Πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουνα παιδί, περίμενα όπως όλα τα παιδιά με λαχτάρα τις διακοπές  και τις αργίες. Τη μία μέρα έκλεινε το σχολείο… το ίδιο βράδυ έπρηζα τους γονείς μου…. και την επομένη έβαζα πλώρη για το χωριό της γιαγιάς μου το Χορτιάτη.

Η γιαγιά μου είχε χηρέψει πολύ νέα. Τον ήρωα παππού μου, τον εκτέλεσαν για αντίπονα οι Γερμανοί μπροστά στα μάτια της γιαγιάς μου… κρατούσε τον μικρό του γιο στην  αγκαλιά του  για να τον προφυλάξει από την κτηνωδία του κατακτητή, μόνο που δεν τα κατάφερε γιατί η ίδια γερμανική σφαίρα τους διαπέρασε και τους δυο.

Τα στερνά λόγια του παππού μου ήταν: «μην κλαις Αναστασία… μη τους δώκεις αυτή τη χαρά….. στάσου ορθή…» και έκλεισε τα μάτια.

Η γιαγιά μου μαρμάρωσε….. δεν ήξερε ποιόν να πρωτοθρηνήσει.
Το στερνοπαίδι της ή τον πατριώτη άντρα της που δεν είχε αφήσει πόλεμο για πόλεμο, υπερασπιζόμενος τα όσια και τα ιερά της πατρίδας του, πολεμώντας σώμα με σώμα τον εχθρό.

Σήκωσε από κάτω το κορμάκι του Νικόλα της, το χωριό καιγότανε μετά μουσικής (είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι η σφαγή στο Χορτιάτη συνοδευόταν από τους ήχους ενός βιολιού) και φώναξε τα παιδιά της ένα ένα με το όνομα τους, για να σιγουρευτεί ότι είναι όλα ζωντανά. Τα παιδιά μαζεύτηκαν σαστισμένα, μπαρουτοκαπνισμένα. Η μεγάλη της κόρη ξέσπασε σε κλάματα και ουρλιαχτά.

Η γιαγιά μου τότε αντέδρασε απρόσμενα βίαια. Της έριξε ένα σβουριχτό χαστούκι( που ακόμα το θυμάται) και έδωσε εντολές: «Σκάσε… πάμε να βοηθήσουμε τον κόσμο που καίγεται και κλαίς αργότερα…. πιάσε τα παιδιά απ’ το χέρι».

Ξάπλωσε το στερνοπούλι της δίπλα στον πατέρα του και άρχισε να τρέχει σαν τρελή με τα παιδιά ξοπίσω της.

Ήταν Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου του 1944.

Η γιαγιά μου από κείνη τη μέρα στέρεψε το δάκρυ της, ζώστηκε τα μαύρα ρούχα μέχρι τον θάνατό της, αντριώθηκε και ανάστησε τα παιδιά της.

Κατά την διάρκεια του πολέμου βοήθησε το χωριό της ενεργά και γενναία.

Θα αναρωτηθήτε και με το δίκιο σας γιατί βρε Μέλια πρέπει να τα μάθουμε όλα αυτά;

Τι μας ενδιαφέρουν εμάς τα οικογενειακά σου και μας ζαλίζεις;

Εξηγώ: κάθε φορά που λυγίζω και που θέλω να το βάλω στα πόδια σκέφτομαι τη γιαγιά μου που γονάτισε και….. που στάθηκε ορθή…. τον παππού μου που πολέμησε σώμα με σώμα στον πόλεμο και εκτελέστηκε τόσο άνανδρα έξω από το σπίτι του και όλο το γενναίο χωριό που μαρτύρησε για να ζω εγώ σε μια ελεύθερη Ελλάδα.

Και θυμώνω με τον εαυτό μου που αρκετές φορές λιγοψυχώ… γιατί είμαι άνθρωπος και το βάζω κάτω…. και ανεβάζω πίεση, που μου περνάει από το μυαλό να ξενιτευτώ για ένα καλύτερο αύριο.

Και που να πάω ωρέ;

Πώς θα ξεχάσω τόσους νεκρούς που έχυσαν το αίμα τους γι’ αυτόν τον τόπο;

Ωραία με γονατίσαν με ξεφτιλίσαν… αλλά να με δουν και νεκρή;

Ε όχι αυτή τη χάρη δεν θα τους την κάνω!

Με λάθος άνθρωπο και με λάθος λαό τα βάλανε.

Αυτές τις δύσκολες μέρες που βιώνει η πατρίδα μας (πείνα, εξαθλιώση, προδοσία, ξεπούλημα)  είναι χρέος μας να σταθούμε δίπλα στον γνωστό άγνωστο της γειτονιάς μας, να τον στηρίξουμε με και να του ανεβάσουμε το ηθικό με πράξεις και με προσωπικό παράδειγμα.

Όχι άλλος νεκρός Έλληνας…

Όχι άλλος ξενητεμός….

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες…. και σε κανέναν άλλο ….!

Η Ελλάδα, μας χρειάζεται όλους…

Ας τους πετάξουμε στη θάλασσα…. λάθος η θάλασσα μας ανήκει και δεν θα τη μαγαρίσουμε με δαύτους….

Και επειδή δεν τους χαλαλίζω τίποτα…. ας τους στείλουμε στα τσακίδια…..

Μέλια.