Φύλλα Κατοχής «28 Φλεβάρη 1943»

Χτες βράδυ μία είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο- Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πώς ήταν θνητός. Τρέξαμε αμέσως στην οδόν Περιάνδρου.

Εκεί βρήκαμε τον Άγγελο Σικελιανό αναστατωμένο κι αυτόν. Δεν ακούονταν άχνα. Άφωνοι όλοι κοιτάζαμε το γεροντάκι να κοιμάται και περιμέναμε ώρες ορθοί κοντά του. Τι περιμέναμε;

Ίσως τη γνώριμη λάμψη των ματιών του κάτω από τα πυκνά χαμηλωμένα φρύδια του. Μα τίποτα πια. Το μυστήριο άπλωνε. Μία μεγάλη ψυχή που χώνεται στον Άδη και τον τραντάζει και ενώνει τους κόσμους..

Πώς η είδηση μαθεύτηκε και βούιξε όλοι η Αθήνα; Πώς το νεκροταφείο σήμερα ήταν μαύρο από τον κόσμο; Όλη η Ελλάδα ήταν εκεί.

Οι Ιταλοί φρουροί είχαν μαζευτεί στις γωνιές τους και κοίταζαν θαυμάζοντας, φοβισμένοι. Το σιωπηλό αυτό πλήθος, είχε ένα μεγαλείο, που έκανε τους ξένους προσεκτικούς. Μετείχε στο θάνατο.

Στριμωχτήκαμε με κόπο μέσα στην εκκλησία. Χιλιάδες είχαν μείνει απ’έξω. Ο Μακαριώτατος χοροστάτησε και αποχαιρέτησε το νεκρό. Έπειτα μία φωνή τράνταξε τη σκέπη και τα τοιχώματα, η φωνή του Σικελιανού:

«Σ’αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα…»

«Ηχήστε σάλπιγγες…»

Νέα παιδιά σήκωσαν το μικρό φέρετρο, μαζί μ’ αυτά και ο Σικελιανός πρώτος, και τώφεραν στον ήλιο και στον άπειρο λαός. Όλοι είχαμε αφήσει τα κορμιά μας πίσω και προχωρούσαμε με το νεκρό. Πλάι μου ο Γιώργος Κατσίμπαλης(1) και ο Κωστάκης ήταν άσπροι από συγκίνηση.

Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Το πρώτο χώμα ακούστηκε πάνω στο ξύλο. Τότε ο Κατσίμπαλης με την πιο δυνατή απ’ όλες τις φωνές του άρχισε τον Ύμνο:

«Σε γνωρίζω από τη κόψη….» και μαζί μ’αυτόν όλοι μας.

Η Ελληνική γη γαλήνεψε. Την είχαμε κερδίσει από άλλους δρόμους. Είμαστε ελεύθεροι..

Αντιγραφή Μέλια.

Από το βιβλίο-ημερολόγιο της Ιωάννας Τσάτσου «Φύλλα Κατοχής» Έκδοση Ενάτη

το «σπιτάκι της Μέλιας»

violet flower smiley