(Το παραδοσιακό αυτό τραγούδι – θρήνο, ερμηνεύει συγκλονιστικά ο Χρόνης Αηδονίδης)
Γιατί πουλίμ δεν κελαηδείς,
πως κελαηδούσες πρώτα;
Αχ πως μπορώ να κελαηδώ
πως κελαηδούσα πρώτα;
Με κόψαν τα φτερούδια μου,
με πήραν τη λαλιά μου,
μας πήρανεν την Πόλη μας,
και την Αγιά Σοφιά μας,
κλαίγει πικράν η Παναγιά.
Αντιγραφή / Απομαγνητοφώνηση για το «σπιτάκι της Μέλιας»
Πηγή: βίντεο στο youtube
Το σπιτάκι της Μέλιας 
2 Σχόλια
Comments feed for this article
29 Μαΐου, 2016 στις 10:33 πμ
momyof6
συγκλονιστικό…
“Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο…”
https://antexoume.wordpress.com/2014/05/29/%CE%BD-%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%AF-%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%AC%CF%8A-%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA-%CF%84%CE%B7%CE%BD/#more-10370
29 Μαΐου, 2016 στις 3:28 μμ
Μέλια
Γιε μου πατήσαν την Αγιά Σοφιά,
το μέγα μοναστήρι-κι όϊ Μαρούλα μου
πήραν παιδιά απ’ το δάσκαλο, κορίτσια απ’ το κερκέφι,
πήραν μια δόλια πεθερά, με δεκαοκτώ νυφάδες.
Ν’ όλες οι νύφες περπατούν κι όλες μπροστά πηγαίνουν,
μια νύφη άλλο μικρότερη, δεν μπορ’ να περπατήσει.
Περπάτα νύφη μ’ θαρρετά σαν τσ’ άλλες τις νυφάδες.
Δεν μπορώ, αϊ μάνα μ’, δεν μπορώ, δεν μπόρ’ να περπατήσω.
Με κλαίει ο πόνος των παιδιών και ο χαμός τ’ αντρός μου.
Όταν η ιστορία συναντάει την παράδοση του τόπου μας και θρηνεί!