Σαν να μην πέρασε μια μέρα «μαμά μου δεν σε ξέχασα, χρόνια πολλά!»

(αφιερωμένο στη μητέρα μου, καλή της ώρα, που «γιορτάζει» σήμερα)

Πριν από πολλά χρόνια τότε που ήμουν και εγώ μικρό παιδί, ανυπομονούσα να ξημερώσει ο Θεός αυτή τη μέρα.

Όλο το χρόνο μάζευα υπομονετικά μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί κάθε δραχμούλα και πενηνταράκι που «έπεφτε» στο μικρό μου το χεράκι.

Ο σκοπός ήταν ιερός, ήθελα να αγοράσω με τις οικονομίες μου ένα δώρο στην καλή μου τη μαμά για τη γιορτή της.

Όχι τίποτα σπουδαίο κάτι μικρό, δεν ήθελα να περάσει από το μυαλό της ότι την είχε ξεχάσει το μικρό της το παιδάκι και να στεναχωρηθεί .

Εκείνη τόσα έκανε για μένα κι εγώ να της πω «χρόνια πολλά μαμά με άδεια χέρια; Ντροπής πράγματα», σκεφτόμουν τότε με το μικρό μου μυαλουδάκι.

Αν και τα «οικονομικά» μου δεν ήταν ανθηρά, αρνιούμουν πεισματικά τη βοήθεια της γιαγιάς μου, που επέμενε να στηρίξει την προσπάθειά μου δίνοντάς μου λίγα χρήματα.

-«Έλα βρε πουλάκι μου πάρτα, έλα να αγοράσουμε το δώρο της μαμάς μισό μισό».

-«Τι θα αγοράσω μισό δώρο στην μαμά μου, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα γιαγιά!»

Η καλή μου η γιαγιά όσο κι αν επέμενε εγώ βράχος, δεν άκουγα λέξη, κάποιες φορές μάλιστα έκλεινα τα αυτιά μου πεισματικά με τα χέρια μου.

Έτσι με άφηνε στην ησυχία μου και λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω της μουρμούριζε φωναχτά «ήθελα να ‘ξερα σε ποιόν έμοιασες;» Και μου έριχνε ένα γλυκό χαμόγελο που έσταζε μέλι και ένα φιλί στον αέρα.

Στην αρχή απελπιζόμουν, γιατί περνούσαν οι μέρες και το μεταλλικό κουτί δεν έλεγε να φτάσει ούτε μέχρι τη μέση.

Κάθε βράδυ στην προσευχή μου παρακαλούσα «Θεούλη μου βάλε το χέρι Σου, θέλω να αγοράσω ένα τόσο δα μκρό δωράκι στη μαμά μου που γιορτάζει, σου ζητάω πολλά;

Θέλω να το αγοράσω με δικά μου λεφτά, για να έχει και αξία το δώρο. Δεν με πειράζει να δουλέψω, κι ας ιδρώσω λιγάκι, η μαμά μου όλη μέρα κουράζεται!»

Και όλα πήγαν κατ’ ευχήν!

Τον επόμενο μήνα, η κυρία Σοφία η γειτόνισσα, ανήμπορη να βγει από το σπίτι της, άρχισε να με στέλνει σε θελήματα, έλεγα και τα κάλαντα στη γειτονιά, και σιγά σιγά το τσίγκινο κουτάκι άρχισε να βαραίνει.

Μια εβδομάδα πριν τη γιορτή πήγαινα και αγόραζα το δώρο, όχι μόνη μου, παρέα με την γιαγιά μου.

Το μικρό μου το δωράκι το συνόδευε κάθε φορά μια ζωγραφιά, πάντα ένα λουλούδι , που έφτιαχνα με τα μικρά μου τα χεράκια. Στο κάτω μέρος της ζωγραφιάς έγραφα με καμάρι «μαμά μου δεν σε ξέχασα, χρόνια πολλά!»

Την επόμενη μέρα ξυπνούσα άγρια χαράματα, έμπαινα αθόρυβα στο δωμάτιο που κοιμόντουσαν οι γονείς μου, έπαιρνα τις παντόφλες της μαμάς μου και της μετέφερα για σιγουριά λίγο παραπέρα.

Γιατί ; Γιατί πάνω στις παντόφλες της ακουμπούσα το μικρό μου το δωράκι, για να το δει μόλις ξυπνήσει, να χαρεί και… όχι να το πατήσει!

Μικρό παιδί χαρά γεμάτο…

Μέλια.

Εικόνα «μητέρα και κόρη» από:fineartamerica

Κείμενα αφιερωμένα στην μητέρα μου ΕΔΩ