Πιστεύω ότι μονάχα ο άνθρωπος εξήλθε του παραδείσου. Τα ζώα «ποτέ» και ειδικά τα σκυλιά. Πόσο με διδάσκουν ανθρωπιά αυτά που δεν μιλάνε και δεν γράφουν ποιήματα.
Κι όμως, όταν την νύχτα μοναχικό και έρημο με βλέπουν έρχονται γοργά δίπλα μου. Το μεγάλο πιο μετρημένο και ώριμο γλείφει το χέρι μου και κάθεται στα πόδια μου, ίσα ισα να τα ακουμπάει προσπαθεί. Να μη με ενοχλεί μα και να μην με αφήσει δίχως επαφή.
Το άλλο το πιο μικρό, θέλει να ανέβει πάνω μου. Να με πάρει αγκαλιά, να με φιλήσει στο πρόσωπο, να χαθεί στον κόρφο μου. Να ζεστάνει και να ζεσταθεί στην αγάπη. Δεν τους προσφέρω τίποτα και μου δίνουν τόσα πολλά.
Και ξέρεις γιατί; Διότι δεν βρώμισαν ακόμη από το ανθρώπινο συμφέρον και την μπαμπεσιά. Δεν καταφέραμε να τα κάνουμε «ζώα».
Σε αγαπάνε όπως είσαι και γι αυτό που είσαι. Χοντρός, κοντός, κουτσός, μουγκός, άσχημος και όμορφος, νέος ή γέρος, πλούσιος ή φτωχός, χαρούμενος ή θλιμμένος, εκείνα θα σου δώσουν την χαρά και την αγάπη τους.
Όλος ο κόσμος να σε μισεί και να σε καταδικάζει, εκείνα θα σε κοιτάνε με έλεος στα μάτια, λες και κάποιος τους δίδαξε το ευαγγέλιο.
Πηγή: παπα -Λίβυος
Εικόνα «Η διάσωση» έργο του
3 Σχόλια
Comments feed for this article
16 Αυγούστου, 2016 στις 7:46 πμ
Όταν τα ζώα διδάσκουν ανθρωπιά | Oxtapus *blueAction
[…] via Όταν τα ζώα διδάσκουν ανθρωπιά — Το σπιτάκι της Μέλιας […]
16 Αυγούστου, 2016 στις 8:09 πμ
ΑΧΤΙΔΑ
Υπέροχο το βάζω στο fb
16 Αυγούστου, 2016 στις 11:29 πμ
Μέλια
Αν μαζέψεις ένα πεινασμένο σκυλάκι από το δρόμο και το ταίσεις, δεν πρόκειται να σε δαγκώσει και κυρίως δεν πρόκειται να σε ξεχάσει ποτέ!
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον σκύλο και στον άνθρωπο.
Καλή σου μέρα ΑΧΤΙΔΑ μου!