Μαρία Δαούτη.
Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας (και μάνα δεκάδων παιδιών)
Αλλά ποια μάνα;
Αυτή που κουβαλάει 9 μήνες ένα μωρό στα σπλάχνα της και που με πόνους το φέρνει στη ζωή;
Αυτή που, αφού γεννήσει ένα παιδί, το ανατρέφει με τόσες θυσίες και καρδιοχτυπά μην της πάθει τίποτα ;
Ναι. Για αυτή τη μάνα μιλάω. Αυτή που στερείται, που παλεύει, που αγωνιά και αγωνίζεται να δώσει στο παιδί της το καλύτερο.
Αλλά υπάρχει και η άλλη μάνα. Αυτή που κυοφόρησε, γέννησε και ανατρέφει ένα παιδί με «Ιδιαιτερότητες», είτε πρόκειται για παιδί με Asperger και αυτισμό, είτε για παιδί με σύνδρομο Down, είτε για ένα παραπληγικό παιδί, είτε για ένα παιδί με πρόβλημα όρασης ή οποιαδήποτε άλλου είδους αναπηρία ή ΔΕΠΥ (Διάσπαση ελλειμματικής προσοχής –Υπερκινητικότητα).
Ναι. Υπάρχει κι εκείνη η μάνα, που εκτός από τις δυσκολίες ανατροφής του παιδιού της, (πολυέξοδες θεραπείες, δυσκολίες στην εκπαίδευση κλπ) έχει να αντιμετωπίσει το γεμάτο οίκτο ή το περιφρονητικό πολλές φορές βλέμμα του κόσμου: «Αχ, την καημένη. Τι αμαρτίες, άραγε, πληρώνει; Τι παιδί της έστειλε ο Θεός;»
Εκείνη, όμως, ευχαριστεί το Θεό που της έστειλε αυτό το παιδί. Δε χρωστάει, για να πληρώσει για κάποια αμαρτία. Είναι το δώρο που τις έστειλε ο Θεός, για να υμνήσει τη ζωή, να εκτιμήσει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Κάποιος είχε πει κάποτε: «Τα παιδιά σου, δεν είναι παιδιά σου. Είναι παιδιά του Θεού που τα εμπιστεύτηκε σε σένα.».
Ο Θεός δεν ξεχωρίζει τα παιδιά σε «καλά» και «κακά», σε «διαφορετικά», «αρτιμελή» και «ανάπηρα». Ούτε τις μητέρες σε αυτές που κυοφόρησαν ή απλά ανατρέφουν ένα παιδί που πήραν από κάποιο ίδρυμα. Γιατί υπάρχουν και αυτές οι μάνες.
Ο Θεός, με την αγάπη του, χαρίζει σε όλους μας ένα παιδί. Είτε να το κυοφορήσουμε, είτε να το μεγαλώσουμε , είτε να το εκπαιδεύσουμε.
Όλα τα παιδιά του κόσμου παιδιά δικά μας είναι. Ας τα κρατήσουμε από το χέρι να τα οδηγήσουμε με αγάπη και υπομονή στο Θεό και τη ζωή.
Και για όλες εκείνες τις γυναίκες που γεννούν, μεγαλώνουν, ή ανατρέφουν παιδιά, ας κάνουμε μια προσευχή. Να τις έχει ο Θεός καλά, για να εκπληρώνουν το θέλημά Του και να χαίρονται το δώρο της μητρότητας.
Άρθρο του περιοδικού “Ευ”
Πηγή: Ι. Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου
Εικόνα από: liveinternet.ru
2 Σχόλια
Comments feed for this article
16 Ιουλίου, 2019 στις 2:11 μμ
Φανή
Οταν θα παμε «εκει πανω» Μελια μου, θ ανακαλυψουμε γιατι συνεβη το καθε τι στη ζωη μας και γιατι ο Θεος τη σωτηρια μας θελησε να την περασει μεσα απο το μονοπατι της «ιδιαιτεροτητας»….
Οποιος πιστευει στη πανσοφια Του, εμπιστευεται το θελημα Του και κανει το χρεος του σαν ανθρωπος, σαν μανα, σαν γονεας, χωρις τυμπανοκρουσιες, περιμενοντας οχι ανταμοιβη αλλα Θεικο «χαδι» που ειναι ο,τι ανωτερο μπορει να επιθυμησει και να πετυχει ο ανθρωπος απο τοτε που περπατησε στη γη.
17 Ιουλίου, 2019 στις 12:49 μμ
Μέλια
Θυμήθηκα μια ιστορία.
Μια γιαγιά είχε πρόβλημα με τα πόδια της και παρακαλούσε το Χριστό να μην χειροτερέψει η κατάστασή της για να μπορεί να πηγαίνει στην εκκλησία.
Κάποια μέρα όμως γλίστρησε και έσπασε το πόδι της και έμεινε αναγκαστικά στο κρεββάτι.
Άρχισε να προσεύχεται»Χριστέ μου τι σου ζήτησα και τι μου έδωσες;»
Και ο Χριστός της απάντησε «είδες τι προσφέρω σ’ αυτούς που με αγαπούν;»
Και η γιαγιά του απάντησε «γι’ αυτό σε αγαπούν τόσοι λίγοι!!»
Καλή σου μέρα Φανή μου…