Εικόνα: «Πρωινή ομίχλη» έργο του Daniel F. Gerhartz, από: josephdonaghy

για το «σπιτάκι της Μέλιας»

άσπρα λουλούδια