«Βουτιά» στην αγκαλιά του Θεού!

Ιων

Σκέφτηκα, φίλε μου, να σου γραψω για εμένα. Πιστεύω πως κάπως έτσι θα μπορέσω, ίσως να σε πλησιάσω. Το ξέρω ότι δεν είσαι καλά.

Μου το γράφεις στα μηνύματά σου, μου λες όταν βρισκόμαστε, το βλέπω στο πρόσωπό οσυ.

Νιώθω πωε δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα. Τίποτα, εκτός από προσευχή. Σήμερα, όμως, αποφάσισα να σου γράψω. Δεν ξέρω γιατί…

Ήθελα να σου πω ότι έχεις δίκιο να στεναχωριέσαι, να δυσκολεύσαι να προχωρήσεις σε οτιδήποτε, να νιώθεις μόνος και αβοήθητος… Και δεν ξέρεις και τι σου φταίει ακριβώς…

Το μόνο που σίγουρα διαπιστώνεις είναι ότι έχει χάσει την ειρήνη σου. Και βλέπεις ότι άρχίζει να σε τραβάει ο κόσμος. Και ο Θεός σου φαίνεται όλο και πιο δύσκολος, όλο και πιο μακρινός, όλο και πιο δυσνόητος.

Δε θέλεις να Τον εγκαταλείψεις, αλλά συνεχώς απομακρύνεσαι.«Και τι να κάνω;», σε ακούω να φωνάζεις, «Δεν αντέχω άλλο…»

Ήθελα να σε παρακαλέσω κάτι, φίλε μου.Μέσα στη δυσκολία σου μην απελπιστείς… Μην ξεχάσεις τον Θεό. Φώναξέ Του, παρακάλεσέ Τον, κλάψε μπροστά Του, θύμωσε, πάλεψε μαζί Του.

Αλλά μην Τον αφήσεις… Εκείνος σε ακούει ακόμη κι αν εσύ δεν το καταλαβαίνεις. Μείνε κοντά Του, ακόμη κι αν δε φαίνεται να υπάρχει λόγος. Και να σου πω και κάτι πιο δύσκολο; Αν μπορέσεις, αν αντέξεις, κάνε τη μεγάλη βουτιά στην αγκαλιά Του.

Ξέρεις πολλές φορές οι δυσκολίες μας ξεκινούν από την άρνησή μας να αφήσουμε τον Θεό να ενεργήσει στη ζωή μας όπως Εκείνος θέλει. Αντιδρούμε, φωνάζουμε «Όχι Θεέ μου. Δεν πρέπει να γίνουν έτσι τα πράγματα. Δεν μπορώ να κάνω αυτά που θέλεις Εσύ, δεν θέλω»

Φωνάζουμε και προσπαθούμε με όλες τις δυνάμεις μας να γίνουν τα πράγματα όπως εμείς νομίζουμε, όπως  σε εμάς αρέσουν. Τότε ο Θεός σιωπά και περιμένει. Κι εμείς συνεχίζουμε να φωνάζουμε «Θεέ μου δε με ακούς;Πού είσαι, Θεέ μου;;»

Κι όλο προσπαθούμε να αλλάξουμε το σχέδιο του Θεού. Και ο Θεός συνεχίζει να σιωπά, περιμένοντας να καταλάβουμε το λάθος μας. Τότε απελπιζόμαστε. Βλέπουμε ότι και τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά και ο Θεός δείχνει να μη μας ακούει.

Βλέπεις από πού ξεκινάει η απελπισίας; Πέσε στην αγκαλιά του Θεού, αδερφέ μου. Άφησέ Τον να οδηγήσει Εκείνος τα πράγματα όπου και όπως Εκείνος ξέρει…

Σου είπα στην αρχή ότι σου γράφω για εμένα. Μη νομίσεις ότι μπερδεύτκα. Για εμένα σου γράφω. Που ξέρω τι θα πει να κρατάς σφιχτά τον εαυτό σου και να μην επιτρέπεις στον Θεό να μπει στη ζωή σου και να την αλλάξει, να τη φωτίσει.

Σίγουρα κι εσύ θα φοβάσει να το κάνεις. Θα σου πρότεινα όμως να το δοκιμάσεις Είναι σαν να κάνεις βουτιά στο κενό. Όμως να ξέρεις ότι τότε είναι που θα βρείς τον Θεό και την ειρήνη Του. Όταν παραδοθείς σ’ Εκείνον άνευ όρων.

Όταν του πεις «εδώ είμαι, Κύριε. Πάρε με και κάνε με ότι θέλεις. Εγώ θέλω μόνο κοντά Σου να είμαι». Τότε κι Εκείνος θα ανοίξει την πόρτα και θα μπει στην καρδιά σου. Και τότε δε θα γίνεται να μην καταλάβεις ότι σε άκουσε, ότι ήρθε, ότι είναι μαζί σου.

Από σένα ένα πράγμα ζητάει. Τη βουτιά στην αγκαλιά Του.

Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»

Προς τη Νίκη
Μηνιαίο Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό
Έτος 55ο-τεύχος 787ο-Σεπτέμβριος 2015

Εικόνα από: razum.kz