Γράμμα σ’ έναν απελπισμένο (τόσο σύγχρονο)

Εικόνα από:www.diakonima.gr

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μοῦ γράφεις ὅτι ὅλη ἡ περιουσία σου πωλήθηκε σέ τρίτους. Ὅταν βρέθηκες στό δρόμο χωρίς τίποτα καί κανέναν, κατευθύνθηκες πρός τό νεκροταφεῖο ἀποφασισμένος νά αὐτοκτονήσεις.

Δέν εἶχες ἀμφιβολία οὔτε δεύτερη σκέψη ἐπ’ αὐτοῦ…

Ἐξουθενωμένος ἀπό τήν ταλαιπωρία, ξάπλωσες πάνω στόν τάφο τῶν γονιῶν σου καί ἀποκοιμήθηκες.

Στόν ὕπνο σου ἐμφανίστηκε ἡ μητέρα σου, πού σέ ἀπείλησε λέγοντάς σου ὅτι στό Βασίλειο τοῦ Θεοῦ ὑπάρχουν πολλοί ἀπό ἐκείνους πού ἐπαιτοῦσαν στή γῆ ἀλλά οὔτε ἕνας ἀπό ἐκείνους πού ἀφαίρεσαν μόνοι τους τή ζωή τους.

Αὐτό τό ὄνειρο σ’ ἔσωσε ἀπό τήν αὐτοκτονία.

Ὄντως ἡ ἀγαπημένη σου μητέρα σέ ἔσωσε κατά τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἄρχισες νά ἐπαιτεῖς καί ἀπό τήν ἐπαιτεία νά ζῆς. Καί ρωτᾶς ἄν μ’ αὐτό καταπατᾶς τό νόμο τοῦ Θεοῦ;

Θάρρος, ἄνθρωπε!

Ὁ Θεός ἔδωσε ἐντολή: Οὐ κλέψεις! Ἀλλά δέν ἔδωσε ἐντολή: Μήν ἐπαιτεῖς! Ἡ  ἐπαιτεία χωρίς πραγματική ἀνάγκη εἶναι κλοπή, ἀλλά στή δική σου περίπτωση δέν εἶναι κλοπἠ.

Ὁ στρατηγός καί αὐτοκράτορας Ἰουστινιανός στά γεράματα ἔμεινε χωρίς περιουσία, χωρίς φίλους καί τυφλός. Καθόταν τυφλός ἔξω ἀπό τήν αὐλή τοῦ θρόνου καί ἐπαιτοῦσε γιά λίγο ψωμί. Σάν χριστιανός δέν ἐπέτρεψε στόν ἑαυτό του οὔτε κἄν νά σκεφτεῖ τήν αὐτοκτονία.

Γιατί, ὅπως ἡ ζωή εἶναι καλύτερη ἀπό τό θάνατο, ἔτσι καί εἶναι καλύτερα ζητιάνος παρά αὐτόχειρας.

Λές πώς σέ κυριεύει ντροπή καί πώς ἡ θλίψη σου εἶναι βαθειά. Στέκεις τά βράδια ἔξω ἀπό το καφενεῖο πού κάποτε ἦταν δικό σου καί ζητᾶς ἐλεημοσύνη ἀπό ὅσους μπαίνουν καί βγαίνουν.

Θυμᾶσαι πώς πρίν λίγο καιρό ἤσουν τό ἀφεντικό τοῦ καφενείου καί πώς τώρα δέν τολμᾶς νά μπεῖς οὔτε σάν πελάτης. Καί κοκκινίζουν τά μάτια σου ἀπό τό κλάμα καί τόν ὀδυρμό.

Ὦ, καλέ μου ἄνθρωπε, παρηγορήσου! Οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μακριά σου. Γιατί κλαῖς γιά τό καφενεῖο; Δέν ἔχεις ἀκούσει γιά ἕνα καφενεῖο στήν ἄκρη τοῦ Βελιγραδίου πού λέγεται «ὅποιου δέν ἦταν ὅπου δέν θά εἶναι»;

Πράγματι ἦταν μεγάλος φιλόσοφος αὐτός πού ἔγραψε αὐτές τίς λέξεις.

Ἀφοῦ αὐτό ἰσχύει γιά ὅλα τά καφενεῖα, ὅλα τά σπίτια, ὅλους τούς πύργους καί ὅλα τά παλάτια τοῦ κόσμου.

Τί ἔχασες; Ἐκεῖνο πού δέν ἦταν δικό σου ὅταν γεννήθηκες καί δέν εἶναι οὔτε τώρα δικό σου.

Ἤσουν τό ἀφεντικό, τώρα εἶσαι φτωχός. Αὐτό δέν εἶναι ἀπώλεια. Ἀπώλεια εἶναι ὅταν κάποιος ἄνθρωπος γίνεται κτῆνος. Ἀλλά ἐσύ ἤσουν ἄνθρωπος καί παρέμεινες ἄνθρωπος.

Ὑπέγραψες κάποιες συναλλαγματικές σέ κάποιους ἐπιφανεῖς πελάτες σου καί γι’ αὐτό τό καφενεῖο σου ἔγινε καφενεῖο κάποιου ξένου.

Τώρα βλέπεις ἀπό τό παράθυρο πώς ὅλοι ἐκεῖνοι γελοῦν στό καφενεῖο, ὅπως καί πρίν ἐνῶ ἐσύ περιφέρεσαι στούς δρόμους μέ δάκρυα στά μάτια καί σκεπάζεις τήν ντροπή.

Μή φοβᾶσαι, ὁ Θεός ἔχει δικαιοσύνη. Ὅλοι αὐτοί θά ἀπολογηθοῦν γιά τά ἀδικήματά τους.

Ὅταν ὅμως αὐτοί ἀποπειραθοῦν νά αὐτοκτονήσουν, ποιός ξέρει ὁ δίκαιος Θεός θά ἐπιτρέψει στή μητέρα τους νά τούς παρουσιαστεῖ ἀπό ἐκεῖνον τόν κόσμο καί νά τούς ἀποτρέψει ἀπό αὐτό τό ἔγκλημα;

Μήν βλέπεις οὔτε στιγμή τήν ἐπιτυχία τους. Ἀφοῦ δέν γνωρίζεις τό τέλος τους. Ἕνας ἀρχαῖος Ἕλληνας σοφός, ὁ Σόλων, εἶπε κάποτε: «Μηδένα πρό τοῦ τέλους μακάριζε», δηλαδή ποτέ μήν ἀποκαλεῖς κάποιον εὐτυχισμένο πρίν δεῖς τό τέλος του!

Εἶναι δύσκολο νά εἶσαι ἐπαίτης; Ἀλλά μήπως δέν εἴμαστε ὅλοι ἐπαῖτες;

Μήπως δέν ἐξαρτώμεθα ὅλοι, κάθε μέρα καί κάθε ὥρα, ἀπό τό ἔλεος Ἐκείνου πού μᾶς δίνει ζωή νά ζοῦμε;

Ἐσύ καί τώρα ἔχεις σημαντική ἀποστολή στόν κόσμο: Στρέφεις τήν προσοχή τῶν ἀνθρώπων στό νά θυμοῦνται τό Θεό καί τήν ψυχή καί νά εἶναι ἐλεήμονες. Ἀναγκασμένος, λοιπόν, νά ζεῖς στή σιωπή ἐμβάθυνε στήν ψυχή σου καί συζήτα μέσῳ τῆς προσευχῆς μέ τό Θεό.

Ἡ ζωή τοῦ ἐπαίτη εἶναι πιό ἡρωϊκή ἀπό αὐτή τοῦ ἀφεντικοῦ. «Ὅτι ἐν πυρί δοκιμάζεται χρυσός καί ἄνθρωποι δεκτοί ἐν καμίνῳ ταπεινώσεως» (Σρ. 2,5).

Ἀλλά ἐσύ ἤδη ἔδειξες ἡρωϊσμό μέ τό νά νικήσεις τή μαύρη σκέψη τῆς αὐτοκτονίας. Αὐτό εἶναι νίκη πάνω στό πνεῦμα τῆς ἀπογοήτευσης. Μετά ἀπό αὐτή τή νίκη ὅλες οἱ ἄλλες γιά σένα θά εἶναι εὔκολες. Ὁ Κύριος ἄς εἶναι δίπλα σου.

Εἰρήνη καί παρηγοριά ἀπό τόν Κύριο.

.

Ἀπό τό τό βιβλίο

Ἱεραποστολικές Ἐπιστολές Α΄ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
(δρόμος χωρίς Θεό δέν ἀντέχεται…) τῶν ἐκδόσεων Ἐν πλῷ

.

ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ

ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
ετος ΙΒ΄ – τευχος 53 – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012

.

Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»