Ἑλληνικὸ καλοκαίρι

Ποῦ νὰ στρέψεις τὸ βλέμμα σου σὲ τοῦτο τὸν τόπο καὶ νὰ μὴν ἀναπαύεις τὴν ψυχὴ σου;

Σὰν ἄλλο ἀγρίμι, ὅσο καὶ νὰ τὸν γυρίσεις, ὅσο καὶ νὰ τὸν ψηλαφίσεις δὲν μπορεῖς νὰ τὸν τιθασεύσεις·ὅπως καὶ τοὺς ἀνθρώπους του. Ἄγριος καὶ ἀπρόσμενος σοῦ φυλάει ἐκπλήξεις καὶ ταυτόχρονα πάντα ἔχει ἕνα ἀπάγγειο ποὺ μπορεῖς νὰ σταθεῖς καὶ νὰ ξαποστάσεις.

Ἕνα μέρος ποὺ ὁ ἥλιος θὰ καταφέρει νὰ διαπεράσει τὰ βράχια καὶ νὰ ζεστάνει μὲ τὶς ἀκτίνες του κάθε κρυφὴ καὶ ἀπόκρημνη γωνιά. Δὲν εἶναι ὅμως μόνο ἡ φυσικὴ ὀμορφιὰ μὲ τὴν ὁποία εἶναι προικισμένος ὁ τόπος τοῦτος.

Τὰ φυσικὰ στοιχεῖα δὲν εἶναι ἀρκετὰ γιὰ νὰ χαριτώσουν ἕναν τόπο καὶ νὰ τὸν κάνουν τόσο προσιτὸ καὶ ἀπρόσμενο συγχρόνως.

Ποιὰ γωνία αὐτοῦ τοῦ τόπου, τῆς Ἑλλάδας, δὲν καταμαρτυρεῖ αὐτὴν τὴ βαθειὰ πίστη στὸν Θεό;

Ὅπου καὶ νὰ βρεθεῖς, ξεπροβάλλει ἕνας λευκὸς σταυρὸς ἀπὸ κάποιο ξωκλήσι,κάποια ἐκκλησιά, κάποιο μοναστήρι ἢ κάποιον τόπο μετανοίας.

Ὅλοι μένουμε ἐκστατικοὶ μπροστά σὲ αὐτὲς τὶς εἰκόνες.

Ὅλοι θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἀπαθανατίσουμε αὐτό ποὺ ὄχι μόνο συναντοῦν τὰ μάτια μας, ἀλλὰ καί ποὺ βιώνει ἡ ψυχὴ μας.

Ποιὸς ἄραγε δὲν ἔχει μείνει ἄφωνος μπροστὰ στὴν ὀμορφιὰ τοῦ Ἁγίου Ὂρους, τῆς Παναγιᾶς τῆς Χοζοβιώτισσας τῆς Ἀμοργοῦ, τῶν Ἁγίων Ἑπτὰ Μαρτύρων τῆς Σίφνου, τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Θαλασσινῆς στὴν Ἄνδρο, τὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου στὴν Γκιώνα Ροδωποὺ Κισάμου, τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Θεοδώρας Βάστα στὴν Ἀρκαδία, τὴν ἐπιβλητικὴ εἰκόνα τοῦ Πανορμίτη στὴ Σύμη καὶ τοῦ Ταξιάρχη Μανταμάδου στὴ Λέσβο;

Ποιὸς ἄραγε δὲν ἔχει συγκινηθεῖ ἀπὸ τὰ τόσα ξωκλήσια ποὺ εἶναι διάσπαρτα ἀπὸ βορρᾶ ἕως νότο καὶ ἀπὸ ἀνατολὴ ἕως δύση καὶ εἶναι ἀφιερωμένα στὸν ἃγιο Γεώργιο, στὴν Παναγία καὶ σὲ πλῆθος ἄλλων ἁγίων καὶ μαρτύρων;

Ποιὸς δὲν συγκινεῖται ὅταν περιδιαβαίνει σε ἄγνωστα μονοπάτια καὶ συναντᾶ τοῦτα τὰ ξωκλήσια καὶ αἰσθάνεται τὴ θαλπωρὴ τῆς πίστης, μὰ καὶ τὴ θέρμη τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ποὺ ἔβαλε ἀρχὴ γιὰ νὰ χτίσει σὲ ἕνα ἀπρόσμενο μέρος ἕνα ἐκκλησάκι ποὺ μαρτυρᾶ τὸ δικό του λιθάρι μετανοίας;

Τὸ θέρος, τὸ καλοκαίρι στὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι μιὰ ἰδιαίτερη ἐποχὴ γιατί μεταβάλλεται ἡ ὀμορφιὰ τοῦ τόπου μας – ὁ τόπος αὐτὸς πάντα θαυμαστὸς καὶ ἀγέρωχος θὰ στέκει.

Εἶναι ὅμως ἰδιαίτερο γιατί εἶναι ἡ στιγμή ποὺ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς κινούμενος ἔστω καὶ λίγο ἔξω ἀπὸ τὸ κλεινὸν ἄστυ θὰ λάβει ἀφορμὲς καὶ εἰκόνες γιὰ νὰ «καλλιεργήσει» τὴν ψυχὴ του καὶ νὰ «θερίσει» καρποὺς ποὺ θὰ τὸν συνοδεύσουν καὶ θὰ μετατρέψουν τὸν ὁποιοδήποτε πνευματικὸ χειμώνα σὲ ἄνοιξη.

Ἴσως, αὐτὸ τὸ καλοκαίρι περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο πρέπει νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας σὲ αὐτὲς τὶς θύμησες, παιδικὲς καὶ μή.

Ὅσες καὶ νὰ εἶναι οἱ δυσκολίες, σημασία ἔχει μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀπόκρημνους γκρεμοὺς τῆς ψυχῆς μας νὰ «χτίζουμε» ξωκλήσια καὶ νὰ ἀφήνουμε τὸ φῶς τῆς πίστεως νὰ διαπερνᾶ κάθε πτυχὴ, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε καὶ νὰ πορευόμαστε.

.

«Ρωμνιός»
Διμηνιαῖο Νεανικὸ περιοδικὸ τοῦ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ-ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ ‘’ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ’’
τεῦχος 8 -ΙΟΥΛΙΟΣ -ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012

.

Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»