Γιαγιάδες αγράμματες – σοφές

.

Ζωή Δενδραμή, από την εφημερίδα «Βήμα των Συντακτών»

.

Ήμουν πολύ τυχερή στη ζωή μου, που γνώρισα τις δύο γιαγιάδες μου, τις μητέρες και των δυο μου γονιών.

Μ’ αγαπούσαν πολύ και με συμβούλευαν συνέχεια χωρίς να αντιλαμβάνομαι τότε πόσο σοφές ήταν οι κουβέντες τους.

Κουβέντες διδάγματα που καθημερινά σχεδόν, σκουντουφλάνε στο υποσυνείδητό μου, προσπαθώντας να κάνουν θόρυβο για να τους δώσω σημασία.

Να με ταρακουνήσουν, να με ξυπνήσουν. Να μην ξεχάσω όσα οι «αγράμματες» εκείνες γυναίκες με δίδαξαν.

Εκτός από τις συνηθισμένες συμβουλές (που δίνουν όλες οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους), με μάθαιναν πρώτα απ’ όλα πώς να είμαι καλή νοικοκυρά.

Πώς να ανοίγω φύλλα για πίτα, πώς να φτιάχνω ψωμί, να διαλέγω τις φακές κ.λπ.

Με μάθαιναν όμως και πώς να αυτοσυντηρούμαι για να μην έχω κανέναν ανάγκη, όπως έκαναν εκείνες.

Πώς δηλαδή να καλλιεργώ διάφορα λαχανικά στον κήπο, να αρμέγω την κατσίκα, να περιποιούμαι τις κότες, τα κουνέλια, να πλέκω, πώς να στοιβάζω τα ξύλα στο τζάκι για καλύτερη φωτιά και όλες αυτές τις δουλειές που για εκείνες ήταν δεδομένο ότι έπρεπε κάθε κορίτσι να ξέρει!

Απαραιτήτως!

Οι γιαγιάδες μου δυστυχώς, έφυγαν για την άλλη, την αιώνια ζωή, πριν ακόμα κλείσω τα 18.

Πριν καλά καλά εμπεδώδω όσα ήθελαν κατά βάθος να καταλάβω.

Η απουσία τους μου ήταν πολύ αισθητή.

Ένιωθα ότι έλειπαν κομμάτια του εαυτού μου, που μόνο εκείνες μπορούσαν να συμπληρώσουν.

Αυτές οι απλές αγνές συμβουλές τους, με την αυστηρή αλλά τρυφερή συγχρόνως ματιά, ήταν “τροφή” για μένα, αστείρευτης αγάπης και γνώσης που δεν τη βρίσκεις σε κανένα βιβλίο.

Από τότε που τις έχασα, όποτε τύχαινε να βρεθώ με ηλικιωμένα άτομα, πάντα τα πλησίαζα με αγάπη και με λαχτάρα, προσπαθούσα να αποκομίσω όσο το δυνατό περισσότερα, από την ανεξάντλητη πηγή των εμπειριών και αναμνήσεών τους.

Έτσι ακριβώς όπως έκανα με τις γιαγιές μου. Το ίδιο συνεχίζω να κάνω, και σήμερα.

Προσπαθώ να σκαλίσω και την πιο μικρή κρυφή γωνιά του μυαλού τους, να φέρω στην επιφάνεια διάφορες λεπτομέρειες της ζωής τους και να διδαχθώ από αυτούς.

Συναντώντας σήμερα γιαγιάδες και παππούδες, πολλές φορές μας φέρνει η κουβέντα και στο θέμα της οικονομικής κρίσης.

Όλοι τους σχεδόν, σχολιάζουν με τον ίδιο τρόπο την σημερινή κατάσταση.

«Άσε μας εμάς παιδάκι μου» μου λένε.

«Εμείς έχουμε ζήσει και στην κατοχή. Παλέψαμε με τον κατακτητή, την πείνα και την ψείρα.

Έχουμε περάσει πολύ χειρότερα.

Ακόμα κι αν μας κόψουν την σύνταξη, εμείς που ζούμε στην επαρχία δεν θα πεινάσουμε ποτέ.

Θα πάμε να μαζέψουμε χόρτα να φάμε, θα κόψουμε φρούτα από κανένα δέντρο, θα βγάλουμε λάδι από τις ελιές μας, θα μαζέψουμε και κάνα ξύλο για να πυρωνόμαστε στο τζάκι.

Αλοίμονο σε εκείνους που ζουν στις πόλεις και δεν έχουν μία στάλα γη να φυτέψουν.

Αλοίμονο περισσότερο στους νέους, που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν ποια αγριολάχανα είναι φαγώσιμα για να μαζέψουν να φάνε.

Τα νέα παιδιά σκεφτόμαστε και κλαίει η ψυχή μας».

Αυτά μου λένε οι σοφοί φίλοι μου και τότε σκέφτομαι:

Αχ καλές μου γιαγιές… Πόσο δίκιο είχατε όταν θέλατε να με μάθετε τόσα απλά αλλά σημαντικά πραγματάκια.

Άλλοτε σας άκουγα και άλλοτε γέλαγα, νομίζοντας ότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ ούτε καν να τα ξαναθυμηθώ.

Μακάρι να κατέγραφα σ’ ένα χαρτί όσα μου λέγατε.

Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να θυμόμασταν τις συμβουλές των γιαγιάδων και των παππούδων μας.

Τί ωραία και μεγάλη εκδίκηση θα ήταν προς την κάθε κυβέρνηση, αν ξέραμε πως να αυτοσυντηρούμαστε, χωρίς να χρειάζεται να πάμε στο σούπερ μάρκετ, στο φούρνο, στο γιατρό, στο φαρμακείο, στο συνεργείο, στην πιτσαρία, στο κομμωτήριο, στην τράπεζα, στην εφορία…

Να μην είχαμε ανάγκη από αυτοκίνητο, υπολογιστή, πλυντήριο, κινητό τηλέφωνο, πιστωτικές κάρτες…

Αν ζούσαν οι γιαγιάδες μας, θα τα κατάφερναν.

Μάλιστα θα γέλαγαν μαζί μας αν μας έβλεπαν πόσο εξαρτημένοι είμαστε με άψυχα αντικείμενα.

Θα έκλαιγαν όμως βλέποντας πόσο «ξένοι» είμαστε μεταξύ μας.

Πόσο μίσος, ζήλια, αγένεια, φιλαργυρία, ψέμα και υποκρισία κυριαρχεί την ψυχή μας.

Και δεν φτάνει που «εξοντώνουμε» τον πλησίον μας σε κάθε ευκαιρία, κάνουμε και ό,τι είναι δυνατόν για να καταστρέψουμε και τον πλανήτη μας, εφόσον αυτό μας επιφέρει κέρδος.

Αχ καλές μου γιαγιάδες, μακάρι να σας είχα πάλι κοντά μου να με συμβουλεύατε πως να αντιμετωπίσω τα διάφορα προβλήματα.

Αχ καλές μου γιαγιούλες, τί τυχερές ήσασταν,που ζήσατε μια άλλη εποχή…

Αναρωτιέμαι… όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε, δεν γνώρισαν ποτέ γιαγιά;

.

«Η ΚΟΥΚΟΥΒΙΣΤΑ»

Tριμηνιαία Eφημερίδα
Σύνδεσμος Kαλοσκοπιτών Παρνασσίδας “H AΓIA TPIAΣ”
Περίοδος Ε´ – χρόνος 36ος – τεύχος 161 – Οκτώβριος  – Δεκέμβριος 2011

.

Εικόνα :»Τα πρώτα βήματα» έργο του Γιώργου Ιακωβίδη από en.wikipedia.org

.

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τὴς Μέλιας»

.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή : «το σπιτάκι της Μέλιας»