Ο Άγιος Ονησιφόρος ήταν γέννημα της Βασιλίδας των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς, ενάρετοι και πλούσιοι, στους οποίους είχαν δοθεί μεγάλες τιμές από τους τότε βασιλείς.

Ο Ονησιφόρος ανατρεφόταν στα ανάκτορα, όπου του δόθηκε η ευκαιρία να μορφωθεί στη γνώση των Νόμων και στην ειδική σπουδή της πολεμικής ναυτικής τέχνης.

Ο βασιλιάς, βλέποντας τη σοφία του και την ικανότητα που είχε, τον ανέδειξε Αυγουστάλιο, πρώτο δηλαδή Ναύαρχο του πολεμικού στόλου της Αυτοκρατορίας.

Ο Ονησιφόρος ναυπήγησε νέες ναυτικές μονάδες, επισκεύασε παλαιά πολεμικά πλοία, μερίμνησε για την πολεμική εξάσκηση, και αύξησε την μαχητικότητα του Βασιλικού πολεμικού ναυτικού.

Εχθροί καλά εξωπλισμένοι επετέθησαν κατά της Αυτοκρατορίας. Αποστάλθηκε αμέσως εναντίον τους ο Ονησοφόρος με πολλά πολεμικά πλοία.

Όμως, κατά τη μεγάλη σύγκρουση, όλα τα πλοία μας καταποντίστηκαν, εκτός από ένα, με το οποίο σώθηκε και ο Ναύαρχος. Για κάποιο λόγο, βρασμός από το πυθμένα της θάλασσας, διέλυσε τη πίσσα με την οποία ήταν συγκολλημένα τα ξύλα των πλοίων μας.

Ο Όσιος λυπήθηκε πολύ.

Αποφάσισε να αποσυρθεί από τη ματαιότητα του κόσμου, και μαζί με δέκα φίλους του, οι οποίοι εξ ίσου επιζητούσαν την ασκητική ησυχία, έφυγε και ήλθε στο λιμάνι της Πάφου. Αφού βγήκαν από το πλοίο, ασπάσθηκαν αναμεταξύ τους, και ο καθένας ανεχώρησε όπου τον οδηγήσει ο Θεός.

Περνώντας από την Αναρίτα, ο Ονησιφόρος διαπίστωσε την ύπαρξη σπηλαίου, που ήταν ιδεώδες για σκοπούς ησυχίας και ασκήσεως.

Εγκαταστάθηκε σ’ αυτό και επιδόθηκε με ζήλο στην υλοποίηση αυτού που έβαλε σκοπό της ζωής του. Νήστευε, αγρυπνούσε, προσευχόταν και ανέπεμπε δεήσεις στο Θεό. Εκεί έκτισε και μικρό Ναό ο οποίος δυστυχώς κατέρρευσε πριν λίγα χρόνια από σεισμό.

Εκείνο τον καιρό, φοβερή ανομβρία και ξηρασία μάστιζε πάλι την Κύπρο.

Οι πηγές είχαν στερέψει, τα πηγάδια άδειασαν, τα σπαρτά ξήραναν, τα δέντρα έχασαν τους καρπούς και τα φύλλα τους, τα ζώα πέθαιναν από τη δίψα, και για ένα σταμνί νερό έπρεπε κάποιος να ταξιδεύσει μίλια πολλά σε κάποια από τις μεγάλες πηγές ή σε πηγάδι αστείρευτο. Απειλητικό έγινε και το φάσμα της πείνας.

Για τρεις ημέρες ο Άγιος Ονησιφόρος, ούτε έφαγε, ούτε έβρεξε τα χείλη, ούτε έκλεισε τα βλέφαρα, και με αδιάκοπα δάκρυα απηύθυνε θερμές προσευχές στον Θεό.

Μετά από αυτές τις τρεις μέρες προσευχής, σύννεφα πυκνά σκέπασαν τον κυπριακό ουρανό και έδωσαν το ανεκτίμητο δώρο που ζήτησε από τον Θεό ο Άγιος.

Όταν πλήθη μεγάλα ήρθαν να τον ευχαριστήσουν, αυτός τους είπε να αποδώσουν τις ευχαριστίες τους στον Δοτήρα παντός αγαθού, και τους συνέστησε να ζουν πάντοτε μια καθαρή ζωή, τη μόνη την οποία αγαπά και θέλει ο Θεός.

Και μετά θάνατον, ο Ασκητής της Αναρίτας συνεχίζει να θαυματουργεί μέσω της μεσιτείας του προς τον Θεό. Καθαρίζει λεπρούς, προσφέρει τη ποθητή όραση στους μη βλέποντες, ξαναδίνει τη φωνή στους βωβούς, ανορθώνει τους χωλούς, αποκαθιστά τους καρκινοπαθείς υγιείς, και γίνεται άμισθος ιατρός σε όλους τους κακοπαθούντες που προσέρχονται με πίστη σε αυτόν.

Σήμερα στην Αναρίτα, τη νότια είσοδο του χωριού, βρίσκεται το νέο εκκλησάκι του Αγίου Ονησιφόρου που η κοινότητα φρόντισε για την ανέγερση του, μετά τη κατέρρευση του παλαιού Ναού.

Το εκκλησάκι βρίσκεται στον ίδιο χώρο αλλά έξω από το κοιμητηρίο, ενώ ο παλιός Ναός ήταν εντός του κοιμητηρίου. Το σπήλαιο, όπου ο Άγιος Ονησιφόρος άγιασε υπήρχε μέχρι πριν περίπου είκοσι χρόνια εκεί στη περιοχή που κτίστηκε το εκκλησάκι.

Σήμερα όμως, αγνοείται. Πιθανόν να καλύφθηκε με μπάζα που έριξε εκσκαφέας στα δυτικά της νέας εκκλησίας του Αγίου, στην ορφύ του κρημνού.

Το θαυματουργό λείψανο του Αγίου Ονησιφόρου, για πολλά χρόνια βρισκόταν στο χωριό και φυλασσόταν σε μια λάρνακα στον παλαιό Ναό του.

Από καιρό όμως χάθηκε και κανένας δεν ξέρει τίποτε γι’ αυτό. Λείψανα του όμως σώζονται στη Μονή Κύκκου και στη Μονή Χρυσορρογιάτισσας.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Μόρφου

***

Σήμερα τιμούνται και οι άγιοι:

Όσιος Στέφανος ο Σαββαΐτης (13 Ιουλίου)
Οι άγιοι Ηλιόφωτοι (13 Ιουλίου)

Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ
Οσία Σάρρα
Αγία Γολινδούχ η Περσίδα που μετονομάστηκε Μαρία
Όσιος Νικόδημος της Τισμάνα

Επιτρέπονται όλες οι τροφές

το «σπιτάκι της Μέλιας»