«Κι εγώ πότε θα μεγαλώσω;»

Όταν ήμουν μικρό παιδί, πάνε χρόνια πίσω βιαζόμουν να μεγαλώσω, να ψηλώσω…

Μια μέρα ρώτησα την καλή μου τη γιαγιά: «γιαγιά γιατί εσύ έχεις άσπρα μαλλιά;»

-«Γιατί μεγάλωσα παιδάκι μου» μου απάντησε τρυφερά.

-«Κι εγώ πότε θα μεγαλώσω;»

-«Σιγά σιγά μέρα με τη μέρα, μη βιάζεσαι».

-«Και η μαμά που μεγάλωσε γιατί έχει μαύρα μαλλιά;»

-«Γιατί είναι ακόμα νέα».

-«Αν η μαμά μου είναι νέα εγώ τι είμαι;»

«Σκας γάιδαρο» φώναξε η μαμά μου μέσα από την κουζίνα που ετοίμαζε την τούρτα των γενεθλίων μου.

-«Ας το παιδί να μαθαίνει» την μάλωσε η καλή μου η γιαγιά.

Με πήρε από το χέρι, πήγαμε στον κήπο και φυτέψαμε στο χώμα κάτι σποράκια.

-«Κάθε σποράκι κουρτζούδιμ » μου είπε «για να βγάλει ριζούλες πρέπει εμείς να το ποτίζουμε και να το φροντίζουμε, σε λίγες μέρες θα βγάλει τα πρώτα του φυλλαράκια, θα ψηλώσει και μια μέρα θα ανθίσει, και θα μοσχοβολά ο τόπος.

Όμως το λουλουδάκι μια μέρα θα κουραστεί, σιγά σιγά θα μαραθεί, θα ξαναπέσει στη γη και θα γίνει ένα με το χώμα. Αλλά αυτό το λουλουδάκι δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ!!»

-«Βρε γιαγιά πολύ μου τα μπερδεύεις, τι σχέση έχω εγώ με το σποράκι;;»

-«Έχεις…. γιατί εσύ είσαι το σποράκι μας !!»

-«Και το ανθισμένο λουλούδι είναι η μαμά;;;»

Η γιαγιά μου κούνησε το κεφάλι της.

«Και το κουρασμένο λουλουδάκι γιαγιά;;;»

«Εγώ παιδί μου που άσπρισαν τα μαλλιά μου…»

Τα χρόνια πέρασαν καλή μου γιαγιά, μεγάλωσα, ψήλωσα, άσπρισαν τα μαλλιά μου και αρχίζω να κουράζομαι…. αλλά το μικρό κοριτσάκι που κουβαλάω μέσα μου… δεν λέει να μεγαλώσει!! (5 Οκτωβρίου)

Μέλια. 

Εικόνα από: galerey-room.ru

το «σπιτάκι της Μέλιας»