Τοῦ κ. Κων/ντίνου Β. Χιώλου
Διδάκτορος Νομικῆς-Προέδρου Ἐθνικῆς Ἑνώσεως Βορείων Ἑλλήνων

Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι,οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ τῇ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν μή φειδόμενοι τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Τό πρωΐ τῆς Τρίτης 29 Μαΐου 1453, ἤτοι πρίν ἀπό 562 (566) ἔτη ἀπό σήμερα, «ἑάλω ἡ Πόλις» καί τό Βυζάντιο εἶχε παύσει πλέον νά ὑπάρχει.

Ὅ,τι ἀπέμεινε ἐντός ὀλίγου περιῆλθε ὁλοκληρωτικῶς στούς τούρκους, οἱ ὁποῖοι γενόμενοι κύριοι τῆς Πόλεως ἄρχισαν τήν καταστροφή καί τήν λεηλασία αὐτῆς, καταστρέψαντες τελείως τό Μέγα Παλάτιον, πλήν τοῦ πλησίον αὐτοῦ εὑρισκομένου Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, τόν ὁποῖον, καθώς καί ὅλες τίς ἄλλες Ἐκκλησίες, μετέτρεψαν σέ τζαμιά, ἐνῶ πολλοί τῶν κατοίκων ἐσφάγησαν ἤ ἐξανδραποδίσθηκαν.

Ἡ Βασιλίδα τῶν Πόλεων ὑπέκυψε. Ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία κατέρευσε και ἐπί τῶν ἐρειπίων αὐτῆς ὁ νικητής ἄσκησε ἐπί 5 αἰῶνες καί πλέον τήν αἱμοχαρή δεσποτείαν του.

Εὐθύς μετά τήν Ἅλωση τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, ἡ μορφή τοῦ Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τοῦ ΙΑ ́, τοῦ ἐπονομαζομένου Δραγάτση, πού ὑπῆρξε ὁ ἡρωϊκώτερος, ὁ τελευταῖος, ἀλλά καί ὁ τραγικώτερος συνάμα Ἕλλην Αὐτοκράτωρ, ἀγωνισθείς σθεναρῶς ἐπί δύο ὁλοκλήρους μῆνας μέχρι πού ἔπεσε ἡρωικῶς μαχόμενος ἐπί τῶν ἐπάλξεων τῆς Πύλης τοῦ Ρωμανοῦ (πού ἦταν τό ἀσθενέστερο σημεῖο τῶν τειχῶν), κατά τήν τελευταία καί ἀποφασιστική ἔφοδο τῶν Τούρκων τήν 29ην Μαΐου 1453.

Ἔγινε θρύλος καί εἰσέδυσε στίς ποικίλες δημώδεις παραδόσεις τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Διά τοῦ θανάτου δέ καί τῆς καταλήψεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως,κατελύθη τό Βυζαντινό Κράτος καί ἄρχισε ἡ μακρά περίοδος τῶν δεινῶν τῆς ὑποδουλώσεως.

Οἱ Ἕλληνες ἀγωνίσθηκαν μέ ἀπαράμιλλο ἡρωϊσμό κατά τήν τελευταία πολιορκία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπό τῶν Τούρκων, πού ἄρχισε, τήν 7η Ἀπριλίου 1453, ἔχοντες ἐπικεφαλῆς των τόν γενναῖο Αὐτοκράτορα Κωνταντίνο Παλαιολόγο, ὁ ὁποῖος καίτοι ἐγνώριζε ποῖον θά ἦταν τό μοιραῖο τέλος, οὔτε ἐπί στιγμήν κατελήφθη ἀπό δισταγμούς, τουναντίον δέ, ἀφοῦ ἀπηύθυνε προτρεπτικούς λόγους πρός τούς Ἕλληνας καί τούς ξένους, μετέλαβε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων στήν Ἁγία Σοφία,καί μέ τό ὄνομα τῆς Πατρίδος του στά χείλη, ἐρρίφθη ἀκάθεκτος στόν ἀγώνα.

Ἀκαταπόνητος καί ἀκατάβλητος ὑπερασπίσθηκε τήν πρωτεύουσα τῆς Ἑλληνικῆς Αὐτοκρατορίας μέχρι τῆς ὑστάτης στιγμῆς του καί ἀπέρριψε ὑπερήφανα καί ἀσυζητητί προτάσεις τοῦ βαρβάρου ἀντιπάλου του, μέ τήν ἑξῆς Ἑλληνοπρεπῆ ἀπάντηση:

«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν
οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ·
κοινῇ γὰρ τῇ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως
ἀποθανοῦμεν μή φειδόμενοι τῆς ζωῆς ἡμῶν».

Ἡ ἀξιοπρεπής καί ὑπερήφανη ἀπάντηση τοῦ Ἐθνομάρτυρος Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πρός τόν Μωάμεθ Β ́, ἐνθυμίζει τό «Μολών λαβέ» τοῦ Λεωνίδα στίς Θερμοπύλες καί ὅλες τίς θυσίες τῶν ἀρχαίων και τῶν νεωτέρων Ἑλλήνων πρός διαφύλαξη τοῦ ὑπέρτατου ἀγαθοῦ τῆς Ἐλευθερίας.

Ἀμέσως μετά τήν Ἅλωση τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, συνετέθησαν διάφορα δημοτικά ἄσματα καί θρῆνοι, ἀναφερόμενοι στήν Ἅλωση τῆς Πόλης, ἡ ὁποία ἦταν ἡ ἀπαρχή τοῦ νέου Ἀγώνος γιά τήν Ἐθνική Ἀποκατάσταση τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους.

Τοῦτο τό ἐπιμαρτυροῦν οἱ λαϊκοί θρῆνοι γιά τήν συντελεσθεῖσα ἐθνική συμφορά. Τό βεβαιώνει τό παρήγορο Ἀγγελικό μήνυμα πού ἀπευθύνεται στήν δακρυσμένη Εἰκόνα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τῆς Παναγίας μας:

«Σώπασε, Κυρά Δέσποινα, καί μήν πολυδακρύζεις,
πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικά μας θά’ναι»!!!

Ἐξ ἄλλου, σύμφωνα μέ σχετικό θρύλο, ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες θά διώξουμε τόν Τοῦρκο στήν «Κόκκινη Μηλιά», πού βρίσκεται ἡ κοιτίδα τοῦ Ἀσιατικοῦ αὐτοῦ Λαοῦ, ὅταν θά ἀναστηθῆ ὁ μέγας νεκρός τῆς Πύλης τοῦ Ρωμανοῦ, ὁ Αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, πού ἔκλεισε μία μεγάλη περίοδο τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ἡ ὁποία διήρκεσε ἐπί 1123 συναπτά ἔτη καί «ἡ ὑπερτάτη θυσία αὐτοῦ καί τῶν περί αὐτόν ἀγωνιστῶν, κατηύθυνε πράγματι τῶν αἰώνων τάς τύχας», ὅπως χαρακτηριστικῶς γράφει ὁ Ἀκαδημαϊκός Διονύσιος Ζακηθυνός.

Τέλος, ἡ Κωνσταντινούπολις, ἡ Βασιλεύουσα Πόλις, καί ὁ θρυλικός τελευταῖος Αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος ΙΑ ́, θά ἐπιζήσουν μέσα στίς καρδιές μας, ἐκτός τῶν ἄλλων, μέ τίς μνῆμες, μέ τίς παραδόσεις καί μέ τούς θρύλους τοῦ «μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ», πού κάποτε θά ξυπνήσει «Στῆς χώρας τῆς Ἑφτάλοφης ἀπάνου τά μουράγια», κατά τόν ἐθνικό μας ποιητή Κωστῆ Παλαμᾶ, καί τοῦ «Παπᾶ τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς» πού ἐξαφανίσθηκε τήν ἡμέρα τῆς Ἁλώσεως, γιά νά συνεχίση τήν τέλεση τῆς διακοπείσης Θείας Λειτουργίας στό «Μεγάλο Μοναστήρι».

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»

«Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ὁ ἐν Σέρραις ἀθλήσας».
Διμηνιαῖο Περιοδικό Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερρῶν καί Νιγρίτης
ἔτος κζ΄ – τεῦχος 260 – Μάϊος – Ἰούνιος 2015

Εἰκόνα ἀπὸ: nk.org.ua

τὸ «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»