με την αγάπη μου
Ήμουν από τα τυχερά παιδιά της πόλης, γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή μονοκατοικία, περιτριγυρισμένη όμως από έναν τεράστιο κήπο, γεμάτο από οπωροφόρα δέντρα και απίστευτα λουλούδια.
Μοσχοβάλαγε η γειτονιά από τα ανθισμένα γιασεμιά και το αγιόκλημα που αγκάλιαζαν ασφυκτικά ολόγυρα το φράχτη.
Και εκείνα τα ροδοπέταλα των αμυγδαλιών, αχ όταν έπεφταν στη γη, έστρωναν σαν νιφάδες ένα υπέροχο ευωδιαστό χαλί, που όταν περπατούσες ανάμεσά τους αναδεύονταν σαν ανάλαφρα πούπουλα.
Απίστευτες εικόνες! Παραμυθένιες!
Και όμως εγώ, λαχταρούσα την αγκαλιά και το χωριό της καλής μου της γιαγιάς. Αδυναμίες!
Εκεί η φύση σε όλο της το μεγαλείο, το χέρι του Θεού παντού!
Γλυκόλαλα πουλιά, πανύψηλα δέντρα, κι ας τα είχαν ρημάξει όλα οι γερμανοί κατακτητές στο πέρασμά τους, πηγές με γάργαρο νεράκι, σπίτια σφιχτοδεμένα μεταξύ τους, κήποι ολάνθιστοι, αυλόπορτες πάντα ανοιχτές, φιλόξενες και παιδιά χαρούμενα να παίζουν στους δρόμους, με μια φέτα ψωμί στο χέρι.
Ένας ταπεινός Παράδεισος στη γη!
Εικόνες που όσο περνούν τα χρόνια θεριεύουν στο μυαλό μου και γλυκαίνουν τις μέρες μου, γιατί μεγάλωσα και συνειδητοποίησα ότι το όνειρό μου να αποκτήσω ένα μικρό σπιτάκι στην εξοχή, τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή δεν θα το ζήσω.
Στην «άλλη» όμως;;
Ο καλός Θεός όλο και κάποια μικρή λουλουδιασμένη γωνίτσα θα έχει και για μένα, «όταν θα έρθει η ώρα του φευγιού», όπως έχει άλλωστε και για όλα Του τα παιδιά.
Το δώρο αγάπης και εκτίμησης που μου έστειλε με την καρδιά της η καλή μου φίλη ΑΧΤΙΔΑ, με συγκίνησε όσο δεν παίρνει άλλο.
Έχω μπρος στα μάτια μου την ομορφιά της φύσης, το χωριό μου…. και τώρα που καλοβλέπω τον πίνακα, θαρρώ πως το πρώτο σπίτι δεξιά, αυτό το μικρό σπιτάκι που είναι κρυμμένο κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων… είναι το «δικό» μου!!
Απίστευτο! Τελικά τα κατάφερα!
ΑΧΤΙΔΑ μου σε ευχαριστώ γιατί η «ομορφιά» που μου έστειλες… κρατάει ζωντανό το όνειρό μου.
Ο Θεός να σε έχει γερή και να σου δίνει δύναμη να δημιουργείς «ομορφιές» που… πάντα τόσο απλόχερα χαρίζεις γύρω σου!
Η εικόνα είναι φωτογραφία του πίνακα που μου έστειλε η ΑΧΤΙΔΑ, δεν είμαι φωτογράφος ,προσπάθησα όμως, αν και πιστεύω ότι η φωτογραφία αδικεί τον πανέμορφο πίνακα. Αλλά ήθελα να τον χαρείτε κι εσείς! Πατείστε πάνω στην εικόνα για να δείτε την «ομορφιά» που μου έστειλε!!!
8 Σχόλια
Comments feed for this article
6 Ιουλίου, 2016 στις 9:11 μμ
ΑΧΤΙΔΑ
Γλυκιά μου με συγκινείς, δεν ήταν ανάγκη να το πεις, εγώ το έστειλα με όλη μου την αγάπη σε ένα ξεχωριστό κορίτσι στη μπλοκογειτονιά μας.Η φωτογραφία υπέροχη, εγώ βγάζω χάλια!!!!
6 Ιουλίου, 2016 στις 10:44 μμ
Μέλια
Μια αγωνία την είχα ΑΧΤΙΔΑ μου με την φωτογραφία που έβγαλα.
Η «ομορφιά»που μου έστειλες είναι κρίμα να μην την χαρούν κι άλλα μάτια!
την αγάπη μου…
6 Ιουλίου, 2016 στις 10:42 μμ
Φαίη
Υπέροχος ο πίνακας.
Ένας παράδεισος στη γη.
Τι ωραία που θα ήτανε να ζούσαμε εκεί !!
Να ψαρεύαμε από το ποταμάκι, να είχαμε ο καθένας και από έναν μικρό κήπο, και πάνω απ’ όλα να είχαμε την ησυχία μας.
6 Ιουλίου, 2016 στις 10:47 μμ
Μέλια
Εγώ το σπιτάκι που πίστευα ότι δεν θα αποχτήσω ποτέ…. το βρήκα σ’αυτόν τον πίνακα!!!
6 Ιουλίου, 2016 στις 11:08 μμ
Φαίη
Ποτέ μην λες ποτέ Μέλια, δεν ξέρεις πως θα τα φέρει ο Θεός.
Είδες πόσο σε ταξιδεύει ένας ωραίος πίνακας;
Αλλά κα τη φύση που της γυρίσαμε την πλάτη την έχουμε ανάγκη εμείς οι άνθρωποι.
6 Ιουλίου, 2016 στις 11:27 μμ
Μέλια
Αγαπάω τη φύση Φαίη, από μικρό παιδί, αγαπάω την ευλογημένη γη, μεγάλωσα σε πόλη αλλά μου λείπει η ζωή στην εξοχή, στο χωριό, κοντά στη φύση.
Ότι πει ο Θεός!
7 Ιουλίου, 2016 στις 9:04 πμ
momyof6
Τι γλυκιά κίνηση- και της Αχτίδας, και η δική σου, Μέλια μου!
Η Φύση… υπενθύμιση του Παραδείσου εδώ στην «εξορία» της γης…
Μακάρι να καταφέρουμε να μπούμε στον κήπο του Θεού… με τον αγώνα μας, αλλά κυρίως με το δικό του Έλεος.
να είστε καλά, και οι δυο φίλες μου
υπέροχος πίνακας και υπέροχη «ανταπόδοση» το κείμενο
7 Ιουλίου, 2016 στις 1:24 μμ
Μέλια
Είναι συγκινητικό Αλεξία μου, μέσα στον «χαμό» του διαδικτύου να βρίσκεις συνοδοιπόρους!
την αγάπη μου…