αφιερωμένο στην  μητέρα μου

(Κάποιες αδέξιες αράδες με συντακτικά ή ορθογραφικά λάθη, αλλά μέσα από την καρδιά μου κι αυτό έχει σημασία).

Με το που μπαίνει ο Ιούλιος όλα αλλάζουν μέσα μου. Ένας γλυκός πόνος δεν λέει να μ’ αφήσει, αυτή η βαθειά χαρακιά του φευγιού σου που με το πέρασμα του χρόνου είχε μισοκλείσει αρχίζει να με πονά.

Στα μάτια μου οι ηλιόλουστες μέρες του καλοκαιριού φαίνονται θαμπές, γιατί δεν είσαι εδώ να τις χαρούμε παρέα.

Δεν θα το αρνηθώ μου λείπεις, μας λείπεις κι ας γνωρίζω πως βρίσκεσαι στην αγκαλιά του Δημιουργού σου, όπου και θ’ ανταμώσουμε.

Έφυγες αλλά … αλλά «είσαι εδώ» μαμά γιατί με έχεις έννοια, είσαι ο φύλακας άγγελός μου, μου κρατάς το χέρι για να μην ξεστρατίσω, μου μιλάς για να μαλακώνει ο πόνος, όταν νιώθω αδύναμη από τις δοκιμασίες της ζωής, που δεν έχουν τελειωμό και με μαλώνεις, όταν παραπατώ και ετοιμάζομαι να σωριαστώ καταγής.

Και όταν λέω μέσα μου «δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα, φτάνει» ακούω τη φωνή σου «παιδί μου σήκω, προσευχή σου, και προχώρα»… και παίρνω δύναμη να συνεχίσω και ξαφνικά ο σταυρός που σηκώνω στην πλάτη μου, μοιάζει σαν ένα ανάλαφρο πούπουλο.

Μαμά τα λόγια σου έπιασαν τόπο, τα κατάφερα, δεν το βάζω πια τόσο εύκολα κάτω, δεν γονατίζω, το παλεύω, ακόμα κι όταν πέφτω σηκώνομαι πιο δυνατή και πανέτοιμη να συνεχίσω τον κακοτράχολο δρόμο που μου αναλογεί σε αυτή τη μικρή ζωή.

Σ’ αυτήν την προσωρινή ζωή την γεμάτη δοκιμασίες.

Αυτή η περήφανη περπατησιά σου, με όλο το φορτίο των χρόνων στους ώμους σου, δεν έχει σβήσει λεπτό από τα μάτια μου, αυτά τα 4 χρόνια που μας άφησες για να ταξιδέψεις και να βρει η ψυχή σου την αιώνια γαλήνη και το βασανισμένο κορμάκι σου, να βρει αναπαμό στη μάνα γη.

Σκέφτομαι πως αν ήσουν ακόμα κοντά μας και έβλεπες την Πατρίδα μας γονατισμένη και εμάς μουδιασμένους και ανήμπορους, θα γινόσουν μπροστάρισσα και θα μας ξεσήκωνες όλους, κρατώντας στο ένα σου χέρι το μπαστούνι για βοήθεια, για να μπορείς να σταθείς ολόρθη και στο άλλο σου χέρι την Γαλανόλευκη να την κυματίζεις περήφανα.

Γιατί για αυτή την Πατρίδα αγωνίστηκες από παιδί και αυτή η Πατρίδα έχει αγκαλιάσει στα άγια της χώματα, πατέρα, αδελφό, γείτονα, φίλο, τον κάθε Έλληνα που χάθηκε άδικα από τα χέρια του κατακτητή.

Δεν μπορώ να σου μοιάσω γιατί ήσουν μοναδική, όμως θα προσπαθήσω να βαδίζω πάνω στα χνάρια σου.

Μαμά δεν υπάρχει μέρα που να μη σε σκεφτώ, δεν υπάρχει νύχτα που να μη νιώσω το χέρι σου στα μαλλιά μου, δεν υπάρχει δύσκολη στιγμή που να μην είσαι πλάι μου.

Δεν υπάρχει μέρα που όταν συννεφιάζουν τα μάτια μου και ετοιμάζονται να στάξουν, που να μην ακούω τη φωνή σου «μη κλαις παιδί μου είναι αμαρτία να κλαις».

Δεν υπάρχει μέρα μ’ ακούς που να μη δω τα λουλούδια στις γλάστρες μου και να μη σε δω να τα φροντίζεις με αγάπη.

Όπου κι αν σταθώ, όπου κι αν κοιτάξω, η παρουσία σου καταλαμβάνει το χώρο και το σπίτι μυρίζει «μαμά».

Αχ βρε μαμά μου λείπεις και μη με μαλώνεις που το ξεστομίζω, αλλά είσαι η μαμά μου, εννιά δύσκολοι μήνες στην κοιλιά σου … γίναμε ένα.

Σαν ν’ ακούω το νανούρισμα σου, ώρα να κλείσω τα μάτια μου και να σε ονειρευτώ.

Καληνύχτα μαμά, αύριο πάλι…

Η μικρή σου….

Μέλια.

.

Εικόνα από:iphonephotographyschool

.

Κείμενα αφιερωμένα στην μητέρα μου ΕΔΩ