Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

 

Λίγο πρίν πέσει ἡ Τριπολιτσά, γίνηκε ἡ μάχη κι ἡ νίκη στό Βαλτέτσι.

Σπουδαῖος ἥρωας τῆς μάχης ὁ Κολοκοτρώνης. Ἀτσαλένια ψυχή καί γενναῖο κορμί. Εἶχε γίνει ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν Τούρκων.

Ὕστερα ἀπ’ τή μάχη καί τή νίκη οἱ Ἕλληνες τό ἔστησαν στό χορό καί τό γλέντι. Ἦταν καί ὁ Κολοκοτρώνης ἄνθρωπος τοῦ ἁγνοῦ ἑλληνικοῦ χοροῦ καί τῶν ὄμορφων παραδόσεων τῆς ὑπαίθρου.

Μά ἐκείνη τή μέρα ὄχι μόνο δέν πῆρε μέρος στό φαγοπότι, ἀλλά καί τόν εἶδαν θυμωμένο καί φουρτουνιασμένο. Σπάνια τόν εἶχαν δεῖ τόσο πολύ μανιασμένο.

Προτοῦ καλάκαλά καταλάβουν τί συμβαίνει, βλέπουν τόν ἥρωα τῆς νίκης ν’ ἁρπάζει ἕνα ἀπ’ τ’ ἀρνιά πού ψήνονταν καί νά τό πετάει μακρυά λέγοντας:

– Ὠρέ, ξεχάσατε πώς εἴμαστε χριστιανοί ὀρθόδοξοι; Σήμερα τί μέρα εἶναι καί μοῦ στήσατε ψητά;

Σήμερα εἶναι Παρασκευή. Οἱ χριστιανοί νηστεύουν κάθε Παρασκευή. Μή ξεχνᾶτε, πώς μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ νικήσαμε.

Μή μαγαρίζετε λοιπόν τήν ἅγια τούτη μέρα. Ἀλλοίμονό μας ἄν δέν σεβόμαστε τήν πίστη τῶν πατέρων μας!

Αὐτά πού εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης καί πρό παντός αὐτό πού ἔκανε, ὅλους τούς δίδαξε.

Κι ἦταν ὁ Κολοκοτρώνης ἄνθρωπος ὄχι μόνο βαθειᾶς πίστης, ἀλλά καί μεγάλης ἀγάπης καί συμπόνιας. Στή μάχη φαινόταν γενναῖος καί σκληρός.

Μά μέσα του ἔκρυβε λεπτή, εὐαίσθητη ψυχή. Συμπονοῦσε τούς ἄλλους. Ἰδιαίτερα συμπαραστεκόταν στίς οἰκογένειες, πού ὀρφάνευαν ἀπ’ τόν Ἀγῶνα, σ’ ὅσους χάνανε κάποιο δικό τους στή μάχη.

Λίγες μέρες μετά τό προηγούμενο ἐπεισόδιο, ἔγινε ἄλλο ἐπεισόδιο, μέ ἥρωα πάλι τόν Κολοκοτρώνη. Σάν ἔπεσε ἡ Τριπολιτσά, ἡ πρωτεύουσα τῆς Πελοποννήσου, ἄρχισαν οἱ Ἕλληνες νά πανηγυρί ζουν.

Ἀντιλαλοῦσε ὁ τόπος μέ τραγούδια ἑλληνικά, τραγούδια κλέφτικα, δημοτικά, τραγού δια τῆς ἑλληνικῆς λεβεντιᾶς.

Ἀνάμεσά τους κι ὁ μεγάλος ἀρχηγός, ὁ Γέρος τοῦ Μωρηᾶ.

Μά ἐκεῖ πού πανηγύριζαν, σάν νά τόν ἔχασαν τόν Κολοκοτρώνη.

– Παιδιά, ποῦ ’ναι ὁ Ἀρχηγός; ρώτησε κάποιος. Δέν φαίνεται πουθενά. Ποῦ νά ’ναι;

– Δέν εἶναι; ἀναρωτήθηκαν οἱ ἄλλοι. Καί ποῦ πῆγε;

– Δίχως ἄλλο στό σπίτι κάποιου πονεμένου θά ’χει πάει…

Καί πραγματικά. Ὁ Κολοκοτρώνης ἔφυγε τήν ὥρα πού οἱ ἄλλοι πανηγύριζαν. Χωρίς νά πεῖ σέ κανέναν τίποτε, πῆρε τ’ ἄλογό του καί πῆγε στά Λαγκάδια τῆς Γορτυνίας.

Πῆγε νά κάνει τό χρέος τῆς ἀγάπης. Πῆγε νά συλλυπηθεῖ τή χήρα γυναίκα τοῦ Θεοδώρου Δεληγιάννη, πού ’χε πεθάνει ἀπ’ τίς κακουχίες μέσ’ στή φυλακή τῆς Τριπολιτσᾶς.

Εὐγενική ψυχή! Τήν ὥρα τοῦ πανηγυριοῦ δέν ξεχνοῦσε τίς χῆρες καί τά ὀρφανά.

Τέτοια ἐσωτερική, πνευματική καλλιέργεια εἶχαν οἱ πρωτοπόροι τοῦ Ἀγῶνα, οἱ πρωτομάστορες τῆς λευτεριᾶς.

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τὴς Μέλιας»

ΚΙΒΩΤΟΣ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΙΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 31 – ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

violet flower smiley