Η πρώτη ανάρτηση στο  «σπιτάκι» ήταν δυο αράδες όλες κι όλες για τις φράουλες και δεν το κρύβω ότι πολύ καμάρωσα όταν την είδα δημοσιευμένη.

Ο καιρός περνούσε και το «σπιτάκι» πάλευε να βρει το δρόμο του.

Μια μέρα διάβασα τη ζωή ενός αγίου, που μαρτύρησε για την πίστη του και με είχε συγκλονίσει. Σκέφτηκα ότι άξιζε να διαβαστεί και έκανα την ανάρτηση.

Και τότε όλα άλλαξαν. Δεν υπήρξε μέρα χωρίς συναξάρι και άνοιξε μπροστά μου ένας δρόμος που δεν γνώριζα την ύπαρξή του και την αξία του.

Τα λόγια των Γερόντων και των Πατέρων ήταν αποκούμπι στα δύσκολα, οι προσευχές βάλσαμο και επιτέλους βρήκα τα βήματά μου και ίσως φανεί περίεργο αλλά στο «σπιτάκι» γαληνεύω.

Όλα αυτά τα χρόνια έκανα φίλους, αδέλφια που προσεύχονται για μένα και εγώ για αυτούς και με το χέρι στην καρδιά ξέρω πως αν χρειαστεί ποτέ να τους χτυπήσω την πόρτα … αυτοί θα ανοίξουν την αγκαλιά τους.

Με το πέρασμα του χρόνου οι σχολιαστές έγιναν δικοί μου άνθρωποι και χωρίς αυτούς το σπιτάκι θα μαράζωνε και θα είχε κλείσει την πόρτα του για πάντα .

Δεν βρίσκω λόγια να σας ευχαριστήσω για την χαρά που μου δίνετε, όταν διαβάζω τα σχόλια σας, την καλημέρα και την καληνύχτα σας, τον καλό σας λόγο!

«Μην κοιτάζεις το ρολόι, κάνε ότι κάνει. Προχώρα» έγραψε κάποιος. Και λέω να προχωρήσω και όσο πάει…

Και για όσο καιρό θέλει ο Μεγαλοδύναμος, το «σπιτάκι» θα συνεχίσει αυτό το ταξίδι… και θα προχωρά στον ίδιο δρόμο με αναρτήσεις που αγγίζουν την ψυχή μου… και μακάρι να αγγίζουν και τις δικές σας.

Σας χιλιοευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!

την αγάπη μου…

Μέλια.

Εικόνα: Έργο του Igor Levashov από triinochka.ru

για το «σπιτάκι της Μέλιας»

άσπρα λουλούδια